ตอนที่ 15

“ในที่สุดแพรก็ได้กินข้าวกับพี่ซันซักทีนะคะ\" \"ครับ\"  วันนี้ ..ตอนนี้... ผมกำลังกินข้าวกับแพรวา คนที่ผมมองว่าเป็นน้องตลอด และผมก็หลีกเลี่ยงมาตลอด แต่เพราะเห็นว่าเธอชวนนัดผมหลายครั้ง และผมก็เบี้ยวเธอแล้วหลายครั้ง เลยทำให้ครั้งนี้..ผมตัดสินใจมารับประทานอาหารกับเธอ และไม่ว่าเธอจะพูดอะไร..ผมก็ทำแค่ตอบเรียบๆ และหั่นสเต็ก ในจานต่อไป เพราะผมไม่อยากแสดงตัวว่าเป็นห่วง หรือเอาใจใส่เหมือนแต่ก่อน เพื่อให้เธอเข้าใจผมผิด \"ทำไม เดี๋ยวนี้เฮียเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเมื่อก่อนเลย” และเพราะการกระทำแบบนี้ของผม เลยทำให้ แพรวา..เริ่มแสดงอาการเอาแต่ใจขึ้นมา..เหมือนที่เธอเป็นมาเสมอ แต่เมื่อก่อนผมคิดว่าเธอคิดกับผมแบบพี่ชาย และก็งอแงตามประสาน้องสาว แต่ว่าเมื่อไม่นานมานี้ ผมรู้สึกว่า เธอชักจะเกาะแกะผมมากเกินไป รวมถึงชอบทำตัวเหมือนเป็นเจ้าข้าวเจ้าของผม และตามไปราวีคู่นอนของผมเกือบทุกคน ซึ่งการแสดงนั้น มันก็ทำให้ผมรู้ว่า เธอไม่ได้คิดกับผมแค่พี่ชายอย่างแน่นอน..นั่นเลยทำให้ผมต้องพยายามออกห่างจากเธอ เพราะผมยังไม่อยากทำกับเธอ เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นที่ผมจัดการ ยังไงซะ..เธอก็โตมากับผม และผมก็มองเห็นเธอเป็นน้องสาวอยู่ \"แพรก็รู้ ว่าเฮียคิดกับแพรแค่น้..\" \"ได้ข่าวว่า พี่ซันไล่พ่อออกจากงานเหรอคะ\" และผมก็รู้ว่า เธอรู้ว่าผมคิดยังไง..แต่ว่าเธอก็ไม่พร้อมที่จะฟังผม..เธอเลยกลับมายิ้มและทำทีพูดเปลี่ยนเรื่องแทน ซึ่งผมก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากตอบและกระทำเช่นเดิม \"ครับ\" \"แพรรู้เรื่องหมดแล้ว ขอโทษแทนพ่อด้วยนะคะ ตอนนี้พ่อเครียดหนักมาก วันๆกินแต่เหล้า แพรไม่รู้จะทำยังไง\" ผมก็เห็นใจนะ แต่ช่วยไม่ได้..คุณลุงหักหลังผมก่อน และผม..ก็ไม่จำเป็นต้องไว้หน้าหรือเห็นใจด้วย.. \"เฮียก็เสียใจด้วยนะ กับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่พ่อแพรเลือกทางเดินนี้เอง” ผมพูดแบบไม่ใส่ใจ แล้วก็กลับไปหั่นสเต็กต่อเช่นเดิม แต่แล้วขณะนั้นเอง..อยู่ๆ แพรวาก็พูดเสียงดังเล็กน้อยออกมา..และเนื้อหาที่เธอพูด ก็ทำให้ผมหยุดหั่นสเต็ก ทันที.. \"อุ้ย นั่นยัยเอิงเอย ดาวคณะอักษรนี่นา \" พร้อมกับหันไปมองตามเสียงแพรวา และผมก็ได้เห็น..คนเดียวกับที่ผมคิดจริงๆ..นั่นก็คือ เอิงเอย..และตอนนี้เธอก็เดินเข้ามากับผู้ชายที่ไหนไม่รู้ เป็นผู้ชายหน้าใหม่ที่ผมไม่เคยเห็นหน้า แต่ท่าทางจะภูมิฐาน และเป็นวัยทำงานแล้ว..และที่สำคัญ...ตลอดเวลา เธอก็นั่งคุยกันหัวเราะร่า ระริกระรี้ ซึ่งโคตรจะแตกต่างจากตอนที่อยู่กับผมอย่างสิ้นเชิง! ทีอยู่กับผมนะ ไม่หน้านิ่ง ก็ทำหน้าเบื่อใส่ หึ!!! แต่แล้วระหว่างที่ผมกำลังจ้องมองอยู่นั้น เสียงของแพรวา..ที่ผมก็รู้ว่าเธอเรียนคณะเดียวกัน ปีเดียวกันกับเอิงเอย ก็พูดออกมามากมาย ในขณะที่ผมก็เอาแต่เงียบ.. \"สงสัยแฟนใหม่นางอีกละ ยัยนี่อะ ผู้ชายไม่เคยขาดมือเลย” หึ จริงด้วยสินะ.. ยัยนี่..ก็แค่ผู้หญิงแรดๆคนนึง ผมจะไปสนใจทำไมวะ ผมพยายามกลับไปหั่นสเต็กอีกครั้ง พร้อมกับความหงุดหงิด..พร้อมกับคิดว่า ไอเนื้อนี่ก็เหนียวจังวะ ตัดขาดยากเย็นจริง หงุดหงิดโว้ย!!! \"คนก่อนหน้า ก็พี่พอส ไม่รู้พี่พอสทำไมตาต่ำไปคว้าผู้หญิงแบบนี้มาเป็นแฟนก็ไม่รู้\" อ่อ แฟนเก่าไอพอสเองเหรอ ถึงว่า วันก่อนที่มีปัญหาในผับกัน \"คนนี้ก็เหมือนกัน หน้าตาก็ดีนะ ไม่น่าจะไปคว้ายัยนี่มาทำแฟนเลย\" หน้าตาดีตรงไหน ตี๋ก็ตี๋ กูหล่อกว่าเย๊อะ หึ!! แล้วไอ้เนื้อนี่แม่ง..ขาดซักทีสิโว้ย!!! ครืดๆๆๆๆ “สงสัยคงแค่เล่นๆมากกว่าล่ะมั้ง\" ยัยนี่ของเล่นกูคนเดียว คนอื่นไม่มีสิทธิ์ \"แล้วดูสิ หัวเราะกันเสียงดัง ไม่เกรงใจแขกคนอื่นๆเค้าบ้างเลย\" เคร้ง! ไม่ไหวแล้วโว้ย!! สิ้นเสียงสุดท้ายของแพรวา ผมก็โยนมีดลงบนจานทันทีด้วยความหงุดหงิด! ทั้งๆที่เนื้อก็ขาดแล้ว แต่แม่ง..ผมยังหงุดหงิดอยู่! และผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน รู้แต่ว่าไม่อยากรับรู้เรื่องของเอิงเอย ไม่อยากรู้เรื่องของยัยนั่น! \"กินสเต็กเถอะ เดี๋ยวจะไม่อร่อย” ผมพูดออกมานิ่งๆอย่างข่มอารมณ์ \"เออ ค่ะ\" หลังจากนั้น แพรวาก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องผู้หญิงอีกคนอีกเลย ..พร้อมกับคุยจ้อเรื่องนู้นนี่ไปเรื่อยกับผม อย่างไม่หยุดปาก แต่ตอนนี้สมองของผม ไม่ได้รับอะไรเข้าหัวแล้ว นอกจากเรื่องที่เธอพูดไปก่อนหน้า และเจ้าหางตาก็ไม่รักดี คอยมองไปทางอีกโต๊ะเป็นระยะๆเช่นกัน พร้อมกับคิดว่า..หัวเราะขนาดนี้ มีความสุขมากใช่มั้ย หึ ! ยัยตัวแสบ! Auangoey’s Talk ​ \"อ่ะ การ์ดแต่งงานของพี่ แล้วก็..นี่ ฝากให้เดย์ด้วย ได้ข่าวว่าอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน “ พี่โจ้ รุ่นพี่โรงเรียนสมัยมัธยมต้นของฉันและเดย์ ที่เคยอยู่ในชมรมเดียวกันมาก่อน พูดขึ้นมาพร้อมกับยื่นซองสีชมพูสีหวานมาให้สองซอง \"ได้ๆ เดี๋ยวเจอมันแล้วจะฝากไปให้นะ\" \"เออ แล้วเจ้ดาวไม่มาด้วยเหรอพี่โจ้\" \"ตอนแรกก็จะมา แต่พอดีเพื่อนดาวสะดวกรับการ์ดได้วันนี้เหมือนกัน ก็เลยแยกกันไป งานนี้พวกพี่ต้องแจกซองให้เยอะๆ แจกหลายๆคนเลย เพราะตอนนี้พี่จะล่มจมแล้ว ขอพี่คืนทุนบ้างเถ๊อะ ฮ่าๆ\" \"ฮ่าๆ ได้ๆ เดี๋ยวเอิงจะให้หนักๆเลย\" \"น้องใครเนี่ย น่ารักที่สุด\" \"หมายถึงให้เป็นเหรียญนะ หนักๆ\" \"เดี๋ยวเถอะ ยัยเอิง!\" \"ฮ่าๆ ..เสียดาย ถ้าเจ้มานะ จะบอกให้เจ้หาเจ้าบ่าวใหม่ ยังมีเวลาอีกตั้งเดือนนึงแน่ะ\" \"ไอเอิง เดี๋ยวเถอะ พี่ต้องเอาแกออกห่างจากดาวแล้วล่ะวันงาน\" \"ฮ่าๆ\" ตอนสมัยเรียน ฉันเคยเข้าชมรมเกี่ยวกับดนตรี ที่มีพี่โจ้และพี่ดาว เป็นประธานชมรม..และในชมรมนี้ก็มีเดย์..เพื่อนร่วมห้องอีกคน ที่เป็นน้องพี่ไนท์ เจ้าชายปีศาจร่วมอยู่ด้วย แต่ตอนนั้นฉันไม่ค่อยสนิทกับเดย์หรอก..เพราะว่าตอนเด็กฉันมีตรรกะแปลกๆ ฉันกลัวว่า พี่ชายของเดย์จะตามทำร้ายฉันได้ ถ้าฉันเกิดทำให้เดย์ไม่พอใจขึ้นมา.. แต่ก็นะ นั่นคือความคิดสมัยเด็กๆ พอโตมาฉันก็เข้าใจแล้วว่า.. ยัยเดย์นะ ไม่ได้ร้ายเลยซักนิด.. คนที่ร้าย คือเพื่อนพี่ชายเดย์ต่างหากล่ะ..หึ และด้วยวีรกรรมตอนเด็กมากมายนั่น ทำให้ฉันและพี่โจ้นั่งคุยกันได้ยาวๆ นั่งคุยกันเรื่อยๆ โดยเฉพาะวีรกรรมที่พี่โจ้ ขอพี่ดาวเป็นแฟน จากการแปลงเนื้อร้องเพลง ตอนขึ้นไปเล่นดนตรีด้วยกัน พร้อมกับคำสัญญาว่าจะมีพี่ดาวคนเดียว จวบจนวันแต่งงาน ...ตอนนั้นนะ ฟินสุดๆเลยล่ะ..และไม่อยากเชื่อว่า คำพูดที่พี่โจ้พูด มันจะเป็นจริงแล้วในวันนี้.. ทั้งคู่ก็กำลังจะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ได้แต่งงานกันแล้วจริงๆ “ดีจังเลยนะ เอิงอยากเจอผู้ชายแบบพี่โจ้บ้างจังเลย..” “ยากอะ บอกเลย..ผู้ชายแบบพี่มีหนึ่งในล้านนะจะบอกให้” “แหม๋ ถ่อมตัวบ้างก็ไม่มีใครว่านะ” “ฮ่าๆๆๆ เอาหน่าๆ เอิงยังต้องเจอคนอีกเยอะ ใจเย็นๆ ไม่ต้องรีบร้อนหรอก ถ้าเราทำตัวเองดีๆ เดี๋ยวก็มีคนดีๆเข้ามาเอง” “เห้ออ..ที่ผ่านมา ไม่เห็นว่าจะมีคนดีๆเข้ามาเลย” “ก็แสดงว่า..เอิงไม่ดีไงล่ะ” “เดี๋ยวเหอะ!! คอยดูวันแต่งนะ เอิงจะถล่มอาหารในงานให้หมดเลยคอยดู” “ฮ่าๆๆ ตามสบายเลย..งานนี้พี่จ่ายไม่อั้น..” “ฮ่าๆๆๆ พูดเล่นหรอกหน่า..” หลังจากที่เราพูดเล่นกันไปได้ซักพัก ก็ถึงเวลาที่ต้องแยกย้าย.. “พี่ไปล่ะๆ พี่ดาวโทรมาตามแล้ว..ฝากบอกมาด้วยว่า คิดถึง” “ค่าา บอกพี่ดาวว่าเอิงก็คิดถึงเหมือนกัน เจอกันวันงานเลยน้ะ” “ครับผม..งั้นพี่ไปล่ะ” “ค่ะ..” หลังจากนั้น พี่โจ้ก็เดินออกไปหน้าร้าน ส่วนฉันก็แวะเข้าห้องน้ำก่อน ก่อนที่จะเดินออกไปที่รถ..เพื่อเตรียมตัวจะกลับเช่นกัน แต่แล้วระหว่างที่ฉันกำลังหากุญแจรถอยู่นั้น \"ไง เอาเวลายั่วผู้ชายไปหาวิธีคิด ที่ไม่ให้ตัวเองโดนแชร์ภาพดีกว่านะ” ควับ!!! เสียงนี้มัน!! \"นายมาได้ไง ตามฉันมาเหรอ” พี่ซันมาได้ไง?!! \"สำคัญตัวผิดไปรึเปล่า ใครจะไปตามเธอกัน มานี่!\" แต่แล้วอยู่ๆ พี่ซันก็จับมือฉันด้วยความรุนแรงก่อนจะลากไปทางรถเขาที่จอดในบริเวณนั่นทันพลัน และมันก็ทำให้ฉันดิ้นตื่นตกใจ..พร้อมกับปากที่โวยวายออกมาไม่หยุด \"จะทำอะไร ปล่อยนะ!” แต่ไม่ว่าฉันจะพยายามดิ้นขัดขืนแรงจูง และพยายามแกะมือออกมากแค่ไหน ฉันก็สู้แรงเขาไม่ได้เลย และไม่นานฉันก็ถูกจับยัดเขาไปในรถของเขาเป็นที่เรียบร้อย ก่อนที่พี่ซันจะรีบไปนั่งฝั่งคนขับแล้วก็สตาร์ทรถออกไปเลยทันที บรื้นนน... \"จะพาไปไหน ฉันไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้น จอดเดี๋ยวนี้นะ!\" \"เธอมีแผนยังไง เรื่องที่ฉันให้ไปทำ\" แต่แล้ว เขาก็ไม่ตอบคำถามฉัน แถมยังถามคำถามฉันกลับ และมันก็ทำให้ฉันนิ่งไปในทันที.. แผน..ที่จะทำให้พี่ซัน และแอมแปร์ ได้คบกัน.. ฉันอยากให้เพื่อนฉันคบกับไอปีศาจตัวนี้ซะที่ไหนล่ะ ที่ผ่านมาฉันก็พยายามคิดมาหลายวันแล้ว ว่าจะทำยังไงดีกับเรื่องนี้ ซึ่งมันมืดแปดด้านจริงๆ \"ก็...ก็\" \"นี่ล่ะนะ มัวแต่เอาเวลาไปอ่อยผู้ชาย เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ คิดเลยแผนอะ คิดๆๆ” อ่อยบ้าอ่อยบอน่ะสิ! และที่สำคัญ... \"นายไม่มีปัญญา จีบเพื่อนฉันเองรึไง ถึงต้องมาให้ฉันคิดอะ นายนั่นล่ะ คิดเลยแผนอะ คิดๆๆๆ\" \"หึ ยอกย้อนฉันเหรอ?\" \"ฉลาดนัก ก็คิดเอาเองสิ!\" เอี๊ยด! สิ้นคำพูดของฉัน ที่พูดด้วยความโมโห พี่ซันก็เลี้ยวรถไปข้างทางเพื่อหยุดรถทันที ก่อนจะหันกลับมามองหน้าฉันด้วยสายตาที่มันดูโมโห และน่ากลัว.. แค่ฉันยอกย้อนแค่นี้ เขาต้องโมโหขนาดนี้เลยหรือไงกัน.. แต่แล้ว ยังไม่ทันที่ฉันจะเอ่ยปากอะไร เขาก็เอามือมาจับท้ายทอยฉัน แล้วกระชากคอฉันไป พร้อมประกบปากลงมาทันที อุ๊บ! นี่เขา..ทำบ้าอะไรเนี่ย “อื้อออ...” ฉันพยายามที่จะดิ้นและเปล่งเสียงออกมา เพื่อให้หลุดพ้น แต่ในขณะเดียวกัน..พี่ซันก็ล๊อกหน้าของฉันไว้ให้ขยับไปไหนไม่ได้ พร้อมกับพยายามแทรกลิ้นเข้ามาภายในโพรงปากของฉัน ที่ได้แต่เม้มปากสนิทไม่ให้เขาได้มีโอกาส ไม่ให้มีการรุกรานใดๆ แต่แล้ว เขาก็เอามืออีกข้างมาบีบใบหน้าของฉัน..ให้ฉันต้องเลื่อนริมฝีปากที่แน่นยู่ออกมา และมันเลยทำให้เขาสามารถแทรกลิ้นเข้ามาได้จนสำเร็จ! ที่ผ่านมา แม้ว่าฉันจะมีแฟนก็จริง แต่ว่าฉันก็ไม่เคยใจง่าย และถ้าหากจะจูบกัน ฉันก็ทำแค่เพียง จูบแบบปากชนปากเท่านั้น แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ มันคือจูบจริงๆ​ จูบที่มันลึกซึ้งและมันก็น่ากลัวเอามากๆ สำหรับพี่ซันเรื่องจูบอาจจะประสบการณ์โชกโชน แต่สำหรับฉันนั้นก็คือเด็กน้อยดีๆนี่เอง ทำให้ฉันไม่สามารถหลุดพ้นจากการไล่จูบที่ร้อนแรงจากพี่่ซันได้เลยแม้แต่น้อย แต่แล้วไม่นาน ความรุนแรงนั่นก็แปรเปลี่ยน กลายเป็นอ่อนหวานเนิบนาบ เหมือนเป็นการเปิดมิติความรู้ใหม่ให้กับฉัน ฉันได้แต่กลั้นหายใจกับรสจูบครั้งนี้ เหมือนกับหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะพร้อมกับลมหายใจที่หายไปด้วย และสุดท้ายฉันหายใจแทบไม่ออก ​ \"อ่อยยย อ๊า (ปล่อยนะ)” ฉันพยายามพูด พร้อมกับทุบอกพี่ซันไปมา จนพี่ซันกลับมาจูบแบบรุนแรงอีกครั้ง จนตอนนี้ฉันว่าฉันต้องปากบวมไปหมดแล้วอย่างแน่นอน เพราะมันเป็นการจูบที่ยาวนานเหลือเกิน จนกระทั่งคาดว่า อีกฝั่งพอใจ หนำใจแล้ว เขาก็ถอนปากออกมา พร้อมกับยิ้มเหยาะใส่ฉันด้วยสีหน้าและแววตาที่ชั่วร้าย และทันทีที่ฉันเห็นแบบนั้น... เพี้ยะ! ฉันก็ฟาดมือของฉันไปยังแก้มขาวๆของอีกฝ่ายทันที อย่างไม่รีรอ.. ฉันไม่รู้ว่าควรวางตัวยังไง หรือทำยังไง รู้แต่เพียงว่า ฉันไม่เคยโดนเหยียดหยาม และโดนย้ำยีเท่านี้มาก่อน และการกระทำของฉัน มันก็เหมือนไปเสริมเชื้อไฟของอีกฝ่ายให้ลุกโชนมากว่าเดิม ซึ่งทำให้เขาขึ้นเสียงใส่ฉันในทันที.. \"กล้าตบฉันเหรอ ฮะ!” ตอนนี้คนตรงหน้าฉัน..มันมีแต่ความน่ากลัว รวมไปถึงแววตาที่มองมาที่ฉันด้วยความโกรธกร้าวเหมือนปีศาจ พร้อมจะฆ่าคนตอนนี้ จนทำให้ฉันต้องสะดุ้งตัวออกมาด้วยความตกใจและหวาดกลัว และฉันยอมรับเลยว่า ฉันที่บอกตัวเองตลอดว่า ฉันจะไม่กลัวเขา..ตอนนี้ฉันว่า ฉันกำลังผิดคำพูดกับตัวเองแล้วล่ะ เพราะตอนนี้ฉันกลัว และก็ได้แต่นั่งนิ่งแข็ง ไม่กล้าที่จะพูดอะไรหรือทำอะไร และมองเขาอย่างแน่นิ่งเท่านั้น ในขณะที่อีกฝ่ายก็สบตาฉันกลับ ไม่ได้พูดหรือทำอะไรฉัน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหันไปขับรถด้วยความเร็วที่สูงมาก จนฉันต้องรีบดึงสายเข็มขัดนิรภัยมาใส่ในทันที และจิกเบาะแน่นๆพร้อมหลับตาลงด้วยความกลัวที่จะมองภาพความเร็วของฉากรอบตัว ขับเร็วขนาดนี้ รีบไปตายหรือไงวะ อ่อ ตายไม่ได้ เพราะฉันก็อยู่ในรถกับเขา! จนกระทั่ง ฉันรับรู้ได้ว่า..รถของเขาจอดสนิทแล้ว ฉันก็เลยลืมตาขึ้นมาทันที..แล้วฉันก็พบว่า พี่ซันขับมาที่คอนโดคอนโดหนึ่ง ซึ่งมันไม่ใช่ของฉัน อย่าบอกนะว่าเป็นของเขา! “มานี่เลยยัยตัวแสบ\" พี่ซันลงจากรถแล้วอ้อมไปเปิดประตูฝั่งข้างคนขับ ปลดเข็มขัดนิรภัยฉัน แล้วกระชากตัวฉันออกมาทันที \"ปล่อยนะ ฉันไม่ไป ปล่อยน้ะะะ\" และฉันก็กลัวเหลือเกิน ขนาดเมื่อครู่ที่เขาจูบฉัน..มันยังรุนแรงและเอาแต่ใจขนาดนี้ ถ้าเขาทำอะไรฉันไปมากกว่านี้ ฉันต้องสู้และขัดขืนเขาไม่ได้แน่ๆ เพราะฉะนั้น ฉันต้องทำยังไงก็ได้ ไม่ให้ฉันได้ไปห้องเขาเป็นอันขาด!! ฉันดิ้นสุดแรง แต่ว่าฉันก็ยังโดนเขาลากและพามาจนถึงลิฟต์อยู่ดี ไม่ได้การแล้ว..แบบนี้ฉันต้องแย่แน่ๆ ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง ไม่เช่นนั้น มันต้องอันตรายกับตัวฉันแน่ๆวันนี้ ฉันตัดสินใจก้มลงไปกัดที่มือของพี่ซันที่จับแขนฉันไว้อยู่ทันที “โอ๊ย!” อีกฝ่ายร้องออกมา แต่ว่า..เขาก็ไม่ปล่อยมือฉันออกไป แถมยังเปลี่ยนเป็น อุ้มฉันเหมือนแบกกระสอบข้าวสารแทนอีกต่างหาก!!! “เฮ้ย!! ปล่อยนะ ปล่อยโว้ยยย ปล่อยสิวะ ช่วยด้วยค่าาา ช่วยด้วย  ผู้ชายคนนี้ อะอาอันไออ่มอื่นน\"  (จะพาฉันไปขมขืน) ประโยคสุดท้ายฉันได้แต่พูดอู้อี้อยู่ภายใต้อุ้งมือของพี่ซัน เพราะเขาเอามือมาปิดปากเอาไว้ แต่ว่าฉันก็ยังคงร้องต่อไป และสู้ให้ถึงที่สุด แม้ว่า บริเวณตรงนี้ จะมีแต่ชายชุดดำที่คาดว่าจะเป็นลูกน้องของเขาก็ตาม.. แต่ว่าบางที เสียงของฉันอาจจะดังจนคนอื่นที่ผ่านไปมาในระยะไกล ได้ยินเข้าก็เป็นได้..รวมถึง ฉันเองก็พยายามส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากพี่ชุดดำทุกคนที่เดินผ่าน แต่ว่า..ทุกคนก็ได้แต่ยืนนิ่ง เหมือนหน้าโดนทากาวเอาไว้ รวมถึงทำทีเหมือนไม่เห็นฉันอีกด้วย!!! โอ๊ยยย...เอาไงดีวะอีเอิง งานนี้จะรอดมั้ยเนี่ย! หมับ ฉันก็เลยจัดการเอามือดึงฝ่ามือพี่ซันออกมาพร้อมกัดเข้าที่มือที่พี่ซันอีกครั้ง และฉันก็รับรู้ได้ถึงแรงกระตุกบนตัวพี่ซันที่บ่งบอกถึงความเจ็บ แต่เขาก็ทำเพียงแค่กระชากมือออกแล้วปิดปากฉันใหม่อีกครั้งพร้อมกับใช้มืออีกข้างตีบั้นท้ายของฉันไปมา เพี้ยะ ๆ ​ \"แรงเยอะนักใช่มั้ย ฮะ\" เพี้ยะ ๆ ​ \"อ่อยอ๊าาาา อ่อย ไออั่ว ไอเอว อ่อย\" และไม่ว่าฉันจะพยายามทำยังไง พยายามทำเท่าไร สุดท้าย..ฉันก็ทำอะไรไม่ได้เลย และรู้ตัวอีกที..ตอนนี้ฉันก็ถึงห้องของพี่ซันเป็นที่เรียบร้อยแล้วด้วย ตุ๊บ!!! เขาโยนฉันราวกับโยนสิ่งของอะไรบางอย่างทันทีที่ถึงห้อง แต่ประเด็นคือเขาโยนฉันลงไปที่เตียงของเขาน่ะสิ!! \"แม่งปวดไหล่ฉิบหาย!\" ฉันไม่รอฟังเขาบ่นจนจบหรอก เพราะว่าทันทีที่เห็นเขาจับนวดและหมุนไหล่ไปมา ฉันก็รีบลุกขึ้นยืนมาบนเตียง ก่อนจะเดินไปสุดเตียงอีกฝั่งแล้ววิ่งระยะไกลกระโดดถีบขาคู่มาที่พี่ซันทันที \"ย๊าาาาาาา\" ผลัวะ หึ..ให้มันรู้ซะบ้าง!!! และเพราะขาคู่ของฉัน ก็ทำให้พี่ซันเสียหลักไปทันที..และเป็นจังหวะที่ดีที่ทำให้ฉันหนีลงจากเตียง และวิ่งหนีออกจากห้องนี้ไป แต่ว่า ฉันก็หนีไปได้ไม่กี่ก้าว พี่ซันก็เดินมาคว้าฉันไปอีกรอบ ส่วนฉันก็พยายามจะกัดที่แขนพี่ซันอีกครั้ง แต่คราวนี้เหมือนพี่ซันรู้ทัน ก็เลยหลบได้อย่างง่ายดาย ไม่ว่าฉันจะก้มลงไปกัดกี่ครั้ง ก็หลบได้ทุกครั้ง ควับ ควับ ควับ “เป็นหมาหรือไงวะ กัดอยู่ได้....มานี้เลย ยัยตัวดี\" “ไอ้บ้า …ปล่อยนะ!!!!!” พี่ซันก็โอบเอวและหิ้วฉันเดินเข้าไปยังห้องนอนอีกรอบ ก่อนจะโยนฉันที่เตียงอีกครั้ง และก็ตัวเขาที่ตามมาคร่อมฉันติดๆ! และฉันรู้แล้วว่า.. ฉันสู้ไม่ได้แน่ๆ และมีแนวโน้มไม่ปลอดภัยสูง เพราะฉะนั้นต้องเปลี่ยนแผน! \"ปล่อยเอิงเถอะนะคะ พี่ซัน เรามาคุยกันดีๆเรื่องแผนกันดีกว่ามั้ย” ฉัน..พูดเสียงหวานขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มในทันที.. เพื่อพี่ซันจะใจเย็นขึ้น แต่ว่ามันกลับไม่ได้ผลเลย! \"หึ พูดดีขึ้นมาเชียวนะ...คุยนะคุยแน่ แต่หลังฉันเอาเธอเสร็จก่อน..” ฮะ!! ไม่จริงง! และคราวนี้ หลังจากที่พี่ซันพูดจบ..เขาก็ก้มลงมาโฉบชิมปากของฉันอีกครั้ง เหมือนตอนที่อยู่ในรถเมื่อครู่ แต่ว่าครั้งนี้มันรุนแรงและร้อนแรงมากกว่า รวมถึงครั้งนี้ มันต่างออกไป เพราะนอกจากปากจะทำงานแล้ว มือก็ทำงานไปด้วยไม่แพ้กัน เพราะตอนนี้ ฉันรับรู้ได้ถึงมือใหญ่ ที่มันลูบไล้ไปทั่วทั้งสะโพก บั้นท้าย เอว ไม่หยุด ก่อนที่จะมาหยุดอยู่ตรงที่หน้าอกของฉัน!! “อย่านะ..” มือร้อนยังคงจับนวดเล่นไปมา ผ่านสาบเสื้อ ด้วยความรุนแรงพอๆกับกับปากนั่น ทุกสิ่งมันเกิดขึ้นเร็วมาก จนฉันตั้งแต่แทบไม่ทัน และแม้ว่าสติของฉันจะเตลิดไปแล้วกับการสัมผัสในแบบที่ฉันไม่เคยเจอ แต่ว่า..ฉันก็ต้องมีสติและใจเย็นกว่านี้! \"พี่ซันขา เอิงยอมแล้วค่ะ” ฉันเอ่ยปากพูดเสียงสองออกมา.. ในจังหวะที่พี่ซันถอนจูบฉันแล้วเปลี่ยนไประดมจูบตามซอกคอขาวของฉันแทน พร้อมกับสวมบทบาทใหม่..ที่ฉันไม่เคยทำ แต่ต้องทำเพื่อเอาตัวรอดในครั้งนี้ นั่นก็คือ บทบาทของดาวยั่ว.. ในเมื่อแรงสู้ไม่ได้ ก็ขอให้มารยาหน่อยละกัน ฉันพยายามส่งสายตา พร้อมยิ้มยั่วยวนส่งให้พี่ซันอย่างมีชั้นเชิงในทันที..ก่อนจะพูดออกมาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเขาชะงักไป \"เอิงเชี่ยวชาญกว่า ให้เอิงจัดการจะดีกว่านะคะ พี่ซันอยู่เฉยๆก็พอ\" ถึงภายนอกฉันจะพยายามส่งสายตายั่วยวนนิ่งเย็นเท่าไร แต่ในใจตอนนี้ หัวใจฉันเต้นจนแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว และมันก็ดูเหมือนว่าจะได้ผลอย่างดีด้วย เพราะทันทีที่ฉันเอามือกรีดกรายไปยังแผงอกแน่นของเขา..พร้อมกับสายตาแบบนี้ เขาก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาทันที ก่อนที่จะพูดคำพูดที่มันหยาบคาย แต่ว่า..ฉันก็ไม่สนใจ ขอแค่เขายอมฉันก็พอ \"หึ ร่าน! เอาสิ ตามสบาย” จากนั้น พี่ซันก็ปล่อยฉันเป็นอิสระจริงๆ ก่อนจะลงไปนอนแทน  พร้อมมองฉันด้วยสายตาที่แสยะยิ้มเล็กน้อย ราวกับว่า..ฉันเป็นผู้หญิงชั้นต่ำยังไงยังงั้น และฉันจะทำให้เขาได้รู้ว่า..เขาคิดผิดแล้วที่เล่นกับคนอย่างฉัน!! เพราะทันทีที่เขาทำอย่างนั้น..ฉันก็รีบลุกขึ้น และกระทืบไปยังจุดกลางกายของพี่ซันทันที!! เสร็จฉันล่ะ อีพี่ซัน! ปั่ก!! Sun’s Talk “โอ๊ยยย” ลูกชายกู!! ผมพยายามลุกขึ้น เดินกุมเป้าอย่างน่าสังเวช  เพื่อไปหายัยตัวแสบถี่ทำร้ายลูกชายผมเสร็จก็วิ่งแจ่นออกจากห้องไปทันที แต่เธอก็หนีไม่พ้นหรอก เมื่อผมออกมาจากห้องนอน ภาพที่ผมเห็น ก็คือ เอิงเอยยืนเป็นลูกแมวอยู่หน้าประตูห้องคอนโดของผม จะออกจากห้องนี้ได้มันต้องสแกนนิ้ว! หึ! ยังไงเธอก็ไม่รอดคืนนี้หรอก.. และตอนนี้ผมก็เห็นเธอเอาแต่ยืนตัวสั่น พร้อมกับจ้องมองผมกลับมาด้วยสายตาที่หวาดหวั่นเล็กน้อย แต่แล้วอยู่ๆ เธอก็หันไปมองอีกฝั่งที่เป็นห้องน้ำ แล้วก็วิ่งเข้าห้องน้ำทันที! ปัง! แม้ว่าผมอยากจะวิ่งตามไปคว้าเธอ...แต่ว่า ผมก็ทำได้แค่ก้าวช้าๆเท่านั้น.. ทำผมแสบเกินไปแล้ว!! ยัยเอิงเอย!! แล้วนี่..หลบในห้องน้ำยังงั้นเหรอ หึหึ ด้วยความที่เธออาจจะรนในความคิด ทำให้เธอไม่ทันได้คิดว่าปกติแล้วห้องน้ำ สามารถไขออกจากด้านนอกได้ด้วยเพียงใช้เหรียญ แต่ตอนนี้ผมยังไม่คิดจะไปเปิดประตูหรอก  ผมต้องขอรอเวลาให้ลูกชายผมกลับมาเป็นเหมือนเดิมก่อน  เพราะตอนนี้ผมทั้งเจ็บทั้งจุก ไม่น่าพลาดให้ยัยตัวแสบเลย!! นี่ถ้าลูกน้องผมมาเห็นสภาพแบบนี้คงหัวเราะเยาะผมแน่ๆ เลยทำให้ผมได้แต่เดินกุมเป้าอย่างยากลำบากไปนั่งตรงโซฟา เพื่อรอเวลาให้ทุกอย่างกลับสู่สภาพเดิม... และรอด้วยจิตใจที่คิดถึงแต่คนที่อยู่ในห้องน้ำ เอิงเอย เธอทำกับผมทำไว้แสบมาก อย่าหวังเลยว่าคืนนี้จะรอด!! ​