ตอนที่ 1 ท้องหรือเปล่า

ตอนที่ 1 ท้องหรือเปล่า ความมืดมิด อานจินฮอนกอดเข่าตัวเองไว้แน่น ราวกับพฤติกรรม​เช่นนี้จะทำให้ตนเองรู้สึกปลอดภัย​…. ยามเมื่อเขาผลักประตูเข้ามา เสียงเท้าตุปัดตุเป๋ ลมหายใจที่ดังขึ้นในยามดึกมันทำให้ได้ยินอย่างชัดเจน หล่อนเขยิบถอยหลังไปทางหัวเตียง ทว่าวินาทีต่อมาก็ถูกฝ่ามือใหญ่​เกาะกุมบริเวณ​ข้อเท้า พร้อมทาบทับเรือนร่าง! ลมหายใจที่มาจากเขาห้อมล้อมรอบตัวหล่อน… “ทำไมใส่ยาให้ผมกินล่ะ หือ? น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่มีพลังของเขา น้ำเสียงของความโกรธ​นั่นกลับมีความอันตราย​ซ่อนเร้น​อยู่นิดๆ… เรือนกายที่มีเพียงชุดนอน​อยู่ชุดเดียวถูกถอดออก ด้านในเปล่าเปลือย​ “ที่แท้เธอก็เตรียมพร้อม​ไว้ทุกอย่าง​แล้ว ขนาดเสื้อผ้ายังใส่น้อยลดเวลาให้ผมถอด” ดวงตาคมเข้มของเขาหรี่ลง นิ้วเรียว​ยาวถอดเสื้อแจ็คเก็ต​ออก พร้อมทั้งทิ้งลงบนพื้นอย่างไม่ใส่ใจ​ มือทั้งสองข้างของอานจินฮอน ถูกเขาตรึงไว้แน่นเหนือ​ศีรษะ ลมหายใจร้อนผ่าวพ่นลงมาด้านใต้ มันทำให้หล่อนเกือบลืมหายใจ! ​ เจ็บ—— เจ็บเหมือนร่างกายจะขาดเป็นสองท่อนจนใบหน้าหล่อนขาวซีด! จิตใต้สำนึกหล่อนอยากจะหลบหลีก ทว่าหล่อนไม่ได้มีพละกำลังมากมายขนาดเท่ากับผู้ชาย​ นอกจากยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่มีทางอื่นให้เลือกอีกแล้ว… ตลอดคืนอานจินฮอนถูกจองจำไว้บนเตียง โซฟา แม้กระทั่ง​บนพื้น… เขาทิ้งร่องรอย​แห่งความรักของทั้งสองคนไว้ทั่วทั้งห้อง! ตอนที่อานจินฮอนกำลังหมดสติในวินาทีนั้น ก็ได้ยินเสียงเขาพูดข้างหู… “อานถองที่แท้ผมเป็นผู้ชายคนแรกของคุณ” …… พอหล่อนตื่นขึ้นมาอีกครั้งเท่านั้นแหละ ถึงได้รับรู้.. เรื่องราวเมื่อคืนมันไม่ได้เรียกว่าความเจ็บปวด ตอนนี้ต่างหากเล่าที่เรียกว่าความเจ็บเจียนตาย! ทุกอณู​บนร่างกายเหมือนขาดเป็นท่อนๆ ขนาดมือยังหนักยกแทบไม่ขึ้น แอ๊ด—— ไร้มารยาท​สิ้นดี… อานถองรีบเปิดประตู​พร้อมทั้งเข้ามาในห้อง หล่อนมองสังเกต​การณ์​โดยรอบ พร้อมปิดประตู​ทันที “เป็นไงบ้าง? เมื่อคืนเขา… ปล่อยในในตัวเธอใช่ไหม? อานจินฮอนเม้มปาก แล้วพยักหน้ารับ “งั้นดีเลย! นี่เป็น​ครั้งแรกของเธอใช่ไหม? ” อานถองพนมมือ ใบหน้ายิ้มแย้ม​อย่างมีนัยน์ “คราวก่อนที่ฉันถูกพวกนักข่าวถ่ายรูปเรื่องรถขย่มระหว่างฉันกับ东哥 นั่นนะ จิ้นฮัน ต้องสงสัยว่าฉันไม่ใช่ครั้งแรกแน่ๆ! ดีจริง ครั้งแรก​ของเธอเก็บเอาไว้ก็ไม่มีประโยชน์​อะไร ถือซะว่าเป็น​การเสียสละ​ให้กับตระกูลอาน ก็แล้วกัน! เรื่องเมื่อคืนจิ้นฮันคงรู้สึก​ว่าตนเองปักปำ​ฉันอยู่ คงต้องเข้าข้างฉันอยู่ รอเวลาที่ฉันแต่งเข้าบ้านตระกูลฉินได้ก่อน ถึงเวลานั้นเธอก็สุขสบายแล้ว! ใบหน้าเรียวเล็กของอานจินฮอนขาวซีด ไม่รู้​ว่าต้องพูดอะไรถึงจะดีขึ้น ความเจ็บปวด​ทุกอณู​บนเรือนร่าง​ใกล้จะเขมือบหล่อนเข้าไปทุกที…. “เร็วเข้า รีบใส่เสื้อผ้า! อย่ามาโอ้เอ้นอนเอกเขนกอยู่ เดี๋ยวจิ้นฮันกลับมาจะสงสัยเข้า! อานถองรีบหยิบชุดเดรสธรรมดา​จากกระเป๋า​โยนให้หล่อน แล้วก็ไม่ถามหล่อนสักคำว่าเจ็บหรือเปล่า เดินได้หรือเปล่า​ พร้อมทั้ง​ผลักหล่อนออกจากห้องทันที! อานจินฮอนพยุงตัวชิดเข้ากำแพง พร้อมทั้งพยายามใช้พละกำลังที่มีเอาตัวเองพาเข้าห้องน้ำพร้อมทั้งใส่เสื้อผ้า “หากเธอตรวจแล้วรู้ว่าตนเองตั้งครรภ์แล้วละก็ บอกฉันทันที รู้ไหม?” อานถองพูดไป พร้อมทั้งรีบถอดเสื้อผ้าให้เปลือย พร้อมทั้งรีบเอนลงบนเตียงนอน! การทำตามนั้น! ราวกับว่าคนที่ฉินจิ้นฮันขึ้นเตียงด้วยก็คือหล่อน! อานจินฮอนรีบเก็บเสื้อผ้าของอานถองขึ้นมา ช่วงที่กำลังเตรียมตัวเดินออกไป ประตูห้องก็ถูกเปิดออกมา! ฉินจิ้นฮันกลับมาก่อนเวลากำหนด! ปัง... เสื้อผ้าที่อยู่ในมือของอานจินฮอนสั่นเทา กระเป๋าก็หล่นลงมาทันที ฉินจิ้นฮันมองหล่อนแวบหนึ่ง คิ้วดกดำกระดกขึ้นเล็กน้อย อานถองที่กำลังนอนอยู่บนเตียงรีบเอ่ยปากถามทันที “จิ้นฮัน…. คุณกลับมาแล้วหรอ....” “อืม” สายตาฉินจิ้นฮันไม่ได้หยุดมองอานจินฮอนอยู่นาน เขาสาวเท้าไปทางขอบเตียง “ขอโทษ ผมขอโทษที่ผมเข้าใจผิดเรื่องคุณกับฉีตงก่อนหน้านี้….. เมื่อคืนเลยจัดหนักไปหน่อย” อานถองส่ายหน้า เบ้าตาเริ่มแดง “ไม่เป็นไรค่ะ.... ฉันก็แค่พิสูจน์ว่าฉันบริสุทธิ์ ไม่ว่าจะยังไง ฉันยอมทั้งหมดค่ะ!” “ลำบากหน่อยนะ เดี๋ยวอีกสักพักฉันให้หมอส่วนตัวของตระกูลฉินมาดูเธอนะ” “ไม่ต้อง!” อานถองโบกมือส่ายไปมา “ฉันไม่เป็นไรค่ะ ให้ฉันพักสักหน่อยก็ดีขึ้นแล้วค่ะ” การที่เห็นฉินจิ้นฮันยิ้มลุ่มหลงให้อานถอง คิ้วโก่งเรียวของอานจินฮอนขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว แต่หัวใจนั้น ราวกับมีมีดมาเชือดเฉือนทีละนิด หากตนเองถูกเขาดูแลอย่างอ่อนโยนไม่ว่าเวลาไหนก็ตาม หล่อนก็ยินยอมแลกชีวิตด้วยความยินดี ช่างน่าเสียดาย.... หล่อนก็เป็นถึงลูกสาวคนเดียวของตระกูลอานเท่านั้นแหละ หากไม่ใช่ว่าต้องรักษาอาการป่วยของแม่ หล่อนก็ไม่มีทางเหยียบเข้ามาในบ้านตระกูลอาน หล่อนเงยหน้าขึ้นพร้อมกลั้นน้ำตาเอาไว้ อานจินฮอนเดินตุปัดตุเป๋มุ่งหน้าไปที่ประตู ฉินจิ้นฮันเหลือบมองหล่อนแวบหนึ่ง “น้องสาวของคุณเป็นอะไรหรอ?” “หล่อนนะหรอ! เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ เลยลื่นล้มที่บันไดนะ” อานถองดึงแขนของฉินจิ้นฮันเอาไว้ “พี่ฮัน เรื่องงานแต่งของเรา...” “เดี๋ยวผมไปหาฤกษ์ก่อน” ริมฝีปากของฉินจิ้นฮันกระตุกเล็กน้อย สายตาของเขามองไปทางประตูแวบหนึ่งอย่างไม่รู้ตัว เงาเล็กๆนั่นหายไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงประตูที่ไม่ได้ปิด นั่นหมายความว่ามีคนเดินออกไปแล้ว …… อานจินฮอนกัดฟันไว้แน่นพร้อมทั้งเดินกลับไปที่บ้านตระกูลอาน ส่วนคนรับใช้ที่เห็นหล่อนก็ไม่ได้ไว้หน้าหล่อนสักเท่าไหร่ ขนาดจะซักถามยังไม่พูดนอบน้อมเลย มีอะไรก็ถามตรงๆต่อหน้าหล่อน “ดูสภาพเธอสิ ทำอย่างกลับว่าไปทำอะไรกับผู้ชายมาอย่างนั้นแหละ!” “คุณผู้หญิงอยากจะไล่เธอไปตั้งแต่แรกแล้ว! นี่เธอยังไม่รู้ตัวอีกหรอ!” “ตัวเองมาเกาะตระกูลอานดูดเป็นปลิงก็น่าจะพอแล้ว แถมยังต้องให้เงินค่ารักษาพยาบาลให้กับแม่ขี้โรคของเธออีก! ไม่รู้จริงๆว่าคิดอย่างไรกัน!” อานจินฮอนขมวดคิ้ว พร้อมทั้งจ้องตาเขม็งมองพวกหล่อน! “แม่ฉันไม่ใช่คนเป็นขี้โรค!” “แหม หล่อนคิดว่าตัวเองเป็นคุณหนูรองหรือยังไง?” คนรับใช้ยังไม่หยุดกิริยาแบบนั้น แถมยังถากถางอย่างสนุกปาก “แม่เธอบางทีอาจไม่ได้อัมพาต แต่ที่แน่ๆก็คือเป็นเมียน้อยไง! หลอกล่อคุณท่าน แถมยังคลอดคนไม่ได้เรื่องอย่างเธอ!” อานจินฮอนกัดฟันแน่น หล่อนรู้ตัวดีว่าไม่สมควรจะที่แค้นคนรับใช้ ทว่า... คำพูดของพวกหล่อนมันช่างแทงเสียดหูเหลือเกิน! “แม่ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาแต่งงานแล้ว แม่ฉันก็เป็นผู้เสียหายนะ!” “ใครจะเชื่อ! ก็แค่อยากจะแต่งเข้าบ้านคนรวย! หึๆ” ในที่สุดอานจินฮอนก็ทนต่อไปไม่ไหว หล่อนอยากจะจัดการคนรับใช้ก่อนหน้านี้ให้เด็ดขาด ทว่ากลับมีเสียงอานถองดังมาทางด้านหลัง “ป้าจาง ป้าหลิว พวกคุณก็นะ อย่าเอาความจริงมาพูดกันแบบนี้สิ! ไว้หน้าน้องสาวของฉันหน่อย” อานถองดึงมืออานจินฮอนเอาไว้ “เดินตามฉันมา ฉันยังมีเรื่องที่ต้องคุยกับเธอ!” “….. เธอไม่อยู่กับฉินจิ้นฮันหรอ?” “เขามีธุระนะ กลับไปบริษัทแล้ว! ฉันก็ไม่จำเป็นที่ต้องแกล้งต่อไป” อานถองยื่นมือออกมา พร้อมทั้งดึงหล่อนเข้าห้องนอนของตนเอง อีกทั้งรินน้ำชาใส่แก้วให้ด้วย “คืนนี้ เธอต้องไปอยู่กับเขาอีกคืนนะ” “……” มือของอานจินฮอนสั่นเทา กลับเหลือกินว่าจะทำแก้วแตก “เมื่อคืนพวกเธอจัดหนักกันทั้งคืนนะ หากฉันไป เดี๋ยวเขาเกิดจับได้ขึ้นมา! อีกอย่าง พวกเธอก็ทำหลายๆครั้งหน่อย ถึงจะได้มีลูกแน่ๆ” อานจินฮอนเบะปาก หล่อนรู้ตนเองว่าไม่มีทางเลือกอื่นให้เดินอีกแล้ว นอกจากการรับปากก็คือการรับปาก หล่อนอึ้งไปสักพัก คิ้วเรียวงามค่อยๆกระตุกเล็กน้อย “ยังมี.... ฉันต้องการเงินสามหมื่นหยวน”