ตอนที่ 23

\"ไง เจอผัวเก่าแล้วยิ้มร่าเลยนะ\" แต่ว่าฉันก็คิดได้ไม่นาน.. ก็มีเสียงทุ้มดังไล่หลัง และเมื่อฉันหันไปตามเสียง..ก็พบว่าเป็นพี่ซันเพิ่งเดินเข้ามาในห้องอย่างช้าๆ ด้วยสีหน้าที่ดูนิ่ง ก่อนที่เขาจะปิดประตูลงพร้อมล๊อคห้อง แล้วค่อยๆเดินตรงเข้ามาหาฉัน \"นายหมายถึงพี่พอสนะเหรอ ล่ะ แล้วนั่น นายล๊อคห้องทำไม\" \"หึ หายไปนานสองนาน ไปเอากับมันมาสินะ ที่นี่มันที่ทำงานฉันนะไม่ใช่ม่านรูด อยากเอากันก็ไปเอากันข้างนอกนู้น!!” แต่แล้วคราวนี้..พี่ซันก็กระแทกเสียงใส่ด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยวและเสียงดัง แต่นั่นยังไม่เลวร้ายเท่ากับถ้อยคำที่เขาเอ่ยออกมา \"หยาบคายที่สุด นายมันต่ำ คิดอะไรได้แต่เรื่องต่ำๆ\" ตอนแรกฉันว่าจะบอกเขาถึงเรื่องดำเนินการตามแผนที่เขาให้ทำ แต่เจอคำพูดดูถูกแบบนี้เข้าไป ทำให้ฉันลืมเรื่องที่จะพูด แล้วมีอารมณ์โมโหเข้ามาแทนที่ทันที ส่วนอีกฝ่าย เมื่อได้ยินฉันพูดแบบนั้น เขาก็เดินเข้ามากระชากแขนฉันด้วยความรุนแรง และกำแขนฉันราวกับจะบีบให้แหลกคามือ..จนฉันทนไม่ไหวและต้องร้องออกมา.. \"เจ็บนะ ปล่อย!\"  บอกตรงๆว่า ..ฉันเจ็บ และเจ็บมาก เจ็บจนแสดงสีหน้านิ่วคิ้วขมวดออกมา​ และมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจในการกระทำ แต่สายตาพี่ซันที่มองมาตอนนี้ ราวกับปีศาจเข้าสิง ...ที่มันดูดุร้าย น่ากลัว ไม่พอใจ และพร้อมที่จะฆ่าฉันได้ทุกเมื่อจริงๆ \"กล้าดียังไงมาว่าฉัน\" \"โอ๊ย เจ็บ ปล่อยนะ!” และคราวนี้..พี่ซันก็บีบแขนฉันแรงขึ้นมากกว่าเดิม และเมื่อฉันหันไปดู มันกลายเป็นสีแดงแล้ว และเร็วๆนี้ฉันว่ามันคงกลายเป็นสีม่วงแน่ๆ ซึ่งมันทำให้ฉันหมดความอดทนกับคนอย่างเขาจริงๆ.. \"ไอบ้า เจ็บนะ ปล่อยสิวะ\" ฉันเลยใช้เทคนิคเดิม นั่นก็คือ..ง้างปาก เตรียมลงไปงับแขนของเขา.. แต่เหมือนวิธีนี้จะทำอะไรพี่ซันไม่ได้แล้ว เขารู้ทันและหลบได้ ก่อนที่อยู่ๆ เขาก็ปล่อยมือและถอดเนคไทด์ตัวเองออกมาในทันที..! \"นี่นายจะทำอะไรนะ อย่าทำอะไรบ้าๆนะ” บอกตรงๆว่า ฉันกลัว..เขาจะทำอะไรฉันอีกแล้วงั้นเหรอ?! \"ไม่ต้องกลัวไป ...ฉันไม่ถือหรอก ที่ต้องมาเอาเธอต่อจากไอพอส หึหึ” แต่ว่า คำพูดของพี่ซัน ที่พูดออกมาพร้อมกับแสยะยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจนั่น มันยิ่งทำให้ฉันกลัวมากกว่าเดิม..พร้อมกับตาโตตกใจ.. นี่เขาบ้าหรือเปล่า เขากำลังเข้าใจผิด แล้วอีกอย่าง เขาก็ไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉันนะ แต่ว่าฉันก็คิดได้ไม่นาน เขาก็เอาเนคไทด์มามัดมือของฉันเอาไว้ แล้วก็พยายามลากฉันไปที่โซฟาในทันที.. ​ \"ปล่อยนะไอ้ชั่ว พลั่ก” ฉันพยายามผลักพี่ซันแล้วพยายามจะวิ่งหนีไปทางประตู แต่ว่าเขาก็วิ่งไปจับฉันได้ แล้วเปลี่ยนเป็นลากฉันไปตรงโต๊ะทำงานแทน \"ที่นุ่มๆไม่ชอบ อยากได้ที่แข็งๆเหรอ เดี๋ยวจัดให้!!” พูดจบ..เขาก็ยกตัวฉันขึ้นไปบนโต๊ะทำงานในทันที.. ก่อนที่เขาจะดึงขาฉันแยกออกจากกันพร้อมกับแทรกตัวเข้ามาตรงระหว่างขาของฉัน และดึงตัวฉันเข้าไปแนบชิดกับตัวเขาด้วยความเร็ว จนฉันตั้งตัวไม่ทัน ซึ่งท่านี้ที่เรากำลังเป็นอยู่นั้น..มันไม่โอเค! ​ และที่สำคัญตอนนี้กระโปรงทรงเอของฉันก็ร่นขึ้นมาจนไปกองกันตรงเอวแล้วด้วย.. ทำให้เขาเห็นข้างในใต้กระโปรงฉันอย่างชัดเจน!!! \"ไม่นะ ไอเลว ไอชั่ว นายจะทำแบบนี้กับอันไอ่ไอ้อ้ะ” แต่แล้ว มันก็ยังไม่จบแค่นั้น เพราะว่า..อยู่ๆเขาก็เปิดลิ้นชักบนโต๊ะของเขา..ก่อนจะหยิบเนคไทด์อีกเส้นออกมา..เพื่อเอามามามัดปากของฉันเอาไว้ ให้ฉันหยุดพูด และเมื่อวัดเสร็จ..เขาก็ประกบปากจูบปิดทับเนคไทน์เส้นนั้นทันที! \"อื้อออ อ่อยยย\" บัดนี้..ปากหนาบดจูบฉันด้วยความรุนแรง และเนิ่นนานทั้งๆที่ปากฉันก็ถูกมัดด้วยเนคไทด์ แต่เขาก็ยังสอดลิ้นเขามาแทรกพร้อมกับเอามือทั้งสองล๊อคแนบหน้าฉันไม่ให้ขยับไปไหน ไม่ว่าฉันจะพยายามดิ้นมากแค่ไหน แต่แรงของฉันไม่มีผลต่อร่างกายของเขาเลยแม้แต่น้อย อาจจะเป็นเพราะมือฉันที่ถูกมัดอยู่ ทำให้ฉันไม่สามารถทำอะไรได้ถนัด ฉันจึงได่แต่ปล่อยให้เขาหยอกล้อในโพรงปากนุ่มของฉันอยู่อย่างนั้นอย่างเนินนานจนฉันแทบจะหายใจไม่ออก และเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ว่า..ฉันไม่ไหวแล้ว..เขาก็ผละริมฝีปากของเขาออกมาทันที ก่อนจะมองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายประดับตรงมุมปาก “แฮ่กๆ  อ่อยอันอะ” (ปล่อยฉันนะ) ส่วนฉัน แม้จะเหนื่อยและพยายามสูดอากาศมาเติมเต็มเข้าปอด ฉันก็ยังพอจะมีเรี่ยวแรงมากพอที่จะพูดออกมาอีกครั้ง พร้อมกับเอามือที่ถูกมัด ทุบไปที่ตัวของเขาไปด้วย หมับ!! แต่ว่า..พี่ซันก็จับมือของฉันไว้ ก่อนจะปลดเนคไทด์ที่ผูกเป็นปมไว้ที่มือของฉันออก นี่เขาจะปล่อยฉันแล้วเหรอ ​ นั่นเลยทำให้..ฉันเผลอยิ้มอย่างดีใจ แต่เปล่าเลย เขาไม่ได้ปล่อย...แต่เขากำลังเปลี่ยนเป็นเอามือฉันไปไพล่หลัง แล้วก็มัดใหม่ต่างหาก! ก่อนจะพูด..ที่มันทำให้ฉันชะงักไปทันที... “ปล่อยเธอตอนนี้ ก็โง่แล้วล่ะ..หึหึ เอิงเอย..” เขาพูดพร้อมแสยะยิ้มมาทางฉัน ก่อนจะประกบปากจูบฉันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ เขาไม่ได้จูบแต่ปากของฉันเท่านั้น แต่ยังไล่ไปยังซอกคอ กกหู และขบเม้มที่ติ่งหูฉันซ้ำๆไปมา จนฉันเริ่มรู้สึกร่างกายมันร้อนวูบวาบ โดยเฉพาะจุดตรงนั้นของร่างกาย ไม่นานมือของพี่ซันที่จับหน้าจับไหล่ของฉัน ก็เริ่มย้ายตำแหน่งมาอยู่บริเวณตรงหน้าอกของฉันแทน เขาใช้มือร้ายลูบไล้และขย้ำไปมาผ่านเสื้อนักศึกษาที่ฉันใส่อยู่อย่างไม่ลดละ ราวกับกำลังนวดบีบแป้งทำอาหารยังไงยังงั้น ในขณะที่ฉัน..ก็รู้สึกร้อนวูบวาบแปลกๆเป็นระยะ แต่ว่าก็ยังดิ้นขัดขืนเขาอยู่เท่าที่แรงจะมี.. \"อ่าอะ อ่อยย\" (อย่านะ ปล่อยย) แต่ว่า..ทุกสิ่งที่ฉันทำก็ดูไม่เป็นผล ..เพราะไม่นานเขาก็เลื่อนมือที่บีบนวดข้างหนึ่งนั้น เปลี่ยนเป็นไปปลดกระดุมเสื้อของฉันออกด้วยความรวดเร็ว \"อ่าาาอ้ะะ ไอ้อั่ว\" (อย่านะ ไอชั่ว) ฉันพูดพร้อมส่ายหัวไปมา ขอร้องให้เขาอย่าทำอะไรบ้าๆแบบนี้ แต่เขากลับไม่สนใจ พร้อมมองหน้าฉันอย่างยิ้มเยาะไปมา และมันทำให้ฉันในตอนนี้ ทั้งกลัวและตกใจสุดขีดกับการกระทำอันป่าเถื่อนของเขา.. เขายังคงปลดกระดุมต่อไป ส่วนปากหนานั้น ก็ก้มมาบดจูบที่ปากน้อยๆของฉันอีกครั้ง จนในที่สุด กระดุมก็หลุดออกทุกเม็ด และก็พร้อมกับที่เขาผละปากออกมาจากฉัน.. ก่อนจะเบี่ยงสายตาเป็นไปมองยังหน้าอกของฉันที่มีบราน้อยสีดำปกปิดอยู่ และทำเหมือนเดิมอย่างที่เขาทำมาตลอด.. “มันส์มือจริงๆ” “อื้ออ..เลวว..ปล่อยนะ..” แต่มีหรือคำพูดที่ฉันพูดมาตลอดจะมีผลต่อเขา..เขาไม่เพียงไม่หยุดกระทำ..แต่ว่าเขายังยกบราเซียของฉันขึ้นเหนือหน้าอกอีกด้วย!!! “อร๊ายยย..ไอ้บ้า..ห้ามมองนะ.. และนั่นมันทำให้ฉันอายมาก เกิดมาฉันยังไม่เคยให้ใครเห็นของฉันมาก่อน แม้ว่าเขาจะเคยเห็นมาแล้ว..แต่ตอนนั้นฉันไม่มีสติ และไม่ได้รับรู้สายตาเขาที่จดๆจ้องๆเหมือนอย่างตอนนี้ และที่สำคัญ.. เขามีสิทธิ์อะไรมาทำกับฉันแบบนี้ เมื่อคิดได้แบบนั้น..น้ำตาของฉันค่อยๆไหลออกมาอาบแก้ม ด้วยความอดสูในชีวิต พร้อมกับคิดว่า.. ทำไมฉันต้องมาโดนย้ำยีแบบนี้ด้วยนะ แต่เขากลับไม่สนใจ และไม่ได้มองหน้าฉันแม้ต้องน้อย นอกจากสายตาที่มองไปยังบริเวณเดิม พร้อมกับคำพูดที่พูดออกมาที่ทำให้ฉัน อับอายยิ่งกว่าเดิม.. “สวยฉิบ!” เมื่อเขาพูดจบ..เขาก็ก้มลงจูบ และขบบริเวณยอดอกของฉันในทันที.. และมันทำให้ฉันที่อับอายก่อนหน้า อดไม่ได้ที่จะเผลอจิกเล็บเข้าหาตัวเอง และเอนตัวไปรับลิ้นร้ายนั้นอย่างอัตโนมัติ.. ทั้งๆที่ฉันเองก็ไม่ได้เต็มใจแต่ร่างกายฉันมันไม่ฟังเลย.. \"อื้ออ\" ฉัน..ที่ไม่เคยได้รับสัมผัสแบบนี้มาก่อน เลยทำให้อดที่จะเผลอครางออกมาเบาๆไม่ได้ แต่ก็ไม่วายที่จะดิ้นขัดขืนไปมา อย่างมีความหวัง ว่าฉันจะรอดจากเหตุการณ์นี้ไปได้ แม้มันจะริบหรี่ก็ตามที แต่แล้ว..แม้ความหวังมันจะน้อย แต่มันก็ยังมี... ตรู๊ดด ตรู๊ดด ตรู๊ดด​ เมื่ออยู่ๆ เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะพี่ซัน ก็ดังขึ้นมา แต่พี่ซันไม่สนใจที่จะรับสายเลยสักนิด พร้อมทั้งยังคงก้มลงบดจูบตรงหน้าอกของฉันอย่างไม่ลดละ พร้อมกับมือที่ปัดป่ายไปมาที่เรือนร่างของฉัน จนสุดท้ายเสียงโทรศัพท์ก็ดับลงไป \"อื้อออ\" แต่แล้ว..ไม่นานโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง ตรู๊ดด ตรู๊ดด ตรู๊ดด​ “เชี้ย! ถ้าไม่สำคัญนะ!!” และครั้งนี้ ..เขาก็หยุดการกระทำที่ป่าเถื่อนกับฉันซะที.. พร้อมกับสบถออกมาเสียงดัง แล้วก็เลื่อนมือร้ายนั่น ไปกดตอบรับสายที่มันดังออกมาให้ฉันได้ยินด้วย แต่ถึงอย่างนั้น มืออีกข้างของเขาก็ยังคงเล่นกับยอดปทุมของฉันอย่างมันส์มือไม่ยอมปล่อยออกไป “[คุณซัน คุณแพรวามาครับ แล้..]” “บอกให้กลับไป ฉันไม่ว่าง!” แต่ว่า..ทันทีที่ได้ยินไม่กี่คำ เขาก็โพล่งปากตอบกลับไปทันที..ส่วนฉันก็รีบพูดแทรกไปด้วย แม้ว่าปากของฉันจะโดนมัดอยู่ก็ตาม.. “อ่วย อ้วย”  (ช่วยด้วย) แต่ว่า มันก็ไม่ทัน..เพราะว่าเขากดตัดสายไปก่อน.. กรึก! \"ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก หึ!” หลังเขาพูดจบ ...เขาก็เริ่มกลับมาลงมือจัดการฉันต่ออีกครั้ง แล้วฉันก็เริ่มรับรู้ว่ามีอะไรแข็งๆบางอย่าง กำลังทิ่มมาตรงกลางกายของฉันเช่นกัน ไม่นะ! ใครก็ได้ ช่วยฉันที!! แต่แล้ว..ปาฎิหารย์ก็เกิดขึ้นอีกครั้ง ตรู๊ดด ตรู๊ดด ตรู๊ดด​ “กูบอกแล้วไง ว่าให้ไล่ไป! แล้วห้ามโทรมาอีกนะ” กรึก! และมันก็ทำให้เขารีบกดรับตัดความรำคาญ แล้วกรอกเสียงด้วยความเร็วและมีโทสะ พร้อมกับวางสายไปในทันที..ก่อนที่จะดึงสายโทรศัพท์นั่นออกไป เพื่อไม่ให้โดนรบกวนอีกครั้ง ไม่จริง.. และก็เช่นเดิม..เขา หันมามองหน้าฉัน ก่อนจะก้มมาจัดการฉันต่ออย่างร้ายกาจ และป่าเถื่อน.. จนกระทั่ง.. ก๊อกๆๆ “ตาซัน เปิดประตูให้ม๊าหน่อย”