บทที่ 6 คนที่ไม่เข้าพวก

“แต่ปลั๊ก!...” ปรารถนาผุดลุกขึ้นหน้าเสีย การได้ยินว่า ทำงานไม่ได้ ก็เหมือนกับได้ยินว่า จะไม่ได้เงิน นั่นล่ะ “ให้ปลั๊กล้างผักก็ได้นะคะ หรือให้ทำอย่างอื่นที่ไม่ต้องใช้สายตามากก็ได้” “เอางั้นเหรอ...งั้นไปธุระเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ” เขาปิดแฟ้มเอกสาร เก็บปากกาและกระดาษเข้าที่อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เขาไม่รอให้เธอตอบรับหรือปฏิเสธ แต่เดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมแบมือขอลูกกุญแจไขล็อกเกอร์ หญิงสาวล้วงกุญแจจากกระเป๋ากางเกงส่งให้เขา รอจนร่างสูงเดินออกจากประตูไปจึงถอดชุดกันเปื้อนออกจากตัว ตามัวๆ แบบนี้ จะไปช่วยเขาทำอะไรได้ล่ะ คุณชายคิดผิดหรือเปล่า? ขณะเดียวกัน ที่เอ็มไพร์กรุ๊ป “คุณติณณ์ครับ เดี๋ยวก่อนครับรอสักครู่อย่าเพิ่งไปครับรอผมก่อน” เสียงเรียกของชายร่างท้วมวัยสี่สิบ ทำให้ขายาวๆ ที่ก้าวฉับๆ อยู่ต้องชะลอฝีเท้าลง ก่อนผู้ถูกเรียกจะหันไปจ้องมองอีกฝ่ายเขม็ง “คุณใช้คำพร่ำเพรื่อไปนะคุณวิชาญ ฟังแล้วปวดหู” “ขอโทษครับ” วิชาญ ซึ่งเป็นหัวหน้าแผนกฝ่ายผลิตโค้งคำนับขออภัย พร้อมกับยื่นแฟ้มเสนอเซ็นไปตรงหน้า “อะไร? ผมก็ดูหมดแล้วนี่” แม้จะบ่น แต่ติณณ์ก็รับแฟ้มมาเปิดดูแต่โดยดี ก่อนจะปิดลงแทบไม่ทันเมื่อเห็นเอกสารหนาเตอะในแฟ้ม “รายชื่อสินค้าที่คุณติณณ์ต้องนำเข้าที่ประชุมพรุ่งนี้ครับ ผมทำให้เรียบร้อยแล้ว” “คุณจะเข้าด้วยหรือเปล่า?” “ไม่ครับ พรุ่งนี้ผมต้องพาคิวซีของบริษัทอิตาลีไปดูงานที่ระยอง” วิชาญส่ายหน้า ก่อนจะทำตาโตเมื่อนึกขึ้นได้ “อ้อ! พวกคิวซีเอ่ยปากชมกันยกใหญ่เลยนะครับ ว่าคุณพาพวกเขาไปเลี้ยงต้อนรับด้วยอาหารอิตาเลียนที่อร่อยมาก เห็นว่าก่อนบินกลับจะแวะไปทานกันอีกนะครับ ไม่ทราบว่าคุณรู้จักร้านนั้นได้ยังไงครับ?” “เฮอะ!” ชายหนุ่มเดาะลิ้นเชิดหน้าขึ้น ดวงตาคมเป็นประกายกล้า “ไม่รู้สิ...ผมก็เพิ่งเคยไปครั้งแรกเหมือนกัน ไปนะ...” เขาเดินออกไปพร้อมกับหนีบแฟ้มกลับไปด้วย ผิดหวังเล็กน้อยที่อะไรๆ ไม่เป็นอย่างที่คิดไว้ เขารู้นานแล้วว่ากรภัทรเปิดร้านอาหารอิตาเลียนฆ่าเวลา เพราะเคยขับรถผ่านหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยแวะเข้าไปสักที ด้วยรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้อยู่ประจำ ที่พาคู่ค้าชาวอิตาเลียนไปวันนั้น ก็เพราะอยากให้ญาติหนุ่มหน้าแตก หากรสชาติอาหารไม่อร่อย เพราะเจ้าของประเทศมาเอง เหมือนกับที่เขากินอาหารไทยในต่างประเทศไม่ประทับใจนั่นล่ะ ที่ไหนได้ นอกจากรสชาติจะถูกปากทั้งคนไทยและคนต่างประเทศแล้ว พนักงานเสิร์ฟยังพูดภาษาอิตาลีได้ไฟแลบ คิดว่าหมอนั่นคงคิดจะทำธุรกิจนั้นอย่างจริงๆ จังๆ เป็นแน่ พ่อเองก็คงจะมองดูอยู่เงียบๆ ถึงได้ชอบเปรียบเทียบเขากับกรภัทร แม้หมอนั่นจะไม่ได้แสดงทีท่าว่าอยากจะเข้ามาช่วยงานที่บริษัท แต่หม่อมวิลาวัณผู้เป็นแม่ก็อาจจะเจ้ากี้เจ้าการบังคับเอาจนได้ เขาเดินเข้าไปในห้างสรรพสินค้า เพื่อสังเกตด้วยสายตาว่าสินค้าของบริษัทเป็นที่นิยมหรือไม่ เป็นการประเมินขั้นต้นก่อนที่จะได้รับยอดขายจากฝ่ายการตลาด ทั้งยังได้ดูปฏิกิริยาของลูกค้าไปในตัว เขาชะงักเป็นครั้งที่สอง เมื่อสายตาปะทะกับใบหน้าที่คุ้นเคย ที่กำลังก้มๆ เงยๆ ทำอะไรบางอย่างอยู่ในช็อปตรงข้าม “ไอ้คุณชาย มาทำอะไรอยู่ที่ร้านแว่นตา?” ติณณ์ไม่ได้เดินเข้าไปหาหม่อมราชวงศ์ผู้เป็นญาติอย่างที่นึกไว้ เพราะแฟ้มเอกสารที่อยู่ในมือทำให้ไม่สามารถทำอะไรได้อย่างที่ใจคิด เขาจึงเดินเข้าไปนั่งในร้านกาแฟที่อยู่ฝั่งตรงข้ามและสั่งโกโก้เย็นมาดื่มแทน ระหว่างจับตาดูกรภัทร เขาก็เปิดแฟ้มดูรายชื่อสินค้าไปพลางๆ เพราะพรุ่งนี้เป็นครั้งแรกที่ต้องเข้าประชุมในฐานะตัวแทนแผนก “ติณณ์...มานั่งรอใครหรือคะ?” เสียงหวานข้างตัว ทำให้เขาต้องปิดแฟ้ม แล้วเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงที่เยื้องย่างเข้ามาหา ทันทีที่เห็นใบหน้าหวานภายใต้เครื่องสำอางแบรนด์ดัง เขาก็คลี่ยิ้มออกมา พร้อมกุลีกุจอเลื่อนเก้าอี้ให้นั่งตามวิสัยสุภาพบุรุษ แน่นอน...หล่อนเป็น “ผู้หญิงกิตติมศักดิ์” เพราะถือหุ้นของบริษัทอยู่ถึงสิบห้าเปอร์เซ็นต์ พ่วงด้วยตำแหน่งเพื่อนสมัยเด็กอีกหนึ่งตำแหน่ง “อ้าว...กวิน...นั่งสิ” หญิงสาวที่ถูกเรียกว่า กวิน หรือ กวินตรา หย่อนก้นงอนงามของเธอลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามพร้อมวางกระเป๋าหนังจระเข้หรูไว้ข้างตัว ส่งยิ้มที่หวานกว่าใบหน้ากลับคืนชายหนุ่ม “เพิ่งเคยเห็นคุณมานั่งชิลๆ ที่นี่ นึกว่าร้านของกวินจะไม่ได้ต้อนรับทายาทเอ็มไพร์กรุ๊ปซะแล้วสิ” “ช่วงศึกษางานน่ะ ก็เลยยุ่งๆ ไม่คิดว่ากวินจะมาตรวจกิจการด้วยตัวเอง ไม่อย่างนั้นคงได้อัฐยายซื้อกาแฟยายเลี้ยงกาแฟสักแก้ว” “โอ๊ย! ไม่ดีกว่าค่ะ” กวินตราโบกมือพัลวัน ทั้งหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “กวินเพิ่งจะมาถึงเมื่อครู่เองค่ะ พอดีนัดกับเล็กไว้ จะคุยเรื่องเมนูเครื่องดื่มที่ร้านอาหารอิตาเลียนกันน่ะค่ะ” “อ้อ...” ชายหนุ่มถึงบางอ้อ ที่เห็นกรภัทรด้อมๆ มองๆ อยู่แถวนี้ ก็เพราะนัดกันไว้แล้วนี่เอง ก็ไม่น่าแปลกหรอก...เพราะทั้งเขา กรภัทร และกวินตรา เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะผู้ปกครองไม่ค่อยมีเวลาให้ โรงเรียนประจำ จึงเป็นสถานที่แห่งความทรงจำไปด้วย “ถ้าอย่างนั้นผมคงไม่ขัดจังหวะ” “ไม่ทันแล้วล่ะค่ะ...เดินมาโน่นแล้ว” กวินตราร้องขึ้นเมื่อชายหนุ่มทำท่าจะลุกขึ้น พลางโบกไม้โบกมือส่งสัญญาณให้คนที่ถูกพูดถึง ติณณ์จำต้องนั่งลงอย่างเสียไม่ได้ กรภัทรชะงักไปนิดที่เห็นญาติหนุ่มนั่งหน้าตึงอยู่ในร้านพร้อมเพื่อนสาว ไม่คิดว่าติณณ์จะลงมานั่งจิบกาแฟอยู่ในร้าน “มาถึงเร็วจังค่ะ” เธอส่งยิ้มหวานตามแบบฉบับให้กรภัทร แล้วผายมือให้นั่งเก้าอี้อีกตัวที่ยังว่างอยู่ คนที่ดูดโกโก้พร่องไปแล้วครึ่งแก้วขยับไทท์ด้วยความอึดอัด เมื่อต้องมานั่งอยู่ท่ามกลางคนทั้งสองโดยเฉพาะฝ่ายหญิงที่ดวงตาเป็นประกายวิบวับขณะที่มองอีกฝ่ายตลอดเวลา แล้วเขาก็แทบตาเหลือก เมื่อเห็นว่าศัตรูหมายเลขหนึ่งมิได้มาคนเดียว ทว่าด้านหลังของชายหนุ่ม ยังมีใครอีกคนเดินตามต้อยๆ มาด้วย ยัยลูกหมา! ให้ตายเถอะ! เขาไม่เห็นจริงๆ ว่าหล่อนเดินอยู่ข้างหลังกรภัทร นี่มาตั้งแต่ตอนไหน? เขาเหลือบมองกวินตรา แล้วก็อยากจะหัวเราะออกมาเมื่อหล่อนเองก็ทำหน้าสงสัยเหมือนกัน “พอดีผมพาเพื่อนร่วมงานมาด้วย” กรภัทรกลับดึงเก้าอี้ที่เพื่อนสาวเชื้อเชิญยกให้ปรารถนา ซึ่งยืนตัวลีบอยู่ข้างหลัง “นั่งสิครับ” “คะ...ค่ะ” ปรารถนาที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา ทรุดลงนั่งตัวเกร็ง หลังแว่นแตก คุณชายก็จูงมือเธอออกมานอกร้าน ระหว่างนั่งรถก็ไม่ได้บอกว่าจะพาไปทำ “ธุระ” ที่ไหน กระทั่งมาถึงร้านแว่นนั่นล่ะ เขาพาเธอมาตัดแว่นใหม่ ทั้งยังออกเงินให้ด้วย โดยบอกให้เธอสบายใจว่า แว่นแตกในร้าน เจ้าของร้านก็ต้องรับผิดชอบ แต่ไม่คิดว่าจะพามาหาใครที่ร้านกาแฟ โดยเฉพาะหญิงสาวแสนสวยที่กำลังจ้องมองเธออยู่ หรือจะเป็นแฟนคุณชาย? เธอมิได้ร้อนตัว ทว่าก็พอจะรู้จากสัญชาติญาณของผู้หญิง ว่าอีกฝ่ายกำลัง “ประเมิน” เธออยู่ในใจ “นี่กวินตราเพื่อนผม เจ้าของธุรกิจเครื่องดื่มที่เราจะมาคุยด้วยวันนี้” กรภัทรแนะนำอย่างเป็นทางการ “สวัสดีค่ะ” ปรารถนายกมือไหว้ ก่อนจะหันไปทางผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว หน้าตาคุ้นๆ แฮะ... “นี่ติณณ์...ญาติผมเอง” “สวัสดีค่ะ” “ฮื่อ” ติณณ์ทำเสียงในลำคอ แปลกใจครามครันที่หล่อนทำท่าเหมือนไม่รู้จักเขามาก่อน แต่ก็ไม่น่าเป็นไปได้ เพราะเขาเพิ่งไปที่ร้านเมื่อวันศุกร์ที่แล้วนี่เอง ไม่มีใครหรอก...ที่จะลืมผู้ชายอย่างเขาไปได้ แม้จะเห็นเพียงครั้งเดียว