ตอนที่21 หาเรื่อง

C h a p t e r 21 ก๊อก ก๊อก ... ยังเคาะไม่ทันเสร็จ ประตูก็ถูกผลักเข้ามาและปรากฏร่างหญิงสาวผมลอนสีน้ำตาลอ่อนแต่งหน้าจัด ใส่ชุดสายเดี่ยวถูกคลุมด้วยเสื้อสูทสีดำ กระโปรงทรงเอตัวสั้น ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นได้เห็น คงมีกลืนน้ำลายกับหุ่นนางแบบของเธอแน่ แต่กลับเขา… พอลสันใช้สายตาดุดันมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะ… \"เชน!!” เสียงคำรามของชายหนุ่ม ทำให้จัสมินต้องยกมือขึ้นมาปิดหู \"ครับนาย!! \" \"พาผู้หญิงคนนี้ออกไป!! \" \"ครับ!! \" \"เดี๋ยวสิ!! ฉันยังไม่ได้พูดเรื่องธุระเลยนะ!! \" เชนไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ดึงแขนของจัสมินพยายามลากออกจากห้องอย่างรวดเร็ว \"ปล่อยนะ!! ถ้าไม่ปล่อย...ฉัน...ฉันจะไปบอกนักข่าวว่าฉันท้อง!! \" จัสมินหวังเรียกร้องความสนใจจากเขา แต่เธอคิดผิด เขาแทบไม่สนใจด้วยซ้ำ ว่าเธอพูดขู่อะไร \"ฉัน! ...ฉันจะบอกว่าเด็กในท้อง!! ...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!! \" เชนลากเธอออกมาได้ทันท่วงที ก่อนที่เจ้านายจะ… \"หุบปาก!!” เชนหันไปตะโกนใส่จัสมิน ก่อนจะหันไปสั่งลูกน้องสามคนที่ยืนอยู่ “พวกแกสามคนพาเธอออกไปจากที่นี่แล้วห้ามให้ขึ้นมาอีก ก่อนไป มัดปากหล่อนด้วย\" “…” จัสมินตาโตทำตัวไม่ถูก เพราะ… ชายชุดดำคนหนึ่งใช้ผ้าปิดปากเธอไว้แล้ว ส่วนอีกสองคนพยุงร่างเธอออกไปท่ามกลางสายตาของพนักงานที่กำลังยืนมองเหตุการณ์อย่างสอดรู้สอดเห็น เชนหันไปมองพนักงานที่กำลังมองเรื่องสนุกด้วยสายตาดุดัน เป็นการเตือนโดยไม่ต้องเอ่ยเป็นคำพูด ว่าถ้าเรื่องนี้เล็ดลอดออกไป คนที่อยู่ที่นี่ จะซวยกันหมดแน่ พอลสันหลุดออกจากสมาธิ หลับตาพยายามสงบจิตใจที่กำลังคุกรุ่น วันนี้ เรียวไม่มาทำงานเพราะขาแพลงจากเหตุการณ์เมื่อวาน แล้วเมื่อคืนเขาก็เมามาก มัวแต่คิดสิ่งที่เจคพูด ทำให้ไม่ได้โทรไปถามอาการของเธอ... ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง แล้วเธอจะคิดมากเรื่องเขากับอ้ายหนี่หรือเปล่า เธอคงไม่ได้เข้าใจผิดใช่ไหม ให้ตายสิ!! ในสมองมีแต่เรื่องของเธอเต็มไปหมด!! _______________________ เรียวนั่งกินขนมอยู่ในห้องรับแขกด้วยท่าทางอารมณ์ไม่ค่อยคงที่ อาจเป็นเพราะเมื่อคืนเธอนอนเกือบตีสอง มัวแต่คิดเรื่องของคุณพอลสัน แต่อย่างน้อยก็ได้บทสรุปแล้วว่า เธอควรจะควบคุมจิตใจของตัวเองไม่ให้ไขว้เขว เด็ดขาด อย่าพลาดไปชอบเขามากกว่านี้ ต้องกลับมาอยู่จุดเดิมให้ได้เร็วที่สุด ทำเป็นเฉยเข้าไว้ ทำเป็นไม่สนใจเหมือนเดิม ถ้าเขามาทำตัวรุ่มร่ามก็ซัดให้เต็มที่อย่าไปกลัว ก็แค่เสียนักลงทุนหื่นกามไปคนเดียว เธอยังมีคุณไลม์อยู่นี่นา เพราะฉะนั้นอย่าแคร์!! ครืด ครืด Jusmin : ห้ามแตะเสื้อของฉันเด็ดขาด!! Ryo : ได้มาหรือยัง Jusmin : คิดว่ามันง่ายนักหรือไง!! Ryo : อ่อนหัด Jusmin : แน่จริงก็มาทำเองสิ!! Ryo :โทษเขาไม่ได้ต้องโทษเธอเองนั่นแหละ Jusmin : ว่าแต่คนอื่น แล้วเรื่องโรงแรม ไม่ต้องหานักลงทุนแล้วหรือไง Ryo :ไม่ยุ่งสิจ๊ะ Jusmin : ก็ไม่อยากยุ่งหรอก ถ้าไม่ติดว่าต้องมีพี่สาวที่เกาะพ่อกิน Ryo : ปากไม่ดีเลยนะจัสมิน อย่าลืมว่าในมือฉันมีอะไรอยู่ Jusmin : ... Jusmin : บาย จะไปถ่ายงาน ___________________________ ไลม์นั่งอยู่ในรถเบนซ์สีดำ ที่ถูกปกคลุมไปด้วยกระจกทึบ ทำให้คนภายนอกมองเข้ามาไม่เห็น ดวงตาสีเทาฟ้าเข้มกำลังมองหญิงสาวในชุดกระโปรงสีชมพู ที่กำลังเดินพูดคุยกับเพื่อนสนิทอย่างสนุกสนาน \"คุณไลม์ จะเอายังไงดีครับ\" เลขาคนสนิทนั่งอยู่ข้างคนขับถามขึ้น \"เดี๋ยวฉันจัดการเอง\" พูดจบก็เดินลงรถไป อีกฝั่งของอ้ายหนี่ที่ออกมาเดินเล่นกับเพื่อนสนิท กำลังมีความสุขเพราะไม่ได้เจอกันมานานหลังจากไปต่างประเทศ จึงมีข้างของหลายอย่างในมือที่แทบจะถือไม่ไหว \"พวกเราไปหาอะไรกินกันดีไหม\" หญิงสาวผิวสีน้ำผึ้งถามขึ้น \"เอาสิ เธออยากกินอะไร\" อ้ายหนี่ถามพลางสอดสายตามองไปรอบด้านเพื่อหาร้านอาหารที่ดูน่ากิน \"ฉันอยากกินสเต๊ก\" \"แต่ฉันเบื่อแล้ว อยู่ต่างประเทศก็กินสเต๊กเกือบทุกวัน\" \"งั้นจะกินอะไรดีล่ะ\" อ้ายหนี่หันไปเจอป้ายโรงแรมขนาดเล็กก็ทำให้นึกถึงพอลสันขึ้นมา ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้น เธอก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย คุณปู่พูดแค่ให้เธอหาโอกาสไปเจอเขาบ่อยๆ พยายามเข้าหา ทำให้เขารู้สึกเอ็นดู แต่ใครจะกล้าไป เรื่องวันนั้นเธอยังเขินไม่หาย และยังอายกับพฤติกรรมของตัวเองอีกด้วย ความจริง คนที่ผลักผู้หญิงคนนั้นออกไปคือเธอนั่นเอง เธอไม่ชอบที่เห็นคุณพอลสันมีท่าทีสนใจผู้หญิงคนอื่น ไม่ชอบที่เห็นเขาไปเต้นรำกับผู้หญิงคนอื่น แทนที่จะเป็นเธอ… เธอก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมถึงกลายเป็นคนแบบนี้ได้ \"ฉันอยากกินอาหารในโรงแรม\" \"เป็นอะไรของเธอ อ้ายหนี่\" \"เราไปกินอาหารโรงแรมกันเถอะ\" \"กินที่ไหน\" \"โรงแรม Red Blood\" \"ไกล ไม่ไปหรอก\" \"น้ำขิง ที่นั่นมีแต่ของโปรดเธอทั้งนั้นเลยนะ\" \"ไม่เอา เธอก็รู้ว่าฉันมีงานต้องไปต่อ\" \"เธอยังไปแคสหน้ากล้องอีกเหรอ\" \"อืม\" \"แล้วยังไม่ผ่าน? \" \"อืม\" \"ทำไมไม่ให้พ่อช่วยล่ะ\" \"เขาไม่อยากให้ฉันไม่เป็นดาราเธอก็รู้ ฉันถึงต้องพึ่งพาตัวเองนี่ไง...” อยู่ๆ น้ำขิงก็กุมท้องตัวเองพลางมีสีหน้าเจ็บปวด “เอ่อ..แป๊บนะ ฉัน…ฉันปวดท้อง ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน\" \"เดี๋ยวสิ!! ให้ไปเป็นเพื่อนไหม\" \"ไม่ต้องๆ เธอรอฉันตรงนี้แหละ\" พูดจบน้ำขิงก็รีบวิ่งเข้าไปห้องน้ำทันที อ้ายหนี่จึงได้แต่ยืนอยู่คนเดียวแบบงงๆ 15 นาที แปลกจัง ทำไมไปนานขนาดนี้ \"คุณอ้ายหนี่? \" หญิงสาวหันไปมองตามเสียง ก็เห็นชายหนุ่มคนที่ขอเธอเต้นรำเมื่อวาน \"สวัสดีค่ะ คุณไลม์\" \"สวัสดีครับ มายืนทำอะไรตรงนี้คนเดียวครับ\" \"อ๋อ อ้ายหนี่มารอเพื่อนน่ะค่ะ แล้วคุณไลม์มาทำอะไรที่นี่คนเดียวคะ\" \"ผมหลงทางนะครับ เดินมานานแล้วแต่ไม่รู้ว่าอยู่ส่วนไหนของบริเวณห้าง\" \"คุณไลม์ หลงทางเหรอคะ\" \"ไม่ได้มาเมืองไทยนาน ก็มีหลงลืมไปบ้างครับ\" \"แต่ภาษาไทยของคุณเก่งมากนะคะ ดูไม่ออกเลยว่าเป็นชาวต่างชาติ\" \"มีเลขาเป็นคนไทยก็ต้องฝึกพูดภาษาไทยทุกวันครับ” ไลม์รีบจับไหล่หญิงสาวไว้ มืออีกข้างก็รั้งเอวเธอเข้ามาหาตัว “ระวังครับ!! \" “…” อ้ายหนี่ได้แต่มองหน้าเขาในระยะใกล้ ไม่รู้ว่าหัวใจจะเต้นแรงอะไรขนาดนี้ ตกใจเพราะมีคนจะวิ่งมาชน หรือตื่นเต้นเพราะผู้ชายคนนี้กันแน่ รอยยิ้มอ่อนโยน ดวงตาสีเทาฟ้าอบอุ่น รวมทั้งท่อนแขนแกร่ง ฝ่ามือร้อนผ่าวที่โอบเอวเธอไว้ มันทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก ติดอยู่ในภวังค์จ้องมองเขาอย่างหลงใหล… \"คุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ\" อ้ายหนี่ได้สติก็รีบทรงตัวยืนออกห่างจากชายหนุ่มทันที \"ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ\" ไลม์ปล่อยมือออกและส่งยิ้มอบอุ่นให้ \"ขอโทษนะครับ ที่ผมเสียมารยาท\" \"ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุนี่นา อีกอย่างคุณไลม์ก็ช่วยอ้ายหนี่ไว้...แล้วเมื่อวานคุณไลม์...\" \"พอดีผมมีธุระต่อเลยไม่ได้ลา ขอโทษด้วยครับ\" \"ไม่เลยค่ะ…\" หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอก็ไม่ได้เห็นเขาอีกเลย ไม่รู้ว่า…\"คุณจะไปไหนเหรอคะ อ้ายหนี่พาไปส่งดีไหม ช่วงนี้อ้ายหนี่มาที่นี่บ่อยมาก ทางออกเดินไม่ไกลก็ถึงค่ะ\" \"รบกวนคุณด้วยนะครับ แค่ส่งผมตรงทางออกก็พอ ผมโทรหาเลขาให้เขารอตรงนั้นแล้ว” \"ได้ค่ะ\" ในระหว่างทาง ทั้งสองคนก็พูดคุยกันในเรื่องทั่วไป ไลม์พยายามชวนเธอคุยเพื่อให้หญิงสาวรู้สึกสบายใจ เพื่อคลายความระมัดระวังตัวเองกับเขาให้มากกว่านี้ จนกระทั่งถึงที่หมาย เขาเห็นเลขายืนรออยู่ตรงทางออกพอดี ก็หยุดเดินและหันไปมองหญิงสาว \"ขอบคุณมากนะครับ ถ้าไม่ได้คุณผมคงเดินหลงทั้งวัน\" \"ไม่เป็นไรค่ะ ถ้ามีโอกาสอ้ายหนี่จะพาไปทานอาหารอร่อยๆ นะคะ ถึงจะเพิ่งกลับมา แต่เรื่องอาหารที่เมืองไทย ขอให้บอกได้เลยค่ะ อ้ายหนี่รู้จักหมด\" \"ขอบคุณครับ\" ไลม์ยิ้มให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินไปหาเลขา ไม่นานก็แอบหันไปมองหญิงสาวอีกครั้งก่อนจะเดินขึ้นรถไป ทันทีที่ขึ้นรถ รอยยิ้มอบอุ่นก็ละลายหายไป มีเพียงใบหน้าเฉยชาไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ เท่านั้น \"ดูจากเมื่อวาน คุณอ้ายหนี่ดูท่าจะชอบคุณพอลสันมากเลยนะครับ\" \"เธอหวั่นไหวง่าย ชอบใครได้ไม่นานหรอก\" \"แล้วจะเอายังไงต่อดีครับ\" \"จับตาดูเธอไว้ มีเวลาแค่ห้าเดือนเท่านั้น\" \"ครับ\" พอลสันมีคนชอบเยอะก็จริง แต่ไม่ได้แปลว่าผู้หญิงทุกคนจะเข้าหาเขาได้ง่ายๆ โดยเฉพาะอ้ายหนี่ เธอเข้าถึงเขาไม่ได้หรอก เพราะพอลสันไม่ได้โง่ ถึงจะไม่รู้ว่าครอบครัวคุณชายหนึ่งต้องการอะไร พอลสันกลับไปที่โรงแรมเกือบสี่ทุ่ม เจอจีนนั่งรออยู่ที่โซฟาหน้าเคาน์เตอร์โรงแรม ชายหนุ่มเพียงแต่ปรายสายตามองเธอเท่านั้น ก่อนจะเดินผ่านหน้าไปเหมือนที่เคยทำ หลังจากขึ้นมาถึงห้อง ชายหนุ่มก็มีความคิดหนึ่งแล่นขึ้นมาในหัว จึงหันไปหาเชนเพื่อให้เรียกหญิงสาวด้านล่างขึ้นมา จีนตื่นเต้น ที่วันนี้เขาตั้งใจเรียกเธอให้ขึ้นมาข้างบน ไม่รู้ว่าตัดสินใจเรื่องเงินทุนได้แล้วหรือว่า… หญิงสาวเดินตามเชนเข้าไปในห้องนอน หลังจากเชนเดินออกไป เธอก็มองไปรอบห้อง สายตาก็ไปตกกระทบกับชายหนุ่มที่ยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าระเบียง ชายหนุ่มเปลือยท่อนบน ส่วนล่างมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวเท่านั้น ถึงจะเห็นเพียงแผ่นหลังที่มีร่องรอยบาดแผลนับไม่ถ้วน ก็ไม่สามารถทำให้หัวใจเธอหยุดเต้นได้เลย พอลสันได้ยินเสียงฝีเท้าบางเบาเดินเข้ามาในห้อง ก็ไม่ได้คิดจะหันไปมอง ไม่รู้ว่าในหัวกำลังคิดอะไรอยู่ ถึงได้ตัดสินใจทำอะไรแบบนี้… ตอนนี้เขาคิดแค่ว่า ถ้าเลือกจะกลับไปยืนในจุดเดิม ก็ต้องหลับนอนกับใครสักคนเพื่อให้ร่างกายพอใจ จากนั้นก็ต่างคนต่างแยกย้ายกันไป บางทีหลังจากนั้นเขาอาจจะเลิกนึกถึงผู้หญิงคนนั้น เพื่อให้เขาได้บทสรุปจากเรื่องราวทั้งหมดว่า ‘เขาไม่ได้ชอบเธอ’ แต่ถ้า....ถ้า....ถ้าเขายังนึกถึงเธออยู่ก็แสดงว่า... ‘เขาชอบเธอ’ \"คุณพอลสันคะ\" “…” พอลสันไม่ได้ตอบอะไร บี้บุหรี่ลงที่เขี่ยบุหรี่ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง ปิดผ้าม่านมิดชิด แล้วหันไปเผชิญหน้ากับหญิงสาวที่ยืนอยู่ \"ถอดเสื้อผ้า\" \"อะ…อะไร...นะคะ\" \"ถอดเสื้อผ้า\" \"...\" _____________________ จัสมินกลับมาที่บ้านหลังจากถ่ายงานเสร็จ สิ่งแรกที่ทำคือเดินเข้าไปในห้อง เพื่อเปิดตู้เสื้อผ้า หาชุดโค้ทสีครีมขนจิ้งจอก รุ่นลิมิเต็ด อิดิชั่น… ให้ตายสิ!! มันหายไปจริงๆ ด้วย!! \"ยัยบ้าเอ๊ย!! \" จัสมินปากระเป๋า ลงบนเตียงก่อนจะเดินไปเคาะประตูห้องของพี่สาว \"เปิดประตู!! เปิดประตูเดี๋ยวนี้!! \" เรียวแง้มประตูได้นิดเดียว ก็โดนจัสมินเดินกระแทกไหล่เข้าไปในห้อง \"ของฉันอยู่ที่ไหน!! \" หญิงสาวเอ่ย พลางมองไปรอบห้องเพื่อหาของ \"ตกลงกันไว้ว่าไง ก็ตามที่ตกลงสิ\" \"ฉันก็พยายามอยู่นี่ไง!! เธอรีบเอาของออกมาเดี๋ยวนี้!!” \"ได้กระเป๋าคืนมาเมื่อไหร่ ฉันจะคืนให้เอง\" \"อย่ามาเล่นลิ้นนะ!! \" \"หยุดแหกปากสักที น่ารำคาญ!! \" \"นี่!! \" จัสมินออกแรงกระชากแขนของเรียวจนเธอเซล้มลงกับพื้น จัสมินยืนนิ่งด้วยความตกใจ คิดแต่ว่าหญิงสาวกำลังแสดงละครอยู่ “อย่าเว่อร์!! ฉันไม่ได้จับแขนแรงขนาดนั้น!! สำออยเกินไปหรือเปล่า\" “…” แรงกระชากของจัสมินไม่ได้แรงก็จริง แต่เพราะขาเธอยังไม่หายมันถึงได้พลิกอีกครั้งและดูเหมือนครั้งนี้มันจะบวมแดงขึ้นกว่าเดิม เรียวเบ้ปากด้วยความเจ็บปวด มันร้าวถึงข้างในจนลุกไม่ขึ้นไปหมด \"คุณหนู!! \" เสียงเรียกของแม่บ้านทำให้จัสมินเริ่มเดินถอยหลังด้วยความหวาดระแวง \"ดูเหมือนจะบวมขึ้นกว่าเดิมอีกนะคะ ป้าว่าเรียกหมอมาดูดีกว่า…\" \"เกิดอะไรขึ้น\" ริวเพิ่งขึ้นบันไดมาข้างบน ได้ยินเสียงดังของแม่บ้านจึงรีบวิ่งมาดู เห็นลูกสาวนั่งอยู่บนพื้นก็ตกใจ จีน่าที่อยู่ในครัวก็รีบวิ่งขึ้นตามไปดูเหมือนกัน \"เรียว หนูเป็นอะไร\" ริวรีบคุกเข่าไปดูลูกสาว \"เท้าพลิกน่ะค่ะ\" \"ข้อเท้าจะบวมอีกแล้วนะลูก เดี๋ยวพ่อตามหมอชัยมาให้\" \"อย่ารบกวนเลยค่ะ\" “…” ริวไม่ได้ตอบอะไร ก็อุ้มลูกสาวขึ้นมาไปวางบนเตียงอย่างเบามือ จากนั้นก็สั่งแม่บ้านให้ไปเอาน้ำแข็งมาประคบ ส่วนจัสมินยังคงยืนงงอยู่กับที่ ไม่กล้าส่งเสียงหรือเดินหนีไปไหน “ฉันจะโทรตามหมอชัยให้นะคะ” จีน่าพูดจบก็เดินออกไปจากห้อง \"อืม\" 30นาทีต่อมา เมื่อหมอประจำตัวของริวมาถึง ก็รีบเข้ามาตรวจดูอาการลูกสาวทันที \"ช่วงนี้อาจต้องพักสักสองสามวันนะครับ ลงแรงมากๆ จะทำให้บวมได้ อีกอย่างดูเหมือนมันจะอักเสบมาก่อนแล้วด้วย...ส่วนหัวใจเต้นปกติดีครับ ไม่มีอาการอะไรที่น่าเป็นห่วง\" ด้วยความที่ริวเป็นห่วงลูกสาวมาก เพราะแม่ของเธอเสียด้วยโรคหัวใจ ก็กลัวจะทำให้เธอได้รับการถ่ายทอดโรคมาจากแม่ของเธอด้วย ริวจึงต้องให้หมอชัยคอยตรวจอาการหญิงสาวทุกสามเดือนอย่างสม่ำเสมอ \"ขอบคุณมากนะคะคุณลุง\" \"ไม่เป็นไรหรอก ดูแลตัวเองด้วยล่ะ\" \"ค่ะ คุณพ่อไปส่งคุณลุงเถอะค่ะ\" \"พักผ่อนนะ เดี๋ยวพ่อมา\" ริวพูดจบก็พาหมอชัยออกจากห้องไป จัสมินยังไม่ได้หายไปไหน เธอยังยืนอยู่หน้าห้อง ไม่กล้าเข้าไป จนกระทั่งริวและหมอเดินออกไปแล้วถึงได้ตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปในห้อง \"มีอะไร\" เรียวเอ่ยถามเสียงเรียบ \"ฉัน...ฉัน...ไม่ได้ตั้งใจ\" เรียวรู้ว่าจัสมินเป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเอง เห็นแก่ตัวในบางเรื่อง แต่กับเรื่องครอบครัว เธอก็เป็นห่วงทุกคนมากเหมือนกัน ปากอาจจะไม่ดีไปบ้าง นิสัยแย่ไปบ้าง แต่ก็... \"เฮ้อ ฉันก็อยากจะโทษเธอเหมือนกัน แต่เทวดาประจำใจบอกว่าการให้อภัยคือลาภอันประเสริฐ ฉันให้อภัยแล้ว\" \"ฉันเป็นห่วงนะ!! อย่ามาพูดจาน่าหมั่นไส้ได้ไหม!! \" \"ถ้าเป็นห่วงก็เลิกแวดๆ แล้วออกไปจากห้องฉันได้แล้ว ฉันจะนอน\" \"เชอะ!! \" หลังจากได้พูดถึงสิ่งที่คิดอยู่ในใจเสร็จแล้ว จัสมินก็เดินออกจากห้องไปอย่างโล่งอก แต่ก็เจอกับริวพอดี… \"พ่อ...\" \"หนูก็ไปนอนได้แล้ว ไม่ต้องคิดมาก\" \"ค่ะ\" จัสมินเดินก้มหน้ากลับไปที่ห้องตัวเองอย่างว่าง่าย ริวเดินกลับเข้าไปในห้องนอนลูกสาว นั่งลงริมเตียง ก่อนจะใช้มือเกลี่ยเส้นผมข้างแก้มของเธออย่างอ่อนโยน \"พ่อจะโทรไปลาคุณพอลสันให้\" \"ขอบคุณค่ะ\" \"หนูทะเลาะอะไรกับน้อง\" \"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เรื่องของผู้หญิงน่ะ พ่ออย่าคิดมากเลยนะคะ\" ไม่ใช่ว่าเพิ่งเคยเกิดครั้งแรก สองคนนี้ชอบปะทะอารมณ์กันอยู่เรื่อย คนหนึ่งไม่ยอมอีกคนก็ยิ่งไม่ยอม \"ยอมน้องบ้างไม่ได้เหรอลูก\" \"เพราะทุกคนมัวแต่เอาใจแบบนี้ไง จัสมินถึงได้ใจตลอด\" \"แต่น้องยังเด็ก\" \"20 ไม่เด็กแล้วนะคะ ไม่เด็กแล้ว เลิกเข้าข้างสักทีเถอะ\" \"เฮ้อ พ่อไม่ได้เข้าข้างน้อง แต่พ่อไม่อยากให้เรามาทะเลาะกัน\" \"เรียวรู้ ถึงบอกว่าอย่าคิดมาก เรียวไม่อยากให้พ่อมาคิดเรื่องไร้สาระ\" \"โอเค พ่อเข้าใจแล้ว...พ่อมีเรื่องอยากจะถาม\" \"ค่ะ\" \"หนูรู้จักคุณไลม์ได้ยังไง\" เมื่อวานริวเห็นไลม์อุ้มลูกสาวออกไปข้างนอก ตัวเองคิดจะปลีกตัวออกไป ก็โดนนักธุรกิจที่รู้จักเรียกเสียก่อน พอกลับมาบ้าน คุณไลม์ยังมาส่งทั้งคนทั้งรถกลับมาที่บ้านให้ พออยากจะถามลูกสาวถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก็ดึกแล้ว จะเข้าไปคุยด้วยตอนเช้า ก็ลืมไปว่ามีประชุม จึงทำให้ไม่ได้คุยถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเสียที จนกระทั่งตอนนี้… \"คุณไลม์คือคนที่มาขอลงทุนให้โรงแรมค่ะ ที่เรียวทำนามบัตรหายก็คือเขานี่แหละ\" \"ห๊ะ...คุณไลม์จะมาขอลงทุนให้โรงแรม...หนูไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม\" \"ไม่ผิดค่ะ เขาบอกเรียวเอง\" “…” ริวหันสายตาไปมองนอกหน้าต่างพลางครุ่นคิด ไลม์เป็นนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์มีชื่อเสียงมากในแคนาดาและต่างประเทศ เคยลงหนังสือของอเมริกาเมื่อปีก่อน เขาเคยได้อ่านประวัติส่วนตัวของผู้ชายคนนี้ กว่าจะมาเป็นทายาทของครอบครัวก็ผ่านอะไรมามากมาย อุปสรรคเยอะเหมือนกัน แต่ก็ยังเทียบเท่าคุณพอลสันไม่ได้... มันเหลือเชื่อตรงที่ว่า ขนาดคุณไลม์ยังมาขอลงทุนให้โรงแรมอีเจ้น มันเกิดจากอะไรขึ้นกันแน่ ตอนเขายังเป็นเจ้าของโรงแรม ตอนนั้นก็เคยหานักลงทุนอยู่นาน ก็มีแต่คนบอกปัด ไม่ต้องการจะร่วมธุรกิจด้วย แต่พอมาเป็นลูกสาวของเขา กลับมีคนมาเสนอเงินให้ถึงที่ ทั้งคุณไลม์และคุณพอลสัน ไม่รู้ว่า… \"หนู...ใส่สร้อยคอปลุกเสกอะไรหรือเปล่า พวกสาลิกาลิ้นทองอะไรแบบนี้\" เรียวเอียงคอมองพ่อของตัวเองด้วยความมึนงง \"บอกพ่อสิ พ่อปู่ที่ไหนทำให้ พ่อจะได้ไปทำบ้าง\" \"...\"