Chapter 8 เปื้อน

เปลือกตาหนักอึ้งของฉันเปิดขึ้นด้วยความเหนื่อยและเห็นว่าบนผ้าปูเปรอะไปด้วยคราบน้ำราวกับสีจางของน้ำน้ำกุหลาบ “ครั้งแรก” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียบ ไม่รู้เป็นประโยคบอกเล่าหรือคำถาม แต่ใช่ มันเป็นครั้งแรกของฉันบนเตียง เมื่อคืนก่อนฉันยังเป็นผู้หญิงที่บริสุทธิ์ “ทั้งที่รู้ว่าครั้งแรกแต่ยังทำแรงขนาดนั้น” เสียงเดิมเอ่ย ร่างกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามราวกับรูปสลักนั่งเอนพิงหมอนอยู่ข้างฉัน จิบแก้ววอดก้าในมือ น้ำเสียงเหมือนวิจารณ์ตัวเอง ดูคุณฮารุไม่ค่อยชอบแทนตัวเองว่าผมหรืออะไรทั้งนั้นเมื่อพูดกับคนอื่น โดยเฉพาะกับของเล่นที่ซื้อมาอย่างฉัน ชอบตัดสรรพนามทิ้ง ผิวเขาขาวจนฉันอายผิวตัวเอง และเหนืออกเขามีรอยสักรูปปีกอินทรีย์ “แต่ไม่จำเป็นต้องห้ามใจ” เขาพูดเหมือนบอกตัวเอง ริมฝีปากได้รูปจิบวอดก้าอีกครั้ง ดูเยือกเย็นและเย็นชาไม่ต่างจากเวลาอื่น เป็นเพราะเขาซื้อฉันมา และเป็นข้อตกลงที่ว่าฉันจะต้องทำทุกอย่างเขาถึงพูดแบบนั้น เขาจึงทำกับฉันตามใจ บางทีฉันอาจเหมือนของที่ใช้ครั้งเดียวแล้วทิ้ง แต่มันรุนแรงเกินไป... ร่างกายฉันคงรับไม่ไหว “แต่ในเมื่อเป็นครั้งแรก” เสียงไร้ความรู้สึกเอ่ยอีก “จะอ่อนโยนก็แล้วกัน” ก่อนก้มลงจ้วงริมฝีปากประกบเหนือสีเรื่ออันอ่อนไหวเหนือหัวใจของฉัน “อ...อ๊ะ...!” ฉันกัดริมฝีปาก จูบของท่านฮารุเจ็บแปลบจนฉันจิกเล็บแน่นกับผ้าปูเตียง เรียวลิ้นกระหวัดเลียความอ่อนไหวของฉัน “อ๊ะ...ฉัน...” “เจ็บ?” มือใหญ่รั้งขาฉันแยกจากกันก่อนที่มือของเขาจะแทรกจุดชื้นแฉะของฉันเข้าไปอีกครั้ง แล้วด้วยสองมือเขาแยกช่องฉ่ำชื้นของฉันออกกว้าง “อ๊ะ...” เรียวนิ้วนั้นกำลังเหมือนฉีกร่างของฉัน ฉันสั่นเทาและหอบโยน ก่อนต้องแอ่นร่างราวกับถูกเหวี่ยงสูงเมื่อร่างกำยำแทรกเข้ามาในจุดฉ่ำชื้นที่ถูกเรียวนิ้วเปิดไว้นั้น “อ...อ๊า...” ฉันไม่เคยถูกดันเข้ามาลึกอย่างนี้เลย น้ำจากร่างฉันหลั่งจากสุดซอกขาเมื่อความกำยำนั้นดุนดันเข้าออก และนิ้วของเขายังขึงแยกร่างภายในของฉัน “ค...คุณฮารุ...อ...อื้อ!” แล้วเขาก็ครอบครองฉันอย่างรุนแรงแบบนั้น -ฮารุ- ผมเปิดร่างลึกที่อ่อนไหวของเธอด้วยเรียวนิ้ว ผมขยายร่างลึกของเธอให้กว้าง เพราะว่ามีหลายอย่างที่น่าทำกับร่างนั้น และร่างผมครอบครองเธอในขณะเดียวกัน ทำให้ร่างของเธอกลายเป็นน้ำ เธอหมดสติไปบ้าง แต่ผมยังสัมผัสเธอ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตลอดคืนผมเล่นกับตุ๊กตาตัวนั้น คืนเดียวกันนั้นในความมืดเมื่อหลับตาลงความทรงจำพากลับไป ‘เด็กเลว’ เสียงทุ้มเข้มงวดดังขึ้น คุ้นเคยก็จริง แต่ไม่เคยชินชาได้ “รู้ไหมว่าแกต้องโดนอะไร’ “ไปยืนมุมห้อง แล้วถอดเสื้อออก” เสียงเดิมสั่ง กราดเกรี้ยวทว่าซ่อนไว้ในเสียงเรียบ เมื่อถอดเสื้อแล้วมือผมถูกมัดกับขื่อใต้เพดาน “แกมันไม่เคยเชื่อฟัง แกมันไม่เอาไหน” แล้วแส้หวดฟาดลงมาบนแผ่นหลังของผม แผ่นหลังของเด็กชายวัยสี่ขวบ แทรกผ่านอากาศก้องดัง ขวับ! ความเจ็บแสบฝังลึกไปถึงสันหลังและกระดูก แล้วในความฝันวันคืนก็ผ่านไป วันรุ่งขึ้น -ยูนะ- แสงสลัวของแดดอ่อนราวตีห้ากระทบเปลือกตา เช้าแล้วเหรอ ฉันเปิดเปลือกตาหนักอึ้ง ที่นี่ที่ไหน...? ร้าวระบมเหมือนถูกฉีกทั้งร่าง ขยับไม่ได้เลย แปลกใจที่เรียวนิ้วตัวเองมีแหวนสวมอยู่ ไม่รู้ว่ามาได้ไง โลหะทองวาวนั้นสวมเหมือนมัดนิ้วนางมือซ้ายของฉัน !? “ให้ใส่ไว้แบบนั้น” เสียงทุ้มเอ่ยสั่ง นั่นทำให้ฉันรู้ว่าคุณฮารุนั่งเอนหลังอยู่ข้างฉันบนเตียง เขาดูไม่ได้เหนื่อยล้าเลย ในแสงสว่างเขาดูดีมาก โดยเฉพาะเวลาที่ดึงผ้าห่มมาคลุมท่อนล่างไว้ทั้งหมดแบบนี้ เหลือแต่ซิกซ์แพ็คเหมือนรูปปั้น เขาดูเหมือนเจ้าชายเลย ถึงจะไม่ใช่และที่จริงเป็นปีศาจร้าย ฉันจำได้แล้วว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น จริงสิ ฉันถูกคุณฮารุสัมผัสอย่างรุนแรงจนไม่รู้วันเวลา เหมือนถูกเหวี่ยงลงในหุบเหวลึก ดำกฤษณา ...ร่างฉันไม่เคยถูกสัมผัสอย่างรุนแรงแบบนั้น ..!