ตอนที่9 สูญเสีย

“ แกๆ มาถ่ายรูปให้ครอบครัวเราด้วยสิ “ อรัญญาที่ยืนคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้นจำต้องหันตามเสียงเรียก ...มีคนต้องการให้เธอถ่ายรูปครอบครัวให้ ...... ในวันที่ทุกคนประสบความสำเร็จทุกคนมีครอบครัวมาแสดงความยินดีมากมาย ....แต่... หล่อนไม่มีสักคน ไม่มีเพื่อน ไม่มีครอบครัวมาแสดงความยินดี…. “ขอบใจมากจ้ะ “ เจ้าของกล้องหยิบกล้องจากมือเธอแล้วเอ่ยขอบคุณหล่อน ทำไมหล่อนจะไม่มีครอบครัวละ ยายไง...ยายแก้วของเอย.....หล่อนคิดได้ดังนั้นจึงรีบวิ่งถือใบปปริญญาบัตรเพื่อมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาล.....หล่อนวิ่งไปร้องไป หล่อนนึกถึงคำที่ยายบอก “ยายอยากไปงานรับปริญญาของเอยนะ” ใช่ !!!! หล่อนต้องรีบไปหายายหล่อนจะไปถ่ายรูปกับยาย ณ โรงพยาบาล XXX “คุณหมอคะ คุณหมอ เอ่ออ ช่วยถ่ายรูปให้เอยกับยายหน่อยสิคะ “ อรัญญาวิ่งพราวเข้าไปหาหมอรักษายายของเธอ ใบหน้าเหนื่อยหอบ ถือรองเท้าคัทชูมีส้น ใส่ชุดครุยมืออีกข้างถือใบปริญญาบัตร “ ฮ่าๆ โอเคครับงั้นไปกันเถอะ “ แพทย์สูงวัยได้แต่เพียงหัวเราะท่าทีของเธอ ..... แต่ในใจเขาอยากจะบอกเธอเหลือเกินว่า... ยายของเธอนั้นคงอยู่ได้ไม่พ้นคืนนี้แล้ว “ 1 2 3 โอเคครับ “ แพทย์สูงวัยยื่นโทรศัพท์ให้หล่อนก่อนจะ “ หูยยย ยายดูสิเอยสวยใช่มะวันนี้อะ เอยรับปริญญาแล้วนะยาย ดูสิคะ “ อรัญญาพูดกับยายแก้วที่ไม่ได้สติหายใจรวยริน ขอบตาของอรัญญาร้อนเผ่า หล่อนรับรู้ว่าชีพจรของยายเริ่มลดลงๆเรื่อย ถ้าดูจากหน้าจอเล็กๆที่มีชีพจรของยายปรากฏอยู่ “ ยายจ๋า.. ฮึก ..ยายดูสิ หนูได้ใบปริญญามาแล้วนะ หนูจะมีงานดีๆทำ หาเงินให้ยายใช้แล้วนะ ยายตื่นมาคุยกับเอยหน่อยสิคะ “ ชีพจรของยายเริ่มลดลงๆอย่างต่อเนื่อง หล่อนไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้จริงๆ หล่อนไม่ได้เข้มแข็งมากพอขนาดนั้น “ ยายเจ็บมากไหมจ๊ะ ยายคงเจ็บสินะคะ ยายไม่ต้องห่วงเอยนะ เอยสู้ไหวค่ะ ยายหลับตาลงพักให้สบายเถอะนะจ๊ะ ฮึก ฮือออ เอยรักยายนะ “ อรัญญารับรู้ว่ายายคงทนไม่ไหวแล้ว เธอกอดผู้เป็นยายไว้ก่อนจะก้มลงกราบยายเสียงเครื่องชีพจรบงบอก ว่าหัวใจของยายนั้นหยุดเต้นแล้ว หล่อนสะอื้นไห้ตัวสั่นคลอน “ ยายยยยยย ฮือออออ ฮึก ยายยยย ฮือออ “ แม้เธอจะพยายามตัดใจสักเพียงไร หล่อนก็ทำไม่ได้เพราะในโลกนี้มียายเป็นที่พึ่งคนเดียว หล่อนไม่รู้จะมีชีวิตไปเพื่อใครถ้าหล่อนไม่มียาย อีกฝั่งมณีกาญที่มายืนแอบดูเพื่อนสนิทกับยายของเธออย่างเศร้าสร้อย มณีกาญตั้งใจจะมาแสดงความยินดีกับอรัญญาแต่ว่าเห็นเพื่อนสนิทวิ่งไปไหนไม่รู้ เธอจึงตัดสินใจตามเพื่อนเธอมา ทำไมกันทำไมหล่อนจึงทอดทิ้งเพื่อน หล่อนควรจะหนักแน่นสิ..... หล่อนสะอื้นร้องไห้ตัวโยกก่อนจะเปิดประตูเข้าไปกอดเพื่อน “ เอยยย ฮืออออ “ เมื่อมณีกาญเปิดประตูเข้าไปหล่อนโผล่เข้ากอดเพื่อนสนิทที่กำลังร้องไห้แทบขาดใจอยู่ “ เอยยย ฉันขอโทษ ฮือออ ฉันขอโทษ “ มณีกาญเอ่ยจากใจจริง หล่อนไม่เคยรับรู้มาก่อนว่ายายของอรัญญาป่วยหนักขนาดนี้ หล่อนเข้าใจแล้วว่าทำไมอรัญญาจึงต้องขายร่างกายแลกเงิน “ เอยย ฉันกลับมาหาแกแล้วนะ เอยย ฉันจะกอดแกไว้นะเอย “ มณีกาญรู้สึกผิดหล่อนกอดเพื่อนร้องไห้ เป็นภาพที่ใครเห็นก็แทบน้ำตาแตก หญิงสาวสองคนใส่ชุดขรุยนั่งกอดกันร้องไห้ต่อน่าศพยาย แทบจะเป็นลมล้มลงต่อหน้า “ ชาติหน้าเราเกิดมาเป็นครอบครัวกันอีกนะจ๊ะยาย ฮึก ฮือออ “ วันนี้เป็นวันเผาศพยายของอรัญญาหล่อนกอดรูปแล้วมองควันที่ลอยสู่ฟ้า “ ขอบคุณที่ยายป้อนข้าว สั่งสอน ส่งเสียให้เอยได้เรียนสูงๆ ฮือออ อะ เอยจะเข้มแข็งค่ะยาย “ เธอพูดไปร้องไห้ไป ด้านมณีกาญก็กอดเพื่อนร้องไห้ไปตามๆกัน อรัญญาไม่มีใครนอกจากเธอแล้ว ณ ตอนนี้ “ เอยย ฮึก ยายไปสบายแล้วนะ ฮือออ ยายได้พักแล้ว “ มณีกาญกอดปลอบอรัญญาแน่น