บทที่006 แขกคนที่สอง

บทที่006 แขกคนที่สอง เมื่อเห็นท่าทีที่พวกเขาคุยกัน ใบหน้าของทั้งสองคนดูมีความสุขอย่างมาก และมือของพี่หลิวก็แตะไปที่บ่าของสามีโดยที่ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ ทั้งสองคนคุยกันอย่างสนิทสนม จากนั้นเดินไปทางสนามแห่งหนึ่ง หลังจากที่ฉันเห็นฉากนั้น ฉันไม่รู้ว่าพวกเขากำลังคุยอะไรกัน ฉันจึงหยุดอยู่ตรงทางเดิน เมื่อสามีมองมาเห็นฉัน เขาจึงรีบรักษาระยะห่างกับพี่หลิว จากนั้นจึงรีบเดินมาทางฉัน หลังจากที่สามีเดินมาแล้ว ก็พูดอย่างประหม่าว่า “ที่รัก ทำไมคุณถึงมาที่นี่ได้ล่ะ？ฉันเพิ่งจะคุยเรื่องงานกับพี่หลิวเอง！” ฉันยิ้มฝืนๆออกมาก่อนจะพูดว่า “อ๋อ！” สามีพูดจบก็โอบเอวของฉันก่อนจะเดินไปทางสนามที่จะมีการฉายหนัง ระหว่างที่เดินไป ฉันก็หันหลังกลับไปมองพี่หลิว จากนั้นจึงฝืนยิ้มทักทายให้กับพี่หลิว เมื่อพี่หลิวเห็นฉัน ก็ดูมีท่าทีแปลกไป ระหว่างที่ดูหนังฉันแอบถามเฮยจื่อว่าพี่หลิวมีหน้าที่อะไรในไซต์งานนี้เฮยจื่อจึงตอบฉันว่าปกติแล้วพี่หลิวรับผิดชอบดูแลเรื่องเงินเดือนของคนงานในไซต์งานกับเรื่องการเงินต่างๆ ส่วนหน้าที่อื่นเถ้าแก่หยางจะเป็นคนดูแลเอง ไม่รู้ว่าทำไม หลังจากที่เห็นฉากเมื่อสักครู่ สำหรับสัมผัสที่หกของผู้หญิงแล้ว มันทำให้ฉันรู้สึกว่าสามีกับพี่หลิวนั้นน่าจะมีความสัมพันธ์ที่ไม่เป็นที่ยอมรับของคนทั่วไปอย่างแน่นอน จากนั้นสองวัน เถ้าแก่ของบริษัทแม่บ้านพี่หงชื่อพี่หงนั้นก็แนะนำลูกค้าที่จะดื่มนมคนที่สองให้กับฉัน ชาวน้ำนมคนนั้นบินจากเซี่ยงไฮ้มาลงที่เมืองเซินไห่โดยเฉพาะ ว่ากันว่าเป็นนักธุรกิจรายใหญ่ เมื่อฉันไปถึงที่ของพี่หง พี่หงก็ทักทายฉันอย่างยิ้มแย้ม จากนั้นก็ส่งรูปใบหนึ่งให้กับฉัน ก่อนที่พี่หงจะยิ้มและพูดกับฉันว่า “นี่คือรูปของคุณสู่ คุณลองดูหน่อยก็แล้วกัน！” ฉันรับรูปมาดู ก็เห็นว่าเป็นชายวัยกลางคนอายุประมาณสี่สิบคนหนึ่ง ดูแล้วมีพละกำลังและกะปรี้กระเปร่าเป็นอย่างมาก และก็ดูเป็นคนที่ภูมิฐานดี พี่หงพูดให้ฉันฟังอยู่สักพัก จากนั้นก็ให้ฉันนั้งแท็กซี่ไปทางสนามบินเพื่อไปที่โรงแรมแถวๆสนามบิน เธอบอกฉันว่าคุณสู่จะฉันรออยู่ในโรงแรมของสนามบิน ฉันถือรูปเอาไว้ จากนั้นจึงสะพายกระเป๋าสะพาย ก่อนที่ฉันจะออกไป หลังจากที่ฉันออกไปก็โบกแท็กซี่เพื่อไปที่โรงแรมของสนามบิน จากนั้นครึ่งชั่วโมง ฉันก็ไปถึงที่สนามบินของโรงแรม ขณะที่ฉันกำลังจะติดต่อคุณสู่ว่าเขาอยู่ที่ห้องไหนนั้น ฉันก็ได้รับข้อความ ข้อความนั้นเขียนเอาไว้ว่า เมิ่งเมิ่ง สวัสดี ฉันคือคุณสู่เองนะ ไฟลท์ของฉันช้าไปสักครึ่งชั่วโมง อาจจะช้ากว่าเวลานัดสักครึ่งชั่วโมงนะ ขอโทษด้วยจริงๆ ฉันจองห้องที่โรงแรมของสนามบินเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เลยห้อง808 คุณเช็คอินชื่อของฉันได้เลย แล้วเข้าไปพักก่อนเลยก็ได้นะ เดี๋ยวเอาไว้เจอกัน！ เมื่อฉันเห็นข้อความของคุณสู่แล้ว จากนั้นจึงเดินไปที่เคาเตอร์เช็คอินของทางโรงแรม เมื่อถึงที่เคาเตอร์แล้ว โรงแรมนั้นมีพนักงานต้องรัลที่ดูเป็นกันเองกำลังต้องรับฉันอยู่ ฉันจึงพูดอย่างไม่มั่นใจออกไปว่า “สวัสดีค่ะ ขอถามทางไปห้องที่คุณสู่จองเอาไว้น่ะค่ะ？” เมื่อฉันพูดจบ พนักงานก็ยิ้มขึ้นก่อนจะพูดว่า “สวัสดีค่ะ เชิญทางนี้เลยนะคะ！” ระหว่างการนำทางของพนักงานในโรงแรมนั้น ฉันก็เดินไปถึงห้องพักในโรงแรมของสนามบินที่ห้อง808อย่างรวดเร็ว หลังจากเข้าไปนั้น ฉันก็พบว่าห้อง808นั้นเป็นห้องที่หรูหราเหลือเกิน เป็นแบบที่ฉันไม่เคยอยู่มาก่อน ในนั้นมีการตกแต่งและเครื่องใช้สอยครบครันดูแล้วหรูหราอู้ฟู่เป็นอย่างมาก เมื่อได้เห็นดังนั้นฉันก็ค้างไปชั่วครู่ จากนั้น ฉันก็นั่งดูทีวีอยู่บนโซฟาหนังแท้ แต่อันที่จริง ขณะนี้ฉันนั้นรู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูก ฉันอยู่ที่นี่อย่างรู้สึกเบื่อหน่าย หลังจากที่ดูทีวีไปครึ่งชั่วโมงแล้ว จู่ๆก็มีคนมาเคาะประตู เมื่อจู่ๆฉันได้ยินเสียงเคาะประตูนั้น หัวใจของฉันก็เต้นรัว เร็วและแรงขึ้นมากกว่าเดิม ฉันจึงลุกขึ้นยืน จากนั้นจึงเดินไปที่ประตู ก่อนที่ฉันจะเปิดประตูออก เมื่อฉันเปิดประตูออก ฉันก็เห็นคุณสู่ยืนอยู่ที่หน้าประตู คุณสู่นั้นดูเหมือนกับในรูปเป็นอย่างมาก ดูแล้วหล่อเหลาและมีเสน่สุดๆ เมื่อเขาเห็นฉัน จากนั้นจึงยิ้มขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดว่า “คุณคือเมิ่งเมิ่งใช่ไหม？” หลังจากที่ฉันได้ฟังดังนั้นก็ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆหน้าถึงแดงขึ้นมา ฉันจึงผลุบตาลงด้วยความเขินอาย จากนั้นเขาจึงพูดกับฉันว่า “เมิ่งเมิ่ง ขอโทษจริงๆที่ทำให้คุณต้องมารอนานแบบนี้！” เมื่อคุณสู่พูดจบ ฉันก็ยังคงรู้สึกกังวลจนทำตัวไม่ถูก ขณะนี้ฉันทำได้แต่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ พลางก้มหน้าลง ฉันไม่รู้ว่าขณะนี้ฉันควรจะทำตัวอย่างไรหรือควรจะพูดอะไร แต่คุณกลับพูดออกมาด้วยความเขินอายว่า “เมิ่งเมิ่ง ฉันขอเข้าไปได้ไหม？” เมื่อคุณสู่พูดเตือนสติฉัน ฉันก็ยิ่งรู้สึกประหม่าขึ้นไปอีก ฉันจึงรีบหลีกทางให้คุณสู่นั้นเข้ามาทั้งๆที่ยังคงทำตัวไม่ถูก หลังจากที่คุณสู่ลากกระเป๋าเดินทางของเขาเข้ามา ฉันถึงจะปิดประตูอย่างงุนงง ไม่รู้ว่าทำไมหลังจากที่ฉันเจอคุณสู่ ฉันก็รู้สึกว่าจิตใจของฉันนั้นล่องลอยไป ฉันแทบจะลืมไปชั่วครู่หนึ่งเลยว่าตัวเองมาทำอะไรที่นี่ เหมือนกับว่าฉันมาเพื่อเจอเพื่อนของฉันเฉยๆ เพียงแต่ว่าฉันไม่คิดว่าคุณสู่จะหล่อเหลาเอาการและดูภูมิฐานขนาดนี้ จนทำให้ฉันจิตหลุดไปเลย หลังจากที่คุณสู่เข้ามาแล้ววางกระเป๋าเดินทางลง ก็มองมาทางฉัน จากนั้นก็ยิ้มขึ้นนิดๆก่อนจะพูดกับฉันว่า “เมิ่งเมิ่ง ฉันขออาบน้ำก่อนได้ไหม？” หลังจากที่ฉันได้ฟังดังนั้น ก็รู้สึกประหม่าขึ้นมา แล้วก็แอบคิดในใจว่าห้องนี้คุณเป็นคนจองเองไม่ใช่เหรอ？คุณสิที่เป็นเจ้าของ ทำไมจะต้องมาถามฉันด้วย？เมื่อคุณสู่พูดแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกว่าทำตัวไม่ถูกมากขึ้นไปอีก ฉันจึงพูดด้วยความประหม่าว่า “อืม ได้สิ ได้อยู่แล้ว！” เมื่อคุณสู่เห็นว่าฉันเริ่มกังวล เขาก็ยิ้มขึ้นอย่างสดใสกว่าเดิม หลังจากที่คุณสู่วางกระเป๋าเดินทางลง จากนั้นก็เดินเข้าไปอาบน้ำ เมื่อเขาเดินไปถึงประตูห้องน้ำแล้ว จู่ๆคุณสู่ก็หันมาพูดกับฉันว่า “เมิ่งเมิ่ง คุณอยากจะอาบน้ำอุ่นด้วยกันไหม？” หลังจากที่ฉันได้ฟังดังนั้น ก็รู้สึกทำตัวไม่ถูกมากขึ้นไปอีก จึงพูดออกไปว่า “อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่อาบล่ะค่ะ！”ขณะนี้ฉันอดไม่ได้ที่จะเอามือถูไปมาตรงต้นขาของตัวเอง ขณะนี้ฉันเหงื่อแตกพลั่กๆเลยทีเดียว คุณสู่นั้นรู้สึกได้ว่าคำพูดของเขาทำให้ฉันเข้าใจผิด เขาจึงยิ้มแล้วพูดเสริมว่า “เมิ่งเมิ่ง ฉันหมายถึงว่าจะให้คุณอาบน้ำก่อนน่ะ ไม่ใช่จะให้อาบพร้อมกับฉัน！” ใครจะไปรู้ว่าคุณสู่จะหมายความว่าแบบนี้ ฉันรู้สึกประหม่าขึ้นมากกว่าเดิม ก่อนจะมองเขาอยู่ชั่วครู่แล้วพูดว่า “อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ คุณสู่ คุณไปอาบเถอะ！” ในตอนนั้นเอง คุณสู่ยิ้มอยู่สักพักก่อนจะเดินเข้าไป จากนั้นเขาก็เริ่มอาบน้ำด้วยน้ำร้อน เมื่อคุณสู่อาบน้ำเสร็จแล้ว เขาก็เอาผ้าเช็ดตัวพาดบ่าเดินออกมาจากห้องน้ำ เมื่อฉันเห็นเขาพาดผ้าเช็ดตัวเดินออกมา มันก็ทำให้ฉันรู้สึกประหม่านิดหน่อย เพราะว่านี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นชายแปลกหน้าเดินเอาผ้าเช็ดตัวพาดบ่าออกมาอยู่ตรงหน้าฉันแบบนี้ เมื่อคุณสู่เห็นฉันอายและกังวล แต่ขณะนี้เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา จากนั้นจึงเริ่มมานั่งดูทีวีที่โซฟากับฉัน แต่เขาก็ยังคงไม่พูดอะไรออกมา เพียงแต่มองฉันอยู่บ้างบางเวลา แต่ขณะนี้ฉันกลับรู้สึกกังวลขึ้นมามากกว่าเดิม และเขินอายจนใบหน้าแดงก่ำ ในตอนนั้นเอง คุณสู่เองก็รู้ว่าฉันกำลังรู้สึกอย่างไร เขาพยายามจะทำให้ความกังวลของฉันนั้นหายไป เขาจึงยิ้มขึ้นและพูดว่า “เมิ่งเมิ่ง อยากจะดื่มน้ำสักแก้วก่อนไหม？เดี๋ยวฉันเทให้เอาไหม？” หลังจากที่คุณสู่พูดจบ จากนั้นก็ยืนขึ้นก่อนจะเดินไปทางเครื่องดื่มที่อยู่ข้างๆ แล้วหยิบแก้วน้ำมาแก้วหนึ่ง ก่อนจะรินน้ำอุ่นแล้วเดินมาทางฉัน จากนั้นจึงส่งแก้วน้ำให้กับฉัน มือของฉันนั้นโดนนิ้วของเขาโดยที่ไม่ได้ตั้งใจฉัน มันทำให้ใจของฉันนั้นเต้นเร็วขึ้นกว่าเดิม เมื่อคุณสู่เห็นว่าฉันกำลังอาย เขาก็ดูมีความสุขมากขึ้น เขาจึงมานั่งอยู่ข้างๆฉัน จากนั้นยืงยิ้มขึ้นเบาๆก่อนจะพูดว่า “เมิ่งเมิ่ง คุณกังวลเหรอ？” ฉันถึงจะยอมหันหน้ามามองคุณสู่ จากนั้นคุณสู่ก็พูดกับฉันพลางยิ้มขึ้นว่า “เมิ่งเมิ่ง คุณพูดแล้วมองตาฉันได้ไหม？” เมื่อคุณสู่พูดออกมาแบบนี้ ฉันเองก็ไม่รู้จะพูดอะไร และก็ไม่กล้าจะไปปฎิเสธเขา ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ฉันมองอยู่เพียงแวบเดียว ฉันก็ถูกแววตาที่เต็มไปด้วยเสน่ห์เหลือล้มของคุณสู่นั้นดึงดูดเอาไว้ ราวกับว่าแววตาของคุณสู่นั้นเต็มไปด้วยเวทมนต์ ทาทีของเขานั้นดูนิ่งสงบ ยิ้มที่ดูหวานหยดย้อยนั้น ทำให้รู้สึกตกหลุมรักได้อย่างง่ายๆ จู่ๆ คุณสู่ก็ยิ้มขึ้นพลางพูดว่า “เมิ่งเมิ่ง พวกเรามาเริ่มกันดีกว่า！” เมื่อคุณสู่พูดแบบนี้ ร่างกายของฉันก็เริ่มมีการตอบสนอง ฉันเหมือนกับถูกดึงสติกลับมา ว่าอันที่ฉันมาเพื่อให้นมกับคุณสู่ ก่อนจะเอามือมาวางที่เสื้อผ้าของฉัน จากนั้นก็ค่อยๆถกเสื้อขึ้น ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ฉันถึงรู้สึกว่าเขาเริ่มปลดเข็มขัดของฉันออก ฉันเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ ฉันยังคงทำเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นพลางนอนนิ่งๆอยู่ตรงนั้น เมื่อเขาเห็นว่าฉันไม่ได้ปฏิเสธอะไร มือของเขานั้นก็ยิ่งทำอะไรต่ออะไรเร็วขึ้นเรื่อยๆ เมื่อพอใจแล้ว เขาก็เริ่มหายใจฮืดฮาดอย่างเต็มแรง เขาพูดกับฉันด้วยความพอใจว่า “เมิ่งเมิ่ง ข้างล่างของคุณแน่นดีจริงๆ ฉันรู้สึกสบายมากๆ ให้ฉันทำไม่นานก็โอเคแล้ว！”