ยัยตัวแสบเอ้ย

ขณะทีเก่งยืนรออยู่หน้ารถ เจอคุณรุอิเดินออกมา เก่งนึกในใจท่าทางน่ารักดีนี่คงไม่มีอะไรมั้ง แล้วเก่งก็เลยเดินเข้าไปหา ’Hello Miss My name is เก่ง sir’ เก่งแนะนำตัวเอง ’ไม่ต้องค่ะ พูดไทยได้ค่ะ’ รุอิตอบเก่ง เก่งคิดอ๋อพูดไทยได้ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนี่ ทำไมคุณบลูถึงห่วงเรานัก ’ไปเอากระเป๋าเดินทางของรุอิที่ออฟฟิคคุณมาโกโตะด้วยนะค่ะ’ รุอิสั่งเก่งทันที เก่งมองอะไรนะแล้วทำไมไม่เอาลงมาด้วยล่ะ อืมคงหนักล่ะมั้ง ท่องไว้เก่งอดทนๆๆ พอเก่งขึ้นไปเอากระเป๋าก็พบว่าเป็นกระเป๋าใหญ่ๆถึง2ใบ แถมยังมีกระเป๋าถืออีก1ใบ นี่กระทั่งกระเป๋าถือคุณเธอยังไม่ถือเองเลยหรือเนี้ย เก่งนึกอยู่ในใจ นิสัยคุณหนูจริงๆเล้ย ท่องไว้อดทนๆๆๆ หลังจากเก็บกระเป๋าเสร็จแล้วเก่งก็ขับรถออกเดินทางไปสปาแอนด์รีสอร์ททันที ระหว่างที่ขับนั้น ก็ขับผ่านตลาดข้างๆทาง รุอิเจอตลาดรู้สึกตื่นเต้นทันที ’สตรีทฟู้ดนี่ จอดๆๆรถ รุอิจะลงไปเดิน’ รุอิสั่งเก่งทันที ’แต่จะไปสปาไม่ทันนะครับ’ รุอิไม่สนเถียงกลับทันที ’เดินแค่นิดหน่อยเอง จะจอดมั้ย’ แล้วรุอิพยายามเปิดประตูรถเคาะประตูตึงๆ ’เปิดนะ เปิดเดี๋ยวนี้เลย’ รุอิเริ่มโว้ยวาย ’ครับ ครับ ขอผมขับเข้าไปที่ลากจอดรถก่อนนะครับ’ เก่งนึกท่องไว้อดทนๆๆๆๆ หลังจากรุอิเดินเล่นเสร็จ เก่งก็ทำหน้าที่เดินตามถือของให้ รุอิก็เดินกับไปนั่งพักในรถแล้วก็หันไปทางเก่งที่กำลังเอาของวางไว้ข้างๆว่า ’หิวน้ำไปซื้อน้ำให้หน่อยสิค่ะ แล้วก็ยื่นเงินให้100บาท’ เก่งมองรุอิ แล้วตะกี้เดินผ่านร้านน้ำตั้งหลายร้านไม่ซื้อ ’อยากกินลาเต้หวานๆ’ รุอิบอกเก่งแกมบังคับ ’หาลาเต้เหรอครับ เอิ่มผมว่าตรงปั๊มน้ำมันข้างหน้ามีร้านกาแฟอเมฯอยู่ เราไปซื้อตรงนั้นน่าจะอร่อยกว่านะครับ’ ’อ้อเหรอ ก็ได้ไปสิ’ รุอิตอบเก่ง แล้วรุอิก็หันไปเปิดดูถุงที่ตัวเองซื้อมาอย่างอารมณ์ดี หลังจากซื้อลาเต้ให้รุอิ ขับต่อไปสักพักรุอิก็เริ่มอุทานออกมาอีกแล้ว นั้นๆวัดอะไรอะสวยจังเลย จอดรถให้รุอิเข้าไปถ่ายรูปหน่อยสิ พลชักเริ่มไม่ไหว แต่ไม่อยากพูด ท่องไว้อดทนๆๆๆ แล้วก็ต้องจอดให้รุอิลงไปถ่ายรูปอีก ’แวะอีกไม่ได้แล้วนะครับ เดี๋ยวจะไปไม่ทันสปานะครับคุณรุอิ’ เก่งกำชับคุณรุอิ รุอิพยักหน้ารับทราบ หลังจากขับใกล้ตะถึงสปา บรรยากาศเริ่มมืดรุอิเริ่มไม่ชอบ ’รุอิเปลี่ยนใจไม่ไปสปาแล้ว’ รุอิเริ่มพูดกับเก่ง ’รุอิจะกลับ’ เก่งมองมาทางรุอิ นั้นไงอีกแล้ว ก็ใครล่ะแวะซะทุกที่ที่ผ่านมันก็ถึงสายขนาดนี้ก็ไม่แปลกหรอก ’คุณรุอิครับ ตอนนี้คงกลับรถลำบาก ทางเส้นนี้มันแคบมากรถสวนกันไม่ได้ ผมว่าเราไปให้ถึงรีสอร์ทก่อนดีกว่านะครับ ตอนนี้มันใกล้มืดแล้วอันตราย’ ’ไม่อะ ไม่รุอิจะกลับแล้วตอนนี้’ รุอิไม่ยอมยืนยันจะกลับ ทันใดนั้นรุอิก็เอามือไปจับแขนเก่งให้หักหัวเลี้ยวพวงมาลัย เก่งตกใจคุณรุอิ! ’ระวัง อย่า’ เอี้ยดดดดด!!! โครมมมมม!!! รถชนต้นไม้ข้างทางพังหยับเยิน เก่งมองสภาพรถพร้อมกับเอามือกุมขมับ โอ้ยปวดหัว แล้วยังจะมีเสียงร้องไห้ร้องโว้วายอยู่ในรถอีก ทนไม่ไหวแล้ว ยัยเด็กคนนี้ เก่งหันไปมองหน้ารุอิที่ร้องโว้วายอยู่ในรถ ทำตาขว้างใส่รุอิ แล้วก็เริ่ม ’ก็ใครล่ะบอกให้จอดโน้นทีนั้นที ก็บอกแล้วว่าจะสายจะสายก็ยังไม่เชื่อ แล้วทีนี้ยังจะมาทำรถพังอีก ยัยตัวแสบเอ้ย’ เก่งบ่นชุดใหญ่ใส่รุอิทันที รุอิมองสะอึกร้องไห้ต่อ ’หยุดๆร้องเลย เดี๋ยวผมจะโทรกลับบริษัท ให้เอาคนมารับกลับ หยุดร้องเดี๋ยวนี้’ แล้วเก่งก็ชี้สั่งให้รุอิเงียบ เก่งคิดอยู่ในใจ ยังไงวันนี้ก็คงไปไม่ถึงแล้ว สภาพรถอย่างงี้ ยัยตัวแสบ ยัยเด็กคนนิสัยเสียเอ้ย แล้วเก่งก็เริ่มตกใจ อ้าวเห้ยไม่มีสัญญาณ มองไปที่รุอิ ’มือถือผมไม่มีสัญญาณ ของคุณรุอิล่ะครับมีมั้ย?’ รุอิมองเก่งแล้วหยิบมือถือตัวเองออกมาดู แล้วก็เริ่มร้องไห้ออกมาอีกรอบ ’ฮือฮือ มือถือรุอิก็ไม่มีอะ ทำไงดีล่ะ ฮือ ฮือ’ เก่งมองรุอิแล้วถอนหายใจดังๆอีกเฮือกหนึ่ง