บทที่ 13 ชายชู้ นับผู้จัดการบ้านด้วยไหม

บทที่ 13 ชายชู้ นับผู้จัดการบ้านด้วยไหม 　　“......” 　　แรงบีบที่ข้อมือ ทำให้เธอเจ็บจนขยับไม่ได้ ส้าวเหิงพูดถูก เรื่องนั้นเป็นความผิดของเธอ เธอมีสิทธิอะไรไปช่วยเขาตรวจสอบ แต่ว่า....... 　　ส้าวเหิงไม่สนใจสักนิดเลยหรอ ว่าผู้ชายที่อยู่กับเธอเย็นวันนั้นเป็นใคร 　　ทำไมเขาถึงใจเย็นนัก อยากจะไม่สนใจก็ไม่สนใจ อยากจะเกลียดก็เกลียด 　　“สำหรับฉัน ผู้ชายคนอื่นนอกจากฉัน มันสมควรตาย ไม่ว่าใคร ฉันก็ไม่อยากรู้ทั้งนั้น เธออยากให้ฉันหาไหมล่ะ ว่าชายชู้คนนั้นมันเป็นใคร หรือเธออยากจะอวด ไอ้ผู้ชายที่ได้ครั้งแรกของเธอมันเป็นใคร มันมีน้ำยาแค่ไหน ห้ะ!” 　　ดวงตาอันตรายคู่นั้น ส่งสายตาอยากจะฆ่าคนก็ไม่ปานออกมา 　　โล่เถียนซินก้มหน้าลง หยุดหายใจไปชั่วขณะ เห็นได้ชัดว่าเธอมีคำถามเยอะแยะที่อยากถาม มีเรื่องราวมากมายที่ไม่ชัดเจนต้องอธิบายกับเขา แต่คำพูดประโยคนั้นของส้าวเหิง ทำให้เธอสะอึก จนปฏิเสธแม้กระทั่งความคิดตัวเอง 　　เขาไม่สนใจ......เธอไม่เคยคิดมาก่อน เขาพูดได้ว่าไม่สนใจ ก็ไม่สนใจได้จริงๆหรอ 　　เพราะว่าหึง เลยไม่อยากไปตามสืบ เพราะว่าไม่ได้ใส่ใจ ก็เลยไม่ได้รังเกียจ อย่างนั้นหรอ...... 　　เธอเข้าใจดี และรู้อยู่แก่ใจ เขาก็แค่ไม่รังเกียจ ไม่ใส่ใจก็เท่านั้น แต่โล่เถียนซินก็ยังอยากที่จะรู้ให้แน่ชัด เธอเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ อยากจะไม่ใส่ใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ 　　“คุณส้าวต้องไปหา‘คุณนายส้าว’งั้นฉันคงไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนแล้วล่ะ”คิดแบบนี้ แต่โล่เถียนซินก็ยังทำใจให้ชินไม่ได้กับความคิดของเขา เธอยอมแพ้ต่อความรักเจ็ดปีเต็มๆนี้ 　　เหนื่อยใจเหลือเกิน...... 　　“ไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน เธอคิดจะไปไหน จะไปหาชายชู้คนไหนอีก？！”ส้าวเหิงหลี่ตา จ้องร่างของเธอ พูดด้วยความโมโห 　　“......”โล่เถียนซินเหลือบตามองเขา พร้อมชี้ไปทางผู้จัดการบ้านที่อยู่ไม่ไกล“ในอพาร์ทเม้นท์ก็มีผู้ชายอยู่แค่คนเดียว ถ้านายฆ่าเขา ก็คงไม่มีชายชู้ที่ไหนอีก” 　　ชายชู้ นับผู้จัดการบ้านด้วยไหม ก่อนหน้าผู้จัดการบ้านขายเธอต่อหน้าส้าวเหิง เธอยังไม่ได้คิดบัญชี ครั้งนี้ช่างพอดิบพอดี ให้ผู้จัดการบ้านเป็นแพะรับบาป เธออดใจแทบไม่ไหว ส้าวเหิงโกรธขนาดนี้ ไล่ผู้จัดการบ้านคนนี้ออกไปได้ คงจะสะใจไม่ใช่น้อย！ 　　ส้าวเหิงเลิ่กคิ้วขึ้น โอบเอวของโล่เถียนซิน เขาม้วนผมเธอเล่นราวกับไม่ได้ตั้งใจ 　　“ให้ฆ่าผู้จัดการบ้านทิ้งซะ อย่างนั้นหรอ” 　　น้ำเสียงเรียบๆ เงียบสงบของเขา ทำให้ไม่ว่าใครก็ดูอารมณ์ของเขาไม่ออก ว่าดีหรือไม่ดี สายตาดำๆของโล่เถียนซิน เหลือบมองเขา เธอกำมือแน่น เหมือนจักรวาลที่อยู่ในมือของเธอกำลังจะระเบิด เธอยกมือสองมือขึ้นโอบคอส้าวเหิง 　　“ทำยังไงดีล่ะ คนที่ฉันอยากกำจัดมากที่สุด ก็คือนาย” 　　เธออยากที่จะกำจัดแกะที่อยู่ในหนังหมาป่าตัวนี้เหลือเกิน เขารัดมือเธอไว้แน่นทำให้เธอทำอะไรไม่ได้ แต่กลับยังทำตัวเป็นเหยื่อที่ไร้เดียงสา ดูก็รู้ ว่าเหยื่อตัวจริงของเรื่องนี้ก็คือเธอถึงจะถูก！ 　　ไม่ยุติธรรม ไม่ยุติธรรมที่สุด！ 　　คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงตีกัน ในสถานการณ์แบบนี้ วิธีการเอาตัวรอดที่ชาญฉลาดที่สุดของผู้จัดการบ้านก็คือ หาที่แอบ ！ 　　นัยน์ตาของส้าวเหิงมีแสงระยิบระยับ สายตาเจ้าเล่ห์เป็นประกายเหมือนสุนัขจิ้งจอกของเขา ทำให้โล่เถียนซินโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เห็นเธอโมโห เขามีความสุขมากใช่ไหม 　　“ส้าวเหิงนายมันไม่มีหัวใจ！เพื่อนาย ฉันยอมเสียสละช่วงเวลาชีวิตที่ดีที่สุด แต่นายกลับไม่ช่วยฉัน แถมยังไปช่วยคนอื่นที่มากลั่นแกล้งฉัน ฉันเกลียดนาย เกลียดนาย เกลียดนาย！” 　　คำพูดที่ติดอยู่ในใจเธอมาโดยตลอด ในที่สุดก็ถูกปล่อยออกมา เธอกัดฟันจ้องส้าวเหิงด้วยความโกรธพร้อมแผดเสียงตะโกน 　　นี่เป็นครั้งแรกที่เธอระเบิดอารมณ์ใส่ส้าวเหิง และก็เป็นครั้งแรกที่เธอไม่เก็บความเจ็บปวดในใจของเธออีกต่อไป ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ เธอโกรธ ！โกรธมากจริงๆ！ 　　“เถียนซิน เธออย่าไป อย่าไปไหน อยู่ที่นี่นะ ไม่ไปไหนทั้งนั้นได้หรือเปล่า” 　　“นายมีสิทธิอะไร？！” 　　“......” 　　ส้าวเหิงพูดไม่ออก คำพูดที่กำลังจะพูดออกมา เหมือนมีเงามืดตัดผ่าน เขาจัดเสื้อท่อนบนของตัวเอง และผลักโล่เถียนซินออก