บทที่ 11 พอใจหรือไม่พอใจ (3)

บทที่ 11 พอใจหรือไม่พอใจ (3) “! ! !” นักต่อสู้เหล่านั้นได้ยินสิ่งที่หลงเส้าจิ่นพูด แต่ละคนล้วนจ้องตาเขม็ง อย่างไรก็ตาม ความตกตะลึงนี้ก็เกินขึ้นเพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้น พอเริ่มรู้ตัว พวกเขาก็เปลี่ยนเป็นหัวเราะ แล้งมองไปที่หลงเส้าจินเหมือนกับกำลังมองคนปัญญาอ่อนก็ไม่ปาน “แม่ทัพหลง คิดจะโอ้อวดก็ไม่ควรจะโอ้อวดเช่นนี้ ฆ่าตนเองชัดๆ? ท่านคิดว่าท่านเป็นวีรบุรุษของยุทธภพ จนมิอาจมีใครต่อกรได้อย่างนั้นหรือ? ฮ่าฮ่าฮ่า พี่น้องทุกท่าน แม่ทัพหลงของเรา ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นยอดฝีมือของยุทธภพก็ได้” หลี่ต้าฝูมองดูท่าทางของหลงเส้าจิ่นแล้วพูดเยาะเย้ย “ฮ่าฮ่าฮ่า!” “ฮ่าฮ่าฮ่า!” .............. เสียงหัวเราะเยาะของนักต่อสู้เหล่านั้นค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ ในสายตาของพวกเขา หลงเส้าจิ่นก็เหมือนไอ้ขี้แพ้คนหนึ่ง เพียงแต่ว่า ในขณะที่ทุกคนกำลังหัวเราะกันอย่างไม่หยุดหย่อนนั้น มีหนึ่งในนักต่อสู้กลับค่อยๆถอยออกจากกลุ่มคนที่กำลังหัวเราะเยาะอยู่ เขาค่อยๆถอยหลังไป แม้ในขณะที่มองหลงเส้าจิ่น แววตาก็แฝงไปด้วยความหวาดกลัว ในที่สุด นักต่อสู้เหล่านั้นก็หยุดหัวเราะเยาะ เพียงแต่ว่าหลังจากหยุดแล้วนั้น หลี่ต้าฝูกลับรู้สึกว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น เขาลูบๆหัว หรือว่าตนเองจะละเลยอะไรไป? เขาขมวดคิ้วแล้วครุ่นคิด จึงเพิ่งจะนึกออก จึงกันหลังกลับไปหาคนที่เขาต้องรู้สึกถึงความผิดปกติคนนั้น ในบรรดาเสียงหัวเราะเยาะเมื่อครู่นี้ เขารู้สึกว่าขาดเสียงของหลินเปียวไป “หลินเปียว เจ้าเป็นอะไรไป? หรือเจ้าคิดว่าพวกเรามีกันมากมายขนาดนี้ ยังจะไม่สามารถเอาชนะสาวน้อยคนหนึ่งได้? ” หลี่ต้าฝูรู้สึกโกรธหลินเปียวเป็นอย่างมาก ดังนั้น น้ำเสียงที่พูดออกไปจึงเต็มไปด้วยความโกรธ เจ้าหลินเปียวคนนี้ ปกติเสียงดังกว่าใคร เวลาเยาะเย้ยคนอื่นก็ถือว่าปากร้ายที่สุด ทำไมครั้งนี้กลับไม่ส่งเสียง คงจะไม่ใช่เพราะว่าหมอนี่หลงเสน่ห์ของสาวน้องหลงเส้าจิ่นเข้าให้แล้วนะ มีใครไม่รู้บ้างว่าหมอนี้นอกจากจะรวดเร็วว่องไวแล้ว ยังบ้ากามอีกด้วย เมื่อคิดถึงตอนนี้ หลี่ต้าฝูก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที เขายังคงรอให้พรรคพวกของเขาช่วยไล่หลงเส้าจิ่นลงจากตำแหน่ง เพราะฉะนั้นจะปล่อยให้เกิดเรื่องขายหน้าเช่นนี้ไม่ได้ แต่ว่า เมื่อทุกคนหันมองตามเสียงของหลี่ต้าฝูไปที่หลินเปียว ในสายตาของทุกคนกลับไม่มีแววตาของการเยาะเย้ยหลงเส้าจิ่นอีกต่อไปแล้ว แต่กลับกลายเป็นแววตาแห่งความสงสัย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทุกคนกำลังมองไปที่หลินเปียว หลี่ต้าฝูเองก็ยิ่งทนไม่ได้ จึงพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อหลินเปียว แววตาของเขาเต็มไปด้วยความดุร้าย รู้สึกโกรธจนต้องเข้าไปจัดการ “เจ้าทำแบบนี้หมายความว่าอย่างไร? นี่เจ้ากลัวแม่สาวน้อยคนนั้นจริงๆหรือ?” เพียงแต่ว่า ถึงแม้หลี่ต้าฝูจะแสดงท่าทางที่หยาบคายออกมาเช่นนี้แล้ว หลินเปียวกลับทำเพียงแค่มองดูหลงเส้าจิ่นด้วยความกลัว แววตาเต็มไปด้วยความกลัวสุดขีด “นี่ พวกเจ้าดู ดูเหมือนมือของหลินเปียวจะกุมที่คอของเขาเอาไว้ตลอด คอของเขาเป็นอะไรหรือเปล่านะ?” นักต่อสู้เหล่านั้นเห็นท่าทางของหลินเปียวเช่นนี้ ก็มองไปที่มือของเขา ขณะนั้นเองก็เหมือนมีอะไรบางอย่างระเบิดขึ้นระหว่างพวกเขา อีกทั้งพวกเขาเชื่อว่า เรื่องนี้สำหรับพวกเขาแล้วคงจะไม่ใช่ข่าวดีแน่ๆ เป็นอย่างที่คาดไว้ เมื่อรู้ตัวอีกที หลี่ต้าฝูก็ค่อยๆปล่อยมือที่กระชากคอเสื้อของหลินปียวลง แล้วค่อยๆเอามือของเขาเข้าไปใกล้มือของหลินเปียวที่กุมคอเอาไว้ อีกทั้งคนที่อยู่รอบข้างก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่า มือของหลี่ต้าฝูกำลังสั่นไม่หยุด เหมือนว่าเขากำลังกลัวอะไรบางอย่าง อีกทั้งคนที่อยู่รอบข้างก็พอจะเดาออกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พวกเขาก็เลือกที่จะไม่สนใจ ปรากฏว่ามีสีแดงหยดไหลซึมออกมาจากช่องว่างระหว่างนิ้วมือของหลินเปียว เป็นสีแดงสด ปรากฏรอยยิ้มขึ้นที่มุมปากของหลงเส้าจิน เหมือนกำลังเยาะเย้ย เหมือนกำลังดูถูก อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่าพวกหลี่ต้าฝูจะไม่เต็มใจยอมรับ แต่ความจริงที่เกิดขึ้นตรงหน้าก็เหมือนกับถูกตบหน้าอย่างโหดร้าย ตอนที่มือของหลินเปียวถูกหลี่ต้าฝูดึงออกมา เลือดสีแดงสดจากคอหลินเปียวก็พุ่งออกมาตรงหน้าพวกหลี่ต้าฝู เรื่องนี้ทำให้พวกเขาแต่ละคนต้องตกใจจนพูดไม่ออก “ความทะเยอทะยานมักใหญ่ใฝ่สูง สำหรับพวกเจ้าแล้ว จะว่าไปก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก” หลงเส้าจิ่นพูดอย่างไม่แยแส แล้วเก็บกริชที่อยู่ในมือเข้าปลอก เมื่อได้ยินเสียงของหลงเส้าจิ่น พวกหลี่ต้าฝูก็ดึงสติกลับมาจากความตกใจ แล้วจ้องไปที่หลงเส้าจิ่น: “แม่สาวน้อย เจ้าก็เพียงแค่ลงมือโดยอาศัยจังหวะที่พวกเราไม่ทันได้ระวังตัว ถ้าหากพวกเราเอาจริงขึ้นมาละก็ เกรงว่าหากเจ้าไม่ตาย ก็คงจะต้องสาหัสน่าดู” สิ่งที่หลี่ต้าฝูไม่รู้ก็คือว่า ขณะที่เขาพูดประโยคนี้ น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความกลัวอย่างไม่ทันได้ระวัง แต่กลับปรากฏให้หลงเส้าจิ่นเห็นอย่างชัดเจน หลินเปียวที่มีความว่องไวขนาดนี้ ยังหนีไม่พ้นกริชของหลงเส้าจิ่น หลี่ต้าฝูมั่นใจว่า ถึงแม้ตนเองจะไม่ได้รวดเร็วว่องไวเหมือนหลินเปียว แต่ตัวเขาเองทางนี้มีพวกมาก ไม่มีทางที่จะไม่สามารถเอาชนะสาวน้อยคนนี้ได้ หลี่ต้าฝูแอบให้กำลังใจตนเองอยู่ลึกๆ จากนั้นจึงพูดกับพรรคพวกของตนเองว่า: “พวกเจ้าเข้าไปทางซ้าย ข้าจะเข้าไปข้างหน้า พวกเจ้าเข้าไปทางขวา โจมตีทั้งสามด้าน สาวน้อยคนนี้ไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเราได้อย่างแน่นอน” พูดจบ หลี่ต้าฝูก็พุ่งตรงเข้าไป แต่แล้ว เมื่อเข้าพุ่งตัวไปได้ครึ่งหนึ่ง เขากลับหยุดชะงักลงกะทันหัน “เหอะๆ เป็นอะไรไป ลงมือต่อสิ หยุดชะงักกะทันหันเช่นนี้ ไม่กลัวจะบาดเจ็บภายในหรือ?” ดูเหมือนหลงเส้าจิ่นจะไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าแดงคล้ำของหลี่ต้าฝู จึงพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ทุกข์ไม่ร้อน จนทำให้ฝูหลิงซึ่งคอยกังวลอยู่ข้างๆนางมาโดยตลอด หัวเราะพรวดออกมา “พรวด คุณหนู ท่านอย่ารังแกคนอื่นขนาดนี้เลย” ฝูหลินยิ้มแล้วมองดูกลุ่มนักต่อสู้เหล่านั้นที่ยืนกล้าๆกลัวๆอยู่ จึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “พวกเจ้า ทำไมพวกเจ้าไม่ตามมา!” สีหน้าของหลี่ต้าฝูยิ่งดูไม่ได้ เขามองสหายของตนเองด้วยความโกรธ โกรธจนทนไม่ได้ที่จะปล่อยหมัดออกไป ไอ้พวกขี้ขลาดตาขาว ทำไมเวลาสำคัญเช่นนี้ถึงทำได้แต่ยืนมองกันล่ะ? อย่างไรก็ตาม ยังไม่ทันได้รอให้หลี่ต้าฝูปล่อยหมัดออกไป หลินเปียวก็หล่นตุ๊บลงไปคุกเข่าอยู่ที่พื้นเสียก่อน เมื่อมีเสียงนี้ดังนำขึ้นมา ภาพที่เกิดขึ้นต่อจากนี้ กลับทำให้หลี่ต้าฝูโกรธจนแทบจะกระอักเลือดออกมา เห็นเพียงแต่ พวกปากดีที่ดูถูกเยาะเย้ยหลงเส้าจิ่นเมื่อครู่นี้ ต่างพากันคุกเข่าลงไปที่พื้น ทำให้บนสนามประลองตอนนี้ มีเพียงแค่หลงเส้าจิ่นและหลี่ต้าฝูยืนอยู่สองคน ใบหน้าของหลี่ต้าฝูเริ่มซีด เขากัดฟัน ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงพูดดังลอดออกมาจากไรฟัน: “พวกเจ้า พวกเจ้าแต่ละคนล้วนยอมรับความพ่ายแพ้แล้วเช่นนั้นหรือ? !” แต่คนที่คุกเข่าอยู่ที่พื้น แต่ละคนกลับก้มหน้าก้มตาไม่พูดไม่จา หัวของพวกเขาก้มจนไม่สามารถก้มได้อีก เหมือนกับว่าจะให้ตนเองต่ำจนกระทั่งหายไปท่ามกลางฝุ่นผงก็ไม่ปาน “พวกขี้ขลาด ไอ้พวกขี้ขลาด!” หลี่ต้าฝูอดไม่ได้ที่จะโพล่งด่าออกมา อย่างไรก็ตาม นอกจากด่าแล้ว เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะแสดงความรู้สึกของตนเองออกมาด้วยวิธีใดได้อีก เมื่อหันหน้ากลับไปมองหลงเส้าจิ่น ความโกรธแค้นในใจของเขาก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น เขาพุ่งเข้าโจมตี ล้วนแล้วแต่เป็นเพราะสาวน้อยคนนี้ ที่ทำให้พวกเขาต้องอับอายขายหน้าต่อหน้าทหารนับหมื่น ทั้งหมดนี่เป็นเพราะสาวน้อยคนนี้คนเดียว! “อ้า! ข้าจะฆ่าเจ้า!” ตอนนี้ทั้งตัวของหลี่ต้าฝู เต็มไปด้วยความรู้สึกอัปยศอดสู เวลานี้ เขาคิดเพียงแค่อยากจะตัดหัวของหลงเส้าจิ่นออกมาทันที