ตอนที่ 20

ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องวันนั้น นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว​ หลังจากวันนั้น ฉันก็ไม่เจอพี่ซันอีกเลย จะว่าไม่เจอก็ไม่ถูก เพราะฉันอะเห็นเขา แต่ว่าเขาน่ะสิที่ไม่เห็นฉัน ที่ผ่านมา ฉันนัดแนะให้พี่ซันและแอมแปร์มากินข้าว หรือไปเดินเที่ยวห้างด้วยกันตลอด แต่พอถึงเวลา ฉันก็ทำทีมีธุระแล้วให้แอมไปกับพี่ซันสองคนเสมอ เดี๋ยวเขาจะหาว่าฉันไม่เริ่มแผนการสักที เพราะตอนนี้เหลือเวลาอีกแค่ อาทิตย์เดียวที่เขาให้ฉันทำเรื่องนี้ บอกตรงๆตอนนี้ ฉันยังมืดบอดกับหนทางอยู่เลย เห้อ! ให้เวลามาแค่นี้ ฉันก็ทำได้แค่นี้แหละ ถึงแม้ในใจฉันจะไม่ได้อยากช่วยเลยก็ตามที แต่ว่านะ..ถึงฉันจะนัดให้พี่ซันเจอกับแอมสองต่อสองบ่อยแต่ใช่ว่าฉันจะทิ้งเพื่อนหรอกนะ เพราะทุกครั้ง ฉันจะแอบยืนมองจากมุมใดมุมหนึ่งของร้านอาหาร โรงอาหาร หรือสถานที่เที่ยวต่างๆที่ฉันนัดแนะไปเสมอ และเตรียมโทรหาแม่ของพี่ซันทุกเมื่อ ถ้ายัยแอมเป็นอันตรายอะไรไปจากฝีมือของเขา เพราะดูจากเหตุที่เกิดวันนั้นแล้ว แม่ของเขามีอิทธิพลมากเลยทีเดียว แต่ทุกครั้งที่ฉันแอบดู ฉันก็จะเห็นพี่ซันคนเก่า  เวอร์ชันก่อนจะเป็นปีศาจร้าย พี่ซันดีกับแอมมาก เทคแคร์และพูดคุยสนุกสนาน  ไม่มีการล่วงเกินใดๆ นอกจากลูบหัวยัยแอมด้วยความเอ็นดูเท่านั้น  ต่างจากกระทำกับฉันอย่างสิ้นเชิง เขาคงจะรักแอมมันจริงๆ ล่ะมั้ง ไม่งั้นเขาคงไม่ไห้ฉันช่วยเขาถึงขนาดนี้หรอก และวันนี้ก็เป็นอีกครั้ง ที่ฉันนัดกินข้าวพร้อมพี่ซันและแอมแปร์ ที่โรงอาหารของคณะหลังเลิกเรียน “แกไปนั่งจองก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปซื้อข้าวก่อน” ฉันเอ่ยปากบอกแอมแปร์ไป เมื่อเราเดินมาถึงโรงอาหารคณะ แต่จริงๆแล้วฉันไม่ได้ไปซื้อข้าวหรอก ฉันใช้โอกาสนี้หนีการปะทะหน้ากับพี่ซันต่างหาก “เคๆ” หลังจากแอมแปร์ตอบมา ฉันก็เดินออกไปจากบริเวณตรงนั้นทันที ซึ่งเป็นจังหวะเดียวที่พี่ซันเดินเข้ามาพอดี ฉันไม่แน่ใจว่าเขาเห็นฉันหรือไม่ แต่ฉันคิดว่าฉันก็เดินหลบไปไวพอสมควร น่าจะไม่เห็นล่ะมั้ง เอิงเอย​ : ฉันมีธุระด่วน กลับก่อนนะ ฉันตัดสินใจส่งข้อความบอกยัยแอมแปร์ แล้วก็เดินไปแอบดูที่มุมลับหลังพุ่มไม้ที่ประจำ ไม่นานฉันก็เห็นแอมแปร์กับพี่ซันนั่งกินข้าว หยอกล้อพูดคุยกันเหมือนทุกครั้งที่ฉันเห็นเป็นประจำ ทุกครั้งที่ฉันเห็นภาพเหล่านั้น มันทำให้ฉันรู้สึกหน่วงๆที่หัวใจ ฉันพยายามประคองสติไว้ และท่องเอาไว้ ว่านั่นคือปีศาจร้าย ฉันต้องเลิกรักเขาให้ได้​ แต่บางครั้งฉันก็อดที่จะเผลอคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ ว่าในการกระทำที่แสนดีของเขาที่ทำกับฉันก่อนที่เขาจะร้าย มันอาจจะมีตัวตน หรือความรู้สึกจริงๆของเขาบ้าง แต่ก็นั่นล่ะ มันก็คือการคิดเข้าข้างตัวเองเพียงเท่านั้น อันที่จริง ฉันก็ยังตัดใจจากเขาไม่ได้เลย คงต้องรอเวลาผ่านไปนานกว่านี้ วันนั้นฉันอาจจะเข้มแข็งแล้วก็คงตัดใจจากเขาได้ง่ายขึ้น \"เอิง!\" ใครเรียกวะ ฉันหันไปตามเสียงเรียกก็พบ ‘เดย์’ เพื่อนสมัยมัธยมต้นของฉันเอง และเป็นน้องสาวของพี่ไนท์ หนึ่งในสมาชิกเจ้าชายปีศาจ.. \"แกมายืนหลบๆ ซ่อนๆอะไรแถ... โอ๊ย อะไอออกแอเอี๊ยะ\" แต่ไม่ทันที่เดย์จะได้พูดให้จบประโยค ฉันก็เอามือปิดปากแล้วลากเดย์ออกมาจากตรงนั้นทันที.. พร้อมกับเอ่ยเสียงเบาๆบอกมันไป \"อย่าเสียงดังสิ\" หลังจากนั้น ..ฉันก็ปล่อยมือออกเป็นอิสระจากปากยัยเดย์ ส่วนเธอก็มองฉันด้วยความงุนงง ก่อนจะเอ่ยปากพูดออกมา..เมื่อมองไปตามสายตาของฉันที่กำลังมองไปยังจุดๆหนึ่งในโรงอาหารนั่น \"แกซุ่มดูใครอยู่วะ ...หื้ม..นั่นมันเฮียซัน กับใครนะ หน้าคุ้นๆ อ่อ พี่สะใภ้ฉันนี่หว่า\" \"ฮะ แกว่าอะไรนะ\" ถ้าได้ยินไม่ผิด เมื่อกี้มันเรียกยัยแอมว่า พี่สะใภ้....งั้นเหรอ? \"ก็เฮียซันไง\" \"ไม่ใช่ อีกคนๆ\" \"พี่สะใภ้ไง เออ ก็เพื่อนแกไม่ใช่เหรอ\" อันที่จริงเมื่อไม่นานมานี้ เดย์และแอมแปร์เคยเจอกันแล้ว ในสถานการณ์ที่ออกจะหน้าแตกสักหน่อยของแอมแปร์ และฉันก็อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย \"ทำไมแอมมันเป็นพี่สะใภ้แกวะ\" \"ก็เฮียตามจีบอยู่ไง แกไม่รู้เหรอ\" ก่อนหน้านี้ฉันก็พอจะรู้มาบ้าง ว่าพี่ไนท์เคยซื้อกระเป๋าใบหรูให้ยัยแอม แต่นั่นมันก็นานมาแล้ว หลังจากนั้น แอมแปร์ก็ไม่ได้เล่าอะไรให้ฉันฟังอีกเลย แล้วถ้าพี่ไนท์จีบจริง พี่ซันจะมาจีบยัยแอมทำไม เขาเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ \"แหม แค่ตามจีบ ฉันก็นึกว่าเป็นแฟนแล้ว เรียกซะตกใจหมดเลย\" \"ไม่นานหรอกๆ เพื่อนแกคนนี้ ฉันจอง\" \"จองเจิงอะไร ให้พี่ไนท์จีบมันให้ได้ก่อนเถอะ\" ยัยแอม​อะ คนมาจีบมันค่อนข้างเยอะ แต่เข้าถึงยากพอสมควร หรือจะเป็นเหตุผลนี้ พี่ซันเลยให้ฉันช่วย? ช่างเถอะ คิดไปก็ปวดหัวเปล่าๆ ว่าแต่..เห็นหน้ายัยเดย์ แล้วฉันก็นึกขึ้นมาได้ \"อ่อ แกมาก็ดีล่ะ” ฉันหยิบซองงานแต่งของพี่โจ้ที่ได้วันก่อน จากกระเป๋าส่งให้เดย์ ส่วนเดย์ก็ก้มดูชื่อเจ้าสาวเจ้าบ่าวจากซอง แล้วฉีกยิ้มด้วยความดีใจก่อนจะโพล่งออกมา​ \"พี่โจ้เจ้ดาวจะแต่งงานแล้วเหรอเนี่ย\" \"ใช่แล้ว\" \"โคตรดีอะ คบกันนานมาก ในที่สุดก็ได้แต่งงานกัน\" \"จริง ผู้ชาย ดีและจริงใจแม่งหายากยิ่งกว่างมปลายเข็มในมหาสมุทรซะอีก\" \"เข็มก็ว่ายากแล้ว นี่ปลายเข็มเลยเหรอ ฮ่าๆ\" “เออ\" ฉันพูดพร้อมกับย่องไปดูแอมกับพี่ซันอีกครั้ง ไม่ได้ๆเดี๋ยวคลาดสายตา \"ฉันไม่รู้แกทำอะไรนะเว้ย แต่เฮียซันเป็นคนดีนะ ถึงจะร้ายไปหน่อยก็เถอะ\" อยู่ๆ เดย์ก็พูดขึ้นมา อาจจะเป็นเพราะเห็นฉันดูพะว้าพะวงกับ คนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะนั้นตลอดเวลาล่ะมั้ง..ว่าแต่.. \"แล้วมาบอกฉันทำไม\" \"ก็ที่ส่องๆอยู่ ไม่ได้ดูเฮียซันเหรอ\" \"ไม่ใช่เว้ย\" \"เออๆ ดูแกจะยุ่งๆ งั้นฉันไปเรียนก่อนละกัน\" \"เคๆ ไว้ค่อยนัดเจอกันนะ\" \"ไปล่ะ\" หลังเดย์เดินออกไป ฉันก็กลับมาประจำที่เดิม ทำหน้าที่ซุ่มรักษาความปลอดภัยของเพื่อนรัก แต่ปรากฏว่า ทั้งคู่หายไปแล้ว ฉิบล่ะ หายไปไหนวะ! ฉันพยายามชะเง้อชะแง้กวาดตามองทั่วโรงอาหาร แต่ก็หาไม่เจอ เนื่องจากผู้คนในโรงอาหารเวลานี้ค่อนข้างเยอะ ทำให้มองแล้วล่ะลานตาเต็มไปหมด อยู่ตรงไหนวะ แล้วยัยแอมจะไปไหนต่อกับพี่ซันหรือเปล่า ทำไงดีๆ \"มองหาอะไรเหรอครับ” “ก็แอมแปร์กับไอ้ปีศาจไง” เอ๊ะ แล้วนี่ใครวะ ฉันนึกได้ เลยหันมาตามเสียง \"นะนาย\" \"ไง ยัยตัวแสบ หาปีศาจอยู่เหรอ หึหึ\" \"เออ ขอตัวก่อนนะ\" ถ้าพี่ซันมาอยู่ตรงนี้ได้ แสดงว่าแอมก็ปลอดภัย งั้นกลับดีกว่า \"จะ ไป ไหน\" พี่ซันคว้าไหล่ของฉันเอาไว้ พร้อมพูดเสียงเย็นทีละคำอย่างช้าๆ \"กลับไง เรียนเสร็จแล้วก็กลับบ้านได้\" ฉันหันไปพูดหน้าตายกับพี่ซัน ให้ดูไม่มีพิรุธว่าฉันแอบมาดูเขา \"ทำไมไม่ไปกินข้าวด้วยกัน มาซุ่มดูทุกครั้ง ไม่เบื่อรึไง\" เขารู้? \"อะไร ใครซุ่ม นี่ก็เดินผ่านมาแถวๆนี้เฉยๆ” แต่ว่าฉันไม่ยอมรับความจริงหรอก \"อ่อเหรอออ\" พี่ซันลากเสียงยาว พร้อมยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ระหว่างนั้นเอง เสียงท้องที่ไม่รักดีของฉันก็ดังออกมา โครกกก ~ จะมาร้องอะไรตอนนี้เนี่ย ขายหน้าชะมัด ..แต่ก็ไม่แปลก วันนี้ทั้งวัน ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องฉันเลย \"หิวแล้วทำไมไม่ไปกินด้วยกัน มานี่เลย\" และทันทีที่ท้องฉันร้องแบบนั้น พี่ซันก็พูดออกมาก่อนที่จะลากฉันไปยังร้านอาหาร ’ร้านหมูแดง’ เจ้าโปรด เขารู้ได้ไงนะ ว่าฉันอยากกินข้าวหมูแดงร้านนี้พอดี และตอนนี้..ฉันไม่อยากต่อล้อต่อเถียงแล้วด้วย  เพราะตอนนี้ฉันก็หิวจริงๆ กองทัพต้องเดินด้วยท้อง กินให้เต็มที่ก่อนแล้วค่อยไปสู้กับเขาละกัน \"หมูแดงหมูกรอบ พิเศษจานนึง!\" Sun’s Talk ผมรู้ทุกครั้งว่าเธอจะแอบอยู่มุมใดมุมหนึ่งของร้านอาหาร โรงอาหาร แม้กระทั่งสถานที่ต่างๆที่เธอนัดแนะผมให้เจอกับแอมแปร์ ถ้าให้ยัยนี่เป็นสายสืบ คงตายตั้งแต่วันแรกแล้วล่ะ เนื่องจากผมเป็นคนช่างสังเกต จะไปที่ไหนผมมักจะมองรอบๆทิศก่อนเสมอ เผื่อมีศัตรูของผมจ้องทำร้าย แต่ผมกลับเจอยัยนี่ทุกครั้ง เธอหลบตรงเสาบ้าง พุ่มไม้บ้าง หันหลังบ้าง หรือแกล้งทำเป็นหยิบของแถวนั้นมาบังหน้าบ้าง ผมรู้ทุกครั้ง แต่แกล้งทำเป็นไม่เห็นเท่านั้นเอง คงกลัวผมจะทำอะไรแอมแปร์สินะ ส่วนตอนนี้ผมนั่งดูเอิงเอยกินข้าวหมูแดงจานพิเศษอย่างเอร็ดอร่อย เหมือนคนไม่ได้กินข้าวมาเป็นปีๆ จะรีบอะไรขนาดนั้น และเธอ ก็กินข้าวโดยไม่สนใจเลยว่าผมนั่งอยู่ตรงนี้ ตาของเธอมองแต่อาหารในจานข้างหน้าเท่านั้น เชื่อแล้วล่ะ ว่าเธออยากกินข้าวหมูแดงอย่างที่แอมแปร์บอกไว้ก่อนหน้านี้จริงๆ น่ารักดีแหะ อยู่ๆคำนี้ก็ผุดมาในหัวผม ระหว่างมองยัยนี่กินอาหารอยู่ตรงหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย.. เชี้ย คิดอะไรอยู่วะ อย่าลืมสิ ยัยนี่มันทำแสบกับผมไว้เยอะแค่ไหน “ฉันเปลี่ยนใจล่ะ\" ผมพูดขึ้นมา เมื่อเห็นเธอกินไปเกินครึ่งจานแล้ว และคำพูดของผม ก็ทำให้เอิงหยุดกินแล้วเงยหน้ามามองผมด้วยความสงสัย แต่ด้วยความที่เธอกินมูมมามก่อนหน้าทำให้เม็ดข้าวเล็กๆหนึ่งเม็ดติดอยู่ที่ตรงมุมปาก อยู่ๆมือของผมก็ไวกว่าความคิด รู้ตัวอีกทีผมก็หยิบเม็ดข้าวนั้นออกมาจากมุมปากของเธอแล้ว ทำให้ตอนนี้มือผมชะงักค้างเอาไว้อยู่ตรงหน้าเอิงเอยเป็นที่เรียบร้อย ส่วนยัยนี่ก็มองเม็ดข้าวนั่นด้วยสีหน้าที่นิ่งค้างไป ก่อนที่จะตาโตพร้อมกับสีของหน้าที่เคยขาวนวลก็ค่อยๆเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูแดงด้วยความเขินอาย แต่ผมกลับเห็นภาพตรงหน้าตอนนี้เป็นภาพที่แม่งโคตรน่ารักเลยในสายตาผม ด้วยความที่ผมไม่รู้จะทำยังไง ผมจึงเอาข้าวเม็ดนั้นยัดใส่ปากเอิงเอยทันที \"เอาคืนไปเลย ผู้หญิงอะไรกินข้าวมูมมาม น่าเกลียดชะมัด\" \"อื้อออ ยี้..มือนายไปจับอะไรมาบ้างก็ไม่รู้ สกปรกหรือเปล่าก็ไม่รู้ ยังจะเอาข้าวมายัดใส่ปากฉันอีก” แต่ว่า ความเขินอายของเธอเมื่อครู่ ก็หายไปฉับพลัน พร้อมกับสีหน้าที่ดูเหยเก รังเกียจข้าวเม็ดนั้นที่มาจากมือของผมสุดๆ ก่อนจะดื่มน้ำตาม และมันก็ทำให้ผมอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้..ก่อนที่จะแกล้งทำทีเป็นบ่นกลับไป.. \"ฉันต่างหากที่ต้องโวยวาย น้ำลายเต็มมือฉันเลยเนี่ย” หลังจากผมพูดอย่างนั้น ผมก็หยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาแล้วเช็ดไปมาด้วยความรุนแรงอย่างรังเกียจ แต่อันที่แล้วผมก็ไม่ได้รังเกียจหรอก ทำไปงั้นแหละ \"ถ้าจะรังเกียจขนาดนี้ ก็เอาไป อ้ะ! “ เธอก็หยิบเจลแอลกอฮอล์ในกระเป๋าโยนมาให้ผม พร้อมกับสีหน้าที่เหวี่ยงขั้นสุด ส่วนผมก็มองเจลแอลกอฮอล์นั่นนิ่งๆ..และไม่ได้สนใจ ในขณะเดียวกัน เธอก็เอ่ยถามผมอีกครั้ง.. “แล้วเมื่อกี้นายจะพูดอะไร\" เมื่อกี้สินะ.. “เธอไม่ต้องทำให้ฉันคบกับแอมแปร์แล้ว” และพอผมพูดจบ จากสีหน้าที่บูดบึ้งของผู้หญิงตรงหน้า..อยู่ๆ ก็กลับกลายเป็นยิ้มกว้างขึ้นมาทันที “จริงเหรอออ แล้ว..นายจะลบภาพนั่นด้วยใช่มั้ย” ตอนนี้เธอเอ่ยถามออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มพร้อมกับความหวังใหม่ แต่โทษทีผมคงทำให้ผิดหวัง เพราะว่าผม.. “ไม่ลบ” ผมพูดนิ่งๆออกไป ทำให้สีหน้าของเอิงเอยจากยิ้มกลับกลายเป็นหน้าไม่พอใจขึ้นมาอีกครั้งในทันที ก่อนจะโวยวายและโพล่งปากเหมือนกับเธอแบบปกติที่เธอเป็น “นายไม่ต้องการให้ฉันช่วยแล้วไม่ใช่เหรอ นายจะเก็บภาพอุบาทๆนั่นทำไม” ภาพอุบาทที่ว่า มันภาพเธอเองมั้ยล่ะ อีกอย่างผมว่าสวยดีออก หึหึ “ฉันเปลี่ยนเงื่อนไขใหม่ เธอต้องทำยังไงก็ได้ ให้ฉันได้ข้อมูลบางอย่างจากไอพอส แฟนเก่าเธอ\" “ฉันไม่ทำ!” เธอก็โพล่งปากตอบกลับมาทันที แบบไม่คิดเลยซักนิด พร้อมแสดงสีหน้าโมโหมากกว่าเดิม ก่อนจะเปลี่ยนเป็นลุกขึ้นยืน เพื่อเดินออกไปจากตรงนี้ \"เอ๋ รูปอยู่ไหนน้าา\" ผมรีบโพล่งปากลอยๆทันที และผมก็ไม่พูดเปล่า เพราะผมพูดพร้อมกับหยิบมือถือและทำท่าเปิดหารูป.. ซึ่งมันก็ได้ผล เพราะคำพูดและสิ่งที่ผมทำ ทำให้เธอหยุดชะงักไปในทันที..ก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม แต่แล้วอยู่ๆมุมปากก็ค่อยๆปรากฏรอยยิ้มออกมา \"ฉันจะบอกแม่นาย เรื่องที่นายทำเลวกับฉัน\" หึ..ยัยนี่ เห็นว่าผมกลัวแม่หน่อย เอาใหญ่เลยนะ นึกถึงวันนั้นแล้วแม่งโคตรขายขี้หน้า ภาพลักษณ์ที่ผมสร้างมา หมดสภาพในวันเดียว ทั้งโดนทำร้ายน้องชาย ทั้งโดนม๊าบิดหูใส่ต่อหน้ายัยนี่อีก \"หึ เธอคิดว่าแม่ฉันจะช่วยเธอได้ทุกครั้ง? ...ครั้งนี้เป็นภาพ ครั้งต่อไปอาจจะเป็นคลิปก็ได้ จริงมั้ย\" “ไอ้...” เอิงเอยพูดไม่ออก เธอทำท่าอ้าปากจะด่า แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา \"อื้ม..เป็นคลิปก็น่าสนใจเหมือนกันแหะ..คราวที่แล้วไม่สำเร็จก็ไม่เป็นไร เรามาทำคลิปใหม่กันได้ หึหึ\" เห็นเธอทำท่าทางโมโหแบบนั้นแล้ว ผมก็อดไม่ได้ที่จะโพล่งออกไปพร้อมกับยิ้มมุมปากถือไพ่เหนือกว่า แล้วเอามือลูบคางไปมาอย่างใช้ความคิด และยิ่งเห็นเธอทำท่าโมโหแบบนี้ มันยิ่งสนุก เหมือนอย่างตอนนี้ \"ไอ้ทุเรศ!...แล้ว..จะให้ไปเอาข้อมูลอะไร\" แม้ว่าเธอจะตะโกนเกรี้ยวกราดด่าผม​ แต่สุดท้าย..เธอก็เปลี่ยนเป็นพูดห้วนๆด้วยสีหน้าไม่พอใจ และก็ดูเหมือนว่า..เธอจะพร้อมยอมรับข้อเสนอแต่โดยดี \"ไปล้วงความลับจากมันมา ว่ามันมีแผนจะทำอะไรไม่ดีกับบริษัทของฉัน หรือตัวฉัน\" \"ฉันไม่ได้มีอิทธิพลอะไรขนาดนั้นกับพี่พอสหรอกนะ ข้อมูลสำคัญขนาดนั้น เขาไม่ไว้ใจบอกฉันหรอก\" \"นั่นมันปัญหาของเธอ ไม่ใช่ปัญหาของฉัน\" \"นายนี่มัน! มัน...\" เอิงเอยลุกขึ้นยืน ชี้หน้าผมก่อนจะมองหน้าพร้อมคิดสรรหาคำด่า แต่ก็นึกไม่ออก ทำให้เธอเปลี่ยนใจเป็นเก็บจานและเดินออกไปจากตรงนี้แทน ผมได้แต่มองเธอเดินกระแทกเท้าปึงปังไม่พอใจออกไป ในขณะที่ผม..ก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม และมองดูเธอเดินออกไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็หายลับไปท่ามกลางคนมากมายในที่แห่งนี้ ก่อนจะคิดว่า.. คราวที่แล้ว หลักฐานการโกงของลุงกฤษณ์ สาวตัวการได้แค่เพียงพ่อ ส่วนลูกนั้น ยังไม่พบความผิด จึงได้ทำงานที่บริษัทของผมต่อไป แต่เมื่อไม่นานมานี้ ผมได้ยินมาว่า ลุงกฤษณ์เริ่มวางแผนอะไรบ้างอย่างกับลูกชาย ผมต้องหาหลักฐาน และกำจัดก่อนที่จะเกิดเหตุ และยัยนี่ก็เป็นแฟนเก่า ให้ยัยนี่สืบนี่ล่ะ น่าจะดีที่สุดแล้ว!