ตอนที่ 49 เราแต่งงานกันนะ

ไป่เซเปิดหน้งสือออกมาข้างในเป็นตัวหนังสือจีนโบราณที่ถูกเขียนอย่างประณีตตวัดตัวอักษรผ่านปลายภู่กันลงบนกระดาษโบราณ คงเป็นกระดาษที่ดีที่สุดในยุคนั้นจากตัวหนังสือเห็นได้ชัดว่าผู้เขียนมีความตั้งใจและมีฝีมือในการเขียนเป็นอย่างมาก ตัวหนังสือจีนโบราณนี้คล้ายกับที่ไป่เซเคยอ่านเจอมามาก ถ้าจำไม่ผิดอายุราวๆห้าพันปี แม้ตัวหนังสือนี้เธออ่านออกไม่หมดแต่เธอสามารถรับรู้อ่านได้โดยสัญชาตญาณของเธอ นิ้วมือเธอสัมผัสเนื้อกระดาษทำให้รู้ทันทีว่ากระดาษนี้ทำจากต้นปาปิรัสหรือต้นกกนั่นเอง เธอตื่นเต้นเป็นอย่างมากคิดไม่ถึงว่าเธอจะได้สัมผัสเนื้อกระดาษโบราณอายุหลายพันปี ความจริงก่อนหน้านี้ตอนเธอเรียนมัธยมเธอสงสัยว่ากระดาษผลิตจากอะไรเธอจึงไปค้นตามอินเตอร์เน็ตและรู้ที่มาที่ไป และรู้ว่ากระดาษมีใช้มานานมากแล้ว ในสมัยโบราณการผลิตกระดาษเพื่อใช้ขีดเขียนบันทึกนั้นค่อนข้างยุ่งยากและรู้ว่าคนสมัยก่อนตั้งแต่จีน อียีปโรมานต่างใช้ต้นปาปิรัสในการทำกระดาษ ไป๋เจิ้นหลงมองเธอนั่งลงบนโซฟาข้างๆเธอบนโต๊ะเต็มไปด้วยหนังสือและแผ่นไม้ที่บันทึกเรื่องราวต่างๆวางเต็มโต๊ะ \" เปิดอ่านสิ มีอะไรไม่เข้าใจถามได้ ผมอ่านจบแล้วและรู้ทุกอย่างหมดแล้ว วันนี้คุณอยากอ่านนานแค่ไหนก็ได้ ผมจะรอหรือถ้าคุณอยากอ่านทั้งคืนเรานอนค้างที่นี่ได้ มีห้องนอนอยู่ \" ไป่เซไม่ได้หันไปมองเขาแต่ตอบเพียงสั้นๆอย่างไม่ใส่ใจว่า \" อืม \" ไป่เซเริ่มเปิดหนังสืออ่านทันที พลิกไปทีละหน้าๆเรื่อยๆเวลาก็ผ่านไปเร็วอย่างไม่รู้ตัวท้องฟ้าก็มืดลงแล้วแต่สายตาไป่เซยังคงจดจ่ออยู่บนหนังสือเล่มนั้นในมือ ยิ่งอ่านเธอยิ่งปลงความจริงเธอไม่อยากสนใจเอาความแค้นนั้นแล้วเธอได้ทิ้งมันไปกับอดีตนานแล้ว เธอใช้เวลาอ่านอยู่นานเป็นเวลาสองวันสามคืนราวกับอ่านนิยายเล่มโปรดเรื่องราวถูกบันทึกไว้อย่างละเอียดเกี่ยวกับเรื่องราวเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตลอดเวลาที่อ่านเธอพักแค่ทานข้าวเท่านั้นบางช่วงบางตอนก็สงสารตัวเองจนน้ำตาซึมออกมา พอเธอปิดหนังสือลงไป๋เจิ้นหลงก็ถามเธอว่า \" ทีนี้คุณรู้หรือยังว่าแท้จริงแล้วเรื่องราวทั้งหมดเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นวางแผนแต่แรกแล้ว เรื่องราวถูกเปิดเผยหลังจากคุณและผมตายไปแล้วเธอจึงสารภาพว่าเป็นคนวางแผน ความรักที่ผมมีให้คุณไม่ได้ลดน้อยลงเลย \" \" ช่างเถอะเรื่องราวจะเป็นยังไงฉันไม่ได้สนใจแล้วที่ฉันมาอ่านเพราะความอยากรู้เท่านั้น \" ไป่เซพูดพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย \" เรากลับกันเถอะค่ะ \" พูดจบไป่เซก็ลุกขึ้นเดินออกไปแต่ไป๋เจิ้นหลงกลับดึงเธอลงมานั่งบนตักของเขาแล้วโอบกอดเธอจากด้านหลังพร้อมกับพูดเบาๆข้างหูเธอว่า \" ไป่เราแต่งงานกันนะ \" ไป่เซไม่ตอบเงียบไปสักพักแล้วเอ่ยขึ้นว่า \" ถ้าฉันแต่งงานกับคุณแล้วผู้หญิงของคุณคุณเจียผิงเฟยจะทำยังไงไหนจะดาราสาวที่ชื่อลู่เหยียนอีกล่ะ คุณคิดให้ดีก่อนพูดแม้ฉันจะรู้เรื่องราวกระจ่างแล้วแต่คุณอย่าลืมสิว่า เจียผิงเฟยคือหลันเอ๋อร์ของคุณนะความสัมพันธ์ของเธอกับคุณเป็นยังไงคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ \" \" พวกเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้วผมเคยรักเธอก็จริงแต่รักในฐานะน้องสาวส่วนเรื่องลู่เหยียนคุณไม่ต้องห่วงผมไม่เคยแตะต้องตัวเธอเลย \" \" แล้วคุณหนูอันอันล่ะ อย่าบอกนะว่าไม่เคยแตะต้องเหมือนกัน \" ไป๋เจิ้นหลงพูดไม่ออกการเงียบแสดงออกกลายๆว่าเขายอมรับ เขาจูบกับเธอจริงแต่แค่จูบเฉยๆ ไป่เซเห็นว่าเขายอมรับเธอกลับรู้สึกเกลียดและขยะแขยงขึ้นมาทันใด \" ฉันรังเกียจและขยะแขยงพฤติกรรมสำส่อนของคุณ \" พูดจบเธอก็ลุกออกจากตักของไปเจิ้นหลงแล้วเดินลงไปชั้นล่างเพื่อที่จะออกจากบ้านที่เรียกว่าห้องสมุดหลังนี้ ไป๋เจิ้นหลงตะลึงกับคำพูดของไป่เซเขาไม่คิดว่าเธอจะรู้เรื่องผู้หญิงของเขาเยอะมากมายขนาดนี้และที่ทำให้เขาช็อคไปคือคำว่า รังเกียจ ขยะแขยง ทำให้เขาต้องทบทวนตัวเองใหม่ จากนั้นก็ลุกขึ้นรีบก้าวเท้ายาวตามไป่เซลงไปพร้อมกับตะโกนเรียกให้เธอหยุด \" ไป่คุณหยุดก่อนหยุดคุยกันให้รู้เรื่องก่อน \" เขาตามเธอลงมาถึงชั้นสองเมื่อเห็นว่าเธอไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเขารีบไปคว้าแขนของเธอไว้จากด้านหลังโดยที่ไป่เซไม่หันมองเขาเลยแม้แต่น้อย ไป่เซเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้หงุดหงิดโมโหกะแค่เรื่องผู้หญิงของไป๋เจิ้นหลงเกี่ยวอะไรกับเธอกัน \" ไป่คุณสืบเรื่องของผมใช่มั้ย \" จังหวะนี้ไป่เซหันมาทางเขาในใจไป่เซก็หัวเราะเยาะตัวเองเบาๆสืบน่ะเรื่องจริงแต่สาเหตุที่สืบเธอก็สับสนไม่รู้ทำไมถึงอยากสืบ หลังจากถูกลักพาตัวไปพอเธอฟื้นเธอก็ขอให้ฉู่เฉียวช่วยตามสืบเรื่องผู้หญิงของไป๋เจิ้นหลงด้วยฝีมือที่ยอดเยี่ยมของฉู่เฉียวเขาสืบไม่ถึงอาทิตย์ก็ได้ข้อมูลอย่างละเอียด \" ถ้าใช่แล้วจะทำไม ฉันเกือบตายเพราะผู้หญิงของคุณไม่ใช่เหรอการที่ฉันสืบเพื่อให้รู้ว่าต้องระวังตัวยังไงมันผิดเหรอคะ \" เจ้าแม่ปากกับใจไม่ตรงกันต้องยกให้เธอและดูคำพูดเธอดูจะมีน้ำหนักมีเหตุผลน่าเชื่อถือและมีความเป็นไปได้ว่าสืบเพราะสาเหตุนี้ ความผิดหวังก็ก็ผ่านเข้ามาในแววตาของไป๋เจิ้นหลงทันที แววตาดำลึกแข็งกร้าวราวกับถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งให้ความรู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมาในฉับพลันเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า \" ไป่มันจะไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นกับคุณอีกแล้วใครที่กล้าทำร้ายคุณอีกผมจะไม่ปล่อยให้มันคนนั้นได้หายใจบนโลกนี้อีกเป็นอันขาด \" ผู้หญิงของเขาเขาจะยอมให้เธอถูกรังแกเป็นครั้งที่สองได้อย่างไรไม่มีทางอยู่แล้ว \" คุณจะพูดแค่นี้ใช่มั้ยถ้าไม่มีแล้วก็กลับ \" ไป่เซเตรียมจะหันหลังเดินออกไปแต่ไป๋เจิ้นหลงก็พูดหยุดเขาอีกครั้ง \" เดี๋ยวก่อน \" \" มีอะไรอีกคะ \" ไป่เซเริ่มรู้สึกเบื่อเต็มทีจึงุามออกไปอย่างไม่สบอารมณ์ \" คุณไปบอกเลิกคุณชายมู่แล้วยุติความสัมพันธ์กับเขา \" ไป่เซขมวดคิ้วด้วยความโกรธทันที \" ไป๋เจิ้นหลงเรื่องของฉันกับพี่มู่ฉันจัดการเองได้คุณสบายใจได้ถึงแม้ฉันจะรักพี่มู่แค่ไหนฉันก็ไม่เอาร่างที่สกปรกผ่านคุณมาแล้วไปหลอกพี่มู่หรอก ฉันไม่มีนิสัยทำร้ายคนดี \" คำพูดของไป่เซเหมือนจะทำให้เขาหายห่วงหายกังวลแต่มันก็แทงเข้ามาในใจเขาจนพูดไม่ออกเช่นกัน \" อืม งั้นก็ดี สกปรกกับสกปรกต้องคู่กันถึงจะเหมาะสม \" ไป๋เจิ้นหลงตั้งใจย้ำคำพูดของไป่เซเน้นคำว่า สกปรก ไป่เซมองเขม็งไปทางเขาอย่างโกรธเคืองบนตัวเธอนั้นถูกปกคลุมด้วยความเย็นชา \" ปล่อยได้รึยัง \" ไป๋เจิ้นหลงปล่อยไป่เซแล้วเดินตามหลังเธอไปรอยยิ้มบนใบหน้านั้นแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ \" ผู้หญิงแบบคุณน่าสนใจที่สุด \" จากนั้นก็รีบตามไปข้างๆเธออย่างสบายใจราวกับว่าเรื่องของพวกเขานั้นได้คลี่คลายแล้วส่วนหนึ่ง ณ คฤหาสน์ตระกูลไป๋ คุณแม่ไป๋เห็นว่าลูกชายกลับมาแล้วทั้งสองเดินกลับเข้ามาในบ้านในห้องโถงใหญ่คุณแม่ไป๋รีบออกมาเขาพวกเขา \" กลับมาแล้วเหรอลูกไป่หนูหายไปไหนมาตั้งสองวัน \" ไป่เซไม่อยากพูดอะไรมากตอบไปว่า \" ไปทำธุระข้างนอกค่ะไม่สะดวกไปกลับจึงค้างที่นั่นเลยค่ะ \" \" กลับมาก็ดีแล้วไปรีบเข้าไปในบ้านกันเถอะ \" คุณแม่ไป๋พูดพร้อมกับโอบเอวไป่เซดูท่าทางรีบร้อนนิดหน่อยไป๋เจิ้นหลงเลยเอ่ยถามไปว่า \" คุณแม่มีอะไรหรือเปล่าครับ \" \" เข้าไปข้าในลูกก็จะรู้เองไปๆๆๆ \" เมื่อเข้ามาในห้องรับแขกไป๋เจิ้นหลงถึงกับขมวดคิ้วแววตาเย็นชาราวกับปกคลุมด้วยน้ำแข็งในทันที : ชาร์ล! คุณลุง! คุณป้า! : ไป๋เจิ้นหลงคิดไม่ถึงว่าคุณชายชาร์ลจะบุกมาถึงบ้านเขา คุณแม่ไป๋พาไป่เซไปนั่งลงข้างๆเขาอย่างมีความสุขใบหน้ายิ้มแย้ม \" นี่ค่ะพี่อี้เหมิงไป่เซลูกสาวบุญธรรมและจะเป็นลูกสะใภ้ในอนาคตของฉัน ลูกไป่คนนี้คือพี่สาวแม่ส่วนคนนี้คือพี่เขยแม่มีศักดิ์เป็นคุณลุงคุณป้าของหนูจ้ะ \" \" สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า \" ไป่เซยกมือไหว้สองลุงป้าพยักหน้ารับยิ้มแก้มปริ่มดูเอ็นดูไป่เซมาก ไป๋เจิ้นหลงที่ยืนอยู่ก็เอ่ยทักทายขึ้นตามมารยาท \" สวัสดีครับคุณลุงคุณป้า \" \" เจิ้นหลงไม่เจอกันนานดูหล่อเหลามีเสน่ห์แถมดูเป็นผู้ใหญ่สุขุมมีสง่าราศีจริงๆเลย \" แม่ของคุณชายชาร์ลเอ่ยชื่นชม \" ขอบคุณครับ \" แม้จะเย็นชาแต่มายาทต่อหน้าผู้ใหญ่ไป๋เจิ้นหลงถูกสอนมาอย่างดีตั้งแต่เด็กไม่ลืมที่จะขอบคุณเมื่อมีคนชม \" คุณพี่ก็พูดเกินไปหลานชาร์ลก็ใช่ย่อยที่ไหนล่ะทั้งหล่อทั้งเก่งบริหารงานได้ยอดเยี่ยมแบบนี้คงมีสาวๆตามต่อแถวเป็นลูกสะใภ้ไม่น้อยเลยใช่มั้ยคะ \" คุณชายชาร์ลไม่ตอบได้แต่ยิ้มแล้วเหลือบมองไปทางไป่เซ \" ผมไม่มีสาวเยอะเหมือนเจิ้นหลงหรอกครับคุณอาตอนนี้ผมยังโสดถ้าผมหาแฟนได้อย่างลูกสาวบุญธรรมคุณอาก็คงจะดีครับ \" คำพูดนี้ราวกับบอกกลายๆว่าเขาชอบผู้หญิงอย่างไป่เซ ทำเอาบรรยากาศในบ้านตกอยู่ในความอึดอัดไปในทันทีพวกพ่อแม่ยิ้มแทบไม่ออกมองกันไปมา มีแต่ไป๋เจิ้นหลงกับคุณชายชาร์ลที่มองกันอย่างดุเดือดราวท้าทายอำนาจของกันและกัน ไป๋เจิ้นหลงทำลายบรรยากาศที่อึดอัดนั้นโดยการพูดว่า \" คุณพ่อคุณแม่คุณลุงคุณป้าครับ ไป่คงจะเหนื่อยจากการทำงานข้างนอกมาผมขอพาเธอขึ้นไปข้างบนก่อนนะครับ \" \" เอ่อนั่นสิ ได้ ได้ไปเถอะ \" คุณพ่อไป๋พูดพร้อมกับยิ้มเจื่อนบนใบหน้า พ่อแม่ของคุณชายชาร์ลก็พยักหน้าอย่างเข้าใจจากนั้นก็มองไปที่ลูกชายอย่างตำหนิเล็กน้อย ไป่เซลุกขึ้นจากโซฟาเดินไปทางไป๋เจิ้นหลงกำลังจะเดินออกไปก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง \" เจิ้นหลงนายรอด้วยสิ คุณอาครับวันนี้ผมขอนอนกับเจิ้นหลงนะครับ \" \" ได้สิ เดี๋ยวอาจะให้คนจัดห้องนอนให้นะ \" คุณพ่อคุณแม่ของคุณชายชาร์ลมองดูลูกชายแล้วมองไปทางคุณคุณพ่อคุณแม่ไป๋อย่างเกรงใจ \" พวกพี่ไม่ต้องเกรงใจหรอก เด็กๆนานๆทีจะมีเวลาเจอกันได้อยู่ด้วยกันปล่อยพวกเขาตามสบายเถอะ \" คุณแม่ไป๋พูดอย่างเข้าอกเข้าใจ ไป่เซรู้สึกปวดหัวอย่างบอกไม่ถูก ไม่เข้าใจว่าทำไมปัญหาถึงได้เข้ามาทีละเรื่องๆใก้เธอได้ปวดหัวเล่น ทั้งสามเดินขึ้นไปบนชั้นสองชั้นล่างเหลือแต่ผู้ใหญ่สี่คนนั่งคุยกันสักพักผู้ใหญ่ทั้งสี่คนก็พากันออกไปข้างนอก ไป๋เจิ้นหลงเดินเข้าห้องตัวเองไม่พูดไม่จาคุณชายชาร์ลก็ตามเข้าไปเช่นกัน ไป่เซเดินเลยก้องไป๋เจิ้นหลงไปยังก้องของตัวเอง คุณชายชาร์ลเห็นก็ยิ้มมุมปากอย่างพอใจแล้วเอ่ยว่า \" คุณไป่คุณพักห้องข้างๆเหรอครับ \" ไป่เซตอบอย่างเหนื่อยหน่ายว่า \" ค่ะ คุณชายชาร์ลตามสบายเลยนะคะ \" คุณชายชาร์ลยิ้มอย่างอ่อนโยนมองใบหน้าที่ดูเหนื่อยๆของเธอ ไป่เซก็เข้าก้องของตัวเองไปพร้อมกับปิดประตู ในห้องของไป๋เจิ้นหลงทันทีที่ไป่เซปิดประตูไปชายหนุ่มทั้งสองก็หันมาเผชิญหน้ากันอย่างดุเดือด \" ชาร์ลนายกำลังทำอะไรอยู่คงรู้ตัวนะ \" ไป๋เจิ้นหลงพูดเตือนสติเขาอย่างเย็นชา \" แน่นอนว่ารู้ตัว รู้ตัวดีด้วยว่ากำลังชอบใคร ดูเหมือนนายกับคุณไป่จะไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันแบบนี้ยิ่งทำให้ฉันมีความหวังมากขึ้น \" \" นายแน่ใจเหรอ \" ไป๋เจิ้นหลงเลิกคิ้วถาม \" แน่ใจหรือไม่นั้นฉันไม่รู้แต่รู้อย่างเดียวคือฉันชอบคุณไป่เข้าแล้ว ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อเธอฉันมั่นใจว่าฉันไม่ทำให้เธอเสียใจแน่นอน \" \" ดูนายอยากจะเปิดศึกกับฉันจริงๆนะ \" ไป๋เจิ้นหลงพูด พร้อมกับดึงเนคไทออกนั่งลงบนเตียง \" ฮ่าๆๆ เจิ้นหลงผู้หญิงที่ผ่านมาฉันรู้ว่านายไม่ชอบและฉันเองก็แค่เล่นๆสนุกๆเท่านั้นแต่ไป่ไม่เหมือนกัน เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ฉันอยากแต่งงานด้วยตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น จะทำให้เธอตกหลุมรักฉันให้ได้ และฉันไม่สนด้วยว่าเธอเคยเป็นผู้หญิงของนาย \" คำพูดที่ฟังดูจริงจังน้ำเสียงหนักแน่นแววตาจริงจังไป๋เจิ้นหลงแทบไม่อยากจะเชื่อหูเชื่อสายตาตัวเองเลย \" ก็ดีฉันจะทำให้นายรู้จักคำว่าผิดหวัง ฉันไม่ยอมปล่อยให้เธอตกอยู่ในมือของนายเด็ดขาด คนนี้ฉันไม่ยอมให้นายเหมือนที่ผ่านมาหรอก \" พูดจบไป๋เจิ้นหลงก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปทิ้งไปด้วยคำพูดสั้นๆว่า \" ตามสบายเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ \" \" เจิ้นหลงนายจะไปไหน \" ไป๋เจิ้นหลงยิ้มมุมปากรอยยิ้มนี้ชัดเจนว่าเยาะเย้ยอยู่ \" นายอยากนอนค้างบ้านฉัน ก็ตามสบายนะมีอะไรขาดเหลือก็บอกแม่บ้านได้เลย \" พูดจบไป๋เจิ้นหลงก็เดินออกจากห้องไปแล้วปิดประตูลงจากนั้นก็ไปเคาะประตูห้องไป่เซ ไป่เซเดินออกมาเปิดประตูถามออกไปว่า \" มีอะไร \" ไป๋เจิ้นหลงไม่พูดเพียงแต่ยื่นมือไปจับข้อมือขิงไป่เซแล้วพาเธอลงไปชั้นล่างแล้วก็เดินออกไปที่รงจอดรถเอาเธอเข้าไปนั่งข้างในเสร็จก็ขึ้นรถแล้วขับออกไป \" คุณจะพาฉันไปไหน \" \" ไปในที่ที่มีแค่เราสองคน \" \" นี่คุณจะบ้าเหรอ คุณจะปล่อยให้คุณชายชาร์ลที่เป็นแขกอยู่บ้านคุณคนเดียวแบบนั้นไม่ได้นะ \" \" เขาอยู่คนเดียวที่ไหนพ่อแม่ผมก็อยู่ \" \" ถึงยังไงคุณก็ควรอยู่กับเขาเพราะคุณกับเขา \" \" ผมควรอยู่กับว่าที่ภรรยาของผมต่างหาก \" ไป๋เจิ้นหลงยิ้มจากนั้นก็ตั้งใจขับรถไปยังคฤหาสน์หลังใหม่ซึ่งเป็นเรือนหอในอนาคตของพวกเขา รอบๆคฤหาสน์ถูกจัดแต่งด้วยสวนดอกไม้ มีดอกกุหลาบและดอกมะลิดอกเก็ตถวาปลูกเป็นแปลงสวยงาม ตรงกลางสวนดอกไม้มีน้ำพุพุ่งออกมาเป็นชั้นๆ คฤหาสน์สีขาวตั้งตระหง่านอยู่กลางสวนดอกไม้สไตล์ยุโรปในแบบที่เธอชอบ ไป๋เจิ้นหลงจอดรถหน้าคฤหาสน์มองเข้าไปในบ้านแล้วหันไปถามไป่เซว่า \" คุณชอบมั้ย \" ไป่เซพยักหน้าหงึกๆอย่างไม่รู้สึกตัวเธอตะลึงกับคฤหาสน์ตรงหน้าราวกับเธอฝันไปคฤหาสน์หลังนี้ใหญ่กว่าและสวยกว่าของคุณปู่สวยกว่าใหญ่กว่าคฤหาสน์ของพ่อแม่ไป๋เจิ้นหลง ประดับตกแต่งการจัดสวนราวกับออกแบบมาเพื่อเธอ สักพักเธอได้สติจึงถามขึ้นว่า \" คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม นี่บ้านของใครเหรอ \" ไป๋เจิ้นหลงยิ้ม \" ก็เรือนหอของเราไง คุณชอบมั้ย \" \" อืม สวยดีค่ะ \" จะมาพูดว่าเป็นเรือนหอของเราคำนี้ไป่เซยังคิดหนักอยู่เธอถอนหายใจเบาๆ \" คุณเป็นอะไรไปถอนหายใจทำไม \" ไป๋เจิ้นหลงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน \" เปล่าค่ะ เราไปกันเถอะค่ะ \" \" คืนนี้เราพักโรงแรมกันนะ ผมไม่อยากให้ชาร์ลได้ใกล้ชิดคุณ เขามาขอค้างบ้านผมจุดประสงค์เดียวคือใกล้ชิดคุณดังนั้นผมจึงต้องพาคุณออกมาอยู่ห่างๆจากเขา \" \" คุณไม่ไว้ใจฉัน \" ไป่เซเอ่ยถามออกไป \" เปล่าผมไม่ไว้ใจเขาต่างหาก คนอย่างเขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ เขาอันตรายเกินไปสำหรับคุณ \" ไป่เซหันไปมองเขาพร้อมกับพูดต่อว่า \" คุณกำลังจะบอกว่าคุณเป็นห่วงฉันอย่างงั้นเหรอ \" ไป๋เจิ้นหลงยิ้มแล้วสบตาเธอพร้อมกับพูดว่า \" ผมหวงคุณต่างหากล่ะ \"