ตอนที่ 13 คิดเพียงอยากออกไปให้เร็วที่สุด

ตอนที่ 13 คิดเพียงอยากออกไปให้เร็วที่สุด “เสี่ยวเสว่！รอเดี๋ยว ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ！”หญิงวัยกลางคนคนนั้นรีบพูดขึ้น มู่เสว่กับหมี่หลิงสบตากัน“หมี่หลิงเธอพาเฉิงเฉิงออกไปก่อน ฉันจะรีบตามไป！” “ได้！”หมี่หลิงจูงมือเฉิงเฉิงเดินออกจากสุสาน “ฉันไม่มีอะไรต้องคุยกับคุณ！”มู่เสว่ตอบปฏิเสธอย่างไม่แยแส “เสี่ยวเสว่ ฉันรู้ว่าเธอโทษฉัน！แต่ตอนแรกฉันไม่มีทางจริงๆ！” “เหอะ！” มู่เสว่หัวเราะอย่างเหยียดหยาม“ขอโทษนะคะ ฉันต้องไปแล้ว！” “เสี่ยวเสว่！”หญิงวัยกลางคนรีบตะโกนขึ้น“ให้โอกาสแม่สักครั้งเถอะ แม่ผิดไปแล้ว！” “ช้าไปแล้วล่ะ！”มู่เสว่ยิ้มอย่างเย็นชา “ตั้งแต่วันนั้นที่คุณทอดทิ้งฉันกับมู่เซียวไป คุณได้สูญเสียคุณสมบัติในการเป็นแม่ ถ้าไม่เพราะคุณ บางที บางทีมู่เซียวคงไม่ตาย！” “แม่……”น้ำตาไหลรินออกมาจากดวงตาของหญิงวัยกลางคน“แม่ผิดไปแล้วจริงๆ！” “คุณไปขอโทษกับมู่เซียวเถอะ！ถ้าเขาให้อภัย ฉันก็จะให้อภัย แต่ฉันกลับไม่สามารถได้ยินเขาพูดว่าให้อภัยคุณได้อีกต่อไป！เพราะเมื่อพลาดอะไรไปแล้ว ก็ไม่สามารถเอากลับคืนมาได้อีกจริงๆ！เหมือนกับชีวิต สูญเสียไปแล้วก็สูญเสียตลอดไป！”กล่าวจบ เธอยืดหลังตรง เดินผ่านเธอไป ในจังหวะที่เฉียดกัน เธอมองตรงไปข้างหน้า ไม่อยากมองเห็นน้ำตาของเธอ！ ก้าวยาวเดินออกไป แต่ที่ขอบตานั้น น้ำตายังคงไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ แม่ของเธอ ตอนที่เธอกับมู่เซียวสูญเสียพ่อ คิดไม่ถึงว่าจะทอดทิ้งพวกเธอไปแต่งงานกับคนอื่น！ วันนี้ เธอมีสิทธิ์อะไรมาขอให้เธอให้อภัย？ วิ่งอย่างสุดกำลัง มู่เสว่คิดเพียงอยากออกไปให้เร็วที่สุด “โครม”เสียงดังขึ้น ชนเข้ากับอ้อมอกของคนๆหนึ่ง กลิ่นยาสูบหอมๆลอยออกมา เธอถูกชนอย่างโซซัดโซเซ เกือบล้มลงกับพื้น แต่ถูกคนที่เธอชนเข้ายื่นมือออกมาช่วยพยุงไว้ ดอกเบญจมาศสีขาวที่มีกลิ่นหอมกระจายอยู่บนพื้น ฝ่ายชายยื่นมือออกมาพยุงมู่เสว่ คำรามออกมา：“คุณทำอะไรลงไป？” “ขอโทษค่ะ！”น้ำตาไหลอาบสองแก้ม มู่เสว่รีบขอโทษขอโพยทันที กลับประหลาดใจทันที เสียงแบบนี้？ “คุณมักจะบุ่มบ่ามเช่นนี้หรือ？”เสียงทุ้มต่ำดังอยู่บนศีรษะ เงยหน้าอย่างตกใจ สมองของมู่เสว่ส่งเสียงหึ่งๆระเบิดออกมา ก้าวถอยหลังตามสัญชาตญาณ “ผะ ผู้อำนวยการ ทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่？” “คุณล่ะ？”ฉินยี้โน่จ้องมองเธอ ผ่านไปเนิ่นนาน ถึงจะถามออกมา ด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ปัดกวาดหลุมศพค่ะ！” มู่เสว่คิดในใจ สิ่งที่เธอถามมันก็แปลกจริงๆ ผู้อำนวยการมาที่นี่ เกรงว่าต้องมาปัดกวาดหลุมศพ！ไม่งั้นจะมาเดินเล่นที่สุสานหรือ？ “อืม！”เขาฮัมเบาๆ ยังคงมองเธอ ไม่พูดอะไรออกมา ทั้งสองยืนอยู่ตรงทางเดินเล็กๆของสุสาน เขาไม่พูดจา มู่เสว่ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร มองไปที่ร่างกำยำตรงหน้าอย่างระมัดระวัง ในใจรู้สึกตึงเครียดขึ้นมา อย่างไม่มีเหตุผล “ผะ ผู้อำนวยการคะ ฉันไปช่วยซื้อดอกไม้ให้ท่านนะคะ ขอโทษด้วยค่ะ！” “ไม่ต้อง！”เสื้อเชิ้ตผ้าฝ้ายสีดำของฉินยี้โน่และกางเกงขายาวสีดำที่ดูดีแสดงให้เห็นสรีระที่แข็งแรงและเรียวขาที่ทรงพลัง ท่าทางที่เฉยเมยเต็มไปด้วยสีหน้าที่เย่อหยิ่ง มองไปที่ดอกเบญจมาศที่หล่นอยู่บนพื้น มู่เสว่คุกเข่าลงไปทันที“งั้นฉันจะช่วยท่านเก็บขึ้นมา！” “อืม！” โชคดีที่ดอกเบญจมาศไม่เสียหาย มู่เสว่รู้สึกเสียใจ ที่ตนเองบุ่มบ่ามเกินไป นึกไม่ถึงว่าจะชนกับผู้อำนวยการ ดอกเบญจมาศบนพื้นถูกจัดเป็นระเบียบอยู่ในมือของมู่เสว่อย่างคล่องแคล่วว่องไว ในไม่ช้ามันก็กลับคืนสู่สภาพเดิมเหมือนตอนซื้อมาจากร้านดอกไม้ ฉินยี้โน่มองเธอนั่งยองๆจัดดอกไม้เป็นระเบียบอย่างตั้งใจ เขาค่อยๆหรี่ตาลง มองอารมณ์ในแววตาไม่ออก จัดเป็นระเบียบเรียบร้อย มุมปากของมู่เสว่โค้งขึ้น ยังดี ไม่ได้โชคร้ายมาก ทันใดนั้นรู้สึกได้ถึงสายตาด้านบน รีบหุบยิ้มทันที เงยหน้าขึ้น สบเข้ากับสายตาลึกซึ้งของฉินยี้โน่ ที่แท้เธอมีรอยยิ้มที่สวยงามมากเช่นนี้ รอยยิ้มนั้นเหมือนมนต์สะกด เขย่าหัวใจของฉินยี้โน่ทันที รอยยิ้มแบบนี้ ค่อนข้างสงบ ค่อนข้างพึงพอใจ เหมือนดอกไม้ที่เบ่งบานในทุ่งกว้าง ไม่ได้แพรวพราว แต่กลับสามารถสร้างความงดงามให้กับภูเขาทั้งลูก มองข้ามแววตาที่ซับซ้อนของฉินยี้โน่ มู่เสว่ลุกขึ้นยืนอย่างอึดอัดใจ ยื่นดอกไม้ให้“ผู้อำนวยการ ดอกไม้ของท่านค่ะ ขอโทษด้วยจริงๆ！” ฉินยี้โน่รับดอกไม้มา มือของทั้งสองสัมผัสกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ เหมือนมีกระแสไฟฟ้าบางอย่าง มู่เสว่รีบดึงมือออกทันที ฉินยี้โน่พยักหน้าเล็กน้อย ไม่แสดงออกมากเกินไป “งะ งั้น ผู้อำนวยการ ฉันขอตัวไปก่อนนะคะ！”มู่เสว่โค้งคำนับลา “อืม！”ส่งเสียงเบาๆง่ายๆอีกครั้ง“อืม” มู่เสว่หันตัวอย่างรวดเร็ว หลบหลีกออกไปอย่างรวดเร็วเหมือนวิ่งหนีผี แต่เขากลับมองแผ่นหลังของเธอ เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่！หลังจากนั้น จึงหันตัว เดินไปทางสุสานอีกครั้ง พระเจ้า！คิดไม่ถึงว่าเธอจะชนเข้ากับผู้อำนวยการที่สุสาน แต่วันนี้ไม่ใช่วันเชงเม้ง เป็นไปได้ไหมว่าญาติของผู้อำนวยการเสียชีวิตวันเดียวกับน้องชายของเธอ？ มู่เสว่วิ่งไปประมาณสิบกว่าเมตร จึงหยุดลง หันกลับไปด้วยความสงสัย เธอมองเห็นร่างสูงใหญของฉินยี้โน่มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกของสุสาน และที่ตรงนั้น ก็เป็นสถานที่ฝังศพคุณพ่อของเธอเช่นกัน คุณพ่อของมู่เสว่เสียชีวิตในอุบัติเหตุทางรถยนต์ ฝังไว้ทางด้านทิศตะวันออกของสุสาน เมื่อมู่เซียวจากไปเธออยากฝังมู่เซียวและคุณพ่อไว้ด้วยกัน แต่ว่า ตรงนั้นไม่มีที่แล้ว คิดไม่ถึงว่าญาติของผู้อำนวยการก็ฝังอยู่ตรงนั้นด้วย！ มู่เสว่ถอนหายใจ พ่อคะ ขอโทษด้วย เดิมทีวันนี้อยากจะมาพบพ่อเหมือนกัน ไว้ครั้งหน้าแทนนะ รอครบรอบวันตายเดือนหน้าของพ่อ เสี่ยวเสว่จะกลับมาหา！