บทที่ 14 จำไว้ เธอจะซวยก็เพราะปากเธอเอง

บทที่ 14 จำไว้ เธอจะซวยก็เพราะปากเธอเอง 　　“ไม่ว่าวันนี้นายจะพูดยังไง ฉันก็จะไป！ไม่ว่าเหตุผลอะไร！ยังไงฉันก็จะไป！” 　　ถ้าเป็นเมื่อก่อน ส้าวเหิงไม่รู้ก็ช่างมันปะไร แต่นี่เขารู้ไปหมดทุกเรื่อง ในเมื่อหน้าต่างก็ถูกเปิดออกแล้ว เธอก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องปิดบังอีกต่อไป ยังไงเธอก็ไม่ยอมให้ใครมาควบคุมง่ายๆ ถึงฝ่ายตรงข้ามจะเป็นภรรยาของเขาจริงๆ เธอก็ไม่ยอม！ 　　ความฉลาดของโล่เถียนซิน บางครั้งก็ทำให้ใครต่อใครเป็นกังวล มีเพียงคนที่จดทะเบียนสมรสเท่านั้น ถึงจะเรียกได้ว่าเป็นการแต่งงานที่ถูกต้องตามกฎหมาย แค่งานแต่งงาน มันพิสูจน์อะไรไม่ได้หรอก แต่ตัวเธอเองกลับติดอยู่ในทางตัน หาทางกลับออกมาไม่ได้！ 　　“นายรู้มาตั้งนานแล้ว ว่าคนที่ทำร้ายฉันคือใคร ......หรือนายรู้มาตั้งนานแล้ว ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวฉันมันไม่ใช่เรื่องธรรมดา”โล่เถียนซินรู้สึกได้ถึงสองมือที่กำแน่น หายใจอย่างติดๆขัดๆ เธอจ้องมองดวงตาคู่นั้นของเขา พร้อมถามด้วยเสียงหนักแน่น 　มีเพียงวิธีนี้เท่านั้น ไม่อย่างนั้น ถึงเธอจะต้องลงแรงมากกว่านี้เป็นสิบๆเท่า ยังไงก็ต้องรู้ให้ได้ ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ คนที่วางแผนการชั่วร้ายคิดจะจัดการเธอ มันเป็นใครกันแน่ 　　“ยังไงฉันก็ไม่เชื่อคำพูดของเธอ โล่เถียนซิน เธอจะซวยก็เพราะปากเธอเอง นับจากวันนี้ไป ฉันหวังว่าเธอจะจำประโยคนี้ไว้ให้ดี！”แต่ไหนแต่ไรสายตาของส้าวเหิงไม่เคยจริงจังและเตือนเธอแบบนี้มาก่อน การเตือนแบบนี้ หมายถึงสิ่งที่อันตรายถึงชีวิต คำพูดของเขาไม่ได้เตือนแค่ตัวเธอเอง ทั้งยังเหมือนกับกำลังเตือนใครอีกคน...... 　　ตึง！！ 　　โล่เถียนซินช็อค รีบกวาดตามองรอบตัว พยายามจะหาตัวคนที่ซ่อนอยู่ในที่มืดคนนั้น สัญชาตญาณบอกเธอ ส้าวเหิงเองก็ดูเหมือนกำลังระวังตัวจากอะไรสักอย่าง 　　หรือว่า....... 　　ซวยเพราะ‘ปาก’...... 　　คำพูดนี้จริงๆแล้วเข้าใจไม่ยากสักนิดเดียว เมื่อกี้เธอพูดอะไรออกไปเกี่ยวกับ‘ความซวย’อย่างนั้นหรอ ถึงทำให้สีหน้าของส้าวเหิงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน โล่เถียนซินกัดริมฝีปากตัวเอง อยู่ๆก็มีความรู้สึกอยากกลับไปเรียนเรื่องแรงกระตุ้นของวิชาวิทยาศาสตร์ขึ้นมา 　　“ผู้จัดการบ้าน ฉันต้องการรู้เรื่องที่เกี่ยวกับบริษัททุกเรื่อง รวมถึงเรื่องที่ส้าวเหิงยังเก็บซีหยูนเฉินไว้ ช่วยฉันหาเรื่องทั้งหมดออกมา” 　　ถึงแม้ผู้จัดการบ้านจะไว้ใจไม่ได้ แต่ในบ้านหลังนี้ ไม่มีใครรู้ว่าของวางอยู่ที่ไหนในบ้านได้ดีเท่าผู้จัดการบ้านอีกแล้ว โล่เถียนซินรู้สึกได้ เรื่องราวอาจจะไม่ได้ธรรมดาอย่างที่เธอคิด เธอถึงต้องจับตาดูสถานการณ์ของบริษัทไว้ 　　ในเมื่อส้าวเหิงยอมเปิดปาก ซวยเพราะปาก หมายความว่า แค่ไม่พูดอะไรออกมา เธอก็ทำได้ใช่ไหม 　　“คุณผู้หญิง......ถ้าคุณผู้ชายกลับมาแล้วถามขึ้นมา......” 　　“ปิดปากให้สนิทสักหน่อย ฉันก็ไม่นำความลำบากมาให้นายหรอก” โล่เถียนซินตอบเขากลับ ทั้งๆที่ไม่ได้เงยหน้ามอง พูดเข้าประเด็นอย่างไม่อ้อมค้อม 　　การโจมตีผู้จัดการบ้านไม่มีประโยชน์อะไร เธอตั้งใจโยนความผิดให้ผู้จัดการก่อนหน้า ก็เพื่อที่จะเอาคืนเรื่องครั้งก่อน คอยดูว่าต่อไปเขายังจะรายงานเรื่องทุกอย่างให้ส้าวเหิงรู้อีกไหม 　　คิดว่าเกิดเป็นผู้หญิง แล้วจะถูกกลั่นแกล้งได้ง่ายๆหรอ？！ 　　หลายปีมานี้เธอก็ไม่ได้ปล่อยมันให้เปล่าประโยชน์ ตอนที่ทุกอย่างเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เธอถูกโจมตีอย่างไม่ทันตั้งตัว ตอนนี้นึกย้อนกลับไป จริงๆแล้วทุกอย่างก็เป็นเพียงแค่เกมส์เด็กเล่นธรรมดาๆ 　　เป้าหมายที่แท้จริง หรือไม่ใช่เพียงแค่โจมตีเธอ...... 　　ผู้ชายเมื่อเย็นวันนั้น...... 　　ถ้าไม่ได้เป็นเพราะอารมณ์ของส้าวเหิงที่หุนหันพลันแล่น และความเกลียดแค้นที่ถูกเก็บเอาไว้ โล่เถียนซินอาจจะสงสัยก็ได้ว่าผู้ชายเมื่อเย็นวันนั้น คือส้าวเหิง แต่ดูไม่ค่อยเป็นไปได้นัก 　　ซีหยูนเฉิน ส้าวเหิง บริษัท สามเรื่องนี้ มันจะต้องมีอะไรที่ผิดปกติ น่าขยะแขยง อยู่เบื้องหลังแน่นอน 　　เรื่องเย็นวันนั้น พวกเขาเป็นคนทำ หรือว่า...... 　　“เพล้ง！” 　　ณ ออฟฟิศในอาคารกระจก เศษกระเบื้องเกลื่อนกลาดที่มาพร้อมกับเสียงดังลั่น เซรามิกในยุคราชวงศ์ถังที่เป็นของสะสมเก่าแก่ถูกโยนลงมาจากอากาศ แตกเป็นเสี่ยงๆ 　　“คุณถัง ใจเย็น คุณถัง ใจเย็น......” 　　“ใจเย็นกับผีสิ ไอ้หน้าไหนมันบอกฉัน ครั้งนี้แกอยากมีเรื่องกับส้าวเหิงให้ได้เลยใช่ไหม แกไม่มีตาหรือไง เห็นไหมว่าตัวแทนจากบริษัทที่อเมริกามาที่นี่ เงินลงทุนก็เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว ยังจะให้ฉันใจเย็นกับผี ที่นี่ยังจะมีที่ยืนให้ฉันอยู่อีกหรือไง？！” 　　“คุณถัง.......”