ตอนที่ 7 ขอบคุณคุณมาก

ตอนที่ 7 ขอบคุณคุณมาก อานจินฮอนรีบรับสาย “ฮัลโหล สวัสดีค่ะ!” “สวัสดี คุณคือคุณอานจินฮอนหรือเปล่า?” “อื้อ ฉันเอง... ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครคะ?” หรือว่าเป็นคนที่โอนเงินมาให้ตนเอง? ที่แท้ก็เป็นผู้หญิงหรือนี่... “ฉันเป็นครูภาษาอังกฤษของคุณ พรุ่งนี้ลองดูว่าเวลาไหนคุณสะดวก ฉันจะไปสอนที่บ้านคุณ” เสียงผู้หญิงคนนั้น ฟังแล้วอายุอย่างน้อยสี่สิบกว่าปี “…”อานจินฮอนอ้าปากไว้ นานถึงได้หาเสียงตัวเองเจอ “ฉันอยากจะถามสักหน่อย ว่าใครกันเป็นคนเชิญอาจารย์มาสอนฉันคะ?” เสียงของผู้หญิงปลายสายนั้นหยุดอึ้งไปสักพัก “เรื่องนี้... คุณชายคนนั้นกำชับนักกำชับหนาว่าไม่ให้แพร่งพรายออกไป! แต่ว่า...คุณอานไม่อยากเรียนหรอ?” อึ้งไปสักพัก พร้อมทั้งพูดตอบกลับทันที “ไม่ ฉันอยากเรียน!” เพราะอาการป่วยของแม่ อีกทั้งการพักอยู่ที่บ้านตระกูลอานนั้นก็ไม่ค่อยถูกยอมรับ หล่อนแทบไม่มีโอกาสในการเรียนรู้เลย ไม่ต้องพูดเรื่องเรียนพิเศษภาษาอังกฤษเพิ่มเติม! หลังจากถูกตระกูลอานรับตัวมานั้น นอกจากถูกมองกลอกตา มีแต่การถูกรังแก เพื่อแม่แล้ว หล่อนจำเป็นต้องมีชีวิตอยู่ที่นี่ต่อไป!อย่างน้อย ตระกูลอาน ก็ยังให้เงินเล็กๆน้อยมารักษาอาการป่วยของแม่ “งั้นดีเลย!งั้นเธอนัดเวลามาเลย” “ฉันเมื่อไหร่ก็ได้! แต่ว่า...ฉันไม่สะดวกให้คุณมาสอนฉัน” ดวงตาของอานจินฮอน ก้มต่ำลงอย่างผิดหวัง หากอานถองรู้เข้าว่าตนเองมีเรียนพิเศษภาษาอังกฤษ หล่อนต้องปฏิเสธตนเองมากขึ้นกว่าเดิม! จนอาจมีความรู้สึกว่าการมีตัวตนของตนเองอยู่นั้นมันช่างเหมือนการคุกคาม... อานจินฮอนพยายามหลบเลี่ยงหล่อนอยู่ตลอด กลัวว่าเดี๋ยวจะทำให้หล่อนไม่สบายใจ แล้วไล่ตนเองออกไปจากบ้านตระกูลอาน! “’งั้นเธอมาหาฉันก็แล้วกัน! เดี๋ยวฉันส่งที่อยู่ฉันให้กับเธอ ก่อนที่เธอจะมาก็โทรศัพท์มาหาฉันก่อนก็ได้แล้ว” “ได้!ขอบคุณคุณนะคะ” เมื่อวางโทรศัพท์ อานจินฮอนยังไม่ได้สูดลมหายใจเข้า ก็มีโทรศัพท์โทรเข้ามาอีกสาย “สวัสดี ใช่คุณอานจินฮอนหรือเปล่า? มีคนฝากฝังมาให้ฉัน มาเป็นครูสอนเรื่องความรู้ทางด้านผู้กำกับ” “…ผู้ ผู้กำกับหรอ?” เวลาเป็นนักเรียนมันไม่มีความวิตกกังวลใดๆ แท้จริงแล้วความปรารถนาที่แท้จริงของหล่อนคือการเป็นผู้กำกับ! แล้วก็ถ่ายทำภาพยนตร์ให้มีชื่อเสียงในระดับโลก แล้วให้ภาพยนตร์เรื่องนี้จารึกไว้ตลอดไป ไม่ว่าจะผ่านกาลเวลาไปกี่ปีก็ตามก็ยังมีคนสามารถจดจำมันไว้ได้เสมอ ทว่าหลังจากที่ตนเองเข้ามาอยู่ในบ้านตระกูลอาน ความใฝ่ฝันเรื่องนั้นมันดูไกลแสนไกลเหลือเกิน! แต่ในเวลานี้...กลับมีคนสนใจความใฝ่ฝันของหล่อน! “ใช่ คุณอาน! ไม่ทราบว่าพรุ่งนี้คุณมีเวลาหรือเปล่า?” “มีค่ะ!” กระบอกตาของอานจินฮอนแดงขึ้นมา กลัวเหลือเกินว่าอาจารย์ได้ยินเสียงกลั้นน้ำตาของตนเอง หล่อนรีบอุดปากไว้ ไม่อยากให้คนอื่นได้ยินเสียงแหบพร่าของตนเอง “งั้นพรุ่งนี้พวกเราค่อยติดต่อกัน เธอมานั่งฟังที่โรงเรียนของเราก่อน เดี๋ยวฉันจะสอนด้านความรู้กับเธอเป็นการส่วนตัว” อานจินฮอนรู้ทั้งรู้ว่าอีกฝั่งมองไม่เห็น ยังพยักหน้าตอบรับ “ได้...ได้!” “งั้นก็เป็นไปตามนี้ รีบพักผ่อนเถอะ” หล่อนมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ดำมืด อานจินฮอนรู้สึกว่าทั้งหมดนี้มันเหมือนกับความฝัน! ขนาดตนเองยังไม่อยากตื่นขึ้นมาเลย.... หล่อนยืนค้างเติ่งอยู่กับที่อยู่สักพัก หล่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พร้อมทั้งค้นหาเบอร์โทรศัพท์ที่ลึกลับนั่นขึ้นมา แล้วก็ส่งข้อความให้เขาอย่างตั้งใจ [ขอบคุณคุณมาก] รวดเร็วมาก อีกฝ่ายกลับตอบมา [มีเรื่องไหนไม่เข้าใจ หรือต้องการ สามารถติดต่อฉันได้ตลอดเวลา! อย่าคิดว่าฉันจะเรียกร้องผลตอบแทนกลับ ถ้าเธอสร้างภาพยนตร์เรื่องแรกขึ้นมาได้ ฉันจะเหมาหมด] [ได้] …… ขอแค่หล่อนฟื้นคืนความฝันของตนเองกลับมาใหม่ ไม่ว่าจะลำบากยากเย็นแสนเข็ญหรือน้อยเนื้อต่ำใจก็ตามหล่อนก็ยินยอม ค่ำคืนนี้ อานจินฮอนคิดว่าตนเองคงหลับสนิท แต่กลับพลิกตัวไปมาทั้งคืนนอนไม่หลับเลย จนกระทั่งรุ่งเช้ามันทำให้ตาหล่อนก็บวมขึ้นมา ขนาดใช้น้ำเย็นล้างหน้าแล้วก็ยังไม่ยอมตื่นขึ้นมา พอเปิดประตูออกมาก ทุกคนในบ้านของตระกูลอาน ต่างกำลังนั่งรับประทานอาหารอยู่ในห้องรับประทานอาหาร! มีพ่อ มี อานถอง และยังมีแม่ของอานถองอีกด้วย... ไม่มีหล่อน นั่นเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว อานจินฮอนพยายามเลี่ยงพวกเขาอย่างระมัดระวัง ทว่าปกติแล้วเวลานี้พวกเขาควรน่าจะกินข้าวกันเสร็จแล้วถึงจะถูก! หล่อนอึ้งไปสักพัก แล้วหันตัวกลับเข้าห้อง เพื่อรอคอยให้พวกเขากินให้เสร็จก่อน ตนเองค่อยออกไปใหม่ ใครจะไปรู้ล่ะว่าอยู่ๆอานถองก็เรียกหล่อนขึ้นมา—— “น้องสาว ไหนๆก็ออกมาแล้ว ก็นั่งลงกินข้าวด้วยกันเลย!” หลังจากฟังอานถองพูดจบ เมิ่งเย้นชิง มารดาของบ้านตระกูลอานถึงกลับไม่สุขใจเท่าไหร่ หล่อนเหล่ตามองลูกสาวตัวเองแวบหนึ่ง “หล่อนมีคุณสมบัตินั้นด้วยหรอ?” “แม่!” อานถองดึงมือแม่ของตนเองเอาไว้ พร้อมทั้งยิ้มกริ่ม “ครั้งนี้จินฮอนช่วยเหลือลูกไม่น้อยนะ อย่าทำแบบนี้กับหล่อนได้ไหม!” “นั่นเป็นสิ่งที่หล่อนควรทำ!”เมิ่งเย้นชิงมองด้วยสายตาคมกริบจนทะลุแล้วฝังเนื้อใน! หากไม่ใช่หล่อน ตนเองก็ไม่ต้องมาเผชิญหน้ากับความจริงเรื่องที่สามีนอกลู่นอกทาง! ตอนนี้ก็ดีแล้วนี่ เพราะทุกคนต่างรู้ว่าหล่อนเมิ่งเย้นชิงถูกสามีสวมเขา สามีนอกใจก็น่าจะพอแล้ว แถมยังมีลูกสาวคนนี้แถมมาให้อีกคน! อานถองลุกขึ้นยืน พร้อมทั้งก้มตัวแล้วกุมมือของอานจินฮอนเอาไว้ “มาเถอะ กินด้วยกันนะ!” “ไม่เป็นไรหรอก...ฉันไม่หิว...” อานจินฮอนรีบโบกมือปฏิเสธ เพราะไม่อยากนั่งกินข้าวกับพวกเราในตำแหน่งนั้น มันคงเป็นอาหารเช้าที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกไปชั่วชีวิต! “ทำไม ไม่ไว้หน้าฉันเลยหรอ?” อานถองย่นคิ้ว “ขนาดฉันพูดเธอยังไม่ยอมฟังเลยหรอ?” “…” หล่อนแอบเหล่ดูเวลา เวลาที่นัดกับอาจารย์นั้นยังมีเวลาอยู่สองชั่วโมง “…”อานจินฮอน อานถองอ้าปาก หล่อนยังมีโอกาสปฏิเสธด้วยหรอ? แถมยังถูกฉุดกระชากลากถูให้นั่งลงบนเก้าอี้ จนถึงกลับรู้สึกว่าตนเองนั่งอยู่บนเข็ม “หล่อนมีคุณสมบัติจะที่จะนั่งที่นี่หรอ?”เมิ่งเย้นชิงน้ำเสียงเย็นชา พร้อมทั้งเอาโทสต์ที่วางอยู่ตรงหน้าดึงกลับไป แทบไม่สนใจในความรู้สึกของหล่อนเลย ก็ใช่สิ การอยู่ที่บ้านตระกูลอานนั้น หล่อนแทบไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดถึงได้ “แม่! แม่ก็อย่าทำแบบนี้สิ” อานถองเทนมใส่แก้วด้วยตนเองพร้อมเสิร์ฟให้ตรงหน้าแม่ของตนเอง “ตอนนี้แม่ต้องดื่มเยอะ บำรุงร่างกาย!” อานจินฮอนทำได้แค่ก้มหน้าอยู่ตลอด ไม่กล้าสบตาอานถอง และก็ไม่กล้าจะมองแม้กระทั่งเมิ่งเย้นชิง อาหารมื้อนี้ให้หล่อนกินตะเข็บผ้าตามพื้นยังดีซะกว่า! “ฉันกินอิ่มแล้ว”เมิ่งเย้นชิงลุกขึ้นยืน พร้อมหันตัวเดินออกไป อานจิ้นโปมองภรรยาแวบหนึ่ง แล้วก็ลุกขึ้นยืน แล้วก็เดินตามหล่อนไป คนนี้แหละบิดาของหล่อน... คนที่ไม่มีอำนาจในการเอ่ยคำใดๆเลยในบ้านหลังนี้ แถมยังเป็นผู้ชายที่นอกใจเมียอีก! หล่อนก็หวังว่าตนเองไม่ต้องเกิดขึ้นมา ไม่ต้องคอยให้เมิ่งเย้นชิงมองด้วยดวงตาทิ่มแทง! หรือว่ามันสิ่งที่หล่อนเลือกได้ด้วยหรอ? ภายในห้องรับประทานอาหารเหลือแค่อานถองกับอานจินฮอนอยู่สองคน! แก้วนมที่อยู่ตรงหน้าของหล่อนแทบไม่ได้แตะต้องสักนิด นี่คือวิธีการในการกินข้าวเช้าของอานจินฮอนหรอ? อานถองตบไหล่ของหล่อนเบาๆ “ฉันเป็นคนเอาความลำบากใจอะไรมาให้เธอหรือเปล่า? ขอโทษ ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าแม่ฉันจะปฏิบัติเช่นนี้! แต่ว่าไม่เป็นไร แค่เธอดีกับแม่ให้บ่อยๆก็พอแล้ว! ” แม่ก็ยอมให้เธอเข้ามาอยู่ในบ้านตระกูลอาน แถมทุกเดือนยังให้เงินค่ารักษาแม่ของเธออีก นั่นเป็นการรับประกันได้ว่าแม่ของฉันนั้นไม่ได้รังเกียจเธอขนาดนั้นเลยด้วยซ้ำ! ไม่ได้รังเกียจหล่อนขนาดนั้น? อานจินฮอนเข้าใจอย่างชัดเจน ถ้าไม่ใช่ว่าตระกูลอานหวาดกลัวความคิดของผู้คนจะกระทบมาถึงบริษัท พวกเขาก็คงไม่ออกเงินหรอก! คงไม่ต้องรับตนเองมาอยู่ที่นี่ ทุกอย่างก็ทำเพื่อบริษัทเท่านั้นแหละ “วันนี้ฉันมีธุระ ต้องไปโรงพยาบาล” อานจินฮอนเม้มปาก “ฉันขอตัวก่อน...” “อ๊าย!” อานถองดึงหล่อนเอาไว้ “ตอนนี้เธออย่าเอาแต่ไปมาโรงพยาบาล ถ้าเธอท้องขึ้นมา อย่าลืมระมัดระวังว่าจะแท้งขึ้นมา! ไม่ง่ายเลยที่จะท้องนะ ฉันรอไม่ไหวจริงๆที่เธอท้องขึ้นมา!” “……” “เธอไม่ได้แอบกินยาอะไรใช่ไหม?” อานถองกำลังประเมินหล่อนอยู่ “ฉันจะบอกว่า ฉันให้โอกาสนี้กับเธอ ให้แกได้สัมผัสกับฉินจิ้นฮันได้ มันเป็นโอกาสที่ทั้งชีวิตนี้ก็ไม่สามารถร้องขอได้! แกเข้าใจตนเองดีอย่างชัดเจน ”