已经是第一章了
ตอนที่20 ปัญหาเกิดขึ้นเพราะใคร คนนั้นก็ต้องเป็นคนแก้
C h a p t e r 20
\"เธอสำคัญกับนายเหรอ\" เรียวหูผึ่งรอฟังคำตอบของเขาอย่างตั้งอกตั้งใจ
แต่ผ่านไปนานก็ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับมา ไลม์จึงหมุนตัวหันไปดู ปรากฏว่า..
หายไปแล้ว เขาหายไปไหนแล้ว…
\"นายครับ จัดการเรียบร้อยแล้วครับ ส่วนคุณเรียวกลับบ้านไปแล้วครับ\"
“…” พอลสันนวดขมับ พลางครุ่นคิดถึงตอนที่โดนจู่โจมด้วยคำถามที่ไม่ทันตั้งตัว ตอนนั้นเขาอยากจะบอกเหลือเกินว่าเธอเป็นผู้หญิงของเขา แต่ทำไมถึงเลือกเดินหนีมาก่อนก็ไม่รู้ จะถามว่าเธอสำคัญไหม...เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
ชายหนุ่มหยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ รอให้เชนจุดไฟให้
\"คุณพอลสัน!! ...เรื่องเมื่อกี้มันคืออะไรกันครับ!! \"
“…” คุณชายหนึ่งเดินถือไม้เท้าเข้ามา พลางพูดบ่นไปเรื่อย
\"ทำไมคุณถึง...กับหลานสาวผม!! \"
“…” พอลสันมองด้วยหางตา ไม่คิดจะพูดอะไร สีหน้าแสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะยกยิ้มเหมือนกำลังมองดูละครน้ำเน่าเรื่องหนึ่ง
\"ถ้าพวกสื่อเขียนข่าว!! ติดรูปประจานลงไป!! จะทำให้หลานสาวผมเสียชื่อเสีย...\"
\"คุณหนึ่ง...\" น้ำเสียงทรงอำนาจของพอลสันทำให้คุณชายหนึ่ง กำหัวไม้เท้าแน่น มีความประหม่าเล็กน้อยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน \"ครั้งนี้ผมจะไม่ถือสา แต่ถ้ามีครั้งหน้า ต่อให้เป็นผู้หญิง ผมก็ทำอะไรได้มากกว่าที่คุณคิด\"
“…” พูดจบก็ทิ้งก้านบุหรี่ที่ยังไม่ได้จุดลงไปบนพื้น ก่อนจะหมุนตัวเดินขึ้นรถไป
\"คุณ...คุณพอลสันคะ\" จัสมินพยายามตะโกนเสียง เข้าไปหาชายหนุ่มแต่โดนขวางไว้โดยชายชุดดำ ทำให้ไม่สามารถเข้าถึงตัวเขาได้ \"นี่!! ฉันจะคุยกับเขา หลีกไปเดี๋ยวนี้นะ!! \"
\"ถ้าแหกปากอีกที ผมจะลั่นกระสุนใส่สมองคุณเดี๋ยวนี้!! \"
“…”
เชนทำใบหน้าเหี้ยมเกรียม ใช้มือล้วงเข้าไปในเสื้อสูทเหมือนกำลังจะหยิบของบางอย่างออกมา
ทำให้จัสมินต้องยกมือขึ้นกอดตัวเองและเดินถอยหลัง จากไปด้วยความหวาดผวา
เรียวนั่งรถมาพร้อมกับไลม์ ทั้งคู่ไม่ได้พูดคุยอะไรกัน มีแต่ความอึดอัดเพราะเป็นคนแปลกหน้าที่แทบไม่รู้จักอะไรกันเลย
เธอแค่อยากจะประชดเขาเฉยๆ ถ้าไม่เห็นเขาจูบกับใครก็คงไม่รู้สึกแต่พอเห็นแล้วมันก็...ก็…เธอชอบเขาแล้วใช่ไหมเนี่ย
ไลม์คอยหันไปมองหญิงสาวที่นั่งข้างคนขับเป็นระยะ เห็นคิ้วเธอขมวดแล้วก็คลายออก สักพักก็ทำหน้าเศร้า แล้วก็ทำตาโตเหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่าง การแสดงหลากหลายอารมณ์ของเธอ ทำให้เขาอดขำไม่ได้
\"คุณขำอะไรคะ\"
\"...\" เขาส่ายหน้าแต่ก็ยังกลั้นขำไว้ จนเรียวเริ่มขมวดคิ้วอีกครั้ง
“…” เมื่อเห็นสีหน้าหญิงสาวเริ่มไม่พอใจจึงพยายามชวนคุย เปลี่ยนเรื่องอื่น
\"คุณหิวไหม\" เรียวมองคนถามด้วยความสงสัย อยากจะตะโกนใส่หน้าเหลือเกินว่าสามทุ่มกว่าแล้ว ใครจะมากินตอนกลางคืน...ถึงคนอื่นจะกิน แต่เธอไม่กินแน่นอน
\"คุณหิวเหรอคะ\"
\"พอดีผมทานอาหารที่โรงแรมไปนิดหน่อย\" พูดแบบนี้เรียวยิ่งรู้สึกผิด ที่พาเขาออกจากงานมาโดยไม่ทันได้คิดถึงเรื่องอื่น
\"งั้น คุณไปหาอะไรกินเถอะ ฉันจะรอในรถก็แล้วกัน ไม่ต้องรีบนะคะ\"
\"กินคนเดียวมันเหงานะครับ\" แต่เธอไม่หิวนี่นา เรื่องมากจริง อีกอย่างเราก็ไม่ได้สนิทกันถึงขนาดนั่งกินอาหารด้วยกันได้มั้ง
\"คุณขับไปเลยค่ะ เดี๋ยวฉันไปนั่งเป็นเพื่อน\" ถือว่าขอบคุณเขาสำหรับเรื่องวันนี้ก็แล้วกัน ไลม์พยักหน้า ตั้งใจขับรถต่อไป
ร้านอาหารข้างทาง
\"คุณอยากทานอะไร\"
\"ฉันขอน้ำเปล่าก็พอ คุณทานเถอะค่ะ\" ไลม์พาเรียวมาทานอาหารอาหารตามสั่งข้างทาง ที่คนเยอะและดูน่ากินมาก ทำให้นึกถึงบรรยากาศสมัยเรียนมหาลัย ช่วงที่เธอนอนหอ ออกไปเที่ยวกับเพื่อนแทบทุกคืน กินอาหารหลังเที่ยงคืนจนกลายเป็นเรื่องปกติ แต่ตอนนี้…ขอพอก่อนแล้วกัน
\"คุณ ไม่ว่าใช่ไหม ที่ผมพามาร้านอาหารข้างทางแบบนี้\"
\"ฉันจะว่าอะไรคุณล่ะ ยังเกินคาดด้วยซ้ำ เพราะคิดว่าคนอย่างคุณน่าจะกินในร้านที่มีแอร์เย็นๆ \"
\"เมืองไทย อาหารข้างทางอร่อยที่สุดแล้ว\" เรียวเท้าคางจ้องมองผู้ชายที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวปลดกระดุมลงสองเม็ด เผยให้เห็นผิวขาวละเอียด แขนเสื้อถูกพับขึ้นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปน กล้ามเนื้อภายในร่มผ้าคงจะแน่นน่าดู
เขามีดวงตาประกายสีเทาฟ้า ใบหน้าเกลี้ยงเกลา ไม่มีหนวดเคลาให้เห็น โดยรวมดูเด็กมาก เหมือนคนอายุ 20-25
\"คุณอายุเท่าไหร่คะ\"
\"ลองทายสิ\"
\"24...25\"
\"...\" ไลม์ส่ายหน้าเป็นคำตอบ
\"เด็กกว่านั้นอีกเหรอ\"
\"มากกว่านั้นต่างหาก\"
\"ห๊ะ!! \"
\"ผมอายุ 32\"
\"จริงอ่ะ? \" เรียวตาโตไม่อยากจะเชื่อ นี่เขาอายุเท่าคุณพอลสันเลยนะ แค่คุณพอลสันมีหนวดเคราเลยดูสมวัยดี
\"อืม\"
\"เท่าคุณพอลสันเลย\"
\"อืม ใช่\"
\"พวกคุณเป็นเพื่อนกันเหรอ\"
เพื่อน? ตั้งแต่จำความได้ พอลสันคือคู่แข่งของเขามาโดยตลอด พ่อจะต้องเอาเขาไปเปรียบเทียบกับพอลสันเสมอ มีทั้งคำดูถูกสารพัด จนทำให้ต้องพยายามทำทุกอย่างเพื่ออยู่เหนือพอลสันให้ได้ แม้บางครั้งต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมถึงจะจัดการ ก็ต้องทำ...
แล้วจะให้เป็นเพื่อนกันได้ยังไง
\"แค่รู้จักดี ไม่ใช่เพื่อนหรอกครับ\"
\"แล้ว คุณทำอาชีพอะไร\"
\"ตั้งแต่วันนั้นที่คุยเรื่องโรงแรมคุณไม่ได้ค้นหาชื่อผมในอินเทอร์เน็ตบ้างเหรอ\"
\"ฉันบอกแล้วว่าทำนามบัตรหาย\"
\"โอเค\"
ไม่นานก็มีพนักงานมาเสิร์ฟผัดไทยให้ ชายหนุ่มนั่งกินอาหารด้วยความหิวกระหายโดยไม่ได้สนใจหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงข้าม
เรียวเองก็ไม่ได้สนใจเพราะมัวแต่นั่งเล่นโทรศัพท์มือถือไปเรื่อย
\"คุณมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ\"
คำถามของเรียวทำให้ไลม์ชะงัก ลืมไปเลยว่ามาทำอะไรที่งานคุณชายหนึ่ง เขาได้รับภารกิจอย่างหนึ่งคือการเข้าหาอ้ายหนี่ แต่ตอนนี้ กลับออกมาจากงาน แถมมานั่งอยู่กับผู้หญิงอีกคนที่ไม่เกี่ยวข้องอะไร ไม่นึกว่าจะลืมได้ทั้งที่เป็นงานสำคัญแท้ๆ
\"มาเที่ยว\"
\"เที่ยว? คุณได้เที่ยวที่ไหนบ้างแล้วคะ\"
\"ยัง ผมยังไม่ได้ไปไหน\"
\"แล้วคุณกะจะอยู่ที่นี่อีกนานเท่าไหร่\"
\"ไม่มีกำหนด\"
\"งั้น ฉันขอถามถึงเรื่องการลงทุนได้ไหม\"
\"ก็อย่างที่บอก โรงแรมคุณมีปัญหาผมก็แค่อยากจะช่วย\"
\"มันไม่ง่ายไปเหรอคะ\"
\"แล้วทำไมต้องทำให้มันยากด้วยล่ะครับ\"
เรียวมองไลม์กะพริบตาปริบๆ สีหน้าท่าทางหาพิรุธไม่เจอเลย ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
\"แล้วเงื่อนไข...\"
\"ผมเคยบอกแล้ว ถ้าคุณตกลงผมถึงจะบอก\"
\"ถ้าไม่ใช่เรื่องพิเรนทร์อะไรฉันก็พอรับได้นะ\"
\"ก็ไม่มีอะไรยากหรอกครับ แต่ตอนนี้ ผมขอกินผัดไทยก่อนนะครับ\"
\"เชิญค่ะๆ \" เรียวยิ้มแห้งๆ ด้วยความเขินอาย ลืมไปเลยว่าเขากินข้าวอยู่ ดันถามคำถามไม่ดูสถานที่
เรียวมองไปรอบๆ ก็เห็นผู้หญิงหลายโต๊ะมองมาทางนี้แล้วกระซิบกระซาบกันใหญ่ แต่พอจ้องตากลับไปก็ทำเป็นเมินแล้วเสสายตาหันไปมองทางอื่นแทน ต้องยอมรับว่าคุณไลม์เขาหล่อจริงๆ ใครเห็นก็ต้องเหลียวหลังมองเป็นธรรมดา
แต่เธอกลับรู้สึกอายนิดหน่อย เพราะมีใครบางคนยกกล้องขึ้นมาเหมือนจะถ่ายรูปหรือไม่ก็ถ่ายวิดีโอ ทำให้ได้แต่ยกมือปิดข้างแก้มทั้งสองข้างไว้
\"ทำอะไรครับ\"
\"คุณรีบทานเถอะค่ะ ฉันไม่ค่อยชอบคนมองเยอะแยะแบบนี้มันเกร็ง\"
\"ขอโทษนะครับ\"
\"ขอโทษ? \"
\"ก็ถ้าไม่ใช่เพราะผม คุณคงไม่ต้องมาอึดอัดแบบนี้\"
“…” เขากำลังขอโทษ เพราะตัวเองหล่อเกินไปนะเหรอ
เหอะ!!
พอลสันกลับมาที่โรงแรมก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว สมองกำลังคิดถึงเรื่องบางเรื่องอยู่ จึงไม่ได้สนใจสิ่งที่อยู่รอบข้าง
จีนยืนรออยู่หน้าเคาน์เตอร์โรงแรมเหมือนอย่างที่เคยทำ แต่เป็นเพราะวันนี้เขามีสีหน้าไม่ค่อยดี บรรยากาศก็เลยดูหนาวเหน็บจนหญิงสาวไม่กล้าเข้าไปทักทาย และอีกอย่างเขาก็มีแขกด้วย วันนี้คงไม่เจอแล้วมั้ง
พอลสันเดินขึ้นลิฟต์ไปบนห้อง หยิบขวดวอดก้าที่ตู้กระจกออกมา เปิดฝาแล้วกระดกดื่มเพื่อความสะใจ
\"โกรธน้องอ้ายหนี่? โกรธคุณเรียว? หรือโกรธตัวเอง? \" เจคเอ่ยถาม
\"ทำไมต้องโกรธ\" พอลสันตอบกลับเสียงเรียบ
\"ช่วงนี้นายเก็บอารมณ์ไม่ค่อยอยู่เลยนะเพื่อน\" เจคถอนหายใจก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋า ที่ประมูลมาได้จากมือเชน \"กระเป๋าใบนี้ คงไม่ได้เกี่ยวข้องกับคุณเรียวใช่ไหม\"
“…” พอลสันไม่ตอบแต่เลือกที่จะกระดกวอดก้าดื่มอีกครั้ง
\"อาการแบบนี้ นายยังไม่ได้เธอสินะ\"
\"จะเดาอะไรนักหนา!! \" เขากระแทกแก้วลงบนโต๊ะด้วยความโมโห
\"ก็แค่อยากรู้ ว่าที่เพื่อนเป็นอยู่ตอนนี้ มันเพราะอะไร ถ้านายจะบอกว่าที่ทำทุกอย่างเพื่อหวังจะได้เธอ ฉันก็ไม่เชื่อหรอกนะ เพราะปกตินายแทบไม่มีความสนใจผู้หญิงคนไหนนอกจากเรื่องบนเตียงอยู่แล้ว แต่ดูสิ นี่นายยุ่งกับคุณเรียวทุกเรื่อง ไม่ว่าเธอจะไปไหนทำอะไร มันมากกว่าที่นายเป็นนะ...” เจคหรี่ตาลงแล้วเอ่ยเน้นเสียงหนัก “ฉันคิดว่านายต้องชอบเธอ\"
\"...\" พอลสันไม่ได้ตอบอะไร กำลังครุ่นคิดอยู่ว่าสิ่งที่เจคพูดมา มีความเป็นไปได้กี่เปอร์เซ็นต์ ถ้าเขาเกิดชอบเธอขึ้นมาจริงๆ มันจะเป็นยังไง…
\"ไม่คิดจะเถียงหน่อยเหรอ\"
“…” พอลสันใช้หางตามองเจค
\"ก็เผื่อฉันเข้าใจอะไรผิด ถ้าไม่ได้ชอบจริงๆ ก็กลับมาอยู่จุดเดิม อย่ายุ่งเรื่องส่วนตัวของเขา หรือไม่ก็ไปหาผู้หญิงคนอื่น เหมือนที่เคยทำ แค่ไม่ได้ผู้หญิงคนนี้คนเดียว คงไม่เป็นอะไรหรอก ใช่ไหมล่ะ\"
วันต่อมา
พอลสันนั่งเซ็นเอกสารอยู่ที่โต๊ะทำงานด้วยสีหน้าท่าทางเคร่งเครียด พยายามทำตัวให้ยุ่งอยู่ตลอดเวลาเพื่อหนีอะไรบางอย่าง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
สักพักก็ปรากฏร่างของเจนสุดาเข้ามาในห้อง ด้วยท่าเดินกรีดกรายคล้ายต้องการให้ใครสักคนเห็นท่อนขาเรียวยาว แต่เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง ยังคงก้มหน้าก้มตาอยู่กับแฟ้มเอกสารตรงหน้า
\"คุณพอลสันคะ มีคนมาขอพบค่ะ\"
\"ใคร\"
\"คุณจัสมินค่ะ\"
\"ไม่พบ\" แทบไม่ต้องคิดอะไรเลย เขาก็ตอบกลับอย่างรวดเร็ว
\"ค่ะ\" เจนสุดาเห็นเจ้านายไม่สนใจเธอ ก็เดินคอตกกลับออกไปจากห้อง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เจนสุดาเปิดประตูเข้ามาอีกครั้ง
\"คือ...เธอบอกว่ามีเรื่องสำคัญ ต้องการจะคุยค่ะ\"
\"ไม่พบ\"
\"บอกแล้วค่ะ แต่เธอไม่ยอมไป บอกว่าจะไม่กลับจนกว่าคุณพอลสันจะให้พบ\"
\"ช่าง\"
\"คะ...ค่ะ\" เจนสุดาสังเกตเห็นเจ้านายอารมณ์ไม่ค่อยดี เลยไม่อยากเซ้าซี้มาก เพราะกลัวโดนระเบิดลง จึงรีบเดินออกมาจากห้องไป
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
พอลสัน หลับตาลง เม้มปากแน่น จับปากกาจนได้ยินเสียงแตก ก่อนจะปาออกไปด้วยความหงุดหงิดพร้อมกับเหลือบสายตาขึ้นไปมองบุคคลที่เดินเข้ามาในห้อง
\"นะ...นายครับ\"
\"มีอะไร!! \"
\"คือ ที่นายให้สะกดรอยตามคุณไลม์ วันนี้เขาไปพบกับคุณอ้ายหนี่ครับ\"
\"อืม\"
“…” เชนก้มลงเก็บปากกา ไปวางไว้บนโต๊ะเจ้านายตามเดิน แล้วรีบเดินออกไปจากห้องอย่างรู้งาน
วันนี้ เจ้านายอารมณ์ไม่ดีตั้งแต่คุณเรียวโทรมาบอกว่าขอลาหยุด บรรยากาศเลยดูมืดครึ้มตลอดเวลา เดาใจไม่ถูกเลย
ขณะเดียวกัน เรียวก็กำลังหยิบเสื้อโค้ทสีครีมขนจิ้งจอกที่จัสมินรักมากที่สุด ที่อยู่ในห้องของเธอออกมา อย่างน้อยคงต้องเชือดไก่ให้ลิงดูก่อน เธอถึงจะกระตือรือร้นในการหากระเป๋ามาคืนเธอ
เรียวพับเรียบร้อยก่อนจะเดินออกมาจากห้องเพื่อเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูปและกดส่งเข้าไปในไลน์
Ryo : sent photo
Ryo : ได้กระเป๋ามาวันไหนก็ค่อยมาเอาคืนแล้วกัน
ส่งไลน์ไปไม่นานก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
[อย่านะ!! ถ้าเธอเอาของฉันไป..]
\"เลือกได้เหรอ ตกลงตามนี้แหละ จัดการเอาของของฉันคืนมาด้วย\"
[ฉันก็ทำอยู่นี่ไง!!]
\"ก็ทำต่อไปสิ แค่มาเตือนเฉยๆ ว่าฉันไม่ลืมหรอกนะ\"
[แต่เขาไม่ยอมเจอจะให้ฉันทำไง!! อีกอย่างลูกน้องตัวดีของเขาก็เอาแต่ขู่อยู่เรื่อย!!]
\"เหอะ!! ไม่อยากจะเชื่อ ว่าคนอย่างเธอจะกลัวเป็นด้วย\"
[ฉันเป็นผู้หญิงนะ!! แค่เสนอหน้ามาคุยเรื่องไร้สาระก็เสียเวลามากพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องเสียสละตัวเองหรอกมั้ง]
\"งั้นก็ทำให้เห็นหน่อยละกัน ว่าคนอย่างเธอ สามารถเอาชนะเขาได้หรือเปล่า\"
[เท่าที่ดู…เมื่อวาน เธอก็รู้จักเขาไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่คุยกันเอง อาจจะง่ายกว่าที่ให้ฉันมาคุยก็ได้]
\"ปัญหาเกิดขึ้นเพราะใคร ก็ให้คนนั้นเป็นคนแก้สิ ฉันไม่ชอบตามเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวใคร\"
[เรียว...]
\"อะไร\"
[คนที่เป็นผู้บริหารใหญ่ของ LB Entertainment คือคุณพอลสันใช่ไหม]
\"อืม...ถามทำไม\" ปลายสายเงียบไปสักพักก่อนจะตอบกลับ
[งั้นฉันจะจัดการเอง แค่นี้นะ] แล้วสายก็ถูกตัดไป
จัสมินจะถามถึงเขาทำไม…
已经是最新一章了
加载中
