已经是第一章了
ตอนที่ 8 ออกสู่โลกกว้าง
กาลเวลาแปรเปลี่ยน หิมะเกล็ดเล็กๆหล่นจากท้องฟ้าทีละนิดจนกลายเป็นกองใหญ่ ฤดูหนาวที่แท้จริงกำลังมาเยือน ทั้งต้นไม้ พื้นดิน หลังคาบ้านหลายแห่งถูกปกคลุมด้วยหิมะสีขาวโพลน มองไปทางไหนก็เกือบเป็นสีขาวทั้งหมด ใช้เท้าเปล่าเหยียบก็รู้สึกเย็นยิ่ง คล้ายถูกกลั่นแกล้งอย่างหนัก ไอเย็นจากปากเมื่อเราจะพูดคำใดคำหนึ่งออกมาก็มีควันพุ่งเหมือนปล่องไฟจากหลังคาบ้าน ผ่านมาหลายวัน เสี่ยวปาลี่ทำงานเป็นลูกจ้างของร้าน หลงหูคือเถ้าแก่จัดการการค้าขายได้อย่างราบรื่น
\"เถ้าแก่ขอรับ สินค้าจากแคว้นสุโขทัยเข้ามาถึงแล้วขอรับ\" เสี่ยวปาลี่ยืนข้างๆหลงหูผู้เป็นนาย และเขากำลังจิบน้ำชากับมองดูบัญชีการค้าอยู่ สักครู่หนึ่ง เสี่ยวปาลี่นึกลืมอะไรบ้าง
\"อ่อ นายท่านๆ วานนี้มีคนส่งจดหมายมาให้ ข้าว่าเป็นข่าวดีแน่นอนขอรับ\" พร้อมยื่นซองจดหมายที่มีกลิ่นหอมธรรมชาติ
จากนั่นหลงหูลุกขึ้นจากที่นั่ง วางจดหมายฉบับนี้ไว้บนโต๊ะ แล้วก้าวเท้าออกไปหน้ากับมือทั้งสองข้างไขว้หลัง เมื่อพบเกวียนม้าก็พบคนขับรถและผู้ร่วมทางอีกคนหนึ่ง ทั้งสองคนเป็นผู้ชายทั้งคู่ สวมเสื้อผ้าแปลกๆไม่เหมือนคนในอาณาจักรนี้ จากนั้นเถ้าแก่เลยเอ่ยขึ้น
\"ข้าว่า สินค้ามีไม่มากมาย ไม่ตรงกับความต้องการของเราเลย\" หลงหูกล่าวเป็นภาษาไทยขณะตรวจสอบดูสิ่งของภายในอย่างละเอียด
\"ขออภัยขอรับ เนื่องจากมีโจรปล้นระหว่างทาง ทำให้ขาดหายไปบางส่วนขอรับ โปรดอภัยข้าด้วยขอรับ\" ชายผู้ส่งสินค้ากับผู้ช่วยจากแดนสุโขทัยกล่าวอย่างเกรงกลัว ก้มหน้าก้มตาด้วยความรู้สึกผิด
\"บังอาจนัก มาปล้นของข้าได้อย่างไร? ข้ากำลังจะทำมาค้าขายดีๆอยู่แล้วเชียว ใครกันนักที่มากล้าต่อกรกับข้า\" หลงหูโมโหเมื่อรู้ข่าวเช่นนั้น
\"ข้าไม่รู้อันใดขอรับ ถ้าข้ามาส่งสินค้าแบบนี้อีก เกรงว่าชีวิตของข้าคงไม่รอดแน่\" ก้มหน้าอย่างหลาดหวั่น
\"งั้นรึ?\" หลงหูยังโมโหอยู่ ไม่นานอารมณ์ก็ค่อยเย็นลง \"ต้องระมัดระวังให้มากขึ้นก็แล้วกัน
การเจรจาผ่านไปเรียบร้อย ดวงอาทิตย์ค่อยๆตกดิน ฝูงนกกระจอกบินผ่านท้องฟ้าสู่รังของตน ลำแสงสีแดงวาดผ่านพื้นโลกทำให้รู้สึกอุ่น แต่ช่วงนี้คือเวลาหนาว หิมะตก แสงอาทิตย์จึงไม่เจิดจ้ามากนัก เสี่ยวปาลี่กำลังปิดร้าน จัดเก็บสิ่งของเข้าที่เข้าทาง ส่วนหลงหูกำลังนั่งจดหมายอยู่ อมยิ้มขณะอ่าน รู้เลยข่าวนั้นคือข่าวดี
\"เสี่ยวปาลี่ เสี่ยวปาลี่\" หลงหูเปล่งเสียงเรียก สายตาก็ยังมองไปที่จดหมายอยู่
สักพักหนึ่ง เขาวิ่งตรงไปที่เถ้าแก่หลงหู สองมือประสานกัน น้อมตัวลงเล็กน้อย แถมน้อยรอยยิ้มบางๆ \"มีอะไรรับใช้ขอรับ?\"
\"ไปเรียกท่านพ่อ ท่านแม่ และจางลู่มาที่นี่\" เอ่ยเสร็จ วางจดหมายไว้บนโต๊ะเบาๆ คว้าถ้วยชาร้อนมาจิบ
ทุกคนรู้ว่า พิธีแต่งงานจะเริ่มขึ้นในสามสี่วัน จึงได้เตรียมสิ่งของไปฝากไว้กับครอบครัวฝ่ายชาย โดยไม่ต้องซื้อสิ่งของใดๆ ภายในร้านมีมากมาย แม่นางหลิวอี้รู้สึกปลาบปลื้มใจนัก นึกขึ้นว่าจะสวมชุดอะไรดี และคนอื่นๆก็รู้สึกไม่ต่างกัน งานมงคลสมรสนั้นจัดขึ้นที่เมืองใหญ่ใกล้ๆวังหลวง ถือว่ามีข้าราชบริพารมากมายเข้า หลายๆคนมีตำแหน่งภายในวัง วันต่อมาจางลู่กับพี่ชายใหญ่เดินไปหาอาเฟยหงที่บ้านอีกหลังหนึ่ง หลายวันมานี้ อาเฟยหงแต่งงานแล้ว ภรรยาของเขากำลังตั้งครรภ์
\"อาเห็นเจ้าทั้งสองเป็นผู้ใหญ่ อาคงไม่ได้พบกันเจ้าทั้งสองบ่อยนัก อามีภารกิจที่ต้องทำ ตอนนี้ภรรยาของอากำลังตั้งครรภ์ อาจึงต้องดูแลนางเป็นพิเศษ\" จากนั้นเรียกเดินข้างหลัง เปิดฝาหีบขึ้น แล้วหยิบสิ่งของสองชิ้น
\"ข้าดีใจเหลือเกิน อยากได้สิ่งนี้มานานแล้ว\" จางลู่รับดาบใหม่เอี่ยมที่ยังไม่ได้ใช้งาน หลงหูก็ได้รับและรู้สึกดีเช่นกัน
\"ท่านอาได้ดาบนี้มาจากที่ใดหรือ?\" หลงหูถามด้วยความสงสัย
\"ดาบนี้ อาซื้อมาจากเมืองใหญ่ ที่จริงแล้ว ดาบนี้ใช้ในการรบและการป้องกันตัว ทหารทั่วไปในวังเขาใช้กัน อาว่าพวกเจ้าพร้อมที่จะเผชิญโลกแห่งความจริงกันแล้ว อ่อ อีกอย่าง งานแต่งของจางลิ่ว ขอโทษด้วย อาคงไปไม่ได้ งั้นฝากเจ้าแสดงความยินดีด้วย\" อาเฟยหงยิ้มอย่างจริงใจ แววตาเป็นประกาย จางลู่มองดูดาบอย่างใจจดใจจ่อเหมือนมันมีความสำคัญกับตัวเองมาก พลางคิดในว่า \"งานนี้สนุกแน่นอน\" และอมยิ้มช้าๆ ทั้งยังหัวเราะภายในใจ ไม่มีใครสักคนถามจางลู่ว่าทำไมถึงยิ้ม ทุกคนก็รู้ดีว่าจางลิ่วกำลังออกเรือน จึงไม่มีใครสงสัย
ถึงแม้จะเป็นฤดูหนาวทำให้การเดินทางติดขัดข้าง รถม้าได้เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว ถุงเสื้อผ้าและของขวัญงานแต่งอยู่หลงรถม้า เสี่ยวปาลี่ทำหน้าที่ขับรถช้าและคือคนที่หนาวที่สุด ห่มผ้าตั้งหลายขั้น ปกคลุมด้วยผ้าขนสัตว์ มีหมวกกันหนาวปกคลุมจนเห็นแต่ดวงตา เจ้านายในรถม้าทั้งหลายจิบน้ำชาร้อนๆ รถม้าโยกเยกไปมาต้องดื่มชาอย่างช้าๆ ไม่งั้นหกในเสื้อหนาๆตัวนั้น สาวน้อยจางลู่ได้พกพาดาบไว้ข้างหลังและห่อด้วยผ้าสีฟ้าหลายขั้นเหมือนของรักของหวงจากท่านอา ทั้งยังยิ้มน้อยๆบนใบหน้า ดาบเล่มนี้เหมือนดอกไม้ล้ำค่าอย่าให้ใครพรากมันไปได้
เพลาผ่านไปสักครึ่งวัน และรถม้าคนนั้นจอดลง ม้าทั้งสองตัวยืนนิ่ง ตัวสั่นเบาๆเพราะความหนาวเย็น
\"ถึงแล้วขอรับ นายท่าน\" เสียงเรียกจากด้านนอกของเสี่ยวปาลี่ที่เป็นคนขับรถ
จางลิ่วเป็นประตูก่อน เหลียวมองไปข้างหน้า มีจางลิ่ว โจเลี้ยวพร้อมกับครอบครัวของเขายืนขึ้นต้อนรับพร้อมหน้าพร้อมตา
\"ข้าว่า เชิญเข้าไปข้างในดีกว่า ข้างนอกหนาวเย็น เดี๋ยวไม่สบาย ข้าได้เตรียมน้ำชาร้อนๆไว้เรียบร้อย\" พ่อของโจเลี้ยวกล่าวขึ้นอย่างยินดี
\"ขอบคุณที่เป็นห่วงเราเช่นนี้ นับว่าเป็นเกียรติอย่างนี้\" หลงหานที่เป็นพ่อของจางลิ่วเอ่ยตอบรับ แล้วนั่งลงพื้นที่ปูด้วยเบาะนุ่มๆ นอกจากชาร้อนๆ ยังมีเหล้า ขนมหวาน ซาลาเปาร้อนๆ ภายในบ้านนั้นงดงามราวกับว่าบุคคลนี้ไม่ธรรมดา มีตำแหน่งสูงส่งภายในวัง จากนั้นมีเสียงเข้ามา
\"ข้า จิ้นเลี่ยว อัครเสนาบดีฝ่าบยริหาร ตำแหน่งงานยุติธรรม\" จิ้นเลี่ยวที่เป็นบิดาของโจเลี้ยวกล่าวทักทาย
\"เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบ ข้า หลงหาน อดีตอัครเสนาบดีฝ่ายบริหาร ตำแหน่งคลังและเอกทูต\" หลงหูยิ้มอย่างเป็นมิตร ขณะที่จางลู่กำลังเคี้ยวขนมเปี๊ยะไส้ถั่วแดงอย่างอร่อยและนั่งฟังผู้ใหญ่สนทนากัน จิ้นเลี่ยวรู้อย่างนั้นก็แทบตกใจ
\"ขออภัย หากข้าไม่ได้ต้อนรับอย่างดี ขาดเหลืออะไร บอกข้าได้\" สีหน้ากังวลเล็กน้อยของจิ้นเลี่ยว
หลงหานหัวเราะเบาๆ วางถ้วยชาใสๆลง เมื่อเห็นจิ้นเลี่ยวท่าทางกังวล \"ไม่ต้องคิดมาก ข้าก็คือคนธรรมดาคนหนึ่งที่เคยทำงานในวังหลวง สบายใจได้\"
\"งั้น เราจะพาไปชมห้องนอน หากไม่ถูกใจ เดี๋ยวจะหาห้องใหม่ให้\" จิ้นเลีี่ยวยิ้มเล็กน้อย
หลงหานดมน้ำชาหอมๆ \"ลำบากเจ้าแล้ว ข้าขอแค่ที่หลับนอนก็เพียงพอ\"
จิ้นเลี่ยวเรียกคนใช้ขนสัมภาระต่างๆ พาเดินไปชมห้องนอน จางลู่ก็ได้เดินตามด้วยความประหลาดใจ ความรู้สึกคือได้พักผ่อนที่โรงแรมราคาแพง ห้องอบอุ่น กลิ่นดอกไม้หอมๆประดับห้อง ภาพวาดนกน้อยบนรังตรงฝาผนัง จางลู่คนได้พักคนเดียว ห้องนอนมีหลายห้องมาก บ้านหลังใหญ่เหมือนโรงแรม หากท่านพ่อยังทำงานในวังหลวงต่อไป คงจะสุขสบายแบบนี้แน่ ไม่ต้องทำอาหารให้เหน็ดเหนื่อย จางลู่รู้สึกราวกับอยู่บนวิมานชั้นฟ้าครั้งแรก
已经是最新一章了
加载中
