บทที่ 10 ทำอาหารด้วยตนเอง และปลาย่าง

บทที่ 10 ทำอาหารด้วยตนเอง และปลาย่าง หากพ่อบ้านดีกับส้าวเหิงจริง ๆ เขาจะต้องช่วยเหลือเธอ อย่างแน่นอน สิ่งเดิมพันอย่างเดียวของโล่เถียนซิน ก็มีแค่พ่อบ้านแล้ว! เธอจ้องที่พ่อบ้านอย่างจริงจัง พลางจับมือแน่น กอดหมอนแน่นเพื่อไม่ให้เขาเห็นถึงอารมณ์ความรู้สึกของเธอ เธอยังประหม่ามาก ในกรณีที่...หากพ่อบ้านไม่ช่วยเธอ เธอก็ไม่มีทางแก้ปัญหาได้อย่างแน่นอน \"คุณนาย ผมจะช่วยคุณอย่างแน่นอน! ผมต้องทำอะไร?\" พ่อบ้านขมวดคิ้วอย่างโกรธแค้น เมื่อฟังคำพูดของโล่เถียนซิน โล่เถียนซินรู้สึกว่า เรื่องนี้มันง่ายเกินไปหรือเปล่า? และ...นอกเหนือจากความโกรธ โล่เถียนซินไม่รู้สึกถึง ความแปลกใจของพ่อบ้านเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่า เขารู้ถึงสาเหตุ และผลกระทบของเรื่องนี้แล้ว? \"ลุงพ่อบ้าน ลุงรู้เรื่องนี้เมื่อไหร่?\" โล่เถียนซินพูดออกมา อย่างระมัดระวัง และถามอย่างเงียบ ๆ นี่ไม่สามารถตำหนิเธอได้ ว่าเป็นคนที่ระมัดระวังเกินไปจริง ๆ แล้วมันเป็นเรื่องใหญ่จริง ๆ เพราะหลังจากนี้ เธอจะต้องระมัดระวังเป็นอย่างมาก พ่อบ้านคนนี้ ดูเหมือนว่าจะไม่ซื่อตรงอย่างที่จินตนาการเอาไว้? “คุณผู้หญิง นี่มันน่าหัวเราะจริง ๆ นี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณ เพิ่งบอกผมเหรอ?” พ่อบ้านยิ้มเล็กน้อย ยืนขึ้นห่าง ๆ อย่างอ่อนน้อมถ่อมตน แต่เธอรู้สึกว่า ไม่ใช่เรื่องตลกเลย! \"ขอโทษด้วยนะ บางทีฉันก็สับสนบ้างเป็นครั้งคราวนะ ลุงพ่อบ้าน รอให้ฉันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ก่อน แล้วฉันจะบอกคุณอีกครั้ง แต่คุณจะช่วยฉันสืบสวนเรื่องนี้ใช่ไหม?\" โล่เถียนซินยืนขึ้นด้วยรอยยิ้ม และโค้งคำนับให้กับเขา \"ฉันขอขอบคุณก่อนล่วงหน้า\" ไม่ว่า จุดประสงค์ของพ่อบ้านจะเป็นอย่างไร เธอก็เห็นแต่เพียงว่า พ่อบ้านนั้นมีความจริงใจต่อส้าวเหิง ดังนั้น ถ้ามีบางอย่างเกิดกับส้าวเหิงจริงๆ เขาจะไม่ยืนอยู่เฉยๆ แน่ เรื่องอื่นก็ดูๆไปก่อน ใจมนุษย์ไม่อาจคาดเดาได้ และเธอก็ไม่กล้าเชื่อใครง่าย ๆอีกแล้ว \"ได้ครับ\" พ่อบ้านพูดจบ ก็รีบเดินออกไปทันที ในห้องโถงกว้าง เธอถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง โล่เถียนซินเหยียดมือออก และพบว่าฝ่ามือของเธอนั้นเย็นมาก เพราะมันทั้งประหม่าและตื่นเต้น หลังจากลดความระมัดระวังลง เธอก็ทรุดตัวลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยล้า และใจที่เริ่มดิ่งลง เธอกอดตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ หนาวมาก... ที่มุมของบ้านพัก พ่อบ้านถือโทรศัพท์ และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า \"ทุกอย่างเป็นไปตามแผน\" \"ใช่.\" \"ลาก่อน\". แม่...ฉันคิดถึงคุณมากเลย... โล่เถียนซินนอนบนผ้าห่ม ทันใดนั้นเธอก็คิดถึงแม่ และคนที่รักเธอ และเธอก็อยากกลับบ้าน กลับไปอยู่ในอ้อมแขนของครอบครัว ทุกคนที่นี่ แม้แต่ส้าวเหิงเธอก็ไม่กล้าที่จะเชื่อใจได้เลย เรื่องนั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับส้าวเหิงจริงหรือ? เธอไม่เชื่อหรอก... พูดได้แค่ว่า ทักษะการแสดงของเขาดีเกินไป ในปีนี้เขาแตกต่างจากสมัยก่อน ไปอย่างสิ้นเชิง? ที่โต๊ะอาหารค่ำ...โล่เถียนซินกะพริบอย่างจริงจัง พลางคีบเนื้อปลาแล้วส่งไปยังชามของส้าวเหิง มันประสบความสำเร็จเมื่อเห็นว่าใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย นิ้วมือของเขาหยุดลง และมองไปที่พ่อบ้านด้วยความประหลาดใจ \"มีปลาได้อย่างไร?\" เขาวางตะเกียบลง ดวงตาเย็นเฉียบของเขาเจาะร่างกายของพ่อบ้านด้วยความโกรธ เมื่อเขาเริ่มจุดชนวน ความไม่พอใจของเขาชัดเจนมาก พ่อบ้านใช้เวลาสักครู่ ย้อนกลับมาอธิบายด้วยเสียงต่ำ \"นายท่าน คุณผู้หญิงเข้าครัวทำอาหารให้คุณกินด้วยตัวเอง \" เขาบอกคุณผู้หญิงแล้ว ว่าก่อนหน้านี้นายท่านถูกก้างปลาทิ่ม และต้องนอนโรงพยาบาลถึงหนึ่งเดือน และต้องรักษาตัวอีกครึ่งปีถึงจะหายดี ตั้งแต่นั้นมาเขาก็ไม่คิดจะกินปลาอีกเลย แต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไม คุณผู้หญิงถึงยืนยันที่จะทำปลาให้สามีของเธอ? นี่อาจเป็น อาหารจานที่ดีที่สุดที่ทำโดยผู้หญิงหรือ? โล่เถียนซินยิ้มเล็กน้อย คีบปลาออกมาแล้วส่งไปที่ปากของเขา \"ฉันแกะก้างปลาออกหมดแล้ว มันจะไม่ติดคอคุณ\" \"......\" ส้าวเหิงใช้ดวงตาจ้องมองคนที่อยู่ข้างหน้าเขา และดวงตาของเขาดูเหมือนจะมองผ่านสายตาของคนอื่น โล่เถียนซินยิ้มออกมาเบา ๆ