บทที่298 ใกล้ขนาดนี้ ไกลขนาดนั้น

บทที่298 ใกล้ขนาดนี้ ไกลขนาดนั้น “หาผม？”ที่ปลายสายนั้น เสียงของมู่จ้านเป่ยต่างกับปกติหน่อยๆ เหมือนมีความห่างไกล แต่ กู้อานหยานฟังออก จริงๆแล้ว เป็นเสียงของเขา กระทั่ง กว่าเขาในเวลากลางคืน ก็ยิ่งเหมือนเขา ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรเพ้อเจ้อ เธอถือโทรศัพท์ไว้แน่น พูดจริงจัง “ใช่ ให้เวลาฉันห้านาที”