已经是第一章了
บทที่ 10.1 รับได้ทุกอย่าง
เสียงเพลงเปิดเบาๆ คลอเคลียทำให้คนฟังเหม่อลอยนิ่งเงียบอยู่นาน ยิ่งจังหวะเชื่องช้าของบทเพลงเรียกความปวดร้าวในจิตใจคนสาวจนหยดน้ำเล็กๆ ไหลผ่านแก้มเนียนเปื้อนปลอกหมอนสีขาว ดวงตากลมไม่กลอกกลิ้งเลย เธอมองจับจ้องเพียงตุ๊กตาซารามิกที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียง สีสันที่แต่งแต้มรอยยิ้มของตุ๊กตาดูจืดชืดเศร้าหมอง น
已经是最新一章了
加载中
