ตอนที่29 ถ้าฉันไปมีอะไรกับคนอื่น...

C h a p t e r 29 \"เด็ก…\" \"นี่!! ...\" เธอรีบปิดปากเขาไว้ก่อนที่จะโพล่งคำพูดไม่น่าฟังออกมา เธอหันหน้าไปส่งยิ้มหวานให้เด็กน้อย ก่อนจะพูดเสียงเบา “หนูรีบไปเถอะ” \"ครับ สวัสดีครับ พี่คนสวย สวัสดีครับ คุณลุง\" เด็กบ้า!! ยังจะมาทิ้งระเบิดไว้อีก \"คุณ...อย่าถือสาเด็กเลยนะคะ\" “…” เขาหันสายตามาจ้องเธอแทนด้วยแววตากรุ่นโกรธ \"เด็กไม่รู้อะไร คุณอย่าไปอะไรเลยเนอะ\" เธอเลื่อนมือลงอย่างระมัดระวัง \"ผมดูเหมือนลุงหรือไง!! \" แล้วมาใส่อารมณ์กับเธอทำไมเล่า \"ไม่เหมือนสักนิด\" ไม่เหมือนหรอก แค่มีหนวดนิดหน่อยตรงคางเท่านั้นเอง \"ไม่เหมือนจริงๆ นะ คุณดูดีหล่อจะตาย\" \"โกหก สีหน้าคุณมันกำลังโกหก! \" เขาโกรธจริงจังมากเลยนะเนี่ย เธอเอื้อมมือไปจับมือเขาไว้แน่นและยิ้มหวานให้เล็กน้อย \"คุณจะสนใจทำไมแค่เด็กคนเดียว\" \"ผมไม่ได้สนใจเด็ก\" \"...\" \"ผมสนใจคุณ ความคิดของคุณต่างหาก\" “…” เขากลัวเธอจะคิดเหมือนเด็กงั้นเหรอ ถึงอายุของเขาจะมากกว่าแต่เธอก็ไม่เคยมีความคิดอะไรแบบนั้นสักหน่อย ไม่งั้นเธอคงไม่ยอมมีอะไรกับเขาง่ายๆ หรอก \"ถ้าฉันมีความคิดแบบนั้น ฉันคงไปยอมนอนกับคุณหรอก” “…” คำพูดของหญิงสาวทำให้ไฟในอกของเขาเริ่มมอดลง มีสีหน้าดีขึ้นกว่าเดิม \"ตัวเบ้อเร่อ ไม่นึกว่าจะคิดเล็กคิดน้อยขนาดนี้\" เรียวแสยะยิ้มส่ายหน้าไปมาก่อนจะสลัดมือเขาออก _________________ \"แกบอกว่าเป็นผู้หญิงของเขาแล้วไม่ใช่หรือไง แล้วทำไมเขาถึงฟาดเงินใส่แกแค่นั้น ที่ฉันต้องการคือให้เขามาร่วมลงทุนกับเรา ไม่ใช่แค่เงินอย่างเดียว!! \" \"เขาไม่มีแผนว่าจะร่วมลงทุนโรงแรมกับใคร หนูบอกพ่อไปแล้ว\" \"แกก็พยายามเข้าสิ!! ใช้ร่างกายแกนั่นแหละทำให้เขาหลงให้ได้!! \" \"พ่อ\" \"เงินได้มามันมีวันหมด แต่ถ้าได้ตัวเขามา เราจะไม่มีวันล้ม ฉันจะต้องกลับมายิ่งใหญ่ให้ได้ ต้องยิ่งใหญ่กว่าพวกตระกูลภัทรนิธิโภคินให้ได้\" จีนยืนมองพ่อตัวเองที่ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง ไม่มีอะไรที่อยู่ในความพอดีของพ่อ สิ่งที่เขาต้องการเธอพยายามทำให้หมดแล้ว แต่สิ่งที่เขาต้องการมันมากเกินไป คุณพอลสันบอกว่าไม่ร่วมลงทุนเธอก็ไปบังคับเขาไม่ได้ อีกอย่าง เขาไม่เคยโทรหาหรือเรียกตัวเธอเลยสักครั้งตั้งแต่วันนั้น แล้วจะให้ทำยังไงได้นอกจากรอ... ____________________ หลังจากที่ทำทุกอย่างเสร็จแล้ว ก็เตรียมตัวกลับบริษัท ขณะที่นั่งอยู่บนรถก็มีข้อความเข้าโทรศัพท์เธอเป็นข้อความจากเลขาน้ำ ’คุณไลม์ขอเลื่อนนัดเป็นวันพรุ่งนี้ช่วงบ่ายค่ะ’ “ถ้าคุณไม่รับสายผมอีก ผมจะเอากระเป๋าไปขายให้คนอื่น” “…ได้ยังไงคะ ไหนคุณบอกว่า…” “คุณยังไม่ได้ทำอะไรให้ผมพอใจเลยนะ” “…” แค่ไม่ได้รับสายเขาไม่กี่วัน ต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรือไง “ก็ได้ค่ะ…เอ่อ…พรุ่งนี้ฉันจะขอลาหยุดครึ่งวันนะคะ\" \"จะไปไหน\" \"ไปทำธุระค่ะ\" \"ธุระอะไร\" “ฉันจะไปทำธุระ” “ผมกำลังถามคุณ ว่าธุระอะไร” \"ฉันต้องบอกคุณด้วยเหรอคะ\" \"ใช่\" \"ทำไมต้องบอกด้วยล่ะ\" \"อย่าลืมนะว่าผมเป็นใคร เป็นอะไรกับคุณ\" เธอเอียงคอมองเขา \"แล้วคุณเป็นใครคะ\" เขาเอี้ยวตัวเข้ามาใกล้เธอก่อนจะกระซิบข้างหูเบาๆ \"Husband คนไทยชอบเรียกว่าเป็น ’ผัว’\" \"หุบปากเลยนะ!! \" \"ถ้าไม่อยากให้ผมพูดบ่อยๆ ก็บอกมาว่าจะไปไหน\" เวลาทำตัวดีๆ ก็น่ารักเสียจนบางทีเธอก็ใจละลาย แต่พอทำตัวน่าเตะแล้วเธอแทบอยากจะฆ่าเขาแล้วเอาดินกลบจริงๆ \"ฉันจะไปทำธุระที่โรงแรม\" \"มีเรื่องอะไร\" \"แค่จะไปดูเอกสารนิดหน่อยค่ะ\" ไว้รอเซ็นสัญญาเสร็จแล้วค่อยบอกเขาแล้วกัน \"อย่าให้ผมรู้ ว่าคุณไปหาใคร ผมเป็นขี้หวงและขี้หึงมาก คุณจำเอาไว้แล้วกัน\" “…” สีหน้านิ่งเฉยเหมือนคนไร้ความรู้สึกทำให้เรียวต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ไม่ต้องบอกก็รู้อยู่แล้ว ว่าเขาเป็นคนยังไง… ______________ อ้ายหนี่ยืนกล้าๆ กลัวๆ อยู่หน้าบริษัท Red Blood เพราะคุณปู่ให้เธอมาหาคุณพอลสันเพื่อชวนเขาไปกินข้าว แค่นึกถึงสีหน้าเขาในวันนั้นเธอก็ขนลุกไปหมดแล้ว ขณะที่กำลังยืนครุ่นคิดอยู่นั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นรถบีเอ็มสีดำ 3 คัน ขับมาจอดหน้าบริษัท พร้อมกับมีชายชุดดำเดินลงจากรถไปเปิดประตูให้ใครคนหนึ่งเดินลงมา นั่นไง คุณพอลสันมาแล้ว \"คุณพอลสันคะ\" อ้ายหนี่รีบวิ่งเข้าไปหาเขาอย่างรวดเร็วแต่ก็เจอเชนยืนขวางไว้ก่อน เรียวเดินลงจากประตูรถอีกฝั่งก่อนจะเดินอ้อมมายืนข้างเขา เห็นหญิงสาวที่เธอเคยเจอในงานกาล่าดินเนอร์ในวันนั้น หล่อนคือคนที่พอลสันเคยจูบด้วย \"มีอะไรครับ\" \"อ้ายหนี่มีเรื่องจะคุยกับคุณค่ะ\" พอลสันใช้หางตามองหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างตัว เห็นเธอกำลังมองอ้ายหนี่ด้วยสีหน้าเรียบเฉยและก็ใช้หางตามองเขากลับมาเหมือนกัน \"ขอตัวนะคะ\" เรียวยิ้มเป็นมารยาทให้หญิงสาวข้างหน้าก่อนจะเดินไป แต่ยังไม่ทันก้าวเท้า หมับ!! ก็ถูกมือหนาจับแขนไว้ โอบไหล่แน่นจนเธอขยับไปไหนไม่ได้ \"จะไปไหน\" เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน \"ฉันมีงานต้องไปดูค่ะ\" \"ค่อยไปพร้อมกัน\" เขาหันไปมองหญิงสาวตรงหน้าและปรับน้ำเสียงให้เรียบเฉย \"คุณมีอะไรจะพูดก็พูดได้เลย\" น้ำเสียงแข็งกระด้างที่เขาพูดออกมา ทำให้อ้ายหนี่ได้แต่ก้มหน้ามองพื้นด้วยความน้อยใจ ทำไมเขาไม่คุยกับเธอด้วยน้ำเสียงอบอุ่นแบบนั้นบ้าง \"คือ...อ้ายหนี่อยากจะชวนคุณพอลสันไปทานข้าวด้วยกัน...คุณพอลสันพอจะว่างไหมคะ\" เรียวหูผึ่งรอฟังคำตอบจากเขาเหมือนกัน \"ผมมีนัดแล้วครับ ถ้าคุณต้องการติดต่อผมรบกวนติดต่อผ่านเชนด้วย\" พูดจบก็กอดไหล่เธอ เดินผ่านหน้าอ้ายหนี่ไปโดยไม่สนใจใครอีก สถานการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ในสายตาของชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งอยู่ในรถเบนซ์สีดำ จอดอยู่ฝั่งตรงกันข้ามของโรงแรม เขาตามอ้ายหนี่มา ทำให้รู้ว่าเธอมาเจอพอลสัน แต่ที่คิดไม่ถึงก็คืออิงกาญจน์จะอยู่ที่นั่นด้วย มองจากกล้องส่องทางไกล พอลสันโอบกอดเธอ มีแววตา สีหน้าอ่อนโยน ต่างจากที่แสดงออกกับอ้ายหนี่ ที่มีแต่ความเย็นชา ไร้ความรู้สึก คงไม่ใช่ว่า พอลสันชอบอิงกาญจน์หรอกมั้ง… \"คุณมีนัดแล้วเหรอคะ\" เรียวถามขณะที่ยืนอยู่ในลิฟต์พลางดันมือที่โอบกอดไหล่เธอไว้ออก แต่มันก็แกะยากแกะเย็นเหลือเกิน \"ใช่ มีนัดแล้ว\" \"เกี่ยวกับธุรกิจหรือเปล่า ฉันต้องไปด้วยไหมคะ\" \"ไป\" \"คุณช่วยเอามือออกไปก่อนได้ไหมคะ” \"ทำไม? \" เธอหันไปมองเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ \"คนอื่นมาเห็นมันจะไม่ดีนะคะ รีบปล่อยเดี๋ยวนี้\" \"คนอื่นเห็นก็ช่างสิ\" \"ไม่ได้!! ฉันไม่อยากให้คนอื่นรู้…” เธอหลุบสายตาลงก่อนจะเอ่ยเสียงเบา “เรื่องความสัมพันธ์ของเรา” “…” คำพูดของเธอทำให้เขาหรี่ตามองเธอนิ่ง “คือ…คนที่นี่ เขาจะเข้าใจผิด คิดว่าฉันให้ท่าท่านประธานนะคะ...ฉันไม่อยากเป็นขี้ปากคนในบริษัท แค่เขาคิดว่าฉันใช้เส้นเข้ามาทำงานก็เกินพอแล้ว\" “ใครพูดแบบนั้น” “…เปล่าหรอก ฉันแค่เปรียบเปรยเฉยๆ” “มีใครพูดกับคุณ” “เปล่าจริงๆ” \"หรือคุณรังเกียจกลัวคนอื่นจะรู้ ว่าเป็นผู้หญิงของผม\" \"อย่ามาหาเรื่องกันนะ บอกให้ปล่อยไง!! \" “…” พอลสันมีใบหน้าหงิกงอ ไม่พอใจการแสดงออกของเธอที่เหมือนไม่ต้องการให้ใครรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเรา ทำไมต้องเก็บเป็นความลับ ในเมื่อมีผู้หญิงอีกกี่คนที่อยากเป็นผู้หญิงของเขา การบอกกับคนอื่นว่าคือคนของเขา มันเป็นการปกป้องตัวเองด้วยซ้ำ ใครจะได้ไม่กล้าทำอะไรเธอ \"ปล่อยค่ะ คุณพอลสัน\" “…” ลิฟต์กำลังจะถึงชั้นบนแล้วแต่ไม่มีวี่แววว่าเขาจะเอามือออกจากไหล่เธอสักนิด เรียวหัวใจเต้นแรงเพราะความกลัวว่าถ้ามีคนมาเจอเรายืนอยู่ในลิฟต์ ในสภาพกอดกันแบบนี้มีหวังได้กลายเป็นหัวข้อหลักของการสนทนาแน่ \"คุณ!! \" \"ไม่ปล่อย\" \"ทำแบบนี้ทำไม อยากให้คนอื่นรู้หรือไง\" \"อืม\" \"เอาแต่ใจตัวเอง!! \" ตึ้ง! เสียงลิฟต์จอดที่ชั้นเป้าหมายแล้ว ผลัก!! \"โอ๊ย นี่!! \" เรียวจำใจต้องกัดมือที่โอบไหล่เธอไว้จนคลายออกและสะบัดก้นเดินออกจากลิฟต์ ผ่านหน้าพนักงานที่ยืนรออยู่หน้าลิฟต์ไปอย่างรวดเร็ว พอลสันได้แต่ยืนสะบัดมือตัวเองด้วยความเจ็บปวดก่อนจะเดินตามออกไปแต่ก็ไม่วายส่งสายตาพยาบาทมาให้เธอ ช่างแต่งหน้ากำลังทาแป้งให้ชายหนุ่ม ที่ศีรษะสัปหงกไปมาด้วยความง่วง \"พี่เจค!! อีกครึ่งชั่วโมงจะต้องไปถ่ายแล้วนะครับ\" \"อื้อ!! เอา…เอาโทรศัพท์มาให้หน่อย\" เจคแบมือรอโทรศัพท์ ทั้งที่เปลือกตายังคงปิดสนิท ผู้จัดการส่วนตัวส่งโทรศัพท์ให้ก่อนที่เจคจะกดโทรออกหาใครบางคน \"มายเฟรนด์!! หยุดป้อนงานมาให้สักทีเถอะ ฉันจะตายอยู่แล้ว!! \" [ว่างอีกแล้วเหรอ] \"พอลสัน!! ตั้งแต่วันนั้นฉันแทบไม่ได้พักเลยด้วยซ้ำ!! นายจะมาแก้แค้นฉันแบบนี้ไม่ได้!! \" [อีกสักงานดีไหม] \"No!! \" [แค่นี้นะ] \"What!! เฮ้ ยู มายเฟรนด์ หึ้ย\" \"พี่...พี่เจคครับ\" \"รู้แล้ว!! \" ช่วงบ่ายพอลสันพาเรียวมาที่ร้านอาหารญี่ปุ่นในเมือง เธอคิดว่าเขามาพูดคุยธุระกับใครสักคนจึงยืนอยู่ข้างนอกกับเชนเป็นมารยาท แต่กลับไม่ใช่อย่างที่คิด \"เข้ามาข้างใน\" คำพูดสั้นๆ ตะโกนออกมาทำให้เชนเดินเข้าไปในห้องตามคำสั่ง สักพักก็เดินออกมา “คุณอิงกาญจน์ เชิญเข้าไปข้างในครับ” เธอเปิดประตูเข้าไปในห้องอาหาร VIP ด้วยความงุนงง \"มีอะไรคะ\" \"นั่งลง ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ\" \"ค่ะ\" เธอเดินไปนั่งตรงข้ามกับเขาอย่างว่าง่าย ทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาต้องการจะคุยอะไร พอลสันเอื้อมมือไปหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลที่วางอยู่ส่งให้เธอด้วยสีหน้านิ่งเฉย “นี่คืออะไรคะ” “ลองเปิดอ่านดู” เรียวหยิบซองขึ้นเปิดดูเอกสารข้างใน เปิดอ่านอย่างละเอียด ดวงตาค่อยๆ เบิกกว้างขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความตกใจ \"คะ...คุณ คุณหมายความว่ายังไง\" \"คุณเห็นว่ายังไงล่ะ\" เธอเห็นว่ามันคือสัญญาระหว่างเขากับโรงแรมของเธอ มีเงินทุนจำนวน 200,000,000 บาท มันมากมายกว่าที่เธอยื่นขอเขาไปครั้งแรกเสียอีกและที่สำคัญคือมีลายเซ็นของเขากำกับไว้เรียบร้อยแล้ว รอแค่เธอเซ็นลงไปสัญญาฉบับนี้ก็จะสมบูรณ์ \"แล้ว....แล้วเงื่อนไข\" \"เงื่อนไขก็ยังมีอยู่ หรือว่าพอคุณได้ทุกอย่างไปแล้วจะทิ้งผม\" \"ฉันแค่ไม่เข้าใจ เพราะเงื่อนไขของเรายังไม่จบ\" เรียวยังคงอ่านเอกสารตั้งแต่ต้นจนจบอีกครั้ง ผลประโยชน์ของกำไรทั้งหมดเขาเขียนขอไว้แค่ 30% ทั้งที่สามารถขอได้มากกว่านั้น \"ผมจะกลายเป็นหุ้นส่วนรายใหญ่ของโรงแรมคุณแถมยังเป็นผู้ชายของคุณด้วย ชอบหรือเปล่า\" “…” คำพูดของเขามันชวนให้ใบหน้าเธอร้อนผ่าว แต่ก็ทำให้คิดถึงเรื่องราวที่เคยได้ยินได้ฟังมาว่า บริษัทหรือธุรกิจที่ได้ร่วมลงทุนกับเขา ถ้าไม่ใช่เพราะความพอใจส่วนตัวก็จะเกี่ยวข้องกับเรื่องผู้หญิง ส่วนระหว่างเรา… ไม่รู้เลยว่าเป็นแบบไหนกันแน่ \"ทำไม? ไม่ดีใจเหรอ\" \"ทำไม คุณถึงตัดสินใจให้เอกสารฉันล่ะคะ ทั้งที่เราตกลงกันไว้ว่าสามเดือน\" \"ผมอยากให้\" \"เราคุยกันในฐานะที่ทำธุรกิจร่วมกันใช่ไหมคะ\" \"คุณต้องการจะถามอะไรผมกันแน่\" เขาเลิกคิ้วข้างหนึ่ง มองเธออย่างไม่เข้าใจ \"ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องส่วนตัวใช่ไหม\" พอลสันเอนหลังกับพนักเก้าอี้ก่อนจะยกยิ้มเล็กน้อย \"มานี่สิ\" \"ทำไมคะ\" \"มานี่\" เธอจำใจลุกขึ้นและเดินไปยืนใกล้เขา จากนั้นก็โดนดึงให้นั่งตัก \"อย่าทำแบบนี้ เดี๋ยวมีคนเห็น\" “…” พอลสันทำเป็นไม่ได้ยิน คางเกยไหล่เธอไว้ส่วนจมูกก็คลอเคลียอยู่ที่ซอกคอ ท่อนแขนแกร่งโอบกอดเอวเธอแน่นโดยไม่สนใจว่าหญิงสาวในอ้อมกอดจะพยายามดิ้นขนาดไหนก็ตาม “คุณพอลสัน…” \"กับคุณ ผมมั่นใจว่าคุณทำได้\" เธอหยุดเคลื่อนไหว แอบยิ้มในใจกับความรู้สึกมั่นใจของเขาที่มีให้เธอ แต่… \"แล้วถ้าฉันทำให้คุณขาดทุนล่ะคะ\" \"ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์แล้วกัน\" “…” เรียวรับรู้ได้ถึงลมหายใจรินรดที่ต้นคอ เธอไม่รู้ว่าคำพูดของเขาน่าเชื่อถือได้มากแค่ไหน อย่างน้อยก็ทำให้เธอรู้สึกดี ที่เขายังมองเห็นถึงความสามารถ ไม่ใช่มองแต่ในเรื่องส่วนตัว \"ผมดีกับคุณแบบนี้ อยากให้รางวัลหน่อยไหม\" \"หมาย...หมายถึงอะไร\" \"คืนนี้...\" \"คุณ...คุณ...คุณทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนหรือเปล่า\" เรียวโพล่งคำถามขึ้นมาเพื่อตัดบทเขาอย่างรวดเร็ว \"หมายความว่าไง\" เขาผงกหัวเงยหน้าขึ้นมามองเธอ \"ก็ ให้เงินกับพวกผู้หญิงที่นอนด้วย\" \"ก็เคยให้ เพราะผู้หญิงส่วนใหญ่ที่มา ก็หวังเงินกันทั้งนั้น\" “…” เรียวได้แต่มองเขาด้วยความไม่เข้าใจ เธอไม่รู้ว่าอะไรทำให้เขามีความคิดอคติกับผู้หญิงแบบนี้ ทั้งที่ความจริง อาจจะมีใครสักคนที่เข้าหาเขาด้วยความจริงใจก็ได้ ถึงเธอจะเป็นหนึ่งในคนที่เข้าหาเขาเพราะเงินเหมือนกัน แต่ยังไงเธอก็ต้องแสดงให้เขาเห็นถึงความสามารถ ความเชื่อมั่น และความไว้ใจที่จะทำให้โรงแรมดำเนินต่อไปได้ โดยที่ไม่ทำให้เขาเสียเงินเปล่า \"ฉันว่า รอครบสามเดือนแล้วคุณค่อยคิดอีกทีดีกว่า ถ้าตอนนั้นคุณเห็นว่าฉันไม่มีความสามารถพอ คุณจะปฏิเสธก็ได้นะคะ ฉันไม่ว่า\" \"คุณไม่เชื่อผม? \" \"เปล่า ฉันแค่ยังไม่เชื่อตัวเอง ฉันอยากจะหาประสบการณ์ก่อน พอถึงเวลาที่คุณต้องตัดสินใจ ฉันจะทำให้คุณเห็น ว่าอย่างน้อยฉันก็มีความพร้อมที่จะบริหารโรงแรมโดยใช้เงินของคุณ\" “…” พอลสันกระชับอ้อมกอดแน่นมากขึ้น มองเธอด้วยแววตาหลงใหล ถ้าเป็นคนอื่นคงรีบเซ็นเอกสารแล้วรอเวลานั่งนับเงินอยู่ที่บ้านไปแล้ว แต่เธอกลับไม่แสดงความดีใจด้วยซ้ำ ทั้งที่เขาพยายามเอาใจเธออยู่ \"มองฉัน...แบบนั้นทำไมคะ\" \"ผมชอบคุณ\" \"...\" \"ผมชอบคุณจัง\" \"คุณ...คุณพูดแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนหรือเปล่า\" \"คุณกำลังหึงเหรอ\" \"เปล่าเสียหน่อย\" \"แล้วทำไมต้องถามถึงผู้หญิงทุกคน ทั้งที่ผมพูดกับคุณอยู่คนเดียว\" เธอแค่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาอาจจะมีความรู้สึกพิเศษให้เธอมากกว่าคนอื่น ไม่ใช่แค่คนที่วันหนึ่งอาจจะโดนเขี่ยทิ้งไปโดยไม่รู้ตัว โธ่เอ๊ย!! จากคนที่เคยมั่นใจในตัวเอง ตั้งแต่มาเจอเขาเธอกลับกลายเป็นไม่มีความมั่นใจอะไรเลย บ้าชะมัด \"ฉันขอถามคุณอีกอย่างได้ไหม\" \"อืม\" \"ถ้าฉันไปมีอะไรกับคนอื่นนอกจาก...\" สายตาที่ร้อนเป็นไฟของเขาทำให้เธอค่อยๆ กลืนคำพูดสุดท้ายลงคอไป เธอแค่อยากจะถามเฉยๆ ว่าการเป็นผู้หญิงของเขาเป็นเหมือนคนควงทั่วไปใช่ไหม ไม่ได้จริงจังถึงขนาดคบกันอะไรแบบนั้นใช่ไหม แต่ดูเหมือนเธอจะถามผิดไป… \"คุณอิงกาญจน์...ถ้าคุณกล้า ก็ลองดู\" เขาพูดจบก็ผลักเธอลงก่อนที่ตัวเองจะลุกขึ้นหยิบเอกสารกับซองน้ำตาล \"จะไปแล้วเหรอคะ ยังไม่ได้ทาน...\" \"ไม่มีอารมณ์\" “…” อะไรเนี่ย เธอแค่ถามเฉยๆ ยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย เขาจำเป็นต้องหงุดหงิดขนาดนี้เลยเหรอ \"เอกสารฉบับนี้ ผมจะเก็บไว้เอง อยากเซ็นก็มาขอแล้วกัน\" \"เดี๋ยวสิ\" เธอรีบลุกขึ้นเดินไปจับแขนเสื้อเขาไว้ก็โดนสะบัดทิ้งเบาๆ ขี้งอนเป็นเด็กเลย แต่อย่างน้อยก็ยังได้รู้ว่าเขาก็หวงเธอเหมือนกัน พอลสันหงุดหงิดที่ผู้หญิงคนนี้ พูดจาเหมือนกำลังท้าทายความรู้สึกของเขา ทั้งที่ก็บอกอยู่ว่าเขาชอบเธอ แต่เธอยังจะมาถามว่าถ้าเกิดไปมีอะไรกับผู้ชายคนอื่น... เขาสาบานได้เลยว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นต้องไม่ได้ตายดีแน่นอน! ขณะที่กำลังเดินออกจากร้านอาหาร ก็ต้องผ่านห้องส่วนตัวอื่นๆ ด้วยเหมือนกัน เรียวได้ยินเสียงอะไรบางอย่างจากห้องห้องหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากห้องที่เธอเพิ่งออกมา \"หนูต้องการอะไร บอกฉันสิ\" ประตูห้องถูกแง้มออก เรียวเห็นหญิงสาวผิวสีน้ำผึ้งใส่เดรสสีขาวนั่งอยู่ข้างผู้ชายอายุราวๆ 40 กำลังโดนลวนลามทั้งทางสายตาแล้วยังมีมือไม้ที่คอยลูบไล้ไหล่เปลือยและต้นขาเรียวยาว เธอพยายามปัดป่ายมือออกแต่กลับสู้แรงเขาไม่ได้ \"คุณชลธีคะ คือหนูต้องการให้คุณมาร่วมลงทุนกับธุรกิจของเรา หนูมีแผนงานมานำเสนอ...\" \"ได้ ฉันจะเซ็นให้เลย แต่...หนูต้องไปกับฉันก่อน...\" \"ไม่นะคะ คุณชลธี\" หญิงสาวพยายามดันผู้ชายที่โน้มใบหน้าลงมาอย่างหื่นกามออกห่างจากตัว จนสามารถหลุดออกมาได้ ก็รีบลุกขึ้นจัดชุดเดรสให้เรียบร้อย \"หนูต้องการคุยธุรกิจ ไม่ใช่มาขายตัว!! \" \"แหม อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลย หนูเคยไปหานักลงทุน คนอื่นเหมือนกันใช่ไหมล่ะ แล้วทำไมต้องมาเล่นตัวด้วยเล่า\" \"อย่านะ!! ปล่อย!! \" หญิงสาวโดนผู้ชายคนนั้นทั้งกอดและซุกไซ้ใบหน้าเข้าที่ซอกคอ จนเธอต้องพยายามใช้แรงดันออก จนท้ายที่สุดก็กัดไปที่ใบหูของเขาก่อนจะวิ่งหนีออกมา ทำให้เจอกับเรียวที่ยืนนิ่งอยู่ด้านนอนพอดี สายตาของหญิงสาวไม่ได้จ้องมองเธอแต่กลับจ้องมองไปยังผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอมากกว่า \"คุณ...คุณพอลสัน\"