บทที่ 45
ไป๋อวิ๋นลี่พยักรับ ทว่าคิ้วเรียวราวคันธนูกลับขมวดเข้าหากันอีก เมื่อนางนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
“ท่านตามข้ามาทันได้อย่างไร ในเมื่อข้า…”
“เจ้าใช้วิชาผีเสื้อหลับใหลกับข้าอีกแล้วนะ นางมารน้อย” เขากล่าวเสียงเย็น
“นั่นหาใช่ประเด็นสำคัญไม่” นางเอ่ยพลางไหวไหล่ใส่คู่สนทนาคล้ายมิได้แยแสต่อสายตาคมดุของเข