ตอนที่ 22

\"พี่มาแล้วครับ รอนานมั้ย” และเขา ก็ส่งยิ้มกว้างให้แอมแปร์ จากนั้นก็เปลี่ยนมายิ้มเสแสร้งให้กับฉัน ส่วนฉันนะเหรอ..ก็เบะปากใส่เขาน่ะสิ.. จนกระทั่งเสียงของยัยแอมแปร์ที่พูดออกมา อย่างรู้สึกผิด..เพราะไม่คิดว่า เขาจะมีประชุม \"ไม่นานค่ะๆ นี่เรามารบกวนพี่ซันรึเปล่า” \"ไม่เลยๆ ตอนนี้พี่ว่างแล้ว ป่ะ เดี๋ยวพี่พาไปดูโซนเครื่องบินข้างล่างกัน” พี่ซันก็พูดและยิ้มกับแอมแปร์โดยที่ไม่สนใจฉันเลยสักนิด ...ก่อนจะเดินนำทาง และพายัยแอมแปร์เดินออกไป.. ส่วนฉันก็เดินอย่างเบื่อหน่ายออกตามอีก2 คนไปติดๆ และตลอดเวลา..พี่ซันก็พาฉันและแอมแปร์เดินดู เครื่องยนต์ ชิ้นส่วนต่างๆของเครื่องบินมากมาย..พร้อมกับอธิบายแต่ละอย่างได้อย่างเข้าใจ กระบวนการผลิต กระบวนการขับเคลื่อน เกร็ดความรู้ ทั้งการใช้งาน ความสามารถ ชื่อเฉพาะ รุ่น ประวัติศาสตร์ รวมถึงการบริหารทั้งหมดที่เกิดขึ้นที่นี่ด้วย มันทำให้ฉันรู้สึกว่า..เขาไม่ได้แค่ทำหน้าที่เป็นท่านประธานที่ชี้นิ้วสั่งเท่านั้น..แต่กระบวนการระดับล่าง แม้กระทั่งกระบวนการขนส่ง หรืออะไรเล็กๆน้อยๆ เขาก็รู้หมด เก็บรายละเอียดได้หมด.. เหมาะสมกับตำแหน่ง CEO ของบริษัทแห่งนี้จริงๆและสิ่งที่เขาทำในวันนี้ ก็ทำให้ฉันอดทึ่งไม่ได้ เขา...ไม่ได้เลวอย่างเดียว แต่เขา..อัจฉริยะด้วย นี่สินะ ที่ใครๆก็บอกว่าเขา..คืออัจฉริยะคนหนึ่ง ตอนแรกฉันก็คิดว่าโม้หรือเปล่า แต่ตอนนี้..ฉันเชื่อแล้วล่ะ..เขามันอัจฉริยะจริงๆ.. เพราะนอกจากความรู้ที่เขามีแล้ว.. การประกอบเครื่องยนต์ต่างๆ เขาก็สามารถทำได้อย่างสบายๆ และทำด้วยความเชี่ยวชาญ.. และบอกตรงๆว่า พอได้เห็นแล้ว..ฉันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่า..เขา...เท่ห์สุดๆ.. แต่ว่ามันจะเท่ห์กว่านี้มาก.. ถ้าเขาไม่ส่งสายตาชั่วร้ายที่ดูเหนือ และดูเก่งส่งมาให้ฉันบ่อยๆ จนน่าหมั่นไส้แบบนี้!! หึ! แต่..ก็ยอมรับไม่ได้จริงๆว่าเขาเก่งรอบด้านเอามากๆ จนทำให้ฉันและแอมแปร์ต่างก็จดโน๊ตกันเป็นระวิงแทบไม่ทันเลยทีเดียว และที่สำคัญ ไอ้ภาษาฝรั่งเศสที่บอกว่าเขาไม่รู้ในตอนแรกที่เจอกัน จริงๆเขารู้และเชี่ยวชาญด้วยซ้ำ ...นั่นแปลว่าที่ฉันจำได้ว่าเขาเคยไปเรียนตอนเด็กนั่นก็เรื่องจริง ส่วนที่เขาบอกว่า เขาไม่รู้นั้น เป็นเพราะว่าอยากชวนคุยสนุกๆเฉยๆ หึ! ฉันว่าตอแหลจนเป็นนิสัยมากกว่า แต่ก็ช่างเขาเถอะ เขารู้ก็ดีเพราะมันทำให้งานของฉันและแอมแปร์ง่ายขึ้นมากเลยทีเดียว Sun’s Talk \"สวัสดีครับ คุณซัน\" ระหว่างที่ผมกำลังแนะนำชิ้นส่วนของเครื่องบินรุ่นใหม่ล่าสุดที่ผมประกอบเองอยู่นั้น ก็มีเสียงทักขึ้นมา นั่นก็คือ เสียงของคุณกิตติ ที่เป็นนักบินอันดับต้นๆของที่นี่ \"สวัสดีครับ คุณกิตติ” “มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าครับคุณซัน\" ถึงแม้ปากจะคุยกับผม แต่ตาของมัน..กับไม่ได้มองมาทางผมเลย และ..จะมองไปที่ใครได้ล่ะ ถ้าไม่ใช่ยัยตัวแสบ เสน่ห์แรงจริงนะแม่คู๊นน ทำให้ผมต้องรีบตอบเพื่อเบี่ยงประเด็นความสนใจ.. \"ไม่มีอะไรครับ ผมแค่พารุ่นน้องมาศึกษาเอาไปทำโปรเจคเฉยๆ” \"อ่อครับ สวัสดีครับ พี่เป็นนักบินที่นี่นะครับ มีอะไรให้ช่วยบอกพี่ได้เลย\" แม่ง..นี่ก็มองอยู่ได้..มองแบบนี้จะจับยัยนี่กินเลยหรือไงวะ!! และพอเห็นแบบนี้แล้วมันหงุดหงิด ผมก็เลยอดไม่ได้ที่จะกระแห่มเล็กน้อย..ให้อีกฝ่ายรู้ว่า.. คนนี้ของกู! \"หึ่ หึ่มม\" แต่แล้ว ระหว่างนั้น อยู่ๆ แอมแปร์ก็เอ่ยปากพูดออกมา \"พี่ซัน จะว่าอะไรมั้ย แอมอยากไปดูตรงโซนคนขับเครื่องบินด้วยค่ะ\" ผมจะว่าอะไรได้ล่ะ ถ้าแอมอยากไปก็คงต้องไปนะแหละ \"ได้ครับ เดี๋ยวพี่พาไปดูนะ” \"เดี๋ยวผมพาไปดูก็ได้ครับ นั่นถิ่นผมเลย” เสือก!!! แล้วนี่...ก็ถิ่นกูโว้ย แต่ถึงผมจะคิดอย่างนั้น...ผมก็ทำเพียงแค่ปั้นยิ้ม ก่อนจะตอบออกมาอีกอย่าง “เชิญคุณกิตติ นำไปเลยครับ” หลังจากผมพูดแบบนั้น ไอ้กิตติอะไรนั่น ก็เดินนำทาง พา 2 สาวออกไปจากตรง..และเมื่อทุกคนเดินออกไป ผมก็หุบยิ้มทันที ถ้าไม่เห็นว่าเป็นลูกน้องนะมึงงง... หึ! เนื่องจากตอนนี้..ผมกำลังอยู่ในตำแหน่งประธานบริษัท..เพราะฉะนั้น..ผมต้องไม่ทำให้เสียการปกครอง ที่เอาเรื่องส่วนตัวไปปนกับงาน ไม่พอใจอะไรก็ต้องเก็บเอาไว้ เลยทำให้ผมต้องแสดงท่าทีแบบนั้นไปแทน ว่าแต่ว่าผมกำลังไม่พอใจอะไรอยู่วะ?! หลังจากไอกิตติเข้ามา... ตอนนี้ วิทยากรได้เปลี่ยนไปแล้ว จากก่อนหน้านี้เป็นผม ตอนนี้กลายเป็นมันที่พูดแนะนำตรงนั้นตรงนี้อย่างคล่องแคล่ว กับสาวโชว์เก่งเชียวนะมึง เรื่องง่ายๆแค่นี้ใครก็รู้มั้ย! “แล้วอันนี้มันไว้ใช้สำหรับอะไรคะ” “จริงปะเนี่ย ไม่บอกไม่รู้เลยนะคะ” “ทำไม เขาต้องใช้อันนี้ล่ะ ในเมื่อมันก็ไม่เห็นต้องมีก็ได้” “ว้าวว ตื่นเต้นจังเลย ไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะเนี่ย” “โห คุณกิตตินี่เก่งจังเลยนะคะ บินมากี่ปีแล้วคะเนี่ย” ยกเว้นยัยนี่สินะ ...ที่เอาแต่ตื่นเต้น และตาตื่นชอบใจไปหมด ที่ได้ยินคำพูดออกมาจากปากของไอ้กิตติอะไรนั่น..หึ ทีผมพูดเมื่อกี้ ไม่เห็นจะตื่นเต้นแบบนี้บ้าง.. แล้วนี่...ถ้าชอบอะไรแบบนี้ไม่บอกตั้งแต่แรก ผมพามาดูทุกวันเลยก็ได้มั้ย! หึ!! \"น้องเอิง อยากลองนั่งที่คนขับดูมั้ยครับ\" แต่แล้ว..ขณะที่พาไปดูเครื่องบินจำลอง.. มันก็เอ่ยปากชวนยัยเอิงทันที.. ส่วนอีกฝ่ายนะเหรอ..ดีใจจนปิดแทบไม่มิด “นั่งได้เหรอคะ” ผู้ชายชวนแล้วระริกระรี้เลยเชียวนะ! หึ!! “ได้สิครับ” “งั้น..ก็ได้ค่ะ” เธอส่งยิ้มให้ไอ้เหี้ยนั่น ก่อนจะไปนั่งตรงคนขับเครื่องบิน อย่างอารมณ์ดี ส่วนผม..ก็ได้แต่มองยืนดูเธอนิ่งๆ.. มองดูว่า ยัยเอิงจะอ่อยยังไง.. \"เพื่อความสมจริง ลองขยับตรงนี้ดูนะครับ\" แต่แล้ว..กิตติก็จับมือเอิงเอยก่อนจะเอาไปวางวางบนอุปกรณ์ข้างๆ ในการขับเคลื่อนเครื่องบิน และภาพที่ผมเห็น ก็ทำให้ผม โพล่งปากออกมาทันที... “ผมว่า ตรงนี้ได้ความรู้ไปทำโปรเจคเยอะแล้ว พอแค่นี้ดีกว่านะครับ” “จริงด้วย\" เมื่อได้ยินผมพูดแบบนั้น เอิงเอยก็พูดออกมาพร้อมกับกระโดดออกมาจากที่นั่งตรงนั้นทันทีเช่นกัน.. ส่วนอีกคนนะเหรอ.. \"เดี๋ยวคุณซันจะพาน้องเอิงไปไหนต่อ ให้ผมไปด้วยได้รึเปล่าครับ\" มึงไม่มีการมีงานทำหรือไงวะ ตามมาอยู่ได้..แม่ง \"ผมว่า จะพาไปบนออฟฟิตดีกว่าครับ ตรงนี้มันร้อน แล้วก็จะได้ดูเอกสารเพิ่มเติมด้วย\" \"อ่อ ครับ งั้น...น้องเอิงพี่ขอเบอร์ได้รึเปล่าครับ\" นั่นปะไร ได้เหยื่อมาอีกคนสินะ..หึ \"เอิงว่า..\" \"คุณกิตติครับ เรื่องที่ผมให้ไปทำเสร็จรึยังครับ\" “ยังครับ กำหนดส่งมันอีก สามวันไม่ใช่เหรอครับ\" \"ผมต้องการให้เสร็จภายในพรุ่งนี้\" “พรุ่งนี้! เออ..ทำไมเลื่อนละครับ\" \"ผมขอพรุ่งนี้้เช้านะครับ เอิงแอม กลับ!\" แม่ง! ตรงนี้อากาศมันร้อนโว้ย!!! ​. . . “อ่าว ม๊ากลับมาเมื่อไรครับ” พี่ซันพูดขึ้นทันที เมื่อเปิดประตูห้องทำงานไปแล้วพบว่าม๊ายืนอยู่ในห้อง ส่วนฉันก็กล่าวทักทายแม่พี่ซันพร้อมแอมแปร์ไป โดยที่ฉันทำตัวเหมือนเจอม๊าครั้งแรกในวันนี้พร้อมยิ้มให้ม๊าอย่างรู้กัน และตลอดการสนทนา​แม่พี่ซันชวนฉันและแอมพูดคุยด้วยความรักและเอ็นดู จนฉันเริ่มจะมองเห็นท่านเป็นเหมือนแม่ของฉันแล้วจริงๆ.. ในขณะที่ตลอดเวลานั้น ฉันก็ได้เห็นพี่ซันอีกมุมเช่นกัน มุมที่ฉันไม่เคยเห็น นั้นก็คือมุมขี้อ้อนของเขา ที่ทำกับแม่ของเขาตลอดเวลาที่ ฉันและแอมแปร์อยู่ในห้องนี้.. “ผมก็คิดถึงงงง ฟอดด” “ใครมันกล้ามาว่าแม่สุดสวยของผมกวนกันครับ ผมจะจัดการเลย” “ก็มีแม่คนเดียว ไม่อ้อนแม่แล้วจะให้ไปอ้อนใคร ฟอดด” “ฟอดด เดินทางปลอดภัยนะครับ” ​ และเขาก็ทำแบบนั้น จนวินาทีสุดท้ายที่แม่ของเขาออกจากห้องนี้ไป..ซึ่งตลอดการกระทำนั้น ทำให้ฉันอดที่จะคิดไม่ได้ว่า..ตอนอยู่กับฉัน หรืออยู่กับลูกน้อง เขาชอบทำมาดเข้ม แต่อยู่กับแม่แล้วเหมือนกับเด็ก แล้ว..ตัวตนไหนกันแน่คือตัวตนของเขา ฉันตามไม่ทันจริงๆ และคิดว่าคงไม่ใช่ฉันคนเดียวหรอก ที่เห็นแบบนั้น.. “พี่ซันอยู่กับแม่แล้วน่ารักดีนะ” เพราะ ทันทีที่แม่พี่ซันออกไป ยัยแอมแปร์ก็พูดขึ้นพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย..ในขณะที่อีกฝั่งก็เริ่มกลับมาเจ้าเล่ห์และกะล่อน.. “อยากให้พี่อ้อนแบบนี้บ้างมั้ยล่ะ น้องแอมสุดสวยของพี่” พูดจบพี่ซันก็ทำท่าจะเข้าไปกอดแอมแปร์ เหมือนกับที่เมื่อกี้กอดแม่ของเขาไม่มีผิด.. ส่วนแอมแปร์ก็หัวเราะเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมา และผลักพี่ซันออกไปพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างไม่ได้คิดอะไรมาก “โอ๊ยย พี่ซันเล่นอะไรเนี่ย ฮ่าๆๆ” แต่ว่า สำหรับฉันแล้ว..ภาพที่เห็นมันทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้.. ตั้งแต่วันที่ฉันให้สองคนนี้นัดเจอกันบ่อยๆ ฉันก็รู้สึกได้ ว่ายัยแอมกับพี่ซัน สนิทกันมากขึ้น ซึ่งมันออกจะแปลกไปหน่อย เพราะปกติยัยแอมไม่ค่อยสนิทกับผู้ชายคนไหนสักเท่าไร หรือว่ายัยแอมมันก็เริ่มชอบพี่ซันแล้วนะ ซึ่งความคิดนี้มันทำให้ฉันรู้สึกชาๆและหน่วงในหัวใจยังไงไม่รู้... “ก็อ้อนน้องแอมสุดสวยของพี่ไง” “เชื่อแล้ว ว่าทำไมคนอื่นถึงบอกว่าพี่ซันเจ้าชู้ ฮ่าๆ แต่แอมไม่หลงคารมหรอก” ฉันยังคงยืนดู ทั้งคู่หยอกล้อเล่นกันเช่นเดิม.. ทั้งคำพูดและการกระทำทุกอย่างล้วนอยู่ในสายตาของฉันตลอดเวลา และฉันก็คิดว่า..ฉันไม่อยากดูอีกแล้ว.. ฉันเลยโพล่งคำพูดออกมาทันที.. “อะเออ แก ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”   ทั้งๆที่ไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำ แม้แต่น้อย ฉันคิดแค่เพียงว่า ฉันอยากออกไปจากตรงนี้ ไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้ ไม่อยากเห็นภาพที่เห็นอยู่ตอนนี้ และฉันก็ไม่รอแอมแปร์ หรือพี่ซันตอบรับอะไร เท้าฉันก็ก้าวฉับๆออกมาจากห้องทันที ปัง! เมื่อประตูห้องปิดลง ฉันก็พยุงร่างตัวเอง เดินไปอย่างช้าๆ มุ่งหน้าตรงไปห้องน้ำตามที่ได้บอกไว้อย่างเหม่อลอย สุดท้าย ฉันก็หนีความคิดตัวเองไม่พ้น นี่ฉันรักเขาอยู่อย่างงั้นเหรอ...เห้อออ เมื่อถึงห้องน้ำ ฉันก็ล้างหน้าล้างตา มองตัวเองในกระจก แล้วก็ยิ้มให้กับตัวเอง พร้อมบอกตัวเองว่า.. ฉันต้องเข้มแข็งกว่านี้และตัดใจจากเขาให้ได้ แต่ตอนนี้ขอเวลาทำใจก่อนละกัน เพราะฉะนั้น วิธีทำใจและลืมภาพเมื่อครู่ มันก็มีอยู่ทางเดียวคือ..ฉันต้องเล่นเกม!!! ฉันตัดสินใจได้เช่นนั้น ก็เดินเข้าห้องน้ำ เอาฝาชักโครกลง แล้วนั่งเล่นเกมในมือถือในทันที.. และด้วยความที่ฉันพยายามทำใจนานไปหน่อย รู้ตัวอีกที ก็ปาไป 30 นาทีแล้ว ฉิบล่ะ! ยัยเอิงและพี่ซัน จะสงสัยมั้ยว่าฉันไปไหน!!!! เออว่าแต่.. ทำไมยัยแอมไม่โทรตามเลยนะ แต่เอาเถอะ..เดี๋ยวไปที่ห้องค่อยบอกว่า ฉันท้องเสียเอาแล้วกัน..และเมื่อคิดได้อย่างนั้นฉันก็รีบเก็บมือถือใส่กระเป๋า แล้วก็ออกมาจากห้องน้ำทันที แต่จังหวะที่ออกมาจากเขตห้องน้ำได้ไม่กี่ก้าว \"เอิง\" ฉันหันไปมองตามเสียงเรียก ก็พบกับเจ้ากรรมนายเวรของฉันอีกคน..พี่พอส เกือบลืมไปเสียสนิท ว่าพี่พอสทำงานบริษัทนี้ด้วยนี่หว่า ฉันเปลี่ยนจากสีหน้าจากตกใจเป็นยิ้มหวานให้ทันที พร้อมกับคิดว่า... พี่พอสมาก็ดี จะได้จบๆการแบล็กเมล์บ้าๆนี้ซะที ฉันจะได้ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวอะไรกับผู้ชายคนนั้นอีก.. \"อ่าว พี่พอส” \"มาทำอะไรที่นี่ครับ\" \"พอดีเอิงมาศึกษาเกี่ยวกับการบินนะคะ โปรเจคของอาจารย์สมร\" \"หื้ม? ศึกษาที่บริษัทนี้เนี่ยนะ ใครพาเอิงมา\" \"พี่ซันคะ จริงๆก็ไม่ได้อยากมาหรอก พอดีเอิงทำโปรเจคคู่กับแอม​ แล้วยัยแอมมันสนิทกับพี่ซันไง ก็เลยต้องมาด้วย เห้อ!!” ฉันพูดกระแทกเสียงพร้อมทำเป็นหน้าตาเบื่อหน่ายว่าไม่ได้อยากมาจริงๆ แต่ว่าคำพูดของฉัน ก็ทำให้อีกฝ่ายคิ้วขมวดเข้าหากันทันที ก่อนจะถามเสียงนิ่งออกมา \"เอิงรู้จักกับไอ้ซันด้วยเหรอ\" \"เอิงไม่อยากรู้จักคนที่ตัวเองเกลียดหรอก\" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเคียดแค้นและสีหน้าที่โกรธเกลียด คงต้องขอบคุณครูลองกองอีกครั้ง กับการสอนการแสดงให้ฉัน นึกแล้วก็ภูมิใจตัวเองไม่ใช่น้อย แสดงเก่งเหมือนกันนะเราเนี่ย \"ไอซันมันทำอะไรเอิงเหรอ ถึงได้เกลียดมันขนาดนั้น\" เออ นั่นสิ เกลียดเพราะอะไรดีวะ ซวยล่ะ ดันลืมคิดพล๊อตเรื่อง!!! \"เออ ไว้วันหลังเราไปกินข้าวกัน เดี๋ยวเอิงค่อยเล่าให้ฟังนะคะ” “ได้ครับ\" หลังจากนั้น...เราสองคนส่งยิ้มให้กันและกันอยู่สักพัก จนพี่พอสเริ่มเกริ่นประเด็นทำลายความเงียบลงไป \"ว่าแต่ น้องเอิงไม่โกรธพี่แล้วเหรอครับ” ไม่โกรธ แต่เกลียดโว้ยยยย... “ตอนแรก เอิงก็โกรธนะคะ แต่ตอนนี้เอิงเพิ่งมารู้ตัว ว่าคิดถึงพี่เกินกว่าที่จะโกรธอีกแล้ว.. เอิงเลยคิดว่า..เอิงอาจจะให้อภัยพี่พอสได้” ฉันพยายามพูดหว่านล้อม เพื่อให้พี่พอสเชื่อใจฉันให้มากที่สุด ในขณะที่พี่พอสก็ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาในทันที ก่อนที่จะพูดออกมา “พี่ก็คิดถึงเอิง.. ในเมื่อใจเราตรงกัน งั้นเรากลับมาเป็นแฟนกันเหมือนเดิมนะ\" และคราวนี้..พี่พอสก็ไม่พูดเฉยด้วย เพราะเขาพูดพร้อมกับเอื้อมมือมากุมมือฉันเอาไว้ และแม้ว่าฉันจะรังเกียจจนอยากจะปัดออกแค่ไหน..แต่ว่าภารกิจที่ฉันต้องทำ ก็สำคัญกว่า ฉันเลยค่อยๆดึงมือออกอย่างช้าๆ และพูดตัดเพ้อเล็กน้อย “แต่พี่พอสมีบีน่าแล้วไม่ใช่เหรอคะ\" \"พี่เลิกกับบีน่าได้\" พี่พอสตอบกลับมาด้วยสีหน้าไม่แยแสกับสิ่งที่พูดออกมาแม้แต่น้อย หึ..เลวจริงๆ \"เออ อย่าลืมว่าพี่พอสเคยทำให้เอิงเสียใจมาก่อน เอางี้แล้วกันนะคะ ถ้าพี่พอสแสดงความจริงใจให้เอิงเห็น เอิงจะเอาเรื่องของเรามาพิจารณาอีกครั้ง\" \"ได้ครับ งั้นวันนี้กลับกับพี่มั้ย เดี๋ยวพี่ไปส่ง\" \"ไม่เป็นไรค่ะ เอิงเอารถมา แล้วเดี๋ยวต้องไปส่งยัยแอมด้วย\" เรื่องอะไรจะให้ไปส่ง ฉันยังห่วงความปลอดภัยของตัวเองอยู่ “เสียดายจัง งั้นก็ได้ครับ พี่แล้วแต่เอิงเลย” จากนั้น พี่พอสก็ฉีกยิ้มให้ฉันอีกรอบ...ส่วนฉันก็รู้สึกว่า จากห้องนั้นมานานเกินไปแล้ว รีบกลับไปดีกว่า.. ก็เลยทำให้ฉันส่งยิ้มพร้อมกับพูดเสียงหวาน..ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนี้.. \"งั้นเอิงขอตัวนะคะ ยัยแอมคงรอนานแล้ว...ไว้เอิงจะติดต่อไปนะคะ” “ครับ..” และทันทีที่เดินออกมาจากตรงนั้น ฉันก็หุบยิ้มทันที..พร้อมกับคิดว่า..เอาล่ะ!! อย่างน้อยตอนนี้พี่พอสก็ยังต้องการฉันอยู่ และฉันต้องรีบทำให้เรื่องนี้มันจบๆ จะได้หมดเวรหมดกรรมกับพี่ซันซะที! แล้ววันนี้ก็ไม่รู้ว่าฉันจะโดนนายนั่นแกล้งอะไรอีกหรือเปล่า.. แต่...เมื่อฉันเปิดประตูห้องทำงานพี่ซันเข้าไป ฉันกลับพบแต่ความว่างเปล่า ไร้ทั้งยัยแอมเพื่อนฉัน และพี่ซัน ไปไหนกันวะ? หรือจะออกไปไหนกัน 2 คน \"ไง เจอผัวเก่าแล้วยิ้มร่าเลยนะ\"