ตอนที่ 25 น้ำพริกนรก

ยามเช้า ณ เรือนคุณชายนพเก้า เสียงครกหินกระทบกับสาก มือหนึ่งตำพริกแห้งจนแตกละเอียด แม่หญิงจำปาก้มหน้าก้มตาตำพริกป่น จากนั้นเทลงใส่ชามเคลือบใบใหญ่ เมื่อครกหินดูว่างเปล่าแล้ว นางก็หยิบพริกแห้งจากกระด้งมาตำต่อ สาวน้อยจางลู่นั่งอยู่เบื้องหน้าแม่หญิงจำปาบนเตียงเดียวกันกับนาง ข้างหลังแม่หญิงจำปาจะพบเตาอิฐที่ร้อนระอุและมีเปลวไฟลุกท่วมใต้หม้อดินที่มีน้ำแกงอยู่ข้างใน \"เจ้าทำอันใดอยู่หรือ? \" สาวน้อยจางลู่กำลังเช็ดจานพลาง \"น้ำพริกนรกเจ้าค่ะ\" แม่หญิงจำปาเงยหน้าขึ้น ก่อนจะตอบและก้มตาตำพริกแห้ง \"แล้วพริกป่นอย่าลืมใส่ให้มากด้วย\" สาวน้อยจางลู่ยิ้มมุมปากเพราะกำลังคิดอันใดอยู่ \"ได้เจ้าค่ะ รับรองถูกใจนายหญิงเป็นแน่เจ้าค่ะ\" แม่จำปาตอบรับอย่างเต็มใจ เวลาถัดมา แม่หญิงบัวคำมองเห็นสาวน้อยจางลู่กับแม่หญิงจำปาเดินมาพร้อมกัน ทั้งสองนางกำลังยกสำหรับอาหาร ที่มีกลิ่นหอมกรุ่นจนแตะปลายจมูก ระหว่างที่นางนั่งอยู่ตรงข้ามคุณชายนพเก้าอยู่นั้น แม่หญิงบัวคำก็ได้หัวเราะเยาะเย้ยอย่างไม่เกรงใจผู้ใด \"หึหึ ที่แท้เจ้าก็คือคนรับใช้ของคุณชายนพเก้า ข้าคิดไม่ผิด จริงหรือไม่? นางใบตอง\" แม่หญิงบัวคำพลางยกมือขึ้นปิดปากเบาๆ \"จริงเจ้าค่ะ\" คนใช้ของแม่หญิงบัวคำตอบอย่างอารมณ์ดีกับเจ้านายของตน \"วันนี้ข้าอารมณ์ดียิ่งนัก ข้าว่าอาหารของข้าคงจะถูกปากท่านพี่เป็นแน่แท้ เห้อ โชคของข้าเป็นแน่\" แม่หญิงบัวคำเชิดหน้าอย่างมั่นใจ และถอนหายใจยาวๆ \"แน่นอนเจ้าค่ะ\" สาวใช้ที่มีนามว่านางใบตองตอบรับคำพูดแม่หญิงบัวคำ คุณชายนพเก้ากวักมือเรียกหญิงสาวนางหนึ่งขณะที่นางเดินเข้ามาใกล้ๆ \"แม่หญิงจางลู่เชิญมานั่งทานข้าวก็ข้าก่อน\" \"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ เชิญท่านพี่กับแม่หญิงรับประทานตามสบายเจ้าค่ะ\" สาวน้อยจางลู่ออกความเห็น แม่หญิงบัวคำมองสาวน้อยจางลู่อย่างหมั่นไส้และส่งสายตาอิจฉาริษยา จากนั้นหันใบหน้าไปกล่าวกับคุณชายด้วยเสียงอ่อนหวาน \"ท่านพี่ แม่หญิงจางลู่พูดถูกแล้วเจ้าค่ะ นางรู้จักวางตัวดี รู้จักกาลเทศะ รู้ว่าอะไรควรไม่ควร ไพร่ก็อยู่ส่วนไพร่ ไม่สมควรจะมาเทียบคนเป็นนายได้เด็ดขาดเจ้าค่ะ\" หญิงสาวต่างแคว้นนามจางลู่ได้ยินคำพูดแบบนั้น นางแทบจะด่าแม่หญิงบัวคำในใจ ทำได้เพียงกำมือแน่นด้วยความโทสะ และระงับอารมณ์ไว้ หากนางลุกขึ้นมาทำร้ายแม่หญิงบัวคำได้ก็จะทำแล้ว เวลานี้ก็คงไม่เหมาะสม จากนั้นสาวน้อยก็จางลู่ฝืนยิ้มแห้งๆ พลางกล่าว \"น้ำพริกนรกมีสองถ้วยเจ้าค่ะ ถ้วยนี้สำหรับท่านพี่ อีกถ้วยสำหรับแม่หญิงบัวคำเจ้าค่ะ\" และนางก็ยกถ้วยให้ทีละคน \"ส่วนอาหารจากแคว้นลิ่วเฉียน ข้าทำเองทั้งหมดเจ้าค่ะ\" สาวน้อยจางลู่รับสำรับอาหารที่เหลือจากแม่หญิงจำปา \"มื้อนี้ มีหมั่นโถว ซาลาเปาไส้หมูสับ หมี่แห้งกับน้ำซุป ส่วนขนมหวานคือ จู่ปิงเจ้าค่ะ\" รอยยิ้มหวานก็ได้ปรากฏบนใบหน้าสาวน้อยจางลู่ ส่วนแม่หญิงบัวคำทำหน้าตาขยะแขยงเพราะไม่ชอบอาหารต่างแคว้น และฝีมือของสาวน้อยจางลู่ \"อาหารแปลกๆ พิสดาร บ้านนอก บ้านนอก คงไม่เลิศรสเท่ากับอาหารแคว้นสุโขทัย ข้าว่าทำให้หมากินยังดีกว่า\" คุณชายนพเก้าเริ่มขมวดคิ้ว \"คนเป็นเจ้าเป็นนาย ควรระวังคำพูดคำจาไว้ให้ดี ควรคิดพิจารณาให้รอบคอบ ไม่ใช่คิดอยากจะพูดอันใดก็พูดออกมาให้หมดทุกคำ คำพูดคือคมดาบ หากเจ้าไม่ระวัง มันจะสวนกลับมาทิ่มแทงเจ้าเอง\" เขากล่าวอย่างเย็นชา จนแม่หญิงบัวคำหน้าแตกเป็นเสี่ยงๆ เพราะคุณชายนพเก้าทำให้นางรู้สึกแสบทรวง ส่วนดรุณีน้อยจางลู่กับแม่หญิงจำปาหัวเราะในลำคอ กลั้นหัวเราะไว้ไม่ให้มีเสียง จึงหัวเราะภายในใจเบาๆ \"ท่านพี่ ท่านพี่เข้าข้างมันหรือเจ้าคะ? \" แม่หญิงบัวคำทำหน้าบูดบึ้งและง้องอน \"ข้าขอพูดครั้งนี้ครั้งเดียว หากเจ้าพูดจาหยาบคายเยี่ยงนี้อีก เจ้าอย่ามาเหยียบเรือนของข้าอีก\" คุณชายนพเก้าจ้องแม่หญิงบัวคำอย่างเยือกเย็น แม่หญิงบัวคำคุกเข่าอ้อนวอนและบีบน้ำตา ก่อนจะจับมือคุณชายอย่างอ่อนโยน \"ท่านพี่เจ้าค่ะ โปรดให้อภัยข้าด้วย ข้าสำนึกผิดไปแล้วเจ้าค่ะ\" แต่คุณชายนพเก้าสะบัดมือทิ้ง และเบือนหน้าหนีไปทิศทางอื่น \"เวลาอาหาร อย่าทำให้ข้าเสียบรรยากาศ ไปนั่งอยู่กับที่ของเจ้า หรือไม่ก็ ข้าจะไล่เจ้าออกจากเรือนนี้ไป\" หลังจากนั้นแม่หญิงบัวคำได้นั่งพับเพียบบนเบาะนุ่มอย่างเรียบร้อย รับประทานอาหารอย่างสำรวม นางได้ชิมอาหารหนึ่งคำสักพัก นั้นก็คือ น้ำแกงเลี้ยง ก่อนจะกล่าวขึ้น \"รสชาติเป็นเลิศเจ้าค่ะ\" และแล้วนางก็หยิบแคปหมูออกมาหนึ่งชิ้นเพื่อจิ้มกับน้ำพริกนรกในถ้วยของคุณชายนพเก้า สาวน้อยจางลู่เห็นดังนั้น มือบางๆ ของนางคว้าถ้วยใบนั้นอย่างว่องไว หากนางไม่มีศิลปะการต่อสู้จะยิ่งเชื่องช้ากว่านี้หลายเท่า พรึ่บ! เพียงชั่วอึดใจ มืออันหนาของชายหนุ่มไปจับมือหญิงสาวนามว่าจางลู่แทน ขณะที่บุรุษคนนี้จะคว้าถ้วยน้ำพริกนรกเช่นเดียวกัน วินาทีนั้นเองทั้งคู่ก็หยุดชะงักจนต้องมาสบตากัน แม่หญิงจำปาเห็นภาพนั้นก็รู้สึกขวยเขิน หน้าแดง บิดตัวไปมาคล้ายคนมีความรักในความบังเอิญ \"ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าหยิบถ้วยผิด ข้าลืมไปว่าถ้วย... ถ้วยนี้คือถ้วยของท่านพี่เจ้าค่ะ\" สาวน้อยจางลู่กล่าวอย่างอ่อนน้อม คุณชายนพเก้าก็ได้ส่งรอยยิ้มหวานๆ \"ไม่เป็นไร ข้าไม่ถือ ข้าให้เจ้า ถ้าเจ้าต้องการ\" แม่หญิงบัวคำแสดงสีหน้าไม่พอใจ และฝืนยิ้ม \"งั้นถ้าจะใช้ถ้วยของข้าเองเจ้าค่ะ\" พอนางเคี้ยวแคปหมูกรุบกรอบกับน้ำพริกนรกในถ้วยของนาง \"ช่วยด้วย น้ำ น้ำ ข้าต้องการน้ำ นางใบตอง\" แม่หญิงบัวคำดูหน้าแดงเพราะความเผ็ดร้อนของน้ำพริกนรกที่มีรสชาติจัดจ้านจนต้องสะบัดมือถี่ยิบเพื่อไล่ความเผ็ดร้อนออกจากช่องปาก คุณชายนพเก้าสีหน้าเปลี่ยนเป็นความขำขันหลังจากได้ตึงเครียดมาสักพัก และหัวเราะเบาๆ สาวน้อยจางลู่และสาวใช้นามจำปานั้นก็อมยิ้มและหัวเราะภายในใจ จากนั้นทั้งคู่หน้ามามองหน้ากันอย่างสะใจ \"เหตุใดถ้วยข้าถึงไม่เผ็ด? หรือว่าเจ้า? \" ทันใดนั้นคุณชายนพเก้าจะยกถ้วยน้ำพริกนรกจากฝั่งแม่หญิงจำปา \"อย่า อย่าเจ้าค่ะ ท่านพี่\" สาวน้อยจางลู่ห้ามปราม นางรู้ว่าน้ำพริกถ้วยนั้นเผ็ดมาก จากนั้นนางกล่าวถึงแม่หญิงบัวคำ พร้อมกับแสดงสีหน้ารู้สึกผิดและก้มหน้ากล่าวอย่างสุภาพ \"ขออภัยเจ้าค่ะ แม่หญิงบัวคำ แต่ละถ้วยมีรสชาติไม่เท่ากัน ข้าผิดเองที่ไม่ชิมให้ดีเสียก่อน\" แม่หญิงบัวคำลุกขึ้น และเบือนหน้าหนี ก้าวเท้าอย่างโมโห ก่อนจะบิดกายเข้าใกล้สาวใช้ของตน \"นางใบตอง กลับเรือน\" นางใบตอง สาวใช้ประจำตัวของแม่หญิงบัวคำเก็บข้าวของที่ติดตัวมาทันใด ยกสำรับอาหารของตนเพื่อเดินตามแม่หญิงบัวคำอย่างลนลาน พอแม่หญิงบัวคำกำลังเดินลงบันได สาวใช้อย่างนางใบตองกางร่มผ้าสีน้ำตาลเข้มเพราะแสงแดดอันเจิดจ้าสาดส่องหน้าเรือน จนกระทั่งหญิงสาวทั้งสองนางค่อยๆ หายไปในพริบตา