บทที่ 6 ออกรบ (3)

บทที่ 6 ออกรบ (3)  “นี่มันอะไรกัน! พวกข้าเร่งเดินทางมากันทั้งวัน เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว ยังจะหวังอะไรจากพวกข้าอีกหรือ!” ทหารผู้นั้นก็อารมณ์ร้าย นอกจากในชั่วพริบตาที่ถูกฝูหลิงยกคอเสื้อขึ้นมาเมื่อสักครู่จนทำตัวไม่ถูกแล้ว ก็ตั้งสติขึ้นมาได้ในทันใด ต่อปากต่อคำกลับเสียงดัง ฝูหลิงโมโหจัด นางนึกไม่ถึงเลยว่า ทหารยศเล็ก ๆ ผู้หนึ่งจะทำตัวโอหังได้ถึงเพียงนี้ “กองทัพก็มีกฎเกณฑ์ของกองทัพ ในกองทัพได้อนุญาตให้พวกเจ้าพูดจากับแม่ทัพเยี่ยงนี้หรืออย่างไร!”  ฝูหลิงสังเกตเห็นเพียงว่าทหารเหล่านั้นไม่ให้ความเคารพหลงเส้าจิ่นเลย แต่กลับไม่รู้เลยว่า เบื้องหลังเหตุการณ์นี้ หลงเส้าจิ่นแลเห็นภัยพิบัติของกองทัพ ทหารไม่เชื่อฟังแม่ทัพ กองทัพจะถูกตีพ่ายแพ้แตกไม่เป็นขบวน ทันใดนั้นเอง หลงเส้าจิ่นก็ขัดขวางฝูหลิงไว้ นางส่ายศีรษะใส่ฝูหลิง บอกเป็นนัยให้ฝูหลิงหยุด   ฝูหลิงมองคุณหนูของตนอย่างไม่เข้าใจ นางไม่รู้ว่าทำไมคุณหนูถึงต้องมาทนกับคนพวกนี้ ในเมื่อเห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าคุณหนูเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ใช่ไหมเล่า?    “ไปเถอะ กลับไปที่กระโจมกัน” หลงเส้าจิ่นไม่พูดอะไรอีก หยุดการเดินลาดตระเวน   “ท่านแม่ทัพ! ท่าน ทำไมท่านถึง!” ฝูหลิงโกรธจนพูดไม่ออก นางไม่เข้าใจเลย แม้คุณหนูของตนจะไม่ค่อยสนใจอะไรเท่าไหร่ ทว่า เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เพราะมันเกี่ยวข้องกับตำแหน่งของคุณหนูในกองทัพหลังจากนี้ไป  หากว่าจัดการไม่ดี ในกองทัพนี้บารมีและชื่อเสียงของคุณหนูคงไม่เหลืออยู่สักนิดแน่!  ฝูหลิงเดิมทีก็เป็นสาวใช้ที่มองอะไรทะลุปรุโปร่ง ดังนั้น พอเห็นท่าทีที่ทหารผู้นั้นมีต่อหลงเส้าจิ่นแล้ว นางจึงรู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ บรรยากาศเช่นนี้ในค่าย หากไม่ข่มเอาไว้บ้าง คุณหนูของนางก็อาจจะต้องตายบนลานทรายอย่างน่าอนาถ!  ฝูหลิงยิ่งคิดก็ยิ่งหวาดหวั่น แต่คุณหนูมีคำสั่งลงไปแล้ว หากตนไม่เชื่อฟังคำบัญชาการ เช่นนั้น หลงเส้าจิ่นคงไม่มีบารมีอันใดอีกแล้ว ดังนั้น ฝูหลิงจำต้องตามหลังหลงเส้าจิ่นไปอย่างขุ่นเคือง แต่ละก้าวที่เดินตามหลงเส้าจิ่นไปก็หันกลับมาถลึงตาใส่ทหารด้วย  กลับมาถึงที่กระโจม หลงเส้าจิ่นก็นั่งลงอย่างเอ้อระเหย “ฝูหลิง นั่งลงเถิด” “เฮอะ!” ฝูหลิงโมโห นางไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าเหตุใดคุณหนูของตนจึงอ่อนแอถึงเพียงนั้น หลงเส้าจิ่นมองฝูหลิงที่โกรธไม่สบอารมณ์อยู่ ก็หยิบกระบอกน้ำออกมาด้วยตนเอง ไม่สนใจท่าทีที่ไม่สบอารมณ์ของสาวใช้ฝูหลิง พอดื่มน้ำเสร็จก็นำกระบี่เล่มที่นางพกติดตัวไว้มาเช็ดทำความสะอาด  เก็บกระบี่เข้าในฝัก หลงเส้าจิ่นเงยศีรษะขึ้น “เจ้ารู้สึกว่าคุณหนูของเจ้าอ่อนแออย่างนั้นหรือ”   “เปล่าเจ้าค่ะ คุณหนูอ่อนแอที่ใดกัน คุณหนูเป็นใต้เท้าไม่ควรไปถือความผู้น้อย ไม่ควรไปยึดติดกับเรื่องหยุมหยิมเช่นนี้อยู่แล้ว” ท่าทีของฝูหลิงดูฝืนธรรมชาติเป็นอย่างยิ่ง สองมือกอดไว้ที่หน้าอก คล้ายกับ 小媳妇 ที่ขี้โมโห หลงเส้าจิ่นไม่กล่าวอันใด มองดูท่าทีของฝูหลิง นางก็เอ่ยเพียง “รีบไปพักผ่อนเถิด พรุ่งนี้ยังต้องรีบเดินทาง”   “คุณหนู!” ฝูหลิงไม่สบอารมณ์ จ้องหลงเส้าจิ่นอย่างเข้มงวด “เอาล่ะ เจ้าไปเถิด ข้าก็จะพักผ่อนแล้ว” หลงเส้าจิ่นประหนึ่งว่าไม่เห็นท่าทีของฝูหลิงอย่างไรอย่างนั้น พอถอดเสื้อเกราะออก ก็ขึ้นไปบนเตียงไม้ที่ท้ายกระโจมแล้ว  ฝูหลิงหงุดหงิดจนยืนกระทืบเท้า แต่กลับทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงเดินจากไปอย่างเชื่องช้า กลับไปที่กระโจมนอนของตน นี่เป็นคืนแรกที่หลงเส้าจิ่นเคลื่อนพลตั้งทัพ พวกเขาตั้งค่ายอยู่ป่ารกร้างที่ห่างจากด่านชายแดนไปสามร้อยกว่าลี้ ค่ำคืนดึกดื่น ทหารจำนวนหลายนายยังคงหลับใหลอยู่ กลับไม่รู้ว่า ในค่ายทหารนี้ มีคนผู้หนึ่งเดินไปมาจนทั่วทุกที่ วรยุทธ์ของคนผู้นั้นสูงส่ง ทหารที่เดินลาดตระเวนกลับไม่มีใครค้นพบเขาเลย หลงเส้าจิ่นกำลังเตรียมตัวเข้านอน แต่ทันใดนั้นเอง ก็มีกระแสลมหายใจที่ไม่คุ้นเคยทะยานเข้ามาในความรับรู้ของนาง หลงเส้าจิ่นจึงสวมชุดลุกขึ้นในทันที ประสาทการรับรู้ทั้งหมดค่อย ๆ ถูกเปิดออก คืนสงัดบุกเข้ามาในค่ายทหาร เป้าหมายของคนกลุ่มนี้ไม่ธรรมดาเป็นแน่ ตอนที่หลงเส้าจิ่นเตรียมตัวจะออกไปจับกุมคนที่บุกรุกเข้ามา คิ้วของนางกลับขมวดเข้าหากันแน่น หาย หายตัวไปแล้ว? หลงเส้าจิ่นตื่นตกใจ คนผู้นี้ มีเป้าหมายอันใดกันแน่ ดึกดื่นค่ำมืดบุกเข้ามาในค่ายทหาร แต่กลับจากไปโดยไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น? หลงเส้าจิ่นเดินไปนอนบนเตียงไม้อีกครั้ง นอนไปทั้งที่ยังสวมชุดอยู่ คืนนี้ หลงเส้าจิ่นนอนไม่หลับอีกต่อไปแล้ว กองทัพของนางถูกคนลึกลับผู้นั้นจับตาดูอยู่ นี่เป็นปัญหาที่น่าปวดหัว ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ นางอยู่ในที่สว่าง ส่วนคนพวกนั้นอยู่ในที่มืด ไม่อาจรู้ตื้นลึกหนาบางของอีกฝ่ายได้ หากเป็นมิตรก็ยังดี แต่หากเป็นศัตรู เช่นนั้นก็จัดการไม่ง่ายแล้ว หลงเส้าจิ่นไม่ได้นอนทั้งคืน และยังมีอีกคนหนึ่งที่ไม่ได้นอนทั้งคืนเช่นเดียวกันกับนาง “เจ้านาย เหตุใดจึงไม่ลงมือเล่า” อู๋หมิงมองผู้ที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ถามขึ้นอย่างฉงนใจ พวกเขาหากระโจมแม่ทัพพบแล้ว เจ้านายกลับยั้งมือโดยพลัน นี่ไม่ใช่นิสัยของเจ้านายเลย!  ผู้ที่ถูกเรียกว่าเจ้านาย สองมือไพล่หลัง แววตาลึกล้ำ เขามองสถานที่ที่อยู่ไกลออกไป สถานที่นั้นคือที่ที่เขาเพิ่งรุกล้ำเข้าไปก่อนหน้านี้ ที่นั่น คือกระโจมของหลงเส้าจิ่น แม่ทัพของทั้งกองพล “อู๋หมิง ฝีมือเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” คนที่ลึกลับถามอู๋หมิงขึ้น “เรียนเจ้านาย ในหมู่ผู้แสวงโชคสมัยนี้ อู๋หมิงก็เป็นรองแค่เพียงผู้แสวงโชคหมายเลขหนึ่งคุณชายอู๋ซวนเท่านั้น แต่คุณชายอู๋ซวนก็หายตัวอย่างไร้ร่องรอยไปหลายปีแล้ว อู๋หมิงเชื่อมั่นว่าตนมีความสามารถไม่ธรรมดา” อู๋หมิงไม่ได้แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิ่งหรือถ่อมตัวจนดูต้อยต่ำ แต่ก็ฟังออกได้โดยไม่ยากถึงความภาคภูมิใจที่ปิดไว้ไม่อยู่ในน้ำเสียงของเขา  อู๋หมิงกล่าวจบ เจ้านายผู้ลึกลับผู้นั้นกลับไม่ได้ตอบอันใด เขามองไปยังที่ที่หลงเส้าจิ่นอยู่ พูดขึ้นอย่างทอดถอนใจว่า “คืนนี้ เจ้ารู้ไหม นับตั้งแต่เราสองเข้าใกล้กระโจมนั้น ข้างในก็มีกระบี่เล่มหนึ่งคอยพวกข้าอยู่แล้ว เพียงแค่กระโจนเข้าไป ต่อให้ไม่ตายในทันที แต่ก็คงไม่อาจถอยกลับมาในสภาพที่สมบูรณ์ได้”  “! ! !” อู๋หมิงตื่นตระหนก เขามองเจ้านายของตน ก่อนมองไปยังกระโจมแม่ทัพแห่งนั้น แววตาไม่อยากจะเชื่อ “เจ้านาย ประสาทการรับรู้ของท่านอาจจะผิดพลั้งไปหรือเปล่า ข้าน้อย ไม่ได้สังเกตเห็นภัยคุกคามใด ๆ ในกระโจมนั้นเลย!” อู๋หมิงไม่อยากจะเชื่อ กำลังภายในของเขามีไม่น้อย ประสาทการรับรู้ก็อยู่ในระดับไม่เลว จะเป็นไปได้อย่างไรที่มีคนถือกระบี่คอยเขาอยู่โดยที่เขาไม่รู้ตัว?  “หึหึ” ไม่พูดอันใดอีก คนลึกลับผู้นั้นก็มอง ข้าน้อย ของตน แล้วก็ลุกขึ้นเดินจากไปในทันใด เขาประเมินคนผู้นั้นต่ำเกินไปแล้ว นับจากนี้ ต่อไปควรจะทำอย่างไร คงจะต้องหารือกันให้ละเอียดรอบคอบ “แม่ทัพหญิงผู้หนึ่ง จะเก่งกาจอย่างที่เจ้านายพูดจริงหรือ” อู๋หมิงรู้สึกสับสน แต่เห็นเจ้านายตนลุกไปแล้ว เขาก็ไม่อาจรั้งอยู่นาน รีบตามไปในทันใด วันรุ่งขึ้น ท้องฟ้าเพิ่งจะมีแสงรุ่งอรุณขึ้นที่ขอบฟ้า ฟ้าทางทิศที่ค่ายทหารตั้งอยู่กลับมีบรรยากาศคึกคักเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น “ไป ไป รีบออกเดินทาง!” ทหารพวกนั้นฝึกซ้อมกันมาเป็นอย่างดี พอเสียงแตรสัญญาณเริ่มออกเดินทางดังขึ้น ทุกคนก็เตรียมตัวออกเดินทางกัน เริ่มเคลื่อนทัพได้ทันเวลา หลงเส้าจิ่นขี่อยู่บนหลังม้า สายตานิ่งลึกล้ำนั้นมุ่งเป้าไปยังทิศทางข้างหน้าอย่างแน่วแน่ นำทัพกองพลทหารกรีธาทัพไปอย่างช้า ๆ ฝูหลิงติดตามอยู่ข้างหลังหลงเส้าจิ่น เดินทางย้อนแสงอาทิตย์ที่เพิ่งจะขึ้นมาเมื่อสักครู่นี้ ในยามนี้ คุณหนูของพวกเขาดูดุจดั่งเทพเจ้า รุ่งโรจน์เรืองรอง หากว่าคุณหนูเป็นบุรุษแล้ว จะมีแม่นางในเมืองหลวงมากมายถึงเพียงใดที่ต้องยอมสยบให้กับความเพียบพร้อมของคุณหนูกัน! คิดไปเพลิน ๆ ฝูหลิงก็ชักจะตามไม่ทันเริ่มทิ้งระยะห่างแล้ว พอนางตั้งสติได้ หลงเส้าจิ่นก็เดินนำหน้าไปไกลลิ่ว