ตอนที่ 16

ตอนนี้ลูกชายผมเริ่มกลับมาเป็นปกติแล้ว เตรียมพร้อมออกศึกอีกครั้ง ผมเลยเดินไปหยิบเหรียญเพื่อจะเอามาเปิดประตูห้องน้ำ พร้อมกับคิดว่า.. เธอไม่รอดแน่ เอิงเอย หึหึ แต่ระหว่างนั้นเอง แกร๊ก \"ไอซัน ใครสั่งใครสอนให้แกทำตัวแบบนี้ฮะ!” อยู่ๆแม่ผมก็พรวดพราดเข้ามาในห้อง แล้วก็ตะโกนเสียงดังออกมาทันที พร้อมกับพ่อผมที่ตามมาติดๆ \"อะไรม๊า เกิดอะไรขึ้นครับป๊า\" ผมหันไปขอคำตอบจากป๊าทันที ด้วยความตกใจ \"มีคนโทรมาหาแม่แกน่ะสิ บอกว่าแกลากลูกสาวใครไม่รู้มาทำไม่ดีไม่ร้ายที่คอนโด\" เชี้ย! ใคร ใครมันโทรไปวะ! \"ใครมันกล้าโทรไปแกล้งม๊าสุดที่รักของผมแบบนี้กันฮะ!! นี่มันเรื่องไร้สาระมาก​! ไร้สาระสุดๆตั้งแต่ที่ผมเคยได้ยินมาเลย ม๊าก็รู้ ผมไม่พาผู้หญิงขึ้นคอนโด​ แล้วผมจะทำแบบนั้นไปทำไม​กัน  อีกอย่างก็เห็นๆกันอยู่ ว่าผมอยู่คนเดียว ไม่ได้มีใครอย่างที่ม๊าได้ยินมาเลยสักนิด\" ผมพูดพร้อมกับเดินไปกอดม๊าไปมาเหมือนที่ผมทำบ่อยๆ ไม่รู้ว่าม๊าจะเชื่อหรือไม่เชื่อ แต่ผมขอเล่นใหญ่ไว้ก่อน ถ้าจับได้นี่โดนด่ายับแน่ๆกู หวังว่าม๊าจะจับไม่ได้นะ \"เออก็จริงของแก เสียดาย!! นึกว่าม๊าจะได้สะใภ้แล้วซะอีก\" เห้อ!! โล่งอก \"สะภงสะใภ้อะไรกัน บอกแล้วไงว่าผมยังไม่พร้อม \" \"ผมก็บอกแล้วว่าข่าวมั่วรึเปล่า เบอร์ใครก็ไม่รู้โทรมา เชื่อถือได้ไม่ได้ก็ไม่รู้\" ป๊าพูดสมทบขึ้นมา \"แหม ฉันก็แอบดีใจไง ถ้าตาซันเอาผู้หญิงมาที่นี่ได้ ก็แสดงว่าฉันก็น่าจะมีสะใภ้แล้วเร็วๆนี้\" ยัยนั่นเนี่ยนะ จะมาเป็นสะใภ้ม๊า ไม่มีทาง! ​ \"แต่ม๊าบอกไว้ตรงนี้เลยนะ ถึงแกจะชอบใคร แกก็ไม่มีสิทธิ์เอาเขามาทำไม่ดีไม่ร้ายโดยที่เขาไม่เต็มใจเด็ดขาด ถ้าม๊ารู้นะ แกตาย!\" เอือก!! \"คร๊าบบบ...เออ ว่าแต่ ผมขอเบอร์หน่อยสิ อยากรู้ว่าใครมันแกล้งม๊าของผมแบบนี้” ผมทำทีเปลี่ยนเรื่อง และก็อยากได้เบอร์ที่โทรมาบอกม๊าเช่นกัน ผมจดเบอร์โทรนั่นไว้เรียบร้อย และส่งให้ไอ้เทิดไปสืบมา ผมว่ามันแปลกๆ ผมคิดว่า มันอาจจะเป็นคนเดียวกับที่โทรหาป้าแววคราวก่อน คงต้องเร่งสืบเรื่องนี้แล้วล่ะ ..แต่โชคดีนะที่ครั้งนี้ม๊าจับไม่ได้ \"งั้นม๊ากับป๊ากลับได้แล้วครับ เดี๋ยวถึงบ้านดึก ผมเป็นห่วง” ผมหันไปพูดพร้อมฉีกยิ้มให้กว้างที่สุด เพื่อไม่ให้มีพิรุธใดๆทั้งสิ้น \"อือๆ งั้นม๊ากับป๊ากับก่อนแล้วกัน ดูแลตัวเองด้วยนะลูก” ม๊าส่งยิ้มให้ผม ส่วนผมก็ส่งยิ้มให้ม๊าด้วยความดีใจ ดีใจที่ม๊ากับป๊าจะไปสักที ผมรีบอาสาเดินไปส่งพวกท่านถึงประตูห้องพร้อมที่กำลังจะเปิดประตูให้ แต่แล้วอยู่ๆม๊าก็หยุดเดินแล้วหันมาทางผม \"ม๊าว่า ม๊าขอเข้าห้องน้ำก่อนดีกว่า เดี๋ยวนั่งรถอีกยาว\" ฉิบหาย!! และม๊าก็ไม่รอให้ผมตอบอะไรด้วย แม่ผมก็รีบเดินตรงไปยังห้องน้ำส่วนกลางทันที ที่ๆยัยนั่นอยู่ในห้องน้ำ!! ผมจึงรีบวิ่งเข้ามาขว้างประตูไว้ \"ม๊าๆๆ ม๊าคราบ ห้องน้ำนี้ส้วมมันเต็ม ไปเข้าในห้องนอนผมดีกว่า\" แต่ว่า..ผมคงแสดงอาการออกเยอะไปหน่อย..เลยทำให้ตอนนี้ ม๊ามองหน้าผมนิ่งๆ ด้วยสายตาที่จับพิรุธสุดๆ ก่อนที่ไม่นาน ท่านก็ค่อยๆยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย ผมเข้าใจป๊าแล้ว ว่าทำไมถึงกลัวคุณนายผินผินคนนี้...ขนาดผมตอนนี้ แม่งยังกลัวเลย..โดยเฉพาะเสียงนิ่งแต่ว่าดังกังวาลในคำพูดถัดไปของผู้หญิงตรงหน้าของผมตอนนี้.. \"หลบไป!\" \"ม๊าคร๊าบบ ห้องน้ำห้องผมอยู่ทางนู้น เดี๋ยวผมพา..ดีก...” \"หลบ ไป!” ม๊าค่อยๆพูดออกมาช้าๆทีละคำ ซึ่งนั่นเป็นสัญญาณว่าผมควรจะต้องหลบไปจริงๆ และพ่อผมก็เข้าใจผมดี... \"ซัน มาอยู่กับป๊าตรงนี้ดีกว่า มาๆ” ป๊ากวักมือเรียกผมยิกๆ  ประหนึ่งว่า มาตายตรงนี้ดีกว่ามาลูกมา ผมก็เลยจำใจเดินออกไปยืนข้างป๊าอย่างยอมจำนน พร้อมกับใจที่มันลุ้นระทึก.. แกร่กๆ​ \"ทำไมห้องน้ำล๊อค?\" และทันทีที่ม๊าบิดลูกบิด..ม๊าก็หันมาพูดกับผมด้วยเสียงเย็นแต่ยังคงประดับรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า \"เออ..\" แต่ระหว่างที่ผมกำลังคิดคำพูดอยู่นั้น \"ใครอยู่ข้างนอก ช่วยด้วยค่าา” เชี้ย..ฉิบหายแล้วกู! Aengoey’s Talk ฉันได้แต่เดินกระวนกระวายในห้องน้ำมาครึ่งชั่วโมงแล้ว เพื่อพยายามคิดหาแผนหนี แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก และคิดได้แต่ว่า..เดี๋ยวไม่นานเขาต้องเปิดประตูมาแน่ๆ ถ้าอย่างนั้นฉันควรทำยังไงดีนะ ..หรือฉันจะแกล้งนอนสลบในห้องน้ำดี ไม่ได้สิ แบบนั้นเขาต้องจับได้แน่ๆ หรือว่าจะหาอาวุธในนี้แล้วออกไปฆ่าเขาให้ตายเลย เห้อ แบบนั้นก็โหดไป โอ๊ยย​ เอาไงดีวะ โทรศัพท์ก็อยู่ในรถเขา ไม่ได้เอาลงมาอีก คิดแล้วก็ เครียด เครียดโว้ยย “หลบไป!\" แต่แล้ว ระหว่างที่ฉันกำลังเดินกระวนกระวายในใจ พร้อมกับนับเวลาถอยหลังไปเรื่อยๆ ฉันก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ดังออกมาจากอีกฝั่งของประตู.. และมันก็ทำให้ฉันรีบแนบหูไปที่ประตูทันที! \"ม๊าคร๊าบบ ห้องน้ำห้องผมอยู่ทางนู้น เดี๋ยวผมพา..” \"หลบ ไป!\" ชัดเจนเลย เสียงผู้หญิงจริงๆด้วย.. และเสียงมันก็ใกล้มาก ราวกับว่า..อยู่แค่หน้าห้องน้ำเท่านั้นเอง และจากคำที่ฉันได้ยิน.. ม๊า.. หรือว่าจะเป็นแม่ของพี่ซันกัน.. แกร่กๆ “ทำไมห้องน้ำล๊อค?” ​ ฉันไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงข้างนอกเป็นใคร จะใช่แม่ของพี่ซันจริงหรือเปล่า.. แต่ว่า ไม่ว่ายังไง มันก็ดีกว่าที่ฉันต้องอยู่กับพี่ซัน 2 ต่อ 2 แน่ๆ ฉันเลยยิ้มอย่างมีความหวัง และป้องปากก่อนตะโกนออกไปสุดเสียงทันที! \"ใครอยู่ข้างนอก ช่วยด้วยค่าา” \"เสียงใครฮะ ไอซัน\" ​ หึหึ..รอดแน่ๆ ครั้งนี้ฉันรอดแน่ๆ และมันก็ชัดเจนมากขึ้นไปอีก..เมื่อได้ยินเสียงของผู้หญิงคนเดิม..ที่ตะโกนกลับมา ราวกับว่ากำลังคุยกับฉัน.. \"หนูๆ น้าเป็นแม่ของตาซันนะ มีอะไรออกมาคุยกันข้างนอกได้ น้าจะช่วยหนูเอง\" ช่วยงั้นเหรอ...เย่!!! ไอเอิงรอดตายแล้ว.. แต่ว่าฉันก็ยังไม่รีบออกจากห้องน้ำหรอกนะ แต่เปลี่ยนเป็นหันไปมองดูตัวเองในกระจกในห้องน้ำเพื่อดูสภาพตัวเอง.. สภาพที่มันต้องดูน่าสงสารและดูน่าเห็นใจมากกว่านี้....ตอนนี้มันยังไม่พอ ฟรึบๆๆๆๆ ฉันขยี้ผมตัวเองให้มันดูกระเซอะกระเซิงมากกว่าเดิม.. หยิกใบหน้าของตัวเองให้มันแดง ดูบวม และไม่พลาดที่จะเปิดก๊อกน้ำออกมาเบาๆ พอให้มีหยดน้ำมาประดับอยู่ตรงดวงตาของฉันเล็กน้อยอย่างแนบเนียน เมื่อทำทุกอย่างเสร็จ ฉันก็มองตัวเองในกระจกอีกครั้ง พร้อมกับรอยยิ้มที่เหนือกว่า.. หึ.. คราวนี้ล่ะ ขอฉันเอาคืนหน่อยเถอะ อิพี่ซัน.. ทันทีที่ฉันคิดว่าตัวเองพร้อมแล้ว ฉันก็หมุนตัวไปจับลูกบิด ก่อนจะค่อยๆแง้มประตูออกไป โดยใช้มือจับประตูห้องน้ำไว้แน่นแล้วมองออกไปข้างนอกห้องอย่างช้าๆ ด้วยสายตาที่ทำให้ดูเหมือนว่ากำลังหวาดกลัว.. ก่อนที่จะค่อยๆเห็นคน 3 คนที่ยืนอยู่ข้างนอก ด้วยสีหน้าที่ต่างออกไป คนแรก คือผู้ชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนพี่ซันในอนาคตอีก 20 ปีข้างหน้า ดูภูมิฐาน ดูดี และหล่อเอาการเลยล่ะ และตอนนี้ท่านก็ทำเพียงแค่มองหน้าฉันด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย คนถัดมา ข้างๆผู้ชายเมื่อครู่ ก็คือพี่ซัน..ที่ตอนนี้ยืนหน้าซีดเล็กน้อย แต่ว่าพอเห็นฉัน เขาก็กลับมาทำหน้านิ่งและหัวเสียเบาๆ และคนสุดท้าย..ก็คือเจ้าของเสียงที่ฉันได้ยินตอนอยู่ในห้องน้ำนั่นเอง เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก ใบหน้าดูอ่อนหวาน ใจดี และเหมือนคนที่อายุเพียง 30 ต้นๆเท่านั้นเอง ซึ่งคนนี้ก็น่าจะเป็นแม่ของพี่ซันแน่ๆ รวมถึงเป็นคนที่เอ่ยปากเมื่อครู่ด้วยว่า..จะช่วยฉัน.. “ฮึก ฮึก” ฉันเอ่ยเสียงร้องไห้กระซิกเบาๆเล็กน้อย พร้อมกับยกมือขึ้นมาปาดน้ำประปาที่ฉันเพิ่งเอามาใส่ตรงหน้าฉันไปเมื่อครู่ด้วยท่าทางที่ดูน่าสงสาร และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เมื่อผู้หญิงคนตรงหน้าเห็นฉันในสภาพแบบนี้.. \"เกิดอะไรขึ้น หนูเล่าให้น้าฟังให้หมดเลยนะ ถ้าลูกของน้าผิดจริง น้าจะจัดการมันเอง!\" ประโยคสุดท้าย แม่พี่ซันก็หันไปมองหน้าพี่ซันทันที.. และมันก็ทำให้พี่ซันถึงกับสะดุ้ง อ้ออออ....พี่ซันกลัวแม่สินะ หึหึ \"พะ พี่ซันเค้าพาหนูมาข่มขืนค่ะ หือๆ\" เอาล่ะ การแสดงของครูลองกองก็ต้องมา.. ตอนนี้ฉันค่อยๆก้าวขาเดินออกมา พร้อมกับพูดด้วยเสียงเบาหวิว ตะกุกตะกัก..อย่างเด็กน้อยที่โดนล่อลวงมาจริงๆ พร้อมกับพูดใส่ไฟให้มันรุนแรงมากกว่าเดิม...แต่ว่า มันก็เรื่องจริงทั้งนั้น.. “เค้า...ฉุดหนูมาจากร้านอาหาร แล้วก็ลากขึ้นมาที่นี่ ฮึก แต่หนูออกไปไม่ได้ เพราะประตูมันต้องสแกนนิ้วออก นะ หนูเลยมาหลบในห้องน้ำ ครึ่งชั่วโมงแล้ว หืออ\" “นี่!! เธอ ให้มันน้อยๆหน่อยนะ ฮะ!!!” “ไอ้ซัน!!!” เสียงแม่ของเขาก็หันไปตวาดเสียงดังใส่พี่ซันทันที.. จนอีกฝ่ายได้แต่ยืนหัวเสียกับการกระทำของฉัน พร้อมกับพูดออกมาต่อ “ม๊า..ยัยนี่มันร้ายจะตาย! ดูสิ เธอกัดผมจนแขนแดงไปหมดแล้ว..แล้วไหนยังจะมากระทืบ..น้องชายผมอีก!” แต่ทว่า..แม่เขากลับไม่สงสารเขาเลยซักนิด แถมยังยิ้มหัวเราะชอบใจอีก..ก่อนที่จะหันมาทางฉันและดึงฉันเข้าไปกอดอย่างปลอบใจ พร้อมกับลูบหัวไปมา.. \"โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะๆ...หนูเก่งมากแล้ว..แล้วตอนนี้หนูก็ปลอดภัยแล้วนะ” ตอนแรก ฉันเองก็สะใจไม่น้อยที่ได้แกล้งเขาไปแบบนั้น แต่ว่า..พอฉันได้รับสัมผัสที่ปลอบใจของผู้หญิงใจดีตรงหน้า ที่ฉันเองก็รับรู้ได้ถึงความเป็นรักและห่วงใยจริงๆ.. มันก็ทำให้ฉัน..อดคิดถึงแม่จริงๆของฉันไม่ได้..และมันก็ทำให้ น้ำตาที่ฉันพยายามบีบเค้น..และน้ำตาที่ฉันเคยใช้น้ำประปามาทดแทน..ตอนนี้มันกลับไหลออกมาจริงๆ ฉันรู้สึกอบอุ่นจังเลย..และฉันคิดถึงแม่จังเลย.. ฮึก..ฮึกก... และพอฉันยิ่งร้อง..ผู้หญิงตรงหน้าก็โอบกอดฉันแน่นมากกว่าเดิม..พร้อมกับพูดปลอบฉันไปด้วย \"ไม่ต้องกลัวนะ น้าจะจัดการให้เอง..นะจ้ะ..ไม่ร้องนะคนดี..” และแล้วในที่สุด ฉันก็หยุดร้องจนได้จริงๆ..เพราะว่านี่มันก็ไม่ใช่สถานการณ์ที่ฉันจะมาซึ้งแบบนี้.. และที่สำคัญ ฉันควรจะออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุดด้วย.. “ขอบคุณค่ะ..หนู..ไม่เป็นอะไรแล้ว..” หลังจากที่ฉันผละอ้อมกอดนั้น พร้อมกับปากที่เอ่ยขอบคุณ แม่ของพี่ซันก็ส่งยิ้มให้ฉันอย่างอบอุ่นอีกครั้งทันที..ก่อนที่จะ ควับ!!! หันไปมองพี่ซันด้วยอีกสายตา ที่มันดูน่ากลัวสุดๆ ก่อนที่จะเอ่ยปากที่ทำให้อีกฝ่ายถึงกับสะดุ้งอีกครั้ง “ไอซัน!\" “….” \"แกมีอะไรจะแก้ตัวมั้ย\" \"เออ... ไม่มีครับ\" และทันทีที่พี่ซันพูดตอบด้วยใบหน้าที่เหวี่ยงมาทางฉันเล็กน้อย.. มันก็เกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดทันที! “มานี่เลยๆๆ\" \"ม๊าาา ผมเจ็บบบบ ป๊าช่วยด้วยย\" ก็เพราะว่าตอนนี้แม่พี่ซันกำลังพุ่งตรงเข้าไปดึงหูพี่ซันอยู่น่ะสิ!!! และบอกเลยว่า ภาพที่เห็นตรงหน้า ทำให้ฉันหยุดร้องไห้ทันที แล้วแทนที่ด้วยความรู้สึกขำขันเขามาแทน แต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้ หมดกัน สภาพปีศาจร้าย ในขณะที่ผู้ชายอีกคนในห้องนี้ ก็พูดออกมาเสียงนิ่ง.. \"สู้ๆนะ ไอลูกชาย “ และตอนนี้ พี่ซันที่ถูกดึงหูอยู่ พร้อมกับแม่ของเขา..ก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าของฉันเป็นที่เรียบร้อย ก่อนที่แม่ของพี่ซันจะเอ่ยปากถามฉันพร้อมรอยยิ้มที่มันเปลี่ยนไปเป็นคนละคนอีกครั้ง.. \"ขอโทษหนู..เอ่อ หนูชื่ออะไรจ่ะ\" \"เอิงเอยค่ะ\" “อืม...ไอ้ซัน!!! ขอโทษหนูเอิงเอยซะ!\" เออ..ฉันว่า แม่พี่ซันที่ดูใจดี..เวลาน่ากลัว ก็น่ากลัวจริงๆนะเนี่ย..และตอนนี้แม่พี่ซันก็ปล่อยหูพี่ซันที่แดงนั่นแล้วด้วย.. พร้อมกับยืนกอดอก และรอให้ลูกชายตัวดี กล่าวขอโทษฉัน.. ส่วนฉันก็ยืนมองเขานิ่งๆ และรอฟังเขาไม่แพ้แม่ของเขาหรอก “ขอโทษ!\" \"บอกว่าครั้งหน้าจะไม่ทำอีก\" \"ม๊า พอแล้ว \" \"บอกว่าครั้งหน้าจะไม่ทำอีก\" \"พูด!\" เอาจริงๆ...ตอนนี้ฉันรู้แล้วล่ะ นิสัยเขาเหมือนใคร หึหึ..และฉันก็อยากจะหัวเราะอยู่หรอกนะ แต่ว่า..ก็หัวเราะไม่ออก เพราะตอนนี้ฉันต้องเล่นบทเป็นคนโดนกระทำและน่าสงสารอยู่ ส่วนเขาเมื่อเจอแม่ของเขาพูดแบบนั้น เขาก็ทำเพียงมองหน้าฉันด้วยความหงุดหงิด..ก่อนที่จะพูดตามที่แม่เขาสั่ง “ครั้งหน้าจะไม่ทำแล้ว...ครับ” คำพูดกับสายตาก็ไม่ได้ไปด้วยกันเลยซักนิด..เพราะสายตาเขามันดูบ่งบอกว่า....ครั้งหน้า เขาไม่ปล่อยฉันไว้แน่..แต่ก็นะ ครั้งหน้าเป็นไงไม่รู้ รู้แต่ว่าครั้งนี้..ฉันชนะ หึ! \"ถ้าครั้งหน้าลูกชายน้า เอ้ยไม่ใช่สิ เรียกม๊าว่าม๊าจะดีกว่า เอาเป็นว่า ถ้าครั้งหน้าไอ้ซันทำอะไรแบบนี้อีก หนูโทรหาม๊าได้เลยนะจ้ะ\" แต่แล้ว..หลังจากนั้น แม่พี่ซันก็พูดพร้อมรอยยิ้มส่งมาให้ฉัน..และมันก็ทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะส่งยิ้มจากใจจริงให้กับเธอ.. ไม่น่าเชื่อเลยว่า แม่ก็ดีขนาดนี้ ทำไมลูกถึงได้นิสัยแย่แบบนี้นะ.. แถมยังไม่โกรธ ไม่โทษเลยซักนิด ว่าฉันเป็นผู้หญิงไม่ดีที่ขึ้นมาขึ้นคอนโดลูกชายเธอ แม้ว่าฉันจะฟ้องว่าโดนพี่ซันฉุดมาก็ตามทีเถอะ แต่ฉันเองก็คิดว่า แม่ของผู้ชายที่รวยๆ จะเป็นแนว รักลูกที่สุด ลูกฉันถูกที่สุดมากกว่า ใครเป็นยังไงฉันไม่แคร์ แต่ว่าแม่พี่ซันกลับไม่ใช่เลย ..มันเลยทำให้ฉันอดที่จะชื่นชมในตัวผู้หญิงคนนี้ไม่ได้จริงๆ.. ก่อนจะเอ่ยปากตอบกลับไปอย่างยิ้มแย้ม.. “ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ\" “งั้นเอามือถือมา..เดี๋ยวม๊าเมมเบอร์ให้นะ” \"เออ มือถือ...อยู่ในรถพี่ซันค่ะ” “อ่าวเหรอ..โอเค ...งั้นเดี๋ยวเราไปเอามือถือกัน แล้วเดี๋ยวม๊าไปส่งนะจ้ะ” หื้ม.. และทันทีที่เธอพูดจบ..เธอก็จับมือฉันและก็เดินจูงมือฉันไปทันที..โดยไม่ฟังฉันพูดตอบรับหรือปฏิเสธเลยซักนิด.. พร้อมกับฉันที่เดินผ่านหน้าพี่ซันที่กำลังมองฉันอย่างกินเลือดกินเนื้อ.. \"เออ จริงๆ เอาของแล้วเอิงกลับแท็กซี่ เองก็ได้ค่ะ” ระหว่างทางฉันก็เลยเอ่ยปากอย่างเกรงใจไป..แต่ว่าอีกฝ่ายกลับยิ้มและดื้อเหมือนลูกชายไม่มีผิด “ม๊าไปส่งนั่นแหละ ถูกแล้ว...ว่าแต่เอิงเอยรู้จักกับเจ้าซันได้ยังไงเหรอ..” “เออ พอดีพี่ซันมาช่วยเอิงตอนฝนตกค่ะ..” ฉันตอบไปแบบนั้น แม่พี่ซันก็ทำหน้าครุ่นคิดแปลกๆ ก่อนที่จะยิ้มเล็กน้อย พร้อมกับคำถามที่ถามฉันรัวๆ มากมายตลอดทางเดิน ไม่ว่าจะเป็น เจอกันบ่อยมั้ย พี่ซันทำอะไรฉันบ้าง แล้วทำไมถึงพามาที่นี่ พี่ซันเคยไปหาฉันที่คณะหรือไม่ เคยไปส่งหรือเปล่า.. ถามซะละเอียดยิบ ราวกับกำลังเก็บข้อมูล ในขณะที่ฉันก็ตอบความจริงไปบ้างไม่ได้ตอบบ้าง..โดยเฉพาะเรื่องที่เขาขู่ฉันด้วยภาพถ่ายในตอนนั้น และเอาจริงๆ ในหัวฉันก็คิดตลอดอยู่นะว่า.. ฉันจะบอกแม่เขาเรื่องนี้ดีหรือเปล่า..แต่ว่า..ถ้าบอกไป แม่พี่ซันเอาไปจัดการจริง ฉันเองก็ไม่รู้ว่า ปีศาจอย่างเขาจะทำอะไรที่มันน่ากลัวและร้ายแรงไปมากกว่านี้หรือเปล่า ถึงเขาจะกลัวแม่ก็จริง แต่ฉันว่า..ถ้าเขาจะร้ายจริงๆ แม่เขาก็เอาไม่อยู่หรอก นั่นเลยทำให้ในที่สุด ฉันก็เลยไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้แม่พี่ซันรู้.. แต่อย่างน้อย ฉันก็รู้อย่างหนึ่งแล้วล่ะว่า.. ฉันมีพวกแล้วงานนี้! และพวกของฉันก็ไม่ธรรมดาซะด้วยสิ หลังจากนี้ ถ้าเขาคิดจะแกล้งอะไรฉันละก็.. หึหึ