บทที่ 5 แว่นฉัน ตัดมาตั้งสามพันเชียวนะ

เรื่องการแต่งงานใหม่ของกุลธร ไม่เป็นปัญหาเท่ากับเรื่องที่ท่านจะยกตำแหน่งสำคัญให้กับกรภัทร และการไม่ได้ไปเรียนต่อต่างประเทศของยลนา ก็ทำให้เธอเสียหน้าในหมู่เพื่อนไฮโซที่ต่างก็อวดร่ำอวดรวยข่มกัน “แกน่ะหรือจะไปเรียนต่อเมืองนอก...ภาษาอังกฤษไม่กระดิกสักตัว” ชายหนุ่มเริ่มต้นระบายความขุ่นเคืองกับน้องสาวที่แม้จะเกิดจากพ่อและแม่คนเดียวกัน แต่เธอก็ไม่ได้มีความฉลาดถึงแม้เพียงครึ่งของเขาเลย เขาเรียนจบปริญญาโทด้านการบริหารจากเมืองนอก ตั้งใจกลับมาช่วยบริหารธุรกิจของครอบครัว แต่พ่อก็กดเขาไว้ในตำแหน่งที่ต่ำเหลือเกิน ทั้งๆ ที่เขาถือหุ้นอยู่ถึงสี่สิบเปอร์เซ็นต์ นี่ยังคิดจะให้กรภัทรมาฮุบกิจการอีก ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาทุ่มเทกับมันขนาดไหน! “เพราะพี่ติณณ์แท้ๆ พ่อถึงได้สวดเรายับขนาดนี้” ยลนาโบ้ยความผิดไปให้พี่ชาย ทั้งกลบเกลื่อนเรื่องหัวขี้เลื่อยของตนเอง “ก็จริงไหมล่ะ? ขนาดเด็กเสิร์ฟในร้านไอ้เล็กยังเก่งกว่าแกเลย” เขาพาลไปนึกถึงยัยหน้าจืดสวมแว่นที่ชื่อเหมือนสุนัขอย่างเสียไม่ได้ ไม่ได้การละ! นี่ถ้ากรภัทรจีบยัยนั่นเป็นผู้ช่วยจริงๆ วันใดวันหนึ่งต้องติดต่อธุรกิจกัน มีหวังหล่อนต้องหัวเราะเยาะเขาแน่ ที่เป็นแค่พนักงานระดับล่างของบริษัทพ่อตัวเอง นี่ยังจะต้องรับมือกับเมียใหม่ของพ่ออีก ไม่รู้จะเข้ามาเพื่อหวังสมบัติหรือเปล่า มาเจอกันตอนพ่อเจ็บออดๆ แอดๆ เสียด้วย! ร้านอาหารอิตาเลียน กรภัทรยืนพิงประตูห้องกอดอกรอดูท่าทีของปรารถนาเพื่อความแน่ใจ เขาเกรงว่าหากพูดคุยเรื่องนั้นกับเธอตอนนี้ อาจไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมเท่าไหร่ ดูเหมือนเธอจะมีปัญหาส่วนตัวบางอย่างที่แม้แต่เพื่อนสนิทอย่างยศสินีก็ไม่รู้ เธอยังคงตั้งใจทำงานตามปกติ ทว่าก็เผลอเหม่อลอยถอนหายใจให้เห็นอยู่บ่อยๆ ขณะที่คนถูกแอบมองกำลังตั้งสมาธิกับการทำงาน เรื่องการแต่งงานใหม่ของแม่ รบกวนจิตใจเธออย่างมากจนถึงขั้นนอนไม่หลับ เพราะเมื่อมาพิจารณาทีหลังแล้ว เธอก็อยากจะย้อนเวลากลับไปวันนั้นเหลือเกิน ที่เข้าใจผิดคิดว่าแม่จะขายเธอให้เศรษฐีนั้นก็ขายหน้าอยู่ หลังจากตกใจกับการขออนุญาตแต่งงานของคุณกุลธรแล้ว เธอก็ทำอะไรไม่ถูกไปพักหนึ่ง ทั้งประหลาดใจและคาดไม่ถึงว่าจะมีคนรวยๆ มาขอแต่งงานกับแม่ พร้อมให้เกียรติจัดพิธีแต่งงานเฉกเช่นที่คู่แต่งงานทั่วไปกระทำกัน แม่ของเธออายุสี่สิบห้า น้อยกว่าคุณกุลธรสิบปี ดูแล้วไม่มากนักแต่เพราะสุขภาพทำให้ฝ่ายชายดูมีอายุมากกว่าอายุจริง เขาไม่ได้รังเกียจแม่ม่ายลูกติดฐานะปานกลาง แต่ก็มีลูกติดของตัวเองอยู่ด้วยสองคน “เจ้าเด็กสองคนนั่น อาจจะเกเรอยู่สักหน่อย แต่ก็ไม่มีพิษมีภัยอะไร” คำบอกเล่าของกุลธรทำให้เธอคิดหนัก เจ้าเด็กสองคนนั่นก็คงไม่ชอบใจที่อยู่ๆ จะมีครอบครัวใหม่เท่าใดนัก ยิ่งถ้าเป็นช่วงวัยรุ่นหัวเลี้ยวหัวต่อด้วยแล้วล่ะก็ การไปของแม่และเธอ อาจจะไม่เป็นผลดีกับสุขภาพของเขาก็ได้ เขาจะต้องเลี้ยงดูแม่เพิ่มอีกคนหนึ่ง ส่วนเธอก็ไม่อยากจะเป็นภาระ ในใจอยากขอให้แม่คิดใคร่ครวญดูให้ดีเสียก่อน ทว่าเมื่อเห็นสายตาอบอุ่นของกุลธร และใบหน้าเปี่ยมสุขของแม่ ใจของเธอก็อ่อนยวบ แม่เหนื่อยมามากแล้ว งานผู้ช่วยพยาบาลก็ได้เงินเดือนไม่มากนัก การที่มีคนรวยมารักจริงหวังแต่งในอายุขนาดนี้มิใช่เรื่องง่าย ก็เลยตอบตกลงไป...แล้วมานั่งกลุ้มทีหลัง “คุณครู!” เสียงแหลมๆ ทำให้เธอเงยหน้าจากเมนูที่ลูกค้าสั่ง แล้วก็เบิกตากว้างเมื่อเห็นลูกศิษย์ตัวแสบโบกมือเรียกหยอยๆ อยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่างพร้อมกับเพื่อนชายอีกคน ตายละสิ อนิษการ์มาเห็นเธอทำงานพิเศษอยู่ที่นี่ แถมยังมากับผู้ชายสองต่อสอง ทั้งๆ ที่เจ้าสัวทรงชัยกำชับนักหนาเรื่องคบผู้ชาย ประเดี๋ยวเธอต้องถูกนำเอาชื่อไปบังหน้าอีกแน่ “คุณออน...มากันสองคนหรือคะ?” “ก็ใช่น่ะสิ...เห็นคนอื่นด้วยหรือไง...ว่าแต่ทำงานร้านนี้ได้เงินเยอะกว่าสอนพิเศษให้ออนหรือเปล่า?” “จะสั่งอะไรคะ ยังไม่ค่ำ รีบกินแล้วรีบกลับบ้าน คุณทรงชัยโทรมาถามเมื่อตอนกลางวันนี่เอง ว่าสนใจจะสอนพิเศษเพิ่มอีกหรือเปล่า ถ้าคุณออนมีเวลาเหลือเฟืออย่างนี้ จะได้ตอบตกลงไป เราจะได้ติวกันทุกวันเลยดีไหมคะ?” “โอ๊ย! ไม่เอาล่ะ! ใครจะอยากท่องตำราทุกวัน อย่าบอกพ่อนะว่าวันนี้เห็นออน จะรีบกินรีบกลับ” อนิษการ์ยอมแพ้ ทว่าคนที่มาด้วยกลับมองด้วยความฉุนเฉียว “ทำไมต้องกลัวยัยนี่ด้วย เป็นแค่ครูสอนพิเศษไม่ใช่รึ?” “จะรับอะไรดีคะ?” ปรารถนาดึงอุปกรณ์ขึ้นมาเตรียมจดรายการ ไม่สนใจเพื่อนชายของอนิษการ์ที่ทำท่าเหมือนจะหาเรื่องตามประสาวัยรุ่นใจร้อน “ไม่กินแล้ว...ออน! ไปกินร้านอื่น” เด็กหนุ่มหันไปทำเสียงแข็งใส่เพื่อนสาว “ทำไม...แต่เรานั่งแล้วนะ” “นั่งได้ก็ลุกได้ ป่ะ! เธอสัญญาแล้วนี่ว่าจะไปต่อที่ผับกับพวกเรา” เขาดึงมือหญิงสาวให้ลุกขึ้น “ไม่ไปแล้ว!” อนิษการ์ปัดมือเขาทิ้ง ทว่าด้วยจังหวะและเพราะความตกใจของเธอ ทำให้มือของเพื่อนชายสะบัดไปถูกใบหน้าของปรารถนาเข้าเต็มๆ ปรารถนาที่ไม่ทันตั้งตัว โดนหลังมือของเด็กหนุ่มถึงกับหน้าหัน ขาแว่นหลุดจากใบหู ร่วงลงพื้น “อ๊ะ!” ทั้งสามคนร้องขึ้นพร้อมกัน พยายามจะคว้ามันไว้แต่ไม่เป็นผล แว่นตาของสาวเสิร์ฟตกลงสู่พื้น เป็นจังหวะเดียวกับที่พนักงานเสิร์ฟอีกคนเดินผ่านมาพอดี แกร็บ! ปรารถนาแทบจะหมดแรงเมื่อแว่นตาของเธอโดนเหยียบจนแตกละเอียด ขณะที่คนเหยียบรีบหันมาขอโทษขอโพย แว่นของเธอ...แตกแล้ว! ตัดมาราคาตั้งสามพัน! “ปลั๊กเป็นอะไรหรือเปล่า?” กรภัทรที่ยืนมองอยู่ตั้งแต่ต้น ถลาเข้ามาทันที พร้อมกับทำสัญญาณมือให้พนักงานที่ร้านมาจัดการเก็บกวาดให้เรียบร้อย “คะ?” “ผมอยู่ทางนี้” เขาบอก เมื่อปรารถนาหันไปอีกทาง แล้วก็อึ้งไปชั่วขณะเมื่อเธอหันหน้ามามองเขาด้วยใบหน้าที่ปราศจากแว่น เขาสะดุดกับดวงตากลมโตสุกใส ภายใต้คิ้วดำเข้มที่ไม่ต้องอาศัยปากกาเขียนคิ้ว ขนตางอนยาวเป็นแพ ใบหน้าใสไร้เครื่องสำอางแต่งแต้ม และริมฝีปากออกสีชมพูจางๆ จากลิปกลอส ภายใต้กรอบหน้าเล็กๆ เช่นเดียวกับรูปร่างของเธอนั่นแล “ขอโทษค่ะ...ปลั๊กจะรีบเก็บกวาดนะคะ” หญิงสาวรีบขอโทษขอโพยเมื่อผู้จัดการเดินมาดูด้วยตัวเอง “ผมให้คนมาทำแล้ว” กรภัทรบอก แล้วหันไปหาพนักงานอีกคน “รับออเดอร์โต๊ะนี้ด้วย บอกสินีให้อยู่เคาท์เตอร์รับออเดอร์แทนก็แล้วกัน” เขามองไปยังเด็กหนุ่มเด็กสาวตัวต้นเหตุที่ได้แต่ยืนอึ้งเพียงแวบเดียว ก่อนจะทำสิ่งที่ทำให้พนักงานในร้านคนอื่นๆ ต้องตาค้าง ด้วยการฉวยข้อมือของปรารถนาขึ้นมาจับไว้แน่น แล้วพาเดินไปหลังร้าน คนที่ถูกจูงมืออ้าปากเหวอ แข้งขาแทบจะพันกัน เพราะมองไม่เห็นและความอบอุ่นประหลาดที่แผ่ซ่านขึ้นมาจากฝ่ามือแล่นปราดไปทั่วร่าง จากการที่ผู้จัดการกุมมือเธอไม่ยอมปล่อยตั้งแต่เมื่อครู่ สติของเธอไม่อยู่กับตัว เพิ่งจะเสียใจและเสียดายแว่นตาราคาแพง กลับต้องมาใจเต้นตึกๆ ตักๆ กับความใจดีของเจ้านาย ซึ่งสัปดาห์ที่แล้วก็อาสาขับรถหรูไปส่งเธอที่ห้างสรรพสินค้า “นั่งพักก่อน” กรภัทรกดไหล่หญิงสาวให้นั่งลงบนโซฟา ก่อนตัวเองจะเดินอ้อมโต๊ะทำงานไปนั่งที่เก้าอี้ประจำตำแหน่ง “มองเห็นผมหรือเปล่า?” “คะ?...เอ่อ...เห็นค่ะแต่ไม่ชัดเท่าไหร่ค่ะ” “นั่นสิ...วันนี้ก็ทำงานไม่ได้แล้วล่ะ”