ตอนที่4 ความจริง

\"แม่ครับ ที่แม่เรียกผมกับมา ที่นี่มีปัญญาอะไรหรือเปล่าครับ ปกติแม่ไม่เคยเรียกผมกลับมาด่วนแบบนี้นี่ครับ\" โจเซฟ เอ่ยถามหลังจากกลับมาจากร้านอาหารเพียงจันทร์ \"โจเซฟ...แม่เป็นมะเร็ง ที่แม่เรียกลูกกลับมา แม่อยากให้ลูกแต่งงานกับหนูนา ลูกทำให้แม่ได้ใหม\" พิมอร ตอบกลับด้วยเสียงสั่นๆ เธอก็ไม่อยากบังคับลูก แต่นี่ก็คงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเธอแล้ว \"แม่อยากอุ้มหลานก่อนตาย ลูกแต่งงานกับหนูนานะลูก แค่ปีเดียวก็ได้นะ ถ้าภายใน1ปีลูกกับหนูนาเข้ากันไม่ได้ ลูกจะหย่ากันแม่ก็จะไม่ว่าเลยนะลูกนะ แม่อยากอุ้มหลานก่อนตายจริงๆ\" นางเริ่มร่ำให้ ใจคอไม่ดีกลัวลูกชายจะไม่ทำตามประสงค์ \"แม่ครับ ทำไมแม่พึ่งจะบอกผม แม่ป่วยเป็นโรคร้ายขนาดนี้ทำไม่แม่พึ่งบอกผมล่ะครับ ผมจะได้พา หมอดีๆมารักษาแม่\" ชายหนุ่มเริ่มเครียด กลัวเหลือเกิน ถ้าวันหนึ่งไม่มีแม่เขาอยู่เขาจะอยู่ได้อย่างไร จะมีใครคอยโทรหาเขาใหม จะมีใครคอยดูเเลเขาตอนที่เขาป่วยหรือเปล่า ยิ่งคิดก็ยิ่งใจหาย ถ้าในอนาคตเขาต้องศูนย์เสียคนที่ชื่อว่าแม่ \"แม่ขอโทษลูก แม่ก็พึ่งจะรู้ไม่นานนี้เอง เดือนหน้าแม่ต้องเข้ารักการรักษา แต่ก่อนที่แม่จะเข้าการรักษาแม่อยากเห็นลูกแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาเสียก่อน เพราะถึงเวลานั้นแม่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่จะรอดจากโรคร้ายได้ใหม\" นางน่ำให้อย่างหนัก แม้จะรู้ว่าเรื่อง เกิด แก่ เจ็บตาย มันเป็นวัฐจักรของมนุษย์ แต่นางก็ลัวอยู่ดี กลัวลูกชายคนเดียวของเธอจะถูกผู้หญิงหลอก รู้ๆกันอยู่ว่าผู้หญิงสมัยนี้เป็นยังไง นางจึงเลือกคนที่ดีที่สุดให้กับลูกของเธอ \"แม่ครับ อย่าพูดเรื่องตายนะครับผมขอร้อง ก็ได้ครับ ผมจะแต่งงานกับผู้หญิงที่คุณแม่เลือกให้แล้วกันนะครับ แล้วแม่จะให้ผมแต่งงานวันใหนครับ\" โจเซฟเอ่ยด้วยเสียงที่ยอมเเพ้ แม้เขานั้นจะไม่ชอบการถูกบังคับมากแค่ใหนก็ตาม แต่ครั้งนี้เขายอม ยอมให้คนที่ชื่อว่าแม่ เขาเชื่อแล้วกับคำที่ว่า ไม่มีใครหวังดีเท่ากับคนในครอบครัว \"อีก 2 อาทิตย์ ลูกเตรียมตัวทันใหม\" ด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่ ของพิมอร ทำให้โจเซฟสงสัย แต่เขาก็ยังยอมทำตามความประสงค์ของผู้เป็นแม่ \"ทันครับ ถามเจ้าสาวที่คุณแม่เตรียมให้ผมเถอะครับว่าเธอจะเตรียมตัวทันใหม\" แค่คิดถึงใบหน้าขาวเนียนนั้น ก็ทำให้เขาระบายยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว จนคนที่เป็นแม่รอบยิ้มตาม ลูกชายของเธอคงจะตกหลุมรักหญิงสาวที่เธอเลือกให้แล้วล่ะ \"โจเซฟ โจเซฟ ลูกยิ้มอะไรอ่ะลูก\" นางหัวเราะเล็กน้อยกับท่าทางของลูกชายเธอ \" ผมยิ้มเหรอครับคุณแม่ ผมป่าวนะ ผมว่าผมไปพักดีกว่า ผมไปก่อนนะครับคนสวย\" ลุกลี้ลุกลนสายตาเลิกลั่ก ทำให้คนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนเห็นแล้วอดยิ้มไม่ได้ แม้ว่าภายนอกเขาจะดูเป็นคนที่เย็นชา แต่ถ้าได้กลับมาอยู่กับครอบครัวเขาจะยิ้ม หัวเราะ ได้อย่างปกติ จนดูไม่ออกด้วยซ้ำว่าโจเซฟคนนี้ กับคนที่อยู่อิตาลี ใช่คนๆเดียวกันหรือเปล่า