บทที่ 16 ถูกใส่ร้าย ไม่ใช่ฉันทำ

บทที่ 16 ถูกใส่ร้าย ไม่ใช่ฉันทำ “คุณชายมู่ มีอะไรจะพูดกับฉัน ?” กู้หมิงห้าวเพิ่งเข้าประตูมาแล้วรีบถามขึ้น ทันใดนั้น กู้เวยจือ มีความลำบากใจที่จะพูดออกมา เหมือนกับถูกคนจัดการ กู้อานหยาน นางคนนี้ หรือว่าตั้งใจจริง ๆ “ไม่มีอะไรค่ะ พ่อ ฉันเพิ่งมาส่งของกินอานหยาน ยังไม่ทันพูดกับเขา” เรื่องนี้ต้องทำเป็นความสัมพันธ์ที่ใสสะอาด “ในเมื่อพวกเธอไม่มีอะไร ฉันกลับก่อนนะ” “พี่คะ เธอไม่ใช่หรอที่ให้ฉันพูดเรื่องคุณชายมู่ กับพ่ออ่ะ ?” เธอทำไมไปซะล่ะ ? กู้อานหยาน ยิ้ม ๆ มองดูแล้วก็ยังเหมือนแต่ก่อน ดู ๆ เหมือนไร้เดียงสา ความจริงโง่ได้ กู้หมิงห้าว แค่อยากรู้ว่าคุณชายมู่ ตกลงพูดอะไรกันแน่ คำพูดของคุณชายมู่ สำหรับเป็นคำสั่งสูงสุด กู้เวยจือ สายตาแตกตื่น มัวแต่พูด “ไม่ใช่ เรื่องเธอกับคุณชายมู่ จะมาถึงให้เขาพูดอะไรที่ไหน พ่อคะ ฉันขอ......” “ความจริงก็ไม่ได้พูดอะไร คุณชายมู่ แค่พูดว่า หลังสามวันไปแล้วเราจะหมั้นกัน ช่วงเวลานี้ ให้พ่อดูแลหน้าฉันให้ดี” ดูหน้าเขาให้ดี ๆ ? กู้เวยจือ ตะลึง ทำไมเป็นคำพูดอย่างนี้ล่ะ ? มองดูกู้อานหยาน อีกครั้ง เขารู้สึกในใจไม่มีความสงบทันที เขามองไม่ออกเลยว่านางคนนี้ที่อยู่ต่อหน้า เขายังคงเป็นกู้อานหยาน คนเดิมมั้ย ? หรือว่าถูกคนสลับตัวกันแล้ว ? กู้อานหยาน ไม่เข้าใจเขา ยังคงยิ้ม ๆ “คุณชายบอกแล้ว เขาชอบใบหน้าของฉันมาก” “แค่เธออย่าแต่งหน้าแบบน่าเกลียด ๆ คุณชายต้องชอบใบหน้าของเธออย่างแน่นอน” กู้หมิงห้าว หาว เรียกเขามาตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อมาฟังคำพูดไร้สาระ สติปัญญาของผู้หญิงคนนี้ เกินเยียวยาจริง ๆ ! เขาลุกขึ้นกำลังจะไป กู้เวยจือรีบเพื่อจะไปส่งเขา กู้อานหยานยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้กลับพูดว่า “พ่อคะ ซุปเม็ดบัวที่พี่เอามให้ อร่อยมากค่ะ คุณพ่อต้องการเอามาชิมสักถ้วยมั้ยคะ ?” กู้เวยจือ ตะลึง รีบพูด “ซุปเม็ดบัวเหมาะแค่กับผู้หญิงเท่านั้น อานหยาน เธอกินเองเถอะ ฉันจะไปส่งคุณพ่อกลับไปพักผ่อน” กู้อานหยาน จงใจพูดถึงซุปเม็ดบัวที่ตัวเองได้รับ ทำให้ใจของกู้เวยจือ กระวนกระวายทันที มักรู้สึกเรื่องไม่ดีจะเกิดขึ้น แต่ เดินกับพ่อไปถึงหน้าประตูแล้ว น่าจะไม่มีเรื่องอะไรถึงจะถูก...... “อ้า !” ข้างหลัง กู้อานหยาน อยู่ดี ๆ ร้องกรี๊ดขึ้นมา เสียงอัก ๆ ถ้วยในมือร่วงลงบนพื้น ซุปเม็ดบัวกระจายเต็มพื้น “เรื่องอะไร ?” กู้หมิงห้าวหันกลับไป แปบเดียวถูกภาพเหตุการณ์ที่อยู่ตกใจจนไม่มีสติ “อานหยาน เธอเป็นอะไร อย่าล้อเล่นกับพ่อสิ !” กู้เวยจือ สายตาก็งงไปหมด ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะ ? เห็นแค่กู้อานหยาน ล้มลงบนพื้น จับ ๆ หน้าตัวเองร้องกรี๊ดอยู่ ! หน้าของเขา......หน้าของเขาไม่เหลือแล้ว ! …… ใบหน้าของ กู้อานหยาน ไม่เหลือแล้ว หลังสามวันงานหมั้นงานนั้น ยังไม่รู้ว่าจะสามารถดำเนินได้ตามวันที่กำหนดไว้ ! “เธอนี่เป็นสิ่งที่สมควรตาย !” เสียงเพี๊ยะ กู้เวยจือถูกตบฟุบอยู่บนพื้น แปบเดียวบวมไปทั้งแถบ “พ่อ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉัน พ่อต้องเชื่อฉันนะ !” กู้เวยจือ ร้องไห้เป็นสาย ทั้งเจ็บทั้งบวม ในใจรับไม่ได้อย่างมาก “ฉันไม่ได้ทำจริง ๆ” พ่อ ฉันถูกใส่ร้าย ! “คุณหมอบอกแล้ว ในซุปเม็ดบัวมีส่วนผสมของสารพิษที่ทำให้คนแพ้ ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอวางยาพิษน้อง !” “ฉันไม่ได้ทำ......อ้า !” เป็นเสียงเพี๊ยะอีกครั้ง กู้เวยจือเพิ่งจะยืนขึ้นก็ล้มลงที่พื้นอีกครั้ง เจ็บจนน้ำตาไหลนอง เย่สุ่ยซิงที่ได้ยินข่าวแล้วมา เจ็บใจจนไม่รู้จะเป็นหรือตาย รีบประคองกู้เวยจือ ขึ้นมา จ้องที่กู้หมิงห้าว ! “เขาเป็นลูกสาวของคุณนะ คุณทำไมลงมือหนักขนาดนี้ !” “คุณทำไมไม่ดู ๆ มั่งว่าลูกสาวคุณทำเรื่องดี ๆ อะไรไว้ ! เขาทำลายใบหน้าของอานหยาน แล้วอย่างนี้ผมจะทำตัวยังไงกับคุณชายมู่ !” “กู้อานหยาน หน้าของเขาก็อัปลักษณ์ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ไม่มีก็ไม่มีสิ ไม่งั้นก็ให้เวยจือ ของบ้านเรา หมั้นกับคุณชายมู่ แทนนางอัปลักษณ์ผู้นั้นสิ คุณชายมู่ ยิ่งชอบมากแน่ ๆ คุณ......” เพี๊ยะ ! ครั้งนี้ฝ่ามือตบหนักกว่าเดิม เสียงดังกว่าเดิม ! กู้หมิงห้าว โกรธมาก “นี่ก็เป็นแผนการของพวกคุณใช่หรือไม่ ? พวกคุณวางยาอานหยาน ก็เพื่อสิ่งนี้ ?”