บทที่ 12 คนที่ทรยศต่อความรู้สึกก็คือเธอ

บทที่ 12 คนที่ทรยศต่อความรู้สึกก็คือเธอ 　　“คุณส้าว มิสเตอร์เจมส์มาจากอเมริกา เขาพกเงินลงทุนที่เตรียมไว้เรียบร้อยแล้วมาด้วย เขาอยากพบหน้าบอสกับคุณผู้หญิง และคุยด้วยตัวเอง” 　　ก่อนหน้านี้ที่อเมริกา คุยเรื่องสัญญาเรียบร้อย เพราะรีบที่จะกลับบ้าน คุณส้าวก็เลยกลับประเทศอย่างดื้อๆ ทำให้บริษัทที่อเมริกาเกิดความสนใจ อยากจะเห็นหน้าคุณนายส้าวที่เขาว่ากันสักครั้ง 　　ถึงแม้คุณส้าวจะแต่งงานแล้ว แถมยังเคยจัดงานแต่งงานอีกด้วย แต่เขากลับไม่เคยโชว์ตัวภรรยาของเขาเลยสักครั้ง ทำให้เจมส์สงสัยเป็นอย่างมาก แต่ผู้ช่วยไม่กล้าตัดสินใจที่จะนำเรื่องนี้บอกกับคุณส้าว 　　สัญญาการลงทุนครั้งแรกก็มีมูลค่าตั้งหนึ่งพันล้านแล้ว หัวใจหลักก็คือการพัฒนาสัญญากับต่างประเทศ สำหรับบริษัทแล้ว เรื่องนี้มีความสำคัญเป็นอย่างมาก 　　ทั้งยังเป็นก้าวแรกของบริษัทสู่ความเป็นสากล 　　“คุณนายส้าวหรอ” 　　โล่เถียนซินที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์ในมืออย่างไม่ได้ใส่ใจอะไร พอได้ยินคำพูดของส้าวเหิง หนังสือพิมพ์ที่อยู่ในมือก็คลายออก ตกลงพื้นทันที เธอก้มหน้าลงด้วยความกลัว พยายามคุมจิตใจที่ไม่สงบ ใช้หนังสือพิมพ์ปิดหน้าตัวเอง 　　ช่างไร้ประโยชน์！สามคำที่บ่งบอกว่าเธอทำตัวเองขายหน้าอีกแล้ว！สายตาปิศาจที่ร้ายกาจของเขา คิ้วที่หยิ่งสโยนั่นอีก โล่เถียนซินรู้ เขาต้องเดาออกแน่ๆว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เธอกัดปากตัวเองด้วยความอับอาย จนอยากจะหาที่มุดดินหนี 　　เธอใช้เวลาไม่นาน ก็สามารถทำให้ตัวเองรับบทคุณหญิงส้าวได้อย่างไร้ที่ติ จนเขาเกือบลืมไป ว่านอกจากคุณนายส้าวของเขา ก็ยังมี......คุณนายส้าวอีกคนที่อยู่ตรงหน้า 　　วินาทีที่เธอยกหนังสือพิมพ์ขึ้นมา เธอไม่ได้ค้นพบว่า มุมปากของส้าวเหิง มีรอยยิ้มที่มีความสุข เขาตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจอะไรนัก“บอกมิสเตอร์เจมส์ว่า ฉันจะพา ‘คุณนายส้าว’ไปพบเขาด้วยความเต็มใจ” 　　เขาตั้งใจพูดเน้นคำว่า‘คุณนายส้าว’ออกมาอย่างเต็มปากเต็มคำ เบนไปทางโล่เถียนซิน 　　ตึง~！ 　　หน้าของโล่เถียนซินร้อนผ่าวขึ้นมาในพริบตา อุณหภูมิที่เพิ่มขึ้น ทำให้เธอหายใจอย่างติดๆขัดๆ 　　เธอเดาได้ว่าส้าวเหิงคงกำลังจ้องตัวเธอเองอยู่แน่ๆ...... เธอไม่รู้จะเอาหน้าไปซ่อนไว้ที่ไหน คงต้องรีบวิ่งหนีไปทางห้อง เธอกังวลว่า ถ้าเธออยู่ต่อ คงจะหมดหนทางที่จะแยกกับเขา บางครั้งความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนนี้ ก็ทำให้เธอหัวปั่นไม่น้อยเลยทีเดียว 　　เขาต้องพา‘คุณนายส้าว’ไปพบแขก แล้วยังจะเก็บตัวเองไว้อีกทำไม โล่เถียนซินรู้ตัวดี 　　วินาทีที่เธอลุกขึ้นยืน แขนยาวๆที่เร็วกว่าก็คว้ามือของเธอไว้ ดึงตัวเธอเข้าสู่อ้อมกอด เขากดมือทั้งสองข้างของเธอไว้ 　　“เธอจะไปไหน” 　　“‘คุณนายส้าว’ของนายคือซีหยูนเฉิน ไม่ใช่ฉัน”โล่เถียนซินจะลืมได้ยังไง ผู้หญิงที่ยืนข้างๆส้าวเหิงในงานแต่งงานวันนั้น ผู้จัดการบ้านเคยบอก ว่าหล่อนชื่อซีหยูนเฉิน 　　ภรรยาที่เขาว่ากันของส้าวเหิง‘คุณนายส้าว’ 　　“ดีมาก ในเมื่อเธอก็รู้อยู่แล้ว แต่ฉันแปลกใจมาก ผู้หญิงที่ไร้ศีลธรรมอย่างเธอ กล้าดียังไงมาตรวจสอบ‘คุณนายส้าว’ของฉัน เธออยากจะลักพาตัว‘คุณนายส้าว’ของฉันขนาดนี้เลย เธอจะนอกใจฉันอย่างงั้นหรอ” 　　หนึ่งคำก็ไร้ศีลธรรม หนึ่งคำก็นอกใจ ...... 　　โล่เถียนซินกัดฟันกรอด จ้องส้าวเหิงด้วยความโกรธ อยากจะปฏิเสธแต่ก็หาข้อแก้ตัวไม่ได้ เลวที่สุด！ที่แท้ผู้จัดการบ้านกับส้าวเหิงก็เป็นพวกเดียวกัน มิน่าเขาถึงดูรู้ทะลุปรุโปร่งไปหมดทุกเรื่อง！ 　　“รวมหัวกับคนอื่นทำให้ฉันอับอายสนุกมากใช่ไหม？！ในเมื่อนายก็รู้ว่าฉันสงสัยเรื่องวันนั้น แล้วทำไมนายไม่ช่วยฉันตรวจสอบไปซะเลยล่ะ？หรือว่านายยินดีที่จะถูกสวมเขา？หน้าไม่อาย！” 　　เธอที่โมโหจนสุดขีด แม้แต่กระสุนปืนนัดเดียวก็สามารถถูกทำลายได้ 　　พอคิดได้ว่าเขาสามารถมองตัวเองที่ถูกคนกลั่นแกล้งได้อย่างไม่รู้สึกรู้สา รู้ว่ามีคนคอยชักใยอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด แต่เขากลับไม่สนใจ ทำร้ายตัวเธอเอง โล่เถียนซินแค้นใจเป็นอย่างมาก 　　จนเธอมีความรู้สึก เป็นไปได้อย่างมากว่า คนที่ควบคุมเรื่องทั้งหมดอยู่เบื้องหลังก็คือเขา！ 　　“ฉันน่ะหรอกลั่นแกล้งเธอ คนที่ทรยศต่อความรู้สึกก็คือเธอ！มีสติหน่อยสิ！เธอไปทำอะไรไว้ ยังจะมีหน้ามาพูดอีกหรอ” 　　เขาบีบมือเธอแน่นขึ้น โล่เถียนซินรู้สึกได้ว่ามือของตัวเองกำลังจะขาดในอีกไม่ช้า 　　ดวงตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วยความเกลียดแค้นของส้าวเหิง ทิ่มทะลุเข้าไปในหัวใจเธอ แทงจนเธอเจ็บ ความเกลียดประเภทนี้ไม่สามารถหาอะไรมาเปรียบได้ มันเป็นความเกลียดแค้นที่มาจากเบื้องลึกของหัวใจ