Chapter 10 งาน

-ฮารุ- วันเดียวกัน 7.20 น. ผมมาถึงที่ทำงานโดยปล่อยร่างที่สะอาดและหอมกรุ่นของผู้หญิงคนนั้นไว้บนเตียง ผมอาบน้ำให้เธออย่างสะอาด และผมยอมให้เธอนอนต่อนิดหนึ่งก่อนเริ่มงาน ที่ออกมาก่อนเพราะมีประชุมก่อนเริ่มงาน 8 โมงเช้า เช้านั้นเป็นวันที่ดีสำหรับผม รสสัมผัสของเธอยังติดอยู่ที่ปลายลิ้น รสที่ทั้งคาวและหวาน ตุ๊กตาทาสที่ผมซื้อมาเพื่อทำเรื่องแบบนั้น แต่โต๊ะทำงานที่เตรียมไว้ให้ยูนะเมื่อแปดนาฬิกา “พนักงานใหม่อยู่ไหน” ผมถามเลขาหน้าห้อง “ท่านประธานรับพนักงานใหม่เหรอคะ ไม่เห็นเลยค่ะ” ขาดความรับผิดชอบ นั่นเป็นความคิดของผมในแวบแรก แต่หากไม่ใช่ ? หรือหากเกิดอะไรขึ้นกับเธอ? เมื่อคืนผมรุนแรงไปหรือเปล่า ยูนะ 12.00 น. พักเที่ยงผมแวบไปดูเพนท์เฮ้าส์ที่เปิดใหม่สำหรับเธอ ร่างในชุดนอนที่ผมสวมให้ยังราวฝังอยู่กับเตียง ดวงตากลมโตสีเทาอมดำที่ผมสะดุดตั้งแต่แรกเห็นปิดสนิท “มีไข้?” ดวงตาปิดสนิทที่ดูหนักอึ้งเปิดขึ้นเชื่องช้าเมื่อได้ยินเสียงพึมพำของผม “ได้กินอะไรบ้างหรือยัง” ที่จริง...ของกินก็เตรียมไว้แล้วเต็มตู้เย็น ผมต้อนรับเธอราวกับราชินีอย่างไรอย่างนั้น “ยังค่ะ...” เด็กโง่ ผมรุนแรงกับเธอแบบนั้นยังยังมาพูดหวานและสุขภาพอีก นั่นทำให้ผมรู้ว่าเธอเป็นคนรักษาคำพูด เมื่อบอกว่าจะทำก็ทำ เมื่อบอกว่าจะเป็นทาสก็เป็นจริงๆ แต่แค่ร้อยวัน ที่จริงเธอควรทำเลวกับผมเหมือนที่ผมทำแย่ๆ กับเธอ ผมมันเหมือนปีศาจ “เป็นของเล่นที่เชื่อฟังดี” ผมพึมพำ เธอไม่ตอบ ดูไม่ค่อยมีแรง ริมฝีปากซีดทั้งที่ครั้งแรกเมื่อตอนชนกันมีสีชมพูจัด เมื่อคืนผมทำหนักไป ร่างบางสะดุ้งเมื่อมือผมเคลื่อนปลดกระดุมเสื้อติดลำคอของเธอ “จะ...จะทำอะไรคะ...!? อย่าค่ะ !” “เช็ดตัว” “มะ...ไม่เป็นไรค่ะ” เธอปฏิเสธแบบยอมตาย “เป็น” เธอดิ้น เกรงใจผมเหมือนเจ้านาย ทำไมต้องตามใจและเคารพขนาดนี้ด้วย ต่อให้เป็นสัญญาที่เซ็นกันไว้ก็ไม่เห็นต้องตามใจ แต่เราไม่ได้เซ็นสัญญาอะไรด้วยซ้ำ ดูเธอไม่เห็นคุณค่าของตัวเองสักเท่าไหร่ เหมือนเด็กที่โตมาโดยไม่มีใครรัก ก็เหมือนผม น่าแปลก เสียงเสื้อเนื้อนุ่มลื่นหลุดจากหัวใจของร่างที่ถูกมือใหญ่ปลดกระดุม เปิดเผยเนินเนื้อสีขาวอมชมพู ...เรือนร่างที่เหลือแต่เสื้อชั้นใน... ผมนั่งมองร่างราวกับดอกไม้สีขาวที่หายใจหอบด้วยพิษไข้ เคลื่อนมือแทรกแผ่นหลัง ปลดตะขอบราเซียร์ของร่างขาวสะอาดที่นอนหงาย “ค...คุณฮารุ...!?” “ท่าน” ผมแก้สรรพนาม จัดน้ำอุณหภูมิห้องใส่อ่างพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็ก เดินกลับมาอีกครั้ง เห็นเธอรั้งผ้าห่มคลุมร่าง หลับไปแล้ว มือใหญ่ของผมกระตุกผ้าห่มที่เกะกะออก จับร่างนั้นหงายอีกครั้ง เคลื่อนมือดึงบราที่ปลดตะขอค้างไว้ “มะ...ไม่ค่ะ” เธอดิ้น ผมจึงมัดมือเธอ “ช...เชือก...!?” คนป่วยสั่นเหมือนหนาวเยือก “คุณมีเชือกแบบนี้ได้ไง...!?” ไม่แปลกใจที่เธอตกใจ สิ่งที่มัดมือเธอคือเชือกป่านยาวเจ็ดเมตรเห็นจะได้ “ไม่บอก” ผมตอบก่อนมัดเชือกป่านเข้ากับข้อมือเล็กรุ่มร้อนทั้งสองแล้วรวบกดไว้เหนือหัวเธอ ผมดึงบราเซียร์ออก ก่อนลูบผ้าเปียกหมาดเหนือร่างที่เหลือแต่ผิวกาย ไม่มีอะไรปิดบังนอกจากเส้นผมสีดำ ผมเขี่ยเส้นผมออกจากร่างของเธอ มันดูน่ารำคาญไม่ใช่หรือไง อะไรที่มาปิดบังส่วนที่ไม่ใช่เนื้อแท้น่ารำคาญทั้งนั้น และหากเธอกลับมาสวมเสื้อต่อให้สวยแค่ไหนผมคงรู้สึกขัดตาอย่างช่วยไม่ได้ มือผมฉีกแม้แต่กางเกงชั้นในของเธอออก เกะกะ รู้ตัวดีว่าทำเกินเหตุ แต่เพราะเธอเป็นของเล่นที่มีชีวิต และเพราะเธอเป็นของผมจึงไม่ต้องห้ามใจ “อื้อ...อย่าค่ะ...! ” ร่างบางบิดหนี หนีบขาเมื่อผมเช็ดต่ำลงไปตามหน้าท้องจนถึงเรียวขา “ไม่ต้องกลัว” มันทำให้ผมรำคาญ เธอคงกลัวว่าผมจะทำเรื่องแบบเมื่อคืนกับเธออีก “ไม่ทำแล้ว” นั่นทำให้ร่างเปล่าว่างใต้ฝ่ามือผมเกร็งน้อยลง ผมเช็ดใบหน้าและลำคอเธอ มองริมฝีปากซีดที่ตอนนี้เรื่อแดงด้วยพิษไข้อ่อนๆ นึกอยากจูบริมฝีปากเธอแต่ไม่ดีกว่า เธอไม่ใช่คนรัก และจูบที่ริมฝีปากมีไว้ให้คนที่รักไม่ใช่หรือไง ผมเคลื่อนเช็ดหัวใจสีเรื่อของเธออีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้ด้วยริมฝีปากของผมเอง “อ...อ๊ะ...!?” ร่างที่ปิดเปลือกตาหนักอึ้งสะท้านลอยเมื่อถูกกลืนกิน และผมขบแผ่วราวละเลียดขนมหวาน “นิ่ง ไม่งั้นจะโดนที่หนักกว่า” !!??