已经是第一章了
บทที่17 กลัวความผิด
หลังจากที่หนูนาออกจากโรงพยาบาล เธอก็ไม่เคยเจอสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของเธอเลย จริงๆก็ตั้งแต่อยู่โรงพยาบาลนั้นแหละ เธอก็ไม่เคยเห็นชายหนุ่มเลย ถึงแม้บางวันชายหนุ่มจะกลับมานอนที่บ้าน เขาก็จะคอยหลบหน้าเธอเสมอ
\"ป้าค่ะ คุณโจเซฟเธอเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ ช่วงนี้หนูนาไม่ค่อยได้เจอเธอเลยค่ะ\" หนูนาเก็บความสงสัยไว้ไม่ไหวก็เอ่ยถาม
\"อ้อ ช่วงนี้ที่บริษัทมีปัญหาค่ะ นายท่านเลยไม่เคยได้กลับบ้าน\" หึ คนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนอย่างป้าณีนะหรือ จะไม่รู้เรื่องว่าหนุ่มสาวคู่นี้เป็นอะไรกัน ผู้หญิงก็อยากคุยใจจะขาด ผู้ชายก็กลัวความผิด ไม่กล้าสู้หน้าหญิงสาว
\"อ่อ... ค่ะแล้วป้ามีอะไรให้หนูนาช่วยอีกใหมค่ะ\"
\"ไม่มีแล้วจ๊ะ คุณหนูนาขึ้นไปพักเถอะ ช่วยป้ามาทั้งวันแล้ว\"
\"งั้นหนูนาไปพักก่อนนะค่ะ ถ้ามีอะไรให้หนูนาช่วย ก็ให้เด็กขึ้นไปตามนะค่ะ\" หญิงสาวเก็บน้ำตาไว้แทบไม่ไหว เขาทำเหมือนกับว่าเธอเป็นสิ่งของ ไม่มีความรู้สึก คิดว่าจะวางหรือจะทิ้งไว้ตรงใหนก็ได้ เธอก็น้อยใจเป็นนะ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีสิทธิ ก็เถอะ แต่อย่างน้อยเธอก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย เขาก็ควรที่จะใส่ใจเธอบ้าง ไม่ใช้ทิ้งคว้างเธอแบบนี้
\"ทำไมฉันต้องอ่อนแอแบบนี้ด้วย\" หนูนาถามตัวเองใช่เธอมันอ่อนเเอ เธอมันขี้แพ้ เธอมันไม่มีอะไรดีเลย พ่อที่รักก็ฆ่าคนตาย แม่เธอก็หนีหาย
หนูนาปิดหน้าร้องให้ด้วยความน้อยใจ เธอควรอยู่ต่อ หรือควรหนีไปดี
แต่ในขณะเดียวกันนั้น โจเซฟที่เฝ้ามองหน้าแทบเล็ต มองดูหญิงสาวอยู่ห่างๆ พอเขาเห็นเธอร้องให้ หัวใจแกร่งของเขาก็ทุกข์ทนไปด้วย เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม โจเซฟเดินสั้งงานกับคริส ส่วนตัวเขาก็เดินตรงไปที่รถ เขาขับรถกลับบ้านแทบจะทันทีที่เห็นหญิงสาวตรงหน้าร้องให้ เขารู้สึกร้อนรน อยากเข้าไปโอบกอดปลอบหญิงสาว แม้จะกลัวเรื่องที่เขาทำเธอจนต้องเขาโรงพยาบาล แต่ใจแกร่งก็อดห่วงหญิงสาวไม่ได้
ก่อนจะกลับมาถึงบ้าน มินตราโทรหาเขาไปพาสะก่อน
\"คุณโจเซฟค่ะฉันขอพูดอะไรกับคุณหน่อยค่ะ เจอกันที่ร้านกาแฟข้าง รพ. นะค่ะ\" มินตรา ต่อสายตรงคุยกับเขาก่อนที่เธอจะกลับไทย
\"ครับคุณมินตรา\" ทันทีที่มินตราโทรหาเขา เขาก็รีบมาหาเธอเลย
\"ทำไมเพื่อนฉันถึงเป็นแบบนี้ล่ะค่ะ ฉันบอกคุณแล้วใช่ใหมว่าให้ดูเเลเธอให้ดี หนูนาอ่ะชอบเป็นห่วงแต่คนอื่น เธอไม่เคยห่วงตัวเองเลย ทำไมคุณไม่ดูแลเธอค่ะ ทำไมถึงปล่อยให้เธอป่วยขนาดนี้ ถ้าเป็นแบบนี้อีกฉันจะเอาเธอกลับไปอยู่กับฉันนะค่ะ ถ้าคุณคิดถึงเธอเมื่อไร คุณก็ค่อยไปหสเธอ ฉันยอมบาปพลาดผัวพลาดเมีย แต่มันทำให้เพื่อนฉันมีความสุจกว่าตอนที่อยู่กับคุณฉันจะทำค่ะ\" มินตราบ่นโจเซฟชุดใหญ่ ทันทีที่เขานั้งเก้าอี้จรงหน้าเธอ แต่มันก็จริงของเธอนั้นแหละ ตั้งแต่ที่หนูนามาอยู่ที่นี่เขาก็ไม่เคยดูแลเอาใจใส่เธอเลย เช้าก็ทำงาน เย็นก็กลับบ้านขึ้นห้องนอน บ้างวันก็ไม่กลับบ้านหรือไม่ก็กลับดึก ติดประชุม ไปสังสรรค์กับเพื่อนตามวาระและโอกาส จนลืมที่จะใส่ใจกับคนที่ได้ชื่อว่าภรรยา
\"ผมต้องขอโทษคุณมินตราด้วยนะครับ ที่ผมละเลยคุณหนูนา ที่ผ่านมาผมยอมรับผิดครับ ผมไม่เคยเอาใจใส่เธอเลย แต่ต่อไปนี้ผมสัญญาครับว่าผมจะดูแลเธอให้ดีกว่านี้ ขอบคุณคุณมิตรามากนะครับที่เตือนสติผม\" เขาไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรกับใครทั้งนั้น อะไรที่เขาสามารถ ทำได้เขาก็จะทำ เพราะเขาไม่ใช่คนขี้กลัว ออกจะกล้าได้กล้าเสียสะมากกว่า อะไรที่ยอมได้ก็จะยอมอะไรที่ยอมไม่ได้เขาก็จะไม่ยอม
พอมาถึงบ้านโจเซฟก็ดิ่งตรงไปที่ห้องของหนูนาทันที ตอนนี้เขาให้เธอย้ายมาอยู่ข้างบนกับเขา เขาเห็นทุกอย่างที่หนูนาทำ เขาค่อยดูเเลเธออยู่ห่างๆ จากเหตุการณ์วันนั้น มันทำให้เขาได้รู้อะไรหลายๆอย่าง
\" หนูนา\"โจเซฟมองดูหญิงสาวที่ร้องให้หลับไปคาเตียงด้วยความสงสาร เป็นเพราะเขาคนเดียวที่ทำให้ทุกอย่างมันเป้นแบบนี้ เขาค่อยๆนั้งลงบนเตียงใหญ่ จัดท่าทางให้หญิงสาวนอนสบาย พอกับล้มตัวนอนข้างๆหญิงสาว มือหนาปัดปอยผมที่ประหน้าหญิงสาวออก จองมองหน้าตาจิ้มลิ้มของหญิงสาว จูปเบาๆตรงกลางหน้าผาก สองมือใหญ่โอบเอวหญิงสาว และหลับตาลงนอนข้างๆเธอ
已经是最新一章了
加载中
