บทที่ 11 ความเข้ากันได้ดีที่เงียบสงบเหมือนสายลม

บทที่ 11 ความเข้ากันได้ดีที่เงียบสงบเหมือนสายลม 　　“ นายจำได้ไหม ว่าเมื่อก่อนตอนที่พวกเราอยู่ด้วยกัน กินอะไรบ่อยที่สุด” 　　เพราะว่าตอนนั้นพวกเขาจนมาก ไม่มีเงิน พวกเขาถึงชอบตกปลาเอง ย่างกินด้วยมือของตัวเอง เธอค่อยๆย่างปลาอย่างช้าๆ นับวันฝีมือการย่างปลาของเธอยิ่งดีขึ้นเรื่อยๆ ปลากลายมาเป็นอาหารที่จำเป็นสำหรับทุกมื้อของพวกเขา 　　แต่สิ่งที่โล่เถียนซินไม่รู้ก็คือ เขาออกมาตัวคนเดียว เพราะว่าไม่มีเวลาที่จะเริ่มธุรกิจของตัวเอง เพื่อที่จะระลึกถึงเธอ เพื่อที่จะได้กลิ่นของเธอ ส้าวเหิงจ่ายเงินซื้อปลาตัวสุดท้ายของวันนั้นที่เต็มไปด้วยกระดูก กี่ปีมานี้ เขาเริ่มที่จะหลีกหนีความกลัว 　　ส้าวเหิงยิ้มเยาะ ยกริมฝีปากขึ้น ยื่นมือออกไปหยิบตะเกียบ ผลักปลาออกจากตะเกียบของเธอร่วงลงบนโต๊ะ 　　“คนเราเปลี่ยนแปลงกันได้” 　　คนเราเปลี่ยนแปลงกันได้...... 　　แน่นอนว่า เธอเดาได้อยู่แล้วว่าคนเราเปลี่ยนแปลงได้ แต่คิดไม่ถึง ว่าตอนที่ได้ยินเขาพูดประโยคนี้กับหูของตัวเอง หัวใจสั่นเทาอย่างไร้สาเหตุ ปั่นป่วนจนอยากจะร้องไห้ 　　เวลาเจ็ดปี สิ่งที่เปลี่ยนไปไม่ใช่เพียงแค่นิสัยที่ชอบกินปลาของเขา ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ....... 　　“ฉันเข้าใจ”โล่เถียนซินหลุบตาลงด้วยความผิดหวัง คีบปลาอีกฝั่งที่ไม่ได้เอาก้างออกขึ้นมาเข้าปาก“แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ฉันเปลี่ยนไม่ได้......” 　　ฉันเปลี่ยนไม่ได้......ถึงจะเหนื่อยจะยุ่งมากแค่ไหน เธอก็มักจะหาเวลาไปขายปลาได้เสมอ ตกปลา ย่างปลาด้วยตัวเอง ทุกๆครั้งเธอจะเตรียมปลาไว้สองจาน กินปลาตัวนึงคนเดียวอย่างไร้สาระ ทั้งยังคุยกับปลาอีกตัว ตาเธอเริ่มชื้น ดวงตาส่องประกาย 　　เจ็บคอจัง....... 　　เธอน้ำตาคลอ พยายามยิ้มให้ดูมีความสุขพร้อมพูดออกไป“ฉันอิ่มแล้ว” 　　ในชีวิตเธอ นี่เป็นความรู้สึกครั้งแรกที่ถูกก้างปลาตำคอ ในคอเธอถูกแทงอย่างเจ็บปวด อยากจะคายก็คายไม่ออก โล่เถียนซินกลับห้องของตัวเองอย่างรวดเร็ว นอนขดตัวอยู่บนเตียง 　　เจ็บเหลือเกิน..... 　　เจ็บเหลือเกิน！ 　　โล่เถียนซินเจ็บจนบิดตัวไปมาหลายรอบ น้ำตาคลอเบ้า ราวกับเห็นเงาของใครสักคน กำลังเดินเข้ามาหาเธอ 　　ฝ่ามือที่เย็นเฉียบ ค่อยๆเชยคางของเธอขึ้น 　　เธอมองโลกทั้งใบผ่านน้ำตาอย่างพร่ามัว 　　โล่เถียนซินรู้สึกได้ถึงมือที่เปิดปากเธอออก ตามด้วยอะไรบางอย่างเข้ามาในปาก เข้าไปดึงก้างปลาให้หลุดออก ทีละชิ้นๆ 　　เพิ่งรู้ว่าการกัดลิ้นตัวเองทำให้เจ็บจนล้มทั้งยืนได้ขนาดนี้ เจ็บจนเธอไม่รู้สึกตัวหมดสติไป 　　“ดูแลเธอให้ดี บอกว่าฉันออกไปข้างนอกแล้ว” 　　ก้างปลาที่อยู่ระหว่างนิ้วของเขา ค่อยๆเคลื่อนออกห่างจากแก้มของเธอ ส้าวเหิงลุกขึ้นยืนอย่างจริงจัง เดินไปทางผู้จัดการบ้าน ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยการเตือนอย่างไม่พอใจ“จากนี้ไปก่อนที่จะซื้อปลาทุกตัว ให้เอาก้างออกให้หมด” 　　“ครับ คุณผู้ชาย” 　　ได้บทเรียนครั้งนี้ เขาจะกล้าซื้อปลาซี้ซั้วให้คุณผู้หญิงอีกได้ยังไง หน้าผากของผู้จัดการบ้านเต็มไปด้วยน้ำเหงื่อเย็นๆ พฤติกรรมของคุณผู้หญิงครั้งนี้ทำให้เขาเหงื่อท่วมตัวเลยทีเดียว 　　ทำไมเขาเองถึงคิดไม่ได้ คาดไม่ถึงจริงๆว่าคุณผู้หญิงจะทดสอบคุณผู้ชาย 　　คงเป็นการเข้าใจผิด โล่เถียนซินกวาดตามองในห้องอย่างผิดหวัง เธอรู้สึกถึงความเจ็บอย่างบอกไม่ถูกในลำคอ เธอจำได้ว่า ก่อนที่จะสลบไป เหมือนเห็นใครสักคนเดินเข้ามา หรืออาจจะเป็น....... 　เป็นการเข้าใจผิดอย่างแน่นอน.......　 　　โล่เถียนซินยกตัวขึ้น ทั้งร่างกายไร้เรี่ยวแรง เจ็บจนเธอขยับไม่ได้ 　　รู้สึกชาไปทั้งร่างกาย 　　“คุณผู้หญิง ตื่นแล้วหรอครับ”ผู้จัดการบ้านเตรียมรอรับใช้ เฝ้าอยู่ข้างเตียงอย่างดิบดี เห็นโล่เถียนซินตื่นขึ้นมาก็รีบถือชามซุปเข้าไป โล่เถียนซินรับชามซุป กระดกดื่มจนหมดในทีเดียว 　　ถึงแม้คอจะถูกน้ำซุปที่ร้อนจัดลวกเข้าให้ แต่เธอกลับชาจนไม่รู้สึกถึงความเจ็บอะไรทั้งสิ้น 　　ไม่มีอะไรเจ็บปวดไปกว่าบาดแผลและความสิ้นหวังในใจอีกแล้ว 　　ส้าวเหิงทำตามคำสัญญาที่ตัวเองเคยให้ไว้ ทุกวันจะต้องโทรมาหาเธอ คุยกับเธอเล็กน้อย แล้วกลับบ้านมาเจอหน้ากัน กี่วันมานี้ เขาเดินตามทางที่สะดวกสบายของเขา ส่วนเธอก็เดินตามทางที่ยากลำบากของเธอ 　　พอคิดได้ ร่างกายของโล่เถียนซินก็หายอย่างรวดเร็วก่อนได้รับการรักษา ไม่นานก็กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม 　　เธออ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟา เขานั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม พิมพ์คีย์บอร์ดอย่างรวดเร็วระหว่างคุยกับลูกค้าผ่านวิดีโอคอล เขาพูดคุยเกี่ยวกับธุรกิจที่โล่เถียนซินฟังยังไงก็ฟังไม่รู้เรื่อง ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันอย่างเงียบสงบ