ตอนที่ 37 ไม่ยอมถูกรังแกง่ายๆ

ในตอนเช้าไป่เซตื่นขึ้นมาทักทายแล้วไปเยี่ยมมู่มู่ที่โรงพยาบาลแล้วก็ไปซ้อมการแสดงต่อ พอไป่เซออกจากโรงพยาบาลไป่เซได้รับทเรียนคราวที่แล้วเธอไม่โง่ที่จะทำอะไรอย่างเปิดเผยให้ตัวเองและมู่มู่เดือดร้อนหลังจากซ้อมเสร็จก็นัดเจอกับมู่มู่อย่างลับๆทุกวันเพื่อไม่ให้เกิดอะไรขึ้นกับเขาอีก ทั้งสองพากันไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะนั่งรับลมเย็นๆในตอนเย็น \" ไป่พรุ่งนี้พี่ต้องกลับแล้วนะ ไป่กลับไปกับพี่ดีมั้ยพี่ไม่สบายใจเลยที่ไป่อยู่ใกล้คนอย่างไป๋เจิ้นหลง \" ไป่เซยิ้มปลอบใจมู่มู่ที่ดูเป็นห่วงเธอ \" พี่ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ พี่ไม่รู้เหรอว่าฉันฉลาดแค่ไหน ไม่ยอมถูกรังแกง่ายๆหรอก \" มู่มู่มองดูท่าทีที่ดูมั่นใจของไป่เซก็ยิ้มออกมาอย่างอบอุ่นเขารู้ดีว่าคนอย่างเธอนั้นเก่งและฉลาด \" อืมมีอะไรก็โทรมากาพี่เป็นคนแรกนะ อยู่ที่นี่คนเดียวดูแลตัวเองดีๆ \" \" ค่ะพี่เองก็เช่นกันนะต้องดูแลตัวเองดีๆ \" มู่มู่ยิ้มอย่างมีความสุขช่วงเขารู้สึกว่าช่วงเวลาแห่งความสุขนี้มันผ่านไปเร็วเหลือเกิน เขามาจับมือไป่เซเบาแล้วสบตากับเธออย่างอบอุ่น \" อืม อยู่ให้ห่างจากไป๋เจิ้นหลงไว้นะไป่เวลาที่เราห่างไกลกันคุณต้องรักษาเนื้อรักษาตัวดีๆอย่าให้ถูกรังแกได้ ถึงเวลาผมจะให้คุณพ่อคุณแม่ผมไปขอหมั้นคุณ ถึงเวลานั้นต่อให้มีไป๋เจิ้นหลงสิบคนก็ไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว \" มู่มู่รู้สึกว่าไป๋เจิ้นหลงนั้นอันตรายและโหดเหี้ยมเป็นคนที่มีอิทธพลสูงแม้แต่เจ้าหน้าที่ระดับสูงยังให้ความเคารพยำเกรงและวิธีต่างๆนาๆที่จะลงมือทำร้ายคนโดยไม่เกรงกลัวกฎหมาย เพราะความฉลาดหลักแหลมของไป๋เจิ้นหลงบวกกับเลขาเจียของเขามักทำอะไรรอบคอบและถูกกฎหมายไม่ทิ้งร่อยรอยของหลักฐานให้หลงเหลือ ไป่เซชะงักไปกับคำพูดของมู่มู่ที่เธอรู้สึกว่ามันมีความหมายแฝงแต่ในความเป็นจริงเป็นเธอเองที่คิดมากไปกับคำว่า รักษาเนื้อรักษาตัวดีๆ ความรู้สึกผิดภายในใจที่มีต่อมู่มู่ได้หลั่งไหลพรั่งพรูออกมาจากใจเธอนิ่งเงียบไปสักพักแต่ยังคงยิ้มในหน้ากลบเกลื่อนความรู้สึกผิดนั้นไว้ \" ค่ะพี่ไม่ต้องห่วงหรอกฉันจะดูแลตนเองอย่างดี \" มู่มู่ได้ยินแบบนี้ก็สบายใจยิ้มออกมาอย่างอบอุ่นไป่เซมองดูนาฬิกาในมือเข็มสั้นชี้เลขหกเข็มยาวชี้เลขห้าเธอพูดขึ้นว่า \" พี่มู่พวกเรากลับกันเถอะวันนี้ฉันรับปากคุณปู่ไว้ว่าจะกลับไปทานข้าวเย็นที่บ้านด้วย \" มู่มู่พยักหน้าจากนั้นทั้งสองก็ลุกขึ้นแล้วเดินจูงมือกันเดินออกจากสวนสาธารณะแล้วบ้ายบายแยกย้ายกันกลับ ก่อนหน้านี้ไป๋เจิ้นหลงรู้สึกว่าไป่เซไม่ดื้อเชื่อฟังอย่างดีเลยสั่งให้จินฟากับจินซาเลิกติดตามมู่มู่แต่เขากลับไม่รู้เลยว่ามันคือแผนของไป่เซ เมื่อกลับถึงคฤหาสน์ของคุณปู่อาหารก็ถูกจัดไว้บนโต๊ะอย่างเรียบร้อย เมื่อคุณปู่ไป๋เห็นเธอก็ยิ้มอย่างอบอุ่น \" กลับมาแล้วเหรอ \" ไป่เซยิ้มแล้วตอบว่า \" ค่ะ \" จากนั้นก็กวาดสายตามองบนโต๊ะอาหารที่มีอาหารจัดวางเยอะแยะเต็มโต๊ะดวงตาเธอโตอย่างประหลาดใจ แต่ก็ไม่ได้มองไปที่ไป๋เจิ้นหลงที่นั่งเลยและไม่สนใจเขาด้วยซ้ำราวกับว่าเขาเป็นเพียงอากาศที่มองไม่เห็นแต่บนใบหน้าเธอแสดงความดีใจประหลาดใจออกมาจึงมองไม่ออกว่ากำลังเมินคนอยู่ ไป๋เจิ้นหลงรู้สึกหงุดหงุดไม่พอใจเล็กน้อยแต่ก็ข่มอารมณ์ไว้เพราะเขาสามารถให้อภัยเธอได้เมื่อเทียบกับเธอที่เชื่อฟังเขามาตลอดเกือบสองอาทิตย์ เช้าอยู่ทานข้าวก่อนออกจากบ้านเย็นกลับมาเร็วทานข้าวพร้อมหน้ากันกับคุณปู่ \" ว้าว! ทำไมวันนี้ถึงมีอาหารเต็มโต๊ะเยอะแยะไปหมดเลยละคะคุณปู่ \" คุณปู่ไป๋ยิ้มยังไม่ตอบเธอแต่บอกให้เธอนั่งก่อน \" ดูเข้าสิตื่นเต้นอะไรกันมานั่งทานข้าวก่อน \" \" ค่ะ \" ไป่เซนั่งลงข้ามกับไป๋เจิ้นหลงอย่างเชื่อฟังโดยมีคุณปู่นั่งที่หัวโต๊ะ จากนั้นคุณพ่อไป๋กับคุณแม่ไป๋ก็เดินเข้ามาที่โต๊ะอาหารด้วยใบหน้ายิ้มๆ เมื่อเห็นคุณพ่อคุณแม่ของไป๋เจิ้นหลงทีไป่เซก็ยิ่งประหลาดใจ : นี่มันวันสำคัญอะไรเนี่ยทำไมมีลางสังหรแปลกๆ : ไป๋เจิ้นหลงนั่งเงียบๆใบหน้าเรียบเฉยและเย็นชาดูเป็นลูกชายที่ดีเชื่อฟังพ่อแม่ผู้ใหญ่ คุณปู่ไป๋รู้สึกว่าท่าทางไป่เซที่กำลังสำรวจนั้นมีความงงงวยและตกตะลึงเล็กน้อยจึงเอ่ยขึ้นว่า \" อวี้เอ๋อร์ หนูไปนั่งข้างๆเจิ้นหลงสิ \" ไป่เซมองไปที่คุณปู่ด้วยความสงสัยและไม่อยากจะเชื่อหูตนเอง แต่เธอก็ลุกขึ้นไปนั่งข้างๆไป๋เจิ้นหลงอย่างเชื่อฟัง เธอมองไปยังที่นั่งตรงข้ามที่ถูกเว้นไว้สองที่ใกล้ๆคุณปู่ เธอสงสัยมากแต่กลับไม่เอ่ยถามอะไรแล้วสงบสติอารมณ์ตนเองลงไม่ให้ตื่นเต้นแล้วคอยสังเกตต่อไป ทันใดนั้นก็มีคนมาเพิ่มอีกจริงๆคนที่เข้ามาคือพ่อกับแม่ของเธอที่มาพร้อมกับบอดี้การ์ด \" พ่อ! แม่ ! \" เธอตกใจจนอุทานออกมาเธอไม่เคยคิดว่าพ่อแม่ของเธอจะมาที่จีนแล้วมาที่บ้านของตระกูลไป๋ : โอยตายแล้ว ให้ตายสิ ตายๆๆๆ นี่มันเรื่องอะไร ทำไมอยู่ๆพ่อกับแม่ถึงมาที่นี่ โอ้มายก๊อด จะบ้าตายนี่มันแผนอะไรของไป๋เจิ้นหลงอีกเนี่ย : คนใช้เห็นพ่อแม่ของคุณหนูไป่ของเขาก็รีบวิ่งไปต้อนรับแล้วเชิญมานั่งยังที่นั่งที่ถูกจัดไว้ พ่อแม่ของไป่เซรู้สึกเกรงๆมองที่คุณท่านไป๋ \" สวัสดีครับคุณท่านไป๋ \" พ่อของไป่เซยกมือไหว้ทักทายจากนั้นแม่ของไป่เซก็ยกมือไหว้ด้วยเช่นกัน \" สวัสดีค่ะไม่ทราบว่าคุณท่านไป๋สบายดีมั้ยคะ ไม่ได้เจอคุณท่านนานมากแล้วคุณท่านยังดูหนุ่มเหมือนเดิมเลยนะคะ \" แม่ของไป่เซเป็นคนพูดเก่งวาวาก็ได้จากแม่ของเขาเนี่ยะแหละอย่างเขาว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นไป่เซพูดไม่ค่อยเก่งเหมือนพ่อของเธอ คุณปู่ไป๋ยิ้มแย้มพูดกับแม่ของไป่เซเขาดูมีความสุขอารมณ์ดีเป็นพิเศษ (พูดภาษาไทย )ตระกูลไป๋ทุกคนจะพูดได้สามภาษาขึ้นไป \" คุณก็ให้พูดให้ผมดีใจไปผมอายุปูนนี้แล้วจะหนุ่มจะแน่นเหมือนพวกคุณได้ยังไงกันฮ่าๆๆ \" จากนั้นแม่ของไป่เซก็มองไปทางคุณพ่อไป๋กับคุณแม่ไป๋แบบเกรงๆส่วนคุณพ่อไป๋คุณแม่ไป๋ก็ยิ้มให้พวกเขาอย่างเป็นมิตร \" อ้อ พูดคุณกับคุณจนลืมแนะนำเลย นี่คือ ไป๋เหอหลง ลูกชายผมเป็นพ่อของเจิ้นหลง ส่วนคนนี้คือลูกสะใภ้ผมชื่อไป๋อี้เหรินเป็นแม่ของเจิ้นหลง \" พ่อแม่ของไป่เซยิ้มพ่อแม่ของไป่เซลุกขึ้นโค้งตัวเล็กน้อยทักทายพวกเขา พ่อแม่ของไป๋เจิ้นหลงก็ให้เกียรติลุกขึ้นโค้งตัวทากทายเช่นกัน \" ฉันชื่อแป๊ะค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณไป๋เหอหลงคุณไป๋อี้หรง \"แม่ไป่เซทักทายด้วยใบหน้ายิ้ม \" ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ผมเส่อครับ \" พ่อไป่เซพูด จากนั้นคุณพ่อไป๋ก็พูดว่า \" ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ \" \" ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ \" คุณแม่ไป๋พูด คุณแม่ไป๋กับคุณพ่อไป๋แต่งตัวดูสง่ารังสีสมกับเป็นเศรษฐีร่ำรวยส่วนคุณพ่อคุณแม่ของไป่เซนั้นแต่งตัวธรรมดาพอดูดีแบบชาวบ้านเข้าพบผู้หลักผู้ใหญ่ \" เมื่อรู้จักกันแล้วก็เริ่มทานข้าวกันเถอะ \" จากนั้นเหล่าแม่ครัวแม่บ้านก็เตรียมน้ำผักผลไม้และไว้ท์แดงไว้พร้อมเสิร์ฟ ทุกคนบนโต๊ะอาหารทานข้าวไปพูดคุยไปอย่างมีความสุขมีไป่เซคนเดียวที่พูดอะไรไม่ออกแม้แต่ยิ้มก็ยิ้มแทบไม่ไหวแต่เธอก็ไม่อาจให้ใครมองเห็นได้ ไป๋เจิ้นหลงตักอาหารให้เขาอย่างรักใคร่และยิ้มอย่างอบอุ่นไป่เซยิ่งรู้สึกขนลุกขนพอง การกระทำของเขาตกอยู่ในสายตาของพ่อแม่ไป่เซ พวกเขาเหลือบมองเป็นครั้งคราวคอยสังเกตเป็นระยะๆระหว่างทานข้าว ไป๋เจิ้นหลงเห็นว่าไป่เซดูฝืนๆจึงกระซิบข้างหูเธอในจังหวะที่ตักอาหารใส่จานเธอ \" ที่รักคุณรู้สึกว่ามันมีอะไรผิดปกติหรือ? \" พูดจบก็ยกยิ้มขึ้นที่มุมปากเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหล่าที่ทำคนหัวใจจะวาย : ไป๋เจิ้นหลงหมายความว่าไง : ไป่เซได้แต่ถามในใจ ดวงตาไป่เซลุกโตจากนั้นก็หรี่ตายิ้มแย้มเผยใบหน้าที่สวยงามตรงหน้าไป๋เจิ้นหลง ไป๋เจิ้นหลงมองใบหน้าตรงหน้าที่พริ้มแพรวพราวเสน่ห์ริมฝีปากนั้นยั่วยวนใจเขาเหลือเกิน เหมือนต้อนมนต์สะกดค่อยๆเอาใบหน้าเข้าใกล้เธอไป่เซตกใจกับพฤติกรรมที่ไม่ไว้หน้าเธอต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ เธอจึงหยิกเข้าที่เอวด้านหลังของไป๋เจิ้นอย่างแรงไป๋เจิ้นหลงสะดุ้งนั่งตรงทันทีใบหน้าหงิกงอนิดหน่อยแต่แค่แวบเดียวแล้วกลายเป็นรอยยิ้มอันทรงเสน่ห์ทันที การการทำของพวกเขาตกอยู่ในสายตาของผู้ใหญ่ทำให้ผู้ใหญ่ยิ้มอย่างมีความสุขแต่คนที่ดูจะไม่ค่อยมีความสุขแต่ก็ฝืนๆยิ้มไปมีแต่พ่อแม่ของไป่เซ ใครจะมีความสุขได้ล่ะลูกสาวที่ยังโสดยังสาวเกือบจะถูกผู้ชายจูบต่อหน้าเขาที่เป็นพ่อแม่ ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่การทานข้าวการพูดคุยก็จบลง หลังจากทานข้าวเสร็จผู้ใหญ่ก็ขอคุยกันเป็นการส่วนตัว \" พวกคุณเดินทางมาไกลคงเหนื่อยมากแล้วงั้นผมขอเข้าประเด็นสำคัญเลยแล้วกัน \" ก่อนหน้านี้พ่อแม่ไป่เซปฏิเสธที่จะมาจีนเพราะบอกว่าไม่มีเวลาว่างคุณปู่ได้พูดเกลี้ยกล่อมจนเขายอมมาแต่มาได้แค่สองวันก็ต้องกลับ \" ค่ะ/ครับ \" พ่อแม่ไปเซตอบพร้อมพยักหน้าอย่างจริงจังและตั้งใจ \" คือหลานชายของผมชอบพอกับไป่เซพวกเขาอยู่ด้วยกันแล้วถ้าจะให้พวกเขาหมั้นกันแล้วแต่งงานกันคุณมีความเห็นว่าอย่างไร \" พ่อแม่ของไป่เซตกใจดวงตาเบิกกว้างแต่ก็ไม่เชื่อว่าลูกสาวจะอยู่ก่อนแต่งเพราะด้วยนิสัยลูกเขาไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้เลยแต่เมื่อนึกถึงภาพเมื่อกี้ก็อดที่จะไม่ใช่ไม่ได้เพราะทั้งสองดูมากกว่าพี่น้องจริงๆ เมื่อเห็นพ่อแม่ไป่เซนิ่งเงียบไปด้วยความลังเลคุณแม่ไป๋จึงพูดเสริมว่า \" พวกเราเองก็เอ็นดูหนูไป่เหมือนกับลูกแท้ๆพวกเราดีใจมากเมื่อรู้ว่าความสัมพันธ์มากกว่าพี่น้องค่ะ ฉันพูดตรงๆนะคะคุณแป๊ะคุณเส่อที่พวกเราเชิญคุณมาก็เพราะฉันอยากคุยเรื่องหมั้นหมายแต่งงานของหนูไป่กับเจิ้นหลงฉันอยากได้หนูไป่เป็นลูกสะใภ้จริงๆค่ะ \" พ่อแม่ของไป่เซอ้ำอึ้งและรู้สึกเกรงใจไม่รู้จะตอบยังไงสุดท้ายคุณแม่ไป๋ก็พูดขึ้นว่า \" ให้เป็นการตัดสินใจของพวกเขาเองเถอะค่ะฉันเคารพในการตัดสินใจของลูก พวกเราเลี้ยงลูกก็เลี้ยงได้แค่ตัวให้โตขึ้นเท่านั้นแต่ใจเขาฉันไม่สามารถบังคับหรือว่าตัดสินใจแทนได้จริงๆค่ะต้องขอโทษด้วยนะคะ \" พ่อของไป่เห็นด้วยกับภรรยายิ้มเจื่อนพร้อมกับพูดว่า \" ใช่ๆครับ ขอบคุณแทนลูกสาวเราที่พวกคุณรักและเอ็นดูเธอ \" \" อืมเช่นนั้นก็ดี งั้นเป็นอันว่าพวกคุณเห็นด้วยกับการที่อวี้เอ๋อร์จะหมั้นหมายกับหลานชายผม \" คุณปู่ไป๋พูด \" ย่อมต้องเห็นด้วยและดีใจเป็นอย่างยิ่งค่ะถ้าเธอตกลงแต่งงาน \" \" ขอบคุณแป๊ะมากเลยนะคะที่ไม่ปฏิเสธทางเรา ฉันไม่มีลูกสาวเลยตอนรู้ว่าหนูไป่เป็นลูกบุญธรรมฉันดีใจมากๆเลยค่ะอีกอย่างฉันอยากจะได้เธอเป็นลูกสะใภ้จะได้กลายเป็นลูกจริงๆอย่างสมบูรณ์ \" คุณแม่ไป๋พูดอย่างดีใจ แม่ไป่เซมองไปทางเขาแล้วบ่นในใจ : ฉันก็ปฏิเสธอ้อมๆไปทีหนึ่งแล้วพวกคุณฉลาดและสูงส่งขนาดนี้ฉันจะกล้าปฏิเสธรอบสองได้ยังไง : \" ค่ะ \" แม่ไป่เซยิ้มเจื่อนๆอย่างไม่มั่นใจ \" เมื่อตกลงกันได้แล้วพวกคุณก็บ้านที่บ้านฉันนี้แหละผมจะให้แม่บ้านไปเปิดห้องให้ พวกคุณจะได้ขึ้นไปพักผ่อนพรุ่งนี้คุณก็ต้องเดินทางกลับแล้ว เสียดายจริงๆคุณน่าจะมีเวลามากกว่านี้จะได้อยู่ร่วมงานเปิดตัวธุรกิจของบริษัท \" \" ค่ะเสียดายจริงๆ ไว้โอากาสหน้าถ้ามีเวลาค่อยมาใหม่นะคะ \" แม่ไป่เซพูด \" ค่ำแล้วไปพักเถอะผมก็จะขึ้นไปนอนพักแล้ว ผมจะให้แม่บ้านพาคุณขึ้นไปบนห้องของคุณนะครับ \" \"ค่ะ/ครับ \" คุยกันเสร็จทุกคนก็แยกย้ายคนใช้ก็พาพ่อแม่ไป่เซขึ้นไปพักผ่อนบนห้องชั้นสองพ่อแม่ไป๋เจิ้นหลงก็ขับรถกลับคฤหาสน์ของตนเองคุณปู่ไปก็ขึ้นไปนอน เมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องพ่อแม่ไป่เซตะลึงกับห้องนอนขนาดใหญ่เตียงขนาดใหญ่นุ่มเด้งดึ๋งห้องนอนหรูหราแบบนี้เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อนในชีวิต จากนั้นคุณแม่ไป่ก็นึกถึงห้องลูกสาวและอยากจะรู้ว่าห้องลูกสาวจะสวยงามและใหญ่ขนาดไหนจึงหันไปถามคนใช้ว่า \" หนูห้องลูกสาวฉันอยู่ไหนจ๊ะฉันอยากไปหาลูกสาวน่ะ \" คนใช้ทำท่าลำบากใจคุณแม่ไป่เซจึงถามว่า \" ทำไมล่ะมีไรรึเปล่า \" คนใช้รีบตอบว่า \" ไม่มี ไม่มีอะไรค่ะงั้นพรุ่งนี้เช้าดิฉันจะเอาคีการ์ดห้องคุณหนูมาให้คุณนะคะ \" \" จ่ะ \" แม่ของไป่เซพูดอย่างพอใจคนใช้ก็ออกจากก้องไปพ่อแม่ของไป่เซนั่งบนโซฟานุ่มๆแล้วไปนอนลงบนเตียงใหญ่ คนใช้ออกจากห้องก็เดินลงไปชั้นล่างบอกเรื่องทั้งหมดให้หัวหน้าแม่บ้านฟังหัวหน้าแม่บ้านยิ้มแล้วโทรเข้าที่ห้องคุณท่านไป๋ \" ตริ้ง...ตริ้ง....\" เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น เลขาจินเฉิงก็ไปรับสายทันทีถามออกไปว่า \" มีอะไร \" \" คือคุณแม่ของคุณหนูไป่อยากได้คีการ์ดห้องคุณหนูไป่ค่ะดิฉันจึงมาถามคุณท่านก่อนว่าจะให้เอาให้มั้ยคะ \" \" อืมรอสักครู่ \" จากนั้นเลขาจินเฉิงก็ไปถามคุณท่านทีนอนดูทีวีอยู่บนเตียง \" คุณท่านครับแม่บ้านบอกว่าคุณแม่ของคุณหนูต้องการคีการ์ดห้องคุณหนูครับ \" เมื่อคุณปู่ไป๋ได้ยินเช่นนี้ดวงตาก็เป็นประกายด้วยรอยยิ้มทันที \" อืม จริงเหรอดีๆ ให้เอาให้เลยแต่ต้องให้พรุ่งนี้เช้า \" \" ครับ \" จากนั้นเลขาก็คุยโทรศัพท์ต่อ \" พรุ่งนี้เช้ามือเอาคีการ์ดไปให้คุณแม่คุณหนูได้เลย \" \" ค่ะทราบแล้วค่ะ \" แม่บ้านพูดจบก็วางสายไป \" ส่งข้อความบอกเจิ้นหลงด้วย \" คุณปู่ไป๋หันไปกำชับเลขา \" ครับ \" จากนั้นเลขาก็พิมพ์ข้อความส่งไปยังเบอร์ของไป๋เจิ้นหลงทันที ไป๋เจิ้นหลงที่นอนอยู่บนเตียงเสริมเปิดดูข้อความก็ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ *** ขอบคุณนักอ่านทุกคนนะคะ*** Paizay