บทที่ 3.2 ผู้หญิงต้องห้าม

“อืม” เสียงที่เล็ดรอดออกมาทำให้เขาพึงพอใจ “สิ้นฤทธิ์ง่ายจริงๆ เลยนะ...อ่อลืมไปมันอาชีพถนัดของเธอนี่นา” ธัญญ์ยังตอกย้ำให้หญิงสาวเจ็บปวดเช่นเดิม “เพี๊ยะ” มือสาวตบหน้าเขาอีกครั้ง ชายหนุ่มโกรธจัดเขาเอื้อมมือคว้าร่างบางจนกระแทกตัวเขา “กลับมาแล้วเหรอเจ้าธัญญ์” เสียงเข้มดังขึ้น จนทั้งคู่ต้องหันไปมอง พิยะตาอาศัยจังหวะนี้ปาดน้ำตาที่เพิ่งล่วงหล่นออก เธอสูดหายใจลึกๆ แล้วหันกลับไปมองธีร์ “คุณธีร์” “รู้จักกันแล้วเหรอ” “ใครครับอา” ชายหนุ่มแสร้งไม่รู้จักหญิงสาว มันก็จริงตั้งแต่เจอครั้งแรกจนถึงเวลานี้เขายังไม่เคยรู้จักเธอจริงๆเสียที ได้แต่รู้ว่าเธอเป็นสาวบาร์ที่ใช้เรือนร่างยวนยั่วผู้ชายเพื่อหางานทอง “นี่พิตต้า...เด็กในปกครองของฉัน” “อะไรนะครับ อาล้อผมเล่นหรือเปล่า” “ฉันเคยพูดเล่นเหรอเจ้าธัญญ์” “แต่เธอคนนี้เป็นผู้หญิงกลางคืน ที่ผ่านอะไรมานักต่อนักแล้วนะครับ อาจะให้เข้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วยังจะบอกว่าเป็นคนของอาอีก” “แกฟังไม่ผิดหรอก ฉันไม่มีคำอธิบายอะไร แค่บอกให้รู้ว่าพิตต้าเป็นสมาชิกคนใหม่ของบ้านนี้” “ผมคงฝันไป” “ถ้าแกฝัน ฉันคิดว่าคงเป็นฝันที่ดี เพราะหนูพิตต้าเธอน่ารักมาก” “ฮึ อาหน้ามืดตามัวอะไรอยู่ครับ” เขาแสยะยิ้มให้หญิงสาว “ธัญญ์...ฉันขอเตือนแกเลยนะ ห้ามยุ่งกับพิตต้าเด็ดขาด” คำสั่งของธีร์ทำให้ชายหนุ่มกัดกรามเสียงดัง เขาไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าอาที่เขาเคารพจะหลงหญิงสาวไม่มีหัวนอนปลายเท้าขนาดนี้ ถึงกับพามาอยู่ที่บ้านและยังให้ทุกคนคอยรับใช้เทียบเท่าเขาอีกด้วย “มีอะไรก็ไปทำเถอะพิตต้า ทางนี้ฉันจัดการเอง” หญิงสาวพยักหน้ารับก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป “อาครับมันเรื่องอะไรกัน” “ไม่เกี่ยวกับแกซะหน่อย...แล้วนี่จะเตรียมไปงานแต่งสุเหรอ” คำถามของอาทำให้เขานึกขึ้นได้ ที่กลับมาก็เพราะจะเตรียมตัวไปงานแต่งงานของอดีตแฟนสาวที่ทิ้งเขาไปเพราะค่าเงินตรา “ไปพร้อมกันเลยไหม” “ครับ” “ก็ดี ฉันจะพาหนูพิตต้าไปด้วย หวังว่าแกคงไม่ขัดขวางนะ” ดวงตาคมจ้องใบหน้าของคนอาวุโสกว่า ผิวหน้าเขากระตุกเล็กน้อยจากแรงที่ขบกรามตนเอง ผู้หญิงคนนี้เข้ามาทำอะไรในบ้านของเขา แถมยังสนิทสนมอยู่ใกล้ตัวธีร์จนเขารู้สึกไม่ชอบใจ แต่ก็ต้องยอมรับความต้องการของธีร์ ร่างบางเดินวนไปมาหน้ากระจกแต่งตัวในห้องนอนหรูที่เจ้าของบ้านเมตตาให้เธอได้พักพิง เสียงทอดถอนหายใจของคนวิตกกังวลดังตลอดเวลา สายตาคู่สวยหันมองตัวเองในกระจก ชุดสีหวานที่เธอสวมใส่มันช่างสวยงามเหลือเกิน พิยะตาเอียงลำตัวเพื่อให้มองเห็นทุกสัดส่วน เรียวปากบางอมยิ้มเล็กน้อยชื่นชมความสวยงามของเงาในกระจก แต่ดูยังไงก็ไม่เหมาะกับผู้หญิงต่ำศักดิ์เรี่ยดินอย่างเธอ กระโปรงสั้นที่ตกแต่งด้วยลูกไม้สีเดียวกับชุดถูกยกชายขึ้นเชยชม ก่อนที่จะหมุนตัวเรียกความมั่นใจ “สู้ๆ ยายพิตต้า เธออย่ายอมให้ใครมาดูถูกอย่างนี้สิ” พิยะตาสูดลมหายใจเรียกความมั่นใจสามครั้งติด มือเรียวคว้ากระเป๋าใบเล็กแล้วเดินออกไป ขาขาวเนียนค่อยๆ เดินลงบันไดที่มีแก้วประดับตามช่องของซี่ราวจับ ส้นสูงสีขาวแบบสายรัดเข้ากับปลายเท้าเรียวได้ดีเสียจนทุกก้าวมั่นคงและหนักแน่น “อืมมาแล้ว...วันนี้หนูสวยมากพิตต้า” ธีร์ลุกขึ้นจากโซฟาเดินมาตอนรับหญิงสาวที่เชิงบันได เธอยิ้มขอบคุณเขาก่อนจะหันไปเห็นสายตาที่ไม่พอใจจับจ้องมองอยู่ ปากหนากระตุกเมื่อเห็นสายตาท้าทายของคนที่เขาชิงชัง “เอาล่ะพร้อมกันแล้วก็ออกเดินทางเลย...เดี๋ยวรถติดจะไปไม่ทันงาน” คนอาวุโสเดินนำร่างบาง หญิงสาวก้าวขาหมายเดินหาที่พึ่ง แต่ชายหนุ่มอีกคนก็เดินแซงหน้าขึ้นไปนั่งบนรถคันใหญ่อย่างหงุดหงิด หญิงสาวชำเลืองมองก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งเบาะหลัง ระหว่างที่รถแล่นไปตามท้องถนนพิยะตาไม่พูดอะไรเธอเหม่อออกไปนอกกระจก แต่หลายครั้งที่สายตาคู่ดำสะท้อนผ่านเงากระจกรถต้องสะดุดกับสายตาอีกคู่ของคนที่นั่งข้างคนขับ หัวใจดวงเล็กสั่นระรัวอยู่ใต้ความนิ่งของใบหน้าหวาน หญิงสาวจงใจที่จะจ้องมองเงาในกระจกนั้นเพราะความอยากรู้ที่หลบอยู่ในใจว่าเหตุใดชายหนุ่มถึงได้เกลียดชังเธอนัก “พิตต้า” “....” “พิตต้า...เป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงนุ่มเตือนความรู้สึกของเธอ ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย เธอหันมองรอบๆ ตัวเห็นว่ารถจอดสนิทอยู่หน้าโรงแรมระดับห้าดาวแล้ว หญิงสาวหันมายิ้มให้คนที่เรียกเล็กน้อยก่อนจะก้าวลงไปยืนข้างธีร์ แขนหนายื่นให้เธอคล้องอย่างสุภาพ คนสาวหันมองเขาเกรงกลัวก่อนที่จะเกี่ยวแขนนั้นเบาๆ เมื่อก้าวเข้าไปในบริเวณหน้าห้องจัดเลี้ยง ซุ้มดอกไม้สีหวานแน่นไปด้วยผู้คนที่ต้องการแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาว ชุดสีขาวยาวลากพื้นฉลุลายดอกไม้นานาชนิดไว้ด้านบนส่วนที่ปกปิดเนินอกโดดเด่นอยู่ใจกลางญาติพี่น้อง เจ้าสาวคนสวยหันมองแขกที่มาใหม่ แว๊บนึงที่พิยะตาสังเกตุเห็นสีหน้ากังวลใจ แล้วเรียวปากสีแดงระเรื่อก็ฉีกยิ้มต้อนรับแขกที่คุ้นเคย