บทที่ 13 ฝันร้ายที่ตามรังควาน

บทที่ 13 ฝันร้ายที่ตามรังควาน หลงเส้าจิ่นตะโกนออกมาเสียงดัง แต่กลับพบว่า วิธีที่ตนเองทำอยู่แทบจะไร้ประโยชน์ เสียงที่น่ารังเกียจนั้น ยังคงดังขึ้นในหูของนางไม่หยุด ฟังดูชัดเจนเหมือนกับจะฉีกนางออกเป็นชิ้นๆ ! ! ! ไม่รู้ว่าการเคลื่อนไหวของหลงเส้าจิ่นรุนแรงเกินไปหรือไม่ ทันใดนั้น หลงเส้าจิ่นก็ลืมตาตื่นขึ้น นางตกตะลึงอยู่ชั่วครู่ จึงสามารถเรียกสติกลับคืนมา บนฝ่ามือเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ หลงเส้าจิ่นมองออกไปนอกเต็นท์ พบว่าตอนนี้เพิ่งจะรุ่งสาง ยังมีเวลาอีกพักใหญ่กว่าฟ้าจะสว่าง แต่ว่าตอนนี้หลงเส้าจิ่นไม่สามารถจะข่มตานอนหลับได้อีกต่อไป เมื่อสวมใส่เครื่องแบบทหารของตนเองแล้ว หลงเส้าจิ่นก็เดินออกจากเต็นท์ไป ออกมาถึงด้านนอก หลงเส้าจิ่นถูกลมพัดจนเย็นไปทั่วทั้งตัว ในเมื่อรู้สึกเย็น จึงช่วยไม่ได้ที่จะทำให้เสื้อผ้ารัดแน่นยิ่งขึ้น เสียงของกองไฟกำลังลุกโชน ข้างๆกองไฟ มีทหารเฝ้ายามคนหนึ่งกำลังยืนสะลึมสะลืออยู่ แต่แล้ว ทหารที่ง่วงจนตากำลังจะปิดคนนั้น เมื่อเห็นหลงเส้าจิ่นเดินออกมาในชุดทหาร ก็ไม่รู้สึกง่วงอีกต่อไป เขายืนตัวตรงแล้วหันไปทำความเคารพหลงเส้าจิ่นตามธรรมเนียมของทหาร: “คารวะ ท่านแม่ทัพ!” หลงเส้าจิ่นพยักหน้า แล้วเดินผ่านทหารคนนั้นไป แล้วเดินไปยังเนินเขาที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล ทหารคนนั้นมองดูหลงเส้าจิ่นเดินผ่านหน้าตนเองไป แม้แต่หายใจก็ไม่กล้า จนเมื่อหลงเส้าจิ่นอยู่ห่างเขาออกไปไกลแล้ว เขาจึงค่อยทำตัวตามสบาย แล้วจึงอ่อนปวกเปียกลง ภาพที่หลงเส้าจิ่นสอนบทเรียนในค่ายทหารเมื่อคืนนั้นยังคงติดตาอยู่ นักต่อสู้ระดับสูงและมีตำแหน่งเหล่านั้นยังเอาชนะแม่ทัพหลงไม่ได้ ถ้าหากว่าแม่ทัพหลงเห็นว่าเขาไม่ตั้งใจทำหน้าที่ แล้วมาลงมือกับเขาจะทำอย่างไร? เขาเองก็ไม่ได้มีความสามารถเหมือนนักต่อสู้ ยังดี ยังดี ที่แม่ทัพหลงไม่ทันได้ใส่ใจ ทหารคนนั้นถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วจึงใช้สติอย่างเต็มร้อยในการเฝ้ายาม ตัวหลงเส้าจิ่นเองก็ไม่รู้ว่า หลังจากที่นางแสดงความแข็งแรงออกมาจนสุดความสามารถนั้น ทหารที่อยู่ในค่ายทั้งหมด ต่างยกให้นางเป็นหัวหน้า เคารพและเชื่อฟังนางดั่งเจ้านาย หลงเส้าจิ่นค่อยๆเดินขึ้นไปบนเนินเขา มองไกลออกไป บรรยากาศ ในค่ายทหารดูเงียบสงบและเป็นระเบียบ ท่านพ่อคอยปกป้องอาณาเขตของแคว้นยู่หลิวมาตลอดชีวิต มาตอนนี้หลงเส้าจิ่นเหมือนจะเข้าใจแล้วว่าทำไมท่านพ่อจึงจงรักภักดีเช่นนั้น เมื่อมองดูทหารเหล่านั้นที่คอยคุ้มกันทั้งค่ายทหารอย่างระมัดระวัง หลงเส้าจิ่นก็พยักหน้าด้วยความพอใจ ถึงแม้ทหารกองนี้ จุนหลินเย่เป็นคนให้นางมา แต่หากไม่นับรวมถึงคุณสมบัติของตัวจุนหลินเย่เองแล้วนั้น ความสามารถที่แท้จริงของทหารกองนี้ ก็ไม่อาจดูถูกได้เลยทีเดียว หลงเส้าจิ่นมองหาพื้นหญ้าแล้วนั่งลง: “ไม่ได้นอนทั้งคืนแล้วต้องตามข้าแบบนี้อีก เจ้านายของเจ้าช่างเอาใจใส่ข้าจริงๆ” หลงเส้าจิ่นพูดอย่างชื่นใจ สำหรับนางแล้ว เสียงลมหายใจโดยส่วนมากของทหารนับหมื่นนี้ นางคุ้นเคยแล้ว แต่ลมหายใจที่ออกมานี้ ไม่ใช่ของคนในกองทหารนับหมื่นนี้แน่ “ไม่ยินดีที่จะออกมาหรือ?” ที่ด้านหลังของตนเองไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่หลงเส้าจิ่นก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไร สามารถตามนางมาอย่างระมัดระวังเช่นนี้ ถ้าหากเป็นเพราะคำพูดเพียงแค่ประโยคสองประโยคก็ปรากฏตัวออกมา ก็คงจะน่าขายหน้าไม่น้อยจริงไหม? ดังนั้นหลงเส้าจิ่นจึงไม่ได้พูดอะไรอีก และมองออกไปยังที่ไกลๆอย่างเงียบๆ มองดูสีของท้องฟ้า คิดว่าฟ้าก็ใกล้จะสว่างแล้ว ฝ่ามือของอู๋หมิงเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ตัวของเขานอนราบอยู่กับพื้น พยายามหายใจให้เบาที่สุด แต่ถึงแม้จะทำถึงขนาดนี้แล้ว เขาเองก็ยังไม่กล้ากระดุกกระดิกตัว สิ่งที่หลงเส้าจิ่นพูดเมื่อครู่ทำให้เขารู้สึกตกใจไม่น้อย จริงๆแล้ววิชาล่องหนของเขาก็ไม่เลว ทำไมจึงถูกคนอื่นเห็นข้อบกพร่องได้ง่ายดายเช่นนี้? ความจริงเช่นนี้ ทำลายความมั่นใจของอู๋หมิงไปแล้ว แต่ว่านี่อาจเป็นกลอุบาย ถึงแม้หลงเส้าจิ่นจะพูดเช่นนี้ออกมา อู๋หมิงเองก็ยังคงเชื่อว่าหลงเส้าจิ่นใช้วิชาเสแสร้งยอมแพ้ เขาไม่มีทางที่จะหลงกลง่ายๆอย่างแน่นอน ดังนั้น อู๋หมิงยังคงหมอบอยู่บนพื้นหญ้าเช่นเดิม เมื่อเห็นว่าทางด้านหลังของตนเองไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ หลงเส้าจิ่นจึงเลิกสนใจ หน้าที่ของคนผู้นี้ก็เพียงแค่คอยตามนาง ไม่ได้มีจุดประสงค์ร้าย นางจึงไม่จำเป็นที่จะต้องไปใส่ใจ เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลงเส้าจิ่นเองก็ไม่ได้สนใจความคิดของคนที่อยู่ด้านหลังแล้ว ดูๆไปแล้ว พระอาทิตย์ขึ้นวันนี้คงจะสวยงามมาก ตื่นเช้าขนาดนี้ ได้ดูพระอาทิตย์ขึ้นก็ดูเหมือนจะเป็นทางเลือกที่ไม่เลวนัก หลงเส้าจิ่นนอนทิ้งตัวลงบนพื้นหญ้า มองดูท้องฟ้าที่ค่อยๆสว่างขึ้น ประกายในแววตาของนางเองก็ค่อยๆสว่างขึ้นเช่นเดียวกัน ถ้าไม่ใช่ว่ามีคนคอยแอบตามอยู่ด้านหลัง หลงเส้าจิ่นเองก็คิดอยากจะตะโกนออกมาดังๆว่า: ยังมีชีวิตอยู่ ดีจริงๆ! ท้องฟ้าค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีขาว มีเส้นสีทองค่อยๆโผล่พ้นออกมาจากขอบฟ้า ทันใดนั้น แสงสีทองนั้นก็ค่อยๆสว่างขึ้น วัตถุทรงกลมค่อยๆเลื่อนขึ้นมา พระอาทิตย์ที่เพิ่งจะโผล่พ้นของฟ้าเปรียบได้กับผู้หญิงขี้อาย ค่อยๆโผล่ออกมาทีละนิดๆ จนกระทั่งโผล่พ้นขอบฟ้าที่เต็มไปด้วยผืนหญ้าจนเต็มดวง สวยจริงๆ ในหน้าที่เคร่งขรึมของหลงเส้าจิ่น กลับฉาบไปด้วยรอยยิ้มที่ดูสว่างสดใสกว่าพระอาทิตย์ ถึงจะเพียงแวบเดียว แต่ก็ถูกอู๋หมิงสังเกตเห็น ทันใดนั้น หัวใจของอู๋หมิงเต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อมองไปทางหลงเส้าจิ่นอีกครั้ง หลงเส้าจิ่นก็ลุกขึ้นและเตรียมตัวกลับค่ายทหารแล้ว อู๋หมิงยังยืนตะลึงอยู่ที่เดิม เขายังไม่ทันได้เห็นว่าพระอาทิตย์ขึ้นงดงามขนาดไหน แต่กลับได้เห็นใบหน้าของหลงเส้าจิ่นที่ปกติจะดูแล้วเคร่งขรึม กลับมีรอยยิ้มที่งดงามออกมา ในใจรู้สึกเหมือนมีอะไรมาเคาะ รู้สึกอ่อนระทวยแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย อู๋หมิงค่อยๆลุกขึ้นจากพงหญ้า แล้วกลับไปรายงาน แต่ไม่รู้ว่าต่อจากวันนี้ไป ในใจของเขาคงไม่สามารถลบรอยยิ้มนั้นออกไปได้ ต่อไปถึงแม้เขาจะต้องผ่านวันคืนที่แสนโหดร้ายนับครั้งไม่ถ้วน เป็นเพราะรอยยิ้มนั้นที่ช่วยสนับสนุนให้เขาก้าวผ่านทุกอย่างมาได้ “ท่านแม่ทัพ!” เมื่อหลงเส้าจิ้นปรากฏตัวขึ้นในค่ายทหาร บรรดาทหารที่ตื่นนอนแล้วเหล่านั้น แต่ละคนต่างหยุดกิจกรรมที่ทำอยู่ลงแล้วหันมาทำความเคารพ หลงเส้าจิ่นพยักหน้า แล้วเดินไปตามทาง จนกระทั่งถึงเต็นท์ของตนเอง ตลอดเส้นทาง ท่าทีของทหารเหล่านั้นไม่ทำให้นางรู้สึกผิดหวัง แม้แต่คนที่ถูกนางทำร้ายอย่างหลี่ต้าฝูและหลินเปียวเมื่อมองเห็นนาง นอกจากหลี่ต้าฝูที่แสดงท่าทีอึดอัดเล็กน้อย หลินเปียวก็ยกมือคำนับนางด้วยความจริงใจ การเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ สำหรับหลงเส้าจิ่นแล้วนับว่าเป็นเรื่องที่ดี และถือว่าได้ผลลัพธ์ออกมาตามที่นางคาดหวังไว้ กองทัพเช่นนี้ ถึงจะสามารถเอาชนะศัตรูในสนามรบได้ และสามารถป้องกันแคว้นได้ มิใช่หรือ? ถึงเวลาที่กองทัพจะต้องออกเดินทางแล้ว ไม่ทันได้พูดอะไรมาก หลงเส้าจิ่นก็กระโดดขึ้นหลังม้า และนำหน้าทหารนับหมื่นเพื่อมุ่งหน้าไปสู่ชายแดน การเดินทัพผ่านมาเกินครึ่งทางแล้ว ไม่นาน พวกเขาก็เดินทางมาถึงเมืองโม่ ทางนี้ หลงเส้าจิ่นกำลังนำหน้ากองทัพที่เดินทางอยู่ ส่วนทางด้านท้ายขบวน ไกลออกไปสักระยะหนึ่ง อู๋หมิงและเจ้านายของตนเองบังคับม้าคนละตัว แล้วค่อยๆเดินตามกองทัพมาทางด้านหลัง “เจ้านาย ดูเหมือนว่าแม่ทัพหลงจะสามารถนำทหารเหล่านี้ไปเอาชนะศึกได้” อู๋หมิงกล่าวกับเจ้านายของตนเอง หลายวันมานี้ เขาเองก็ไม่กล้าดูถูกผู้หญิงที่ชื่อว่าหลงเส้าจิ่นคนนี้สักเท่าไหร่แล้ว