ตอนที่2 เครื่องหมายในใจของสุพจน์

ตอนที่2 เครื่องหมายในใจของสุพจน์ จันทรัตร์ตะโกนออกมา ใจเหมือนถูกมีดบาด ชื่อนี้เป็นมะเร็งในใจเธอ แต่เป็นเครื่องหมายในใจของสุพจน์ ตอนนั้นจันทรัตร์บังคับสุพจน์แต่งงานกับเธอ ไล่กรรณาราออกจากชีวิตเขาโดยไม่คำนึงถึงผลกระทบใดๆทั้งสิ้น ยิ่งกว่านี้คือทำให้แม่ของกรรณาราต้องตาย จนกรรณาราท้อแท้เลิกกับสุพจน์ เธอถึงมีโอกาสเข้ามาชีวิตเขา ใช้ทรัพย์สมบัติตระกูลผูกมัดเขาไว้ตลอดชีวิต สุพจน์เกียจเธอมาหลายปี ไม่ชอบเธอพูดถึงกรรณารา วันนี้เธอผิดสัญญาอีก สุพจน์กัดหมัดแน่น หันกลับมาใช้แววตาดุดันจ้องมองเธอ “เธอมีสิทธิ์อะไรเรียกชื่อนี้ ผมให้เธอทำหน้าที่ภรรยาให้ดี เริ่มจากการปิดปากของเธอ” ที่ผ่านมาเธอไม่เคยเอ่ยชื่อเธอต่อหน้าสุพจน์ เพราะว่าเธอก็ไม่อย่ากให้กรรณารามาทำลายความรักของเธอ “ค่ะ ต่อไปฉันจะไม่พูดละ พรุ่งนี้เช้าคุณอยากกินอะไร ฉันทำให้ อีกอย่างเสื้อผ้าคุณฉันซักเสร็จแล้ว หากคุณไปบริษัท อย่าลืมเอาไปด้วย ฉันใส่ถุงให้เรียบร้อยแล้ว ฉัน......” “พอแล้ว “แววตาของสุพจน์เต็มไปด้วยความรำคาญ “จันทรัตร์ เวลาผ่านไปหลายปี เธอยังเหมือนเดินไม่เคยเปลี่ยน” “ให้คนรังเกียจ” เอาหมอนและผ้าห่มออกจากตู้ สุพจน์เตรียมตัวไปนอนห้องรับแขกคืนหนึ่ง จันทรัตร์จับมือเขาไว้ไม่ให้ไป ด้วยสายตาร้องขอมองหน้าสุพจน์พักหนึ่ง “พี่สุพจน์ อยู่กับฉันอีก10เดือนนะ หลัง10เดือน ฉันจะหย่ากับคุณ ฉันขอร้องล่ะ อย่าเกียจฉันนะ” คำพูดเหล่านี้หลุดออกจากปากจันทรัตร์ ทำให้สุพจน์ตกใจไม่น้อย ตอนที่จันทรัตร์อยากแต่งงานกับเขาทำได้ทุกอย่าง ยังพูดว่าจะ ผูกมัดเขาตลอดชีวิต ถึงแม้ว่าเขาไม่รักเธอ รังเกียจเธอ แค่ขอให้เขาอยู่เคียงข้างเธอก็พอ เดี๋ยวนี้กลับพูดว่าอีก10เดือนจะหย่ากับเขา มันไม่เหมือนคำพูดที่คนที่ชื่อจันทรัตร์พูดเลย สุพจน์ พูดแบบเยาะเย้ยว่า “เล่นมุขไหนของเธอ” “ฉันเหนื่อยละ อยากปล่อยตัวบ้าง” จันทรัตร์ก้มหน้าตลอด ที่ไหนได้ น้ำตาหยดลงบนหลังมือเป็นเม็ดๆ ปกติสุพจน์จะกลับบ้านทุกวัน แต่กลับดึกมาก ไม่ค่อยได้พูดคุยกับจันทรัตร์เลย นอกจากเรื่องบนเตียง และไม่กินข้าวกับเธอด้วย จู่ๆจันทรัตร์ก็พูดว่าอีก10เดือนจะหย่ากัน ทำให้สุพจน์แปลกใจยิ่งขึ้น จันทรัตร์ยอมปล่อยมือง่ายๆจริงหรือ ตอนที่เขาแต่งงานกับจันทรัตร์ ได้สัญญากับพ่อจันทรัตร์ไว้ว่าจะดูแลเธอดีๆ จันทรัตร์เป็นคนดูแลตัวเองไม่เป็น ไม่มีเขา เท่ากับไม่มีโลก หย่ากับเขาแล้ว เธอจะใช้ชีวิตอย่างไร เพื่อที่จะมีลูกของสุพจน์ จันทรัตร์ใช้เข็มเจาะถุงยางเป็นรูๆ หาทุกวิธีเพื่อให้สุพจน์นอนกับเธอ ทุกครั้งที่สุพจน์เข้าตัวเธอจากด้านหลัง ก็ให้ความร่วมมืออย่างดี ตอบสนองอย่างดูดดื่ม เหมือนใช้เสียวชีวิตสุดท้ายอยู่กับสุพจน์ คืนนี้ สุพจน์ดื่มจนเมา เขาจูบจันทรัตร์ จันทรัตร์ยดีใจมาก แต่เมื่อได้ยินเขาเรียกชื่อออกมาว่า “กรรณารา”เหมือนถูกน้ำเย็นๆราดใส่ทันที เขาพูดว่า กรรณารา ผมหย่ากับจันทรัตร์ก็แต่งงานกับเธอนะ จันทรัตร์น้ำตาไหลท่วมหน้า มองเพดานด้วยแววตาว่างเปล่า เขารอจนไม่ไหว อยากจะแต่งงานกับกรรณาราขนาดนั้นเชียวหรือ เสียดาย เธอมองไม่เห็นแล้ว วันต่อมา จันทรัตร์และเพื่อนสนิทหทัยพัชรมาเดินห้างกัน หทัยพัชรตั้งครรภ์4เดือนแล้ว จันทรัตร์กลัวว่าตอนเขาคลอด เธอนอนอยู่ห้องคนป่วยไม่สามารถเป็นเพื่อนเขาได้ เธอเลยอยากเตรียมเสื้อผ้าเด็กไว้ก่อน กังวลยิ่งกว่าคนเป็นแม่เสียอีก หทัยพัชรเห็นเธอมีพฤติกรรมผิดปกติ เลยถามว่า “จันทรัตร์ เธอทำอะไร เด็กออกมาค่อยซื้อก็ยังทันอยู่ เดี๋ยวนี้แค่กี่เดือนเองจ๊ะ” “ฉันกลัวไม่มีโอกาสแล้ว” “เธอจะไม่มีโอกาสได้ไง เธอเป็นแม่บุญธรรมของลูกนะ” จันทรัตร์แค่ยิ้ม แต่เธอก็หวังให้ตนมีลูก จะได้เหมือนหทัยพัชรเป็นแม่ที่มีความสุข “จันทรัตร์ ดูซิ ฉันเห็นสุพจน์” หทัยพัชรเรียกอย่างตื่นเต้นและดึงแขนจันทรัตร์ไว้ จันทรัตร์หันไปดู รอยยิ้มนิ่งอยู่ เธอกำมือไว้แน่น หัวใจเหมือนโดยสลายเป็นชิ้นๆ ผู้ชายที่เลือกเสื้อผ้าอยู่ไม่ไกลนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นสุพจน์กับกรรณารานั้นเอง