Chapter 9 แหวนปริศนา

แต่ฉันยังตื่นขึ้นมาได้ ไม่น่าเป็นไปได้ “คุณสวมแหวนให้ฉัน ?” แหวนเขามีไว้สวมในวันแต่งงานไม่ใช่เหรอ “เพราะสวมปลอกคอไม่ได้” “ปะ...ปลอกคอ ?” ฉันสะดุ้ง เจ็บและเมื่อยไปทั้งตัวจนแทบไม่มีแรงจะพูด และใบหน้าคมคายนั่นดูน่าเกรงขาม เข้าใจล่ะ ฉันเป็นทาสแต่ถ้าใส่ปลอกคอให้มันก็จะดูประหลาด คุณฮารุคงไม่รู้จะตอบอย่างไรถ้าคนถาม คงไม่มีใครรู้ว่าท่านประธานเป็นผู้ชายแบบนี้ “และอย่าทำหาย แหวนนั่นหมายถึงยูนะเป็นสมบัติ” แต่ก็เพียงชั่วครั้งคราว หลังจากหนึ่งร้อยคืนเขาจะปล่อยฉัน แต่นี่มันการเป็นทาสสมัยใหม่ชัดๆ หากเป็นสมัยก่อนฉันคงต้องถูกเหล็กร้อนนาบเพื่อตีตรา แต่นี่ผ่านมาเป็นพันปีแล้วคงทำไม่ได้สินะ “และจะเป็นสมบัติที่ดี” ทาสต่างหาก เขาพูดเองเมื่อวันแรกที่เราพบกัน แล้วจู่ๆ มือใหญ่กดร่างฉันที่แผ่กับเตียงจนจมลงในฟูก “ค...คุณฮารุ ?!” เขาจะทำอะไรฉันอีกฉันดึงผ้าห่มมาคลุมร่าง เขาสัมผัสฉันมากเกินพอแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วตอนนี้... “อ้าขา ยูนะ” เสียงเรียบสั่ง แต่ฉันหุบขาแน่น มือใหญ่เคลื่อนคว้าเข่าสองข้างของฉันก่อนรั้งให้แยกห่างจากกัน “อื้อ...!” ฉันดีดร่างราวกับถูกเหวี่ยงขึ้นลอยคว้างมือใหญ่รั้งต้นขาฉันเข้าหาอีกร่างและดุนดันความกำยำเข้ามาจนลึกจนสุดทาง “ค...คุณฮารุ.....อึก....!” ฉันจุกและอึดอัดจนต้องกัดริมฝีปาก เหมือนถูกฉีกด้วยความร้อนทั้งร่าง เหงื่อผุดบนผิวกายและมือจิกแน่นกับแผ่นอกกำยำของร่างที่ครอบครองฉัน “แฮ่ก....ค...คุณไม่นอนเหรอคะ” นี่มันกี่โมงแล้ว ไม่เข้าใจเลย ทำไมเขาถึงเต็มไปด้วยพละกำลังจนถึงตอนนี้? “อีก” เขาคงหมายถึงให้ฉันอ้าขากว้างอีก แต่ฉันทำไม่ได้ แค่นี้มันก็กว้างจนสุด แต่มือเขาของเขาดันให้ขาฉันแยกกว้างกว่านั้น “อะ...อ๊า.... “ แล้วร่างกำยำดุนดันเข้ามาอีก ฉันดีดแผ่นหลังแอ่นลอยจากพื้นเตียงด้วยความรู้สึกที่เสียวซ่านจนทรมาน คุณฮารุสัมผัสฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างฉันอาบไปด้วยน้ำอีก มือฉันกอดกุมบ่ากว้างของคุณฮารุราวกับจะทำให้ฉันคลายจากความจุกและเสียวซ่านจนทรมาน ซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่คุณฮารุอยู่ในร่างของฉัน... เมื่อมันจบลงฉันพบว่ามีสิ่งที่แย่กว่านั้น เพราะเมื่อเปิดเปลือกตาหนักอึ้งขึ้น ซึ่งอาจเป็นอีกหลายชั่วโมงหลังจากนั้น …แย่ยิ่งกว่าที่ฉีกช้ำไปทั้งตัวเสียอีก “แย่จริง” ฉันพึมพำ “เรื่องเมื่อคืน ? “ ร่างที่เอนนอนข้างฉันแต่ไม่หลับ และฉันรู้ว่าเขาหมายถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน “เปล่า ผ้าปูเตียงค่ะ” มันเลอะกว่าเดิมเสียอีก เปรอะไปด้วยคราบสารพัด และมันแปลกที่ทุกครั้งเมื่อคุณฮารุดุนดันและน้ำกระเซ็นออกมาจากตัวฉันฉันจะรู้สึกเหมือนถูกไฟลามเลียในร่างกาย เหมือนทั้งร่างปริแตกและกระจายเป็นลิ้นๆ ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร เหมือนถูกเหวี่ยงขึ้นไปแรงๆ ด้วย ไม่รู้ว่ามันดีหรือแย่ เมื่อคืนคุณฮารุทำหลายอย่างจนจนสับสนไปหมด “มันเลอะ” ฉันมาทำงานคนรักใช้นะ ซึ่งแน่นอนว่ามันต้องรวมถึงงานทำความสะอาด แล้วตอนนี้ผ้าปูเตียงเลอะถึงขนาดที่น่าจะทิ้งมากกว่าซัก ฉันโซเซคว้าผ้าคลุมร่างและลุกขึ้นจากเตียง ดึงผ้าปูที่ร่างสูงยังนอนทับ “ช่วยลุกด้วยค่ะ” “จะทำอะไร? ” “ซักผ้าปูเตียงค่ะ...คุณฮารุ” ฉันบอกไปแล้วว่าจะเป็นคนรับใช้ที่ดี “ท่าน” การถูกแก้คำพูดทำให้ฉันรู้สึกแย่จัง ยูนะ เธอใช้ไม่ได้เลย “ไม่ต้องหรอก” เขาสั่ง “แต่ฉันต้องซักมัน มันสกปรกค่ะ” ฉันยืนยัน ภายในร่างเจ็บจากสัมผัสเมื่อคืน เมื่อยร้าวไปทั้งตัว แปลกใจที่ตัวเองยังตื่นขึ้นมาได้ “ยูนะไม่หยุดแบบนี้...หรืออยากโดนซ้ำ” อึก! คำพูดเยือกเย็นของเจ้านายกระตุกให้ฉันชะงัก กลัวเขาอยู่เหมือนกัน แต่ทำไมล่ะ เขาให้ฉันมาเป็นทาสรับใช้ไม่ใช่หรือไง เพราะงั้นฉันควรต้องทำงานบ้าน ฉันต้องใช้หนี้ให้คุณพ่อตั้งหลายล้าน “อ๊ะ...คุณฮารุ...!?” ฉันสะดุ้งเมื่อแขนแข็งแรงอุ้มฉันขึ้นจนตัวลอยและออกเดิน “จะทำอะไรคะ!?” “อาบน้ำ” “ไม่เอาค่ะ ไม่เป็นไร ฉันอาบเองได้” ฉันไม่ทางยอมหรอก เขาเป็นเจ้านาย “ห้ามขัดคำสั่ง” เพราะงั้นร่างกำยำถึงกระตุกผ้าห่มฉันออก ทำให้ฉันไม่เหลืออะไรปิดร่างสักอย่าง ก่อนจับฉันนั่งในอ่างอาบน้ำบนตักของเขา น้ำอุ่นเต็มอ่าง...กลิ่นหอมจากบาธเจลทำให้ฉันงุนงง ความนุ่มนวลจากน้ำทำให้ฉันรู้สึกขัดกับเมื่อคืนที่เขาทำรุนแรงกับร่างของฉัน แต่ฉันอายเมื่อดวงตานั้นมองร่างฉันที่ไม่มีอะไรปิดบัง อายมากด้วย! แล้วเขาอาบน้ำให้ฉัน มือที่แข็งแรงกว่าฉันมากไล้และคลึงเค้นไปทั่วลำตัว “อึก...” ฉันปิดตาแน่น กัดริมฝีปากเมื่อมือใหญ่เคลื่อนกุมผิวบางเหนือหัวใจฉัน ก่อนเรียวนิ้วจะคลึงตุ่มไตแข็งอ่อนไหวสีชมพูเรื่อของฉันทั้งสองข้าง และเหมือนหัวใจสีเรื่อของฉันดุนดันขึ้นรับสัมผัสจากปลายนิ้วอันช่ำชองนั้น “ค...คุณฮารุ...ไม่ต้องค่ะ” แค่ให้เจ้านายอาบน้ำให้ก็แย่พอแล้ว แล้วยังมามีเรื่องแบบนี้... “คุณไม่นอนเหรอ” ไม่เข้าใจเลย นี่มันกี่โมงแล้ว หรือจะเป็นเวลาเช้ามืด เขานอนวันละกี่ชั่วโมงกันแน่ “นอนที่หมายถึงเซ็กซ์เหรอ ยูนะ” “เปล่าค่ะ อื้อ...อะ...แฮ่ก...!” แต่แล้วจู่ๆ ฉันก็ต้องสั่นกระตุกเมื่อคุณฮารุดุนดันเข้ามาในจุดชื้นอ่อนไหวของฉันอีกครั้ง ลึกจนเหมือนแทรกเขาไปถึงช่องท้อง ทำไมเขาถึงครอบครองเรือนร่างฉันได้ง่ายดายขนาดนั้น...!? ความคับแน่นจนจุกหายใจลำบาก อีกทั้งเหนือหัวใจที่แทบปริเมื่อเรียวนิ้วร้อนคลึงยั่วเย้าแบบนั้น... หัวใจที่แอ่นขึ้นจนสะท้านด้วยสัมผัสนั้น “อ๊า...ค....คุณฮารุ...” “ทำไม” ร่างด้านหลังเอ่ยถามเสียงพร่าข้างหู “ขอให้ทำให้อีกเหรอ ยูนะ” แล้วความร้อนกำยำดุนดันขึ้นจนหน้าท้องฉันแอ่นลอยเหนือน้ำในอ่าง ฉันจุกจนฉันกระอัก ดีดลอยจนแผ่นหลังแนบสนิทบทเบียดไหล่กว้างของคุณฮารุที่นั่งซ้อนหลัง “กดลงมา ยูนะ” ร่างฉันถูกกดรับการดุนดันขึ้นอีกครั้ง และอีกครั้ง ท่ามกลางหัวสมองที่ขาวโพลนและร่างกายที่ขาดสะบั้นเสียงเรียบเอ่ยบอกฉัน “หลังจากนี้ อย่าลืมเข้างานให้ตรงเวลา”