ตอนที่ 12

ตึ๋ง! ​ Sun : วันนี้ นัดกินข้าวให้ด้วย Sun : เธอต้องมาด้วย ฉันอ่านข้อความที่พี่ซันส่งมาตั้งแต่เช้า แล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ จะไปจีบยัยแอม แล้วทำไมต้องให้ฉันไปด้วยนะ เห้อ! แล้วนี่ฉันต้องทำมันจริงๆเหรอ แต่สุดท้ายไม่ว่าจะคิดยังไง ฉันก็ต้องตอบกลับไป เที่ยงนี้ หลังเลิกเรียน : Me ตุ๊บ! เมื่อพิมพ์ข้อความไปเสร็จ ฉันก็โยนมือถือลงบนเตียง ก่อนจะโยนตัวเองลงตามและหลับตาเพื่อพักสายตาและสมองกับความวุ่นวายที่มันเกิดขึ้นในชีวิตของตัวเอง.. แต่ทว่าพอหลับตาได้ไม่นาน ตึ๋ง! ข้อความบางอย่างก็ส่งเข้ามาอีกครั้ง ที่ทำให้ฉันเหนื่อยใจต้องคว้าไปดู พร้อมกับคิดว่า จะสั่งอะไรกันหนักกันหนา..แต่พอฉันได้เห็นข้อความแล้ว...มันก็ทำให้ฉันยิ้มทันที..ที่ไม่ใช่ เขาที่ใจร้ายคนนั้นส่งกลับมา.. อาทิตย์ : สับสนกับสิ่งที่ทำ ว่าทำถูกต้องรึเปล่า นั่นสินะ...ฉันไม่รู้หรอกว่านายอาทิตย์เจออะไรอยู่ แต่ที่แน่ๆไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวสินะ ที่กำลังรู้สึกอย่างนี้ Vienna : confidence - ABC Vienna​ : If you are confident. That it is correct Go ahead But don’t forget Results from your actions (หากคุณมั่นใจ ว่ามันถูกต้องแล้ว ลุยไปเลย แต่อย่าลืม ผลลัพธ์จากการกระทำของคุณ) ใช่ ต้องยอมรับผลลัพธ์จากการกระทำ ถึงจะคิดและส่งเพลงไปอย่างนั้น แต่เอาจริงๆ..ฉันยังคิดทางออกของปัญหาไม่ได้เลย ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว...เห้อออ ฉันจะจัดการเขายังไงดีนะ หรือว่าจะลากไปทุบหัว แล้วโยนให้จระเข้กินเลยดีมั้ย อืมมมม... แต่ดูจากตัวฉันและตัวเขาแล้วนั้น.. รวมถึงคนชุดดำที่ร่ายล้อมรอบตัวเขาอีก ฉันว่า..จะเป็นฉันเองมากกว่าจะโดนโยนไปให้จระเข้กินแทน เห้อ! เพราะฉะนั้นเลิกคิดมาก แล้วก็ไปเรียนดีกว่า! วันนี้ฉันจะลุย ฉันจะเอาคืนเขาให้ถึงที่สุด คอยดูสิ หลังจากคิดได้เช่นนั้น ฉันก็ลุกขึ้นและยิ้มให้กับตัวเองในกระจก..ก่อนที่จะมุ่งหน้าออกจากห้องของตัวเองไป เพื่อไปเรียนในตอนเช้า ตามตารางเรียนของตัวเอง แต่ว่าก่อนที่จะไปเรียน ฉันก็ขอแวะไปซื้ออะไรบางอย่าง..ที่มันทำให้ฉันได้แต่อมยิ้มกับแผนของตัวเองก่อน หึหึ.. และฉันก็นั่งเรียนกับแอมแปร์อย่างปกติ เหมือนทุกวันที่ผ่านมา จนกระทั่งเลิกเรียน “แอม แกคิดยังไงกับพี่ซันอะ” ในขณะที่ฉันกำลังเก็บของใส่กระเป๋าหลังเลิกเรียน ฉันก็อดไม่ได้ที่อยากจะลองถามความรู้สึกที่เพื่อนฉันมีให้เขาซะหน่อย จะได้รู้ว่าฉันควรจะจัดการเรื่องนี้ยังไงดีด้วย “ก็น่ารักดี นิสัยดี คุยสนุก ทำไมเหรอ?” หลังจากแอมแปร์ตอบออกมาเช่นนั้น ฉันก็ยังคงยิ้มสดใสพร้อมกับส่ายหัวและตอบออกมาอย่างปกติทั้งๆที่ในใจคิดว่า หึ..น่ารักดี? นิสัยดี? ดีกะผีน่ะสิ! “เปล่าจ้า ถามเฉยๆ” แต่ว่าอีกฝ่ายกลับคิดไปไกลกว่าฉันมาก “ฮันแน่! แกชอบพี่ซันอะดิ ฉันไม่ได้ชอบพี่เขาหรอก ไม่ต้องห่วงๆ ฮ่าๆ” ก็ยอมรับนะ ว่าเคยชอบ..แต่ตอนนี้ ต่อให้เอาเขามาจับมัดแล้วใส่พานมาถวาย ฉันก็จะเทพานนั้นทิ้งลงถังขยะให้เร็วเลยล่ะ หึ! และเพราะคำแซวของเพื่อนฉัน เลยทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะฟึดฟัดโมโห แต่ก็ไร้การตอบอะไรออกไปให้มันเป็นเรื่องราวมากกว่าเดิม พร้อมกับชวนเปลี่ยนเรื่อง ตามแผนที่ฉันเตรียมไว้ “อะ ฉันซื้อเบอร์เกอร์มาตอนเช้า ลืมกินน่ะ เอาไปกินสิ” “เฮ้ย..จริงอะ ไหนๆ หู้ววว นี่แกไปเหมามาทั้งร้านเลยป่ะวะ.. ทำไมมันเยอะอย่างนี้” มันจะไม่เยอะได้ยังไง เพราะฉันอยากให้ฉันและเพื่อนฉันอิ่ม ก่อนที่จะต้องไปกินร้านอาหารของจริงไง เพราะฉะนั้น ฉันเลยสั่งมาหมด ไม่ว่าจะเบอร์เกอร์ ไก่ หมู เนื้อ กุ้ง ปลา เอามากินจัดเต็มไปเลยล่ะ และสำหรับเพื่อนรักของฉัน ที่ชอบของฟรีเป็นทุนเดิม พอเห็นเช่นนั้น ในเวลาเที่ยงแบบนี้ก็ตาลุกวาวเลยทีเดียว ฉันก็เลยได้แต่ยิ้มเอ็นดู ก่อนที่จะพามันเดินออกมายืนอยู่ตรงมุมตึกลับ ที่ไม่มีคนเดินผ่านแล้วก็ชวนมันกินเบอร์เกอร์พวกนี้ จนหมด “ทำไมไม่ลงไปนั่งกินลานใต้ตึกดีๆอะเอิง” และนั่นก็คือคำถามของยัยแอมแปร์ เมื่อกินเบอร์เกอร์ลงท้องไปเป็นชิ้นที่ 3 ส่วนคำตอบสำหรับเรื่องนี้นะเหรอ ก็ง่ายๆ ถ้าลงไปกินที่แจ้งแบบนั้น เกิดเจออีพี่ซันขึ้นมา แผนฉันก็พังหมดสิ ฉันก็เลยได้แต่ยิ้ม และก็พูดว่า “เอาหน่าๆ กินๆไปเถอะ จะหมดแล้วเพิ่งมาถามเนี่ยนะ ฮ่าๆๆ” ซึ่งสำหรับแอมแปร์แล้ว เธอก็ไม่ได้คิดอะไรหรอก นอกจากยิ้ม..พยักหน้า และก็เอาของกินพวกนั้นเข้าปากเหมือนเดิม.. และแล้วในที่สุด พวกเราก็กินจนหมด..และก็อิ่มสุดๆไปเลยด้วย “โอ๊ยย อิ่มมากกก ขอบใจนะ ประหยัดมื้อเที่ยงไปได้อีกมื้อ..” “..พอดีว่าพี่ซันชวนไปกินข้าวด้วย แกไปด้วยกันนะ” “หื้มมมม....คริคริ...ยังไงๆอะ คู่นี้..แล้วนี่จะให้ฉันไปเป็น กขค จริงๆเหรออออ” “กขคอะไรล่ะ ฉันกับพี่ซัน พี่น้องกันเท่านั้น” หึ..พี่น้องเหรอ? ชิส์! แต่ถึงฉันจะเบะปากในใจ ฉันก็ยังพูดขอร้องเพื่อนฉันเหมือนเดิม.. “นะๆๆแกไปด้วยนะแอม... แล้วก็ไม่ต้องบอกพี่ซันเรื่องเบอร์เกอร์นี่นะ” “หื้ม..ทำไมอะ” “เอาหน่า แล้วก็ถ้าฉันพูดหรือสั่งอะไรที่ร้านอาหาร แกก็เออออไปตามฉันด้วยนะ..” “คืออะไรวะ..ไม่เข้าใจอะ” “ตามนั้นนะ..โอเคเนอะ หึหึ” แม้ว่ายัยแอมแปร์จะ ยืนหน้ามึนงงอยู่ แต่ว่า..ฉันก็ไม่สนใจ เพราะเพื่อนของฉันอิ่มแล้ว และคงไม่มีท้องว่างที่จะไปกินมื้อต่อไปได้ ฉันก็เลยเอาซากของกินเหล่านั้นไปทิ้งขยะ ก่อนที่จะเดินไปลากยัยแอมแปร์พร้อมกับยิ้มชั่วร้ายและลงไปล่างตึกทันที Sun’s Talk “สวัสดีครับ สองสาว” ทันทีที่ผมมาถึงตึกเรียนของยัยตัวแสบ ผมก็มานั่งรอใต้ตึก ก่อนที่จะเอ่ยทักทันที..เมื่อเห็นผู้หญิงสวย 2 คนเดินตรงมาทางผม และผมก็ยังเป็นผมที่ยังคงแนบเนียน ทำสีหน้าและแสดงรอยยิ้มเหมือนกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ผิดจากผู้หญิงอีกฝั่ง ที่ตอนแรกก็ยิ้มหัวเราะร่าเริงกับเพื่อนมาอยู่หรอกนะ แต่พอเห็นผม เธอก็ปรับสีหน้าเป็นหน้านิ่ง พร้อมกับเบะปากใส่ทันทีที่ได้ยินผมทักไปอย่างนั้น ให้ตายเถอะ มันน่าจับมาตีก้นจริงๆ ยัยเอิงเอย แต่ว่า อยู่ๆก็ไม่รู้ว่ามีผีตัวไหนเข้าสิงเธอ ทำให้อยู่ๆ เธอก็เปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างขึ้นมา พร้อมกับพูดแสดงไม่ต่างจากผมเมื่อครู่เลย “เอิงมีร้านเด็ด รับรองพี่ซันต้องชอบแน่ๆค่ะ” สงสัยคงยอมรับกับสิ่งที่ผมขู่ และทำตามแผนสินะ หึหึ..ก็ดี พูดง่ายแบบนี้ ค่อยดีหน่อย.. นั่นเลยทำให้ผมยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่จะตอบพร้อมกับมองหน้าของเธอไป อย่างเป็นธรรมชาติ “อ่อครับ เอาร้านที่น้องเอิงว่าเลยครับ..พี่ล่ะตื่นเต้นจริงๆเลย ร้านที่พี่ชอบเป็นแบบไหนกันนะ” “พี่ซัน ชอบแน่นอนค่ะ ไม่ต้องกังวลเลยเนอะ..งั้นเดี๋ยวพี่ซันขับรถตามพวกเรามาแล้วกันนะคะ” หลังจากพูดจบ ยัยนั่นก็ยิ้มพริมใจส่งมาให้ผมอีกครั้ง แต่ผมเริ่มรู้สึกว่า ในรอยยิ้มนั้นมันไม่ปกติซะแล้วสิ มันดูเหมือนอีกฝ่ายมีแผนการอะไรบางอย่างอยู่..แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่สนใจหรอก ผมเลยมองหน้าเธอพร้อมกับส่งยิ้มไปอย่างเดิม ทั้งๆที่ในใจกลับคิดว่า ต่อให้เธอมีแผนอะไร ผมก็ไม่กลัว หึหึ และแล้ว..ไม่นานผมก็ได้มาอยู่หน้าร้านที่เธอว่า..ร้านที่เธอบอกว่า ผมต้องชอบแน่ๆ และมันก็ทำให้ผมหน้านิ่งไปทันที.. เพราะว่าร้านที่เธอนำทางมา มันคือร้านส้มตำข้างทาง ที่เป็นร้านเล็กๆ ไร้เครื่องปรับอากาศ ที่ใกล้กับทางเข้ามหาวิทยาลัยและตอนที่ยัยนั่นเดินลงจากรถ เธอก็หันมาพูดใส่ผมทันที “เป็นไงค่ะ ชอบมั้ยย..หึหึ” และจากรอยยิ้ม น้ำเสียงของเธอ มันทำให้ผมคิดไม่ผิดจริงๆว่า.. ยัยนี่คิดจะแกล้งผมสินะ..แล้วนี่เธอคงคิดสินะ ว่าผมคงไม่กินร้านอะไรแบบนี้ ซึ่งบอกไว้เลยว่า..เธอคิดผิดแล้วล่ะ..หึหึ จริงๆร้านข้างทางแบบนี้ผมก็กินได้ เพราะผมเองก็เคยมากินอยู่บ้าง กับลูกน้องผมเวลารีบๆ เพียงแต่ผมไม่เคยมาร้านส้มตำซักเท่าไร เพราะว่า...ผมไม่กินเผ็ด..และผมก็คิดว่า เรื่องนี้ ยัยนี่ก็ไม่น่ารู้ด้วย เพราะฉะนั้น ทำนิ่งๆเอาไว้ ไอซัน.. “ถ้าน้องแอมชอบ พี่ก็ชอบครับ..” และนั่นก็คือคำตอบที่ผมตอบออกมา พร้อมกับจ้องมองไปยังหน้าของยัยเอิงเอยที่เอาแต่ยิ้ม จนผมล่ะ..อยากเข้าไปเขย่าตัวเธอซะจริงๆ แม่งยิ้มกวนชะมัด! หลังจากนั้น เรา 3 คนก็เดินเข้าไปในร้านเหมือนลูกค้าปกติ ร้านส้มตำเล็กๆนี้ มันมีที่นั่งเพียง 4 ที่ กับโต๊ะเก้าอี้เก่าๆ สภาพออกไปทางทรุดโทรมเล็กน้อย และที่สำคัญ แมลงวันจะเยอะไปไหนวะ แล้วนี่กูจะท้องเสียหรือเปล่าเนี่ย! แต่ผมแปลกใจนะ ยัยตัวแสบกินร้านแบบนี้ได้ด้วยเหรอ? นึกว่าเป็นลูกคุณหนูซะอีก “ถ้าพี่ซันกินไม่ได้ ก็ไม่เป็นไรนะคะ เรากินกันแค่ 2 คนก็ได้” แต่แล้ว อาจจะเป็นเพราะว่าผม มองไปยังรอบๆร้านตลอด พร้อมกับหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดโต๊ะเล็กน้อย รวมถึงคอยปัดแมลงวันไปมา ทำให้อยู่ๆ ยัยตัวแสบก็พูดขึ้นมา ด้วยสีหน้าและสายตาแบบสบประมาทผมสุดๆ จนผมต้องปรับตัวเป็นปกติ ก่อนจะฉีกยิ้มและตอบกลับไป “ได้สิครับ ทำไมจะไม่ได้ละครับ น้องเอิง” “ดีค่ะ งั้นก็..ทำตัวตามสบายๆนะคะ หึหึ” อีกแล้วนะ..เธอยิ้มแบบนี้อีกแล้ว.. แต่แล้วระหว่างนั้น ที่ผมได้แต่มองหน้าเธอ อยู่ๆก็มีเสียงของผู้หญิงอีกคนดังออกมา..ที่ทำให้ผมต้องหันไปมอง.. “พี่ซันเอาอะไรคะ” นั่นสิ ประเด็นวันนี้ ผมต้องจีบแอมแปร์นี่นา.. เพราะฉะนั้นเลิกสนใจยัยนั่นซะ.. “อ้อ..พี่กินตามแอมนั่นล่ะ แอมกินอะไรพี่ก็กินอันนั้น อ่อแต่พี่ไม่กินเผ็ดนะ” “อ่าว พี่ซันไม่กินเผ็ดเหรอ” “ครับ” หลังจากที่ผมขานรับ พร้อมกับยิ้มเป็นมิตรส่งไป ..เสียงของผู้หญิงอีกคนก็พูดออกมาอีกครั้ง... “ดีเลยค่ะ พี่ซันกินตามแอมมันเนอะ มันชอบกินแต่ของเด็ดๆทั้งนั้น รับรองพี่ซันต้องติดใจแน่ๆ” แต่ว่าไอคำพูดพร้อมรอยยิ้มของเธอ มันทำให้ผมรู้สึกขนลุกแปลกๆ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้ว่าอะไร..เพราะผมบอกไปแล้วว่า..ไม่เผ็ด แค่นี้ก็สบายแล้ว จากนั้นเอิงเอยก็หยิบกระดาษที่อยู่บนโต๊ะ มาวางก่อนจะหยิบปากกามาเขียนเมนูด้วยความรวดเร็ว เหมือนคิดมาก่อนหน้าแล้ว ตำลาวปูปลาร้า 1 ลาบก้อย 1 ยำตีนไก่ 1 ตำหอยดอง 1 และเธอก็เขียนด้วยความเร็วเอามากๆ จนผมมองตามแทบไม่ทัน..โดยเฉพาะบรรทัดสุดท้าย ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นยืนและรีบเดินไปส่งให้กับป้าที่ขายส้มตำทันที ซึ่งผมที่เป็นคนตาไวอยู่แล้ว อย่าคิดนะว่าผมไม่เห็น!!!! ว่าไอบรรทัดสุดท้ายมันเขียนว่าอะไร ​ ทั้งหมดนี้ ขอเผ็ดนรกแตก ​ เชี้ยเอ้ย!! เมื่อกี้กูเพิ่งพูดไปปะวะ ว่าไม่กินเผ็ด!