บทที่ 1 หย่า นอกจากผมตาย

บทที่ 1 หย่า นอกจากฉันตาย “หย่ากันเถอะ” กู้อานหยานมองคนที่นั่งตรงหน้า ผู้ชายที่หล่อเเละสมบูรณ์ที่ทำให้ผู้หญิงหลงไหล ในใจรู้สึกผิดหวัง มู่จ้านเป่ย ผู้ชายที่ได้รับความนิยมจากผู้หญิงมากที่สุดในเมืองเป่ยหลิง เขาลึกลับ น่าเคารพ เเละไม่ธรรมดา เเต่น่าเสียดาย กำหนดไว้เเล้วว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ของเธอ เเต่งงาน3ปี เธอใช้ทุกวิธี เเต่ก็เเลกกับความโปรดปรานของเขาไม่ได้ 3ปีที่ผ่านมาในวันนี้ กู้อานหยานเหนื่อยเเล้ว และก็ตายใจเเล้ว “หย่ากัน ฉันให้นายอิสระ จากนี้ไป เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก” กู้อานหยานทนความเจ็บปวดไว้ ไม่มองเขาอีก มู่จ้านเป่ยไม่เเสดงสีหน้าอะไร เงียบไปสักพัก เเล้วก็หยิบปากกาขึ้นมา เขียนชื่อลงอย่างไม่ลังเล จากนั้น เขาก็ลุกขึ้น จากไปอย่างไม่แยแส ร่างกายที่สูงเเข็งเเรงทำให้เหล่าผู้หญิงที่อยู่ในร้านกาเเฟหลงไหล เขามักจะเป็นเเบบนี้ ไม่ว่าเธอจะทำอะไร ก็ไม่เคยทำให้เขามีความรู้สึกใดๆ ในเมื่อเป็นเเบบนี้ งั้นก็ปล่อยมือดีกว่า ถึงเเม้ ว่าในใจจะเจ็บสักมากๆ กู้อานหยานเดินออกจากร้านกาเเฟ เดินอยู่บนถนน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น “พี่สอง” รับสายโทรศัพท์ กู้อานหยานกัดริมฝีปาก พูดเสียงต่ำ : “ฉันทำตามที่พี่บอก ให้เขาเซ็นใบหย่าแล้ว” “เซ็นเเล้วจริงๆหรอ?” เสียงในสายคือเสียงของกู้เวยจือ ฟังเเล้วมีความตื่นเต้นที่เเอบซ่อนไว้ กู้อานหยานขมวดคิ้ว รู้สึกความมึนงง: “เซ็นเเล้ว พี่สอง พี่……” “ฮ่าๆๆ กู้อานหยานนี่เธอเป็นคนขอหย่ากับมู่จ้านเป่ยจริงๆหรอ ฮ่าๆๆ เธอนี่โง่จริงๆ!” “…..พี่สอง พี่หมายความว่าไง?” คิ้วของกู้อานหยานก็ขมวดเข้าหากันยิ่งขึ้น ในใจมีความรู้สึกไม่ดีขึ้นมา “ไม่ได้หมายความว่าไง ก็ดีใจไงล่ะ! เธอหย่ากับมู่จ้านเป่ย ฉันถึงจะมีโอกาสอยู่กับเขา เธอว่าฉันดีใจไหมล่ะ?” กู้เวยจือที่ยืนอยู่ชั้นบนสูงของอาคารใหญ่ หัวเราะอย่างสะใจ “เธอคิดว่าทำไมมู่จ้านเป่ยถึงเย็นชากับเธอมาโดยตลอด?” “เพราะอะไร?” กู้อานหยานกำโทรศัพท์ไว้เเน่น เดินอยู่บนถนนใหญ่โดยไม่รู้สึกตัว “เพราะว่า เขาเเน่ใจมาโดยตลอดว่าน้องชายของเขาตายเพราะเธอ เธอว่าเขาจะดีกับคนที่ทำให้น้องชายเขาต้องตายหรอ?” “ฉันไม่ได้ทำ!” กู้อานหยานรีบพูด “ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของเฟิงจิ่นคือ….คือเธอ?” กู้อานหยานก็ถลึงตาโตทันที เธอรู้ตัวขึ้นมา: “คือเธอ! กู้เวยจือ เธอเป็นคนทำ!” “ใช่เเล้วทำไม? อยากจะบอกให้มู่จ้านเป่ย？เเต่น่าเสียดาย สายเกินไปเเล้ว” เสียงหัวเราะของกู้เวยจือ พอได้ยินเเล้วน่ากลัวเหมือนเสียงที่มาจากในนรก “ฉันไม่ปล่อยเธอไว้เเน่! กู้เวยจือ เธอเเสดงมาโดยตลอด โกหกฉันมาโดยตลอด!” กู้อานหยานเกลียดที่เธอรู้ช้าเกินไป! “เธอคงจะไม่มีโอกาสเเล้วล่ะ” กู้เวยจือจ้องร่างบางที่ยืนอยู่บนถนน เผยรอยยิ้มที่โหดร้ายออกมา: “ดูทางซ้ายของเธอสิ” กู้อานหยานมองไปทางซ้าย เเต่ว่าตอนที่กำลังหัน เสียงชนกันดังอย่างกระหึ่ม เจ็บ! เจ็บเหมือนใจจะขาด วินาทีนั้นเจ็บไปทั้งตัว เธอเหมือนดั่งใบไม้ในลม หลังจากที่โดนรถบรรทุกชน ก็ล้มลงอย่างอ่อนเเรง เธอหลงรักมู่จ้านเป่ยมาครึ่งชีวิต เเต่กลับเเลกกับเเววตาที่อ่อนโยนของเขาไม่ได้เลยเเม้เเต่สักครั้งเดียว ถ้ามีโอกาสเริ่มใหม่อีกครั้ง ฉันจะไม่รักนายเเน่นอน ไม่มีทางรักผู้ชายที่รักไม่เป็นอย่างเด็ดขาด…. กู้อานหยานหลับตาลงช้าๆ เธอมองไม่เห็น คุณชายของตระกูลมู่ที่หล่อจนทำให้ผู้หญิงทุกคนหลงรัก พุ่งออกมาจากกลุ่มนั้น อุ้มเธอที่เต็มไปด้วยเลือดขึ้น เเละก็มองไม่เห็น ผู้ชายที่เป็นเหมือนดั่งเทพบุตรในใจของทุกคน วิ่งออกจากฝงคน กอดร่างที่เปื้อนเลือดของเธอไว้ ยิ่งมองไม่เห็น เอกสารการหย่าที่ตกลงมาจากในกระเป๋าของเธอ ทั้งที่ต้องเขียนว่า “มู่จ้านเป่ย” 3คำ เเต่เขียนไว้4คำเเทน—นอกจากผมตาย! ร่างกายของกู้อานหยานหนาวเย็นลง ลมหายใจสุดท้าย หายไปเเล้ว….