มันเป็นไปไม่ได้

เช้าวันต่อมา รุอิเตรียมกระเป๋าจะไปเที่ยวทะเลต่อ และพอเดินลงมาจากห้องพบว่าคนที่มารอรับรุอิไม่ใช่เก่ง จึงรู้สึกแปลกใจ ’ทำไมพี่เก่งล่ะ อยู่ไหนค่ะ?’ ’ครับ พี่เก่งเค้าติดธุระสำคัญที่บ้านครับเลยต้องขอลาไปทำธุระที่บ้านก่อน’ รุอินึกเหตุการณ์เมื่อคืนได้ลางๆ รุอิแอบเห็น เก่งยืนคุยสายหนึ่งอยู่ด้วยอาการเครียดแล้วก็เงียบไป ท่าทางเหมือนเสียใจจนทรุดตัวลงต้องนั่งนิ่งไม่ขยับ รุอิเห็นเก่งนั่งอยู่อย่างนั้นนานมาก แล้วเก่งก็เริ่มลุกขึ้นขยับตัวอย่างช้าๆพร้อมกับทำหน้าเศร้าเดินจากไป ’คุณหนูจะไปเที่ยวไหนต่อมั้ยครับ’ รุอิตัดสินใจตอบทันทีว่า ’ไม่ไปไหนแล้วค่ะ รุอิจะกลับบริษัทค่ะ’ คนขับรถคนใหม่ตอบรับ และขับพารุอิกลับบริษัท ในตอนสายๆ รถก็ถึงบริษัท รุอิออกมาจากรถมอง ก็เห็นเขี้ยวที่กำลังรีบร้อนเดินออกมาจากบริษัท รุอิจำได้ว่าเก่งเคยเอารูปเขี้ยวมาให้ดู แล้วแนะนำว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน อายุน่าจะพอๆกันกับรุอิ รุอิรีบเดินไปหาเขี้ยว ’คุณน้องพี่เก่งค่ะ’ เขี้ยวเอะใจหันมามองคุณรุอิ ’ครับ น้องพี่เก่ง หือ คุณหนูรุอินี่ครับ มีอะไรเหรอครับ’ เขี้ยวถาม ’รุอิอยากถามว่าาาา พี่เก่งเค้า ทำไม’ รุอิคิดไม่ถูกว่าจะถามว่าอะไร รุอิทำหน้าพยายามพูด เขี้ยวเห็นท่าทีก็เลยคิดสักพักเค้าควรบอกดีหรือเปล่านะ แต่ดูแล้วเหมือนจะเป็นห่วงมากกว่าคงไม่อาระวาดอะไรหรอกมั้ง ’คุณพ่อพี่เก่งเสียน่ะครับ ป่วยมานานแล้ว จริงๆพี่เก่งเค้าเตรียมตัวไว้ระดับหนึ่งแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ เห็นหมอบอกว่าปีหน้าน่ะครับ พี่เค้าก็คงช็อตพอสมควร’ เขี้ยวบอกคุณรุอิ รุอิตกใจแล้วคิดถึงตอนที่คุณแม่ของรุอิเสียเมื่อสมัยรุอิเด็กๆ ความรู้สึกแบบนั้นรุอิจำได้ มันไม่มีทางจะดีได้แน่ๆ คนในครอบครัวที่เรารักเชียวนะ เขี้ยวมองคุณรุอิสักพัก ’คือว่าคุณหนูครับ ผมจะรีบไปงานศพพ่อพี่เก่ง ผมขอลานะครับ’ เขี้ยวเดินลงบันได ก็ต้องหยุดเดินเพราะรุอิดึงแขนเสื้อเขี้ยวไว้ ’ขอรุอิไปด้วยได้มั้ยค่ะ’ รุอิถามเขี้ยว เขี้ยวมองชุดคุณรุอิ ’ถ้าจะไปงานศพ คุณหนูควรเปลี่ยนชุดเป็นสีดำนะครับ ผมนัดญาติไว้ 6 โมงเย็น คุณหนูแน่ใจว่าจะไปเหรอครับ’ รุอิรีบวิ่งไปรื้อชุดในกระเป๋าทันที แล้ววิ่งไปหาเขี้ยว ’รอตรงนี้นะค่ะ เดี๋ยวรุอิไปเปลี่ยนชุดแป๊ปเดียวค่ะ’ ’ครับ’ เขี้ยวรับปาก จะดีมั้ยเนี้ยรับปากไปแล้วด้วย เอาเถอะไม่มีอะไรหรอก สักพักรุอิก็รีบวิ่งมาหาเขี้ยวพร้อมกับชุดดำที่เปลี่ยนมา ณ ออฟฟิคคุณมาโกโตะ คุณมาโกโตะเดินมาเห็นกระเป๋าของรุอิ เลยถามคุณโยโกว่า ’มีแต่กระเป๋ามาเหรอ แล้วเจ้าของกระเป๋าล่ะไปไหน?’ คุณโยโกส่ายหน้าตอบ ’ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน เห็นพนง.ขับรถขนมาที่นี่’ พลมองไปที่คุณมาโกโตะ ’ลองถามคุณบลูดูมั้ยครับ เดี๋ยวผมถามให้’ ทันใดนั้นยังไม่ทันได้โทรไปถาม ก็เห็นคุณบลูเดินมาหาแล้ว ’ไงค่ะ ได้ยินเสียงน้องพลเรียกชื่อพี่ มีอะไรจะถามใช่มั้ยเอ๋ย’ คุณมาโกโตะรีบถามคุณบลูทันที ’น้องสาวผมไม่รู้อยู่ไหนครับ มีแต่กระเป๋าขนขึ้นมา แต่ตัวหายไปไหนก็ไม่รู้’ บลูทำหน้าลำบากใจนิดหน่อยก่อนจะตอบคุณมาโกโตะว่า ’น้องเค้าปลอดภัยค่ะ รุอิเค้าโทรมาบอกพี่แล้ว แต่พี่ว่ามันก็ไม่โอ แต่น้องเค้ายืนยันว่าจะไปให้ได้ ก็เลยไม่รู้จะทำไงค่ะ พี่ก็เลยสั่งให้คนของพี่ตามไปรับอีกทีหนึ่งค่ะ’ มาโกโตะงงเลยถามต่อ ’รุอิเค้าไปไหนเหรอครับ’ บลูตอบทันทีว่า ’รุอิไปงานศพค่ะ คุณมาโกโตะ’ ’หืม? งานศพเหรอครับ’ ทั้งคุณมาโกโตะ, จอมพลและคุณโยโกต่างตกใจกันทุกคน รุอิอะนะไปงานศพ? คุณมาโกโตะคิดจะเป็นใครก็ไม่รู้หรอก ที่สำคัญคือน้องสาวเราให้ความสำคัญคนๆนี้ขนาดนี้มันต้องมีอะไรแน่ๆ เค้าจะแน่ใจได้ยังไงว่าคนๆนั้นเป็นคนดีแค่ไหนกัน ’คุณบลูครับ ผมอยากได้เบอร์ของคนที่รุอิไปหาครับ แล้วก็ช่วยบอกผมหน่อยว่าเค้าเป็นคนยังไง ผมอยากคุยกับเค้า ผมไม่ค่อยสบายใจเลยครับ’ เมื่อรถญาติๆ ของเขี้ยวเดินทางไปถึงงานศพ รุอิเดินลงมาพร้อมกับเขี้ยว เขี้ยวเดินพารุอิไปที่ศาลาวัด เก่งในชุดดำหันมามอง เห็นเขี้ยวเดินพารุอิมาด้วย รุอิเดินหน้าซึมๆมาหาพี่เก่ง เก่งมองแล้วฝืนยิ้มให้รุอิ สักพักหลังจากพระสวดเสร็จรุอิพยายามเดินหาพี่เก่ง ก็เจอพี่เก่งนั่งอยู่นอกศาลา รุอิเลยเดินเข้าไปหา รุอิอยากจะปลอบใจพี่เก่งแต่ไม่รู้จะทำยังไงเลย เข้าไปนั่งข้างๆ พี่เก่ง แล้วก็เอามือไปแตะมือพี่เก่งเบาๆ ’รุอิเข้าใจนะค่ะว่าพี่เก่ง.... ตอนที่แม่รุอิเสียรุอิก็เสียใจแอบร้องไห้คนเดียวเพราะคิดถึงคุณแม่ตั้งหลายครั้ง เป็นมาหลายปีเลยค่ะ กว่ารุอิจะทำใจได้ พี่เก่งเข้มแข็งกว่ารุอิเยอะเลย พี่เก่งก็คง..นะค่ะ’ รุอิพยายามปลอบใจพี่เก่ง แต่เก่งก็ยังทำหน้าเศร้าอยู่ดี รุอิทนไม่ไหวจนเผลอเข้าไปกอดพี่เก่งเพื่อหวังจะปลอบใจ เก่งตกใจที่รุอิเข้ามากอดเลยผลักรุอิออก แล้วก็มองรุอิแล้วส่ายหน้าตอบรุอิว่า ’พี่ไม่เป็นไร พี่โอเค เรากลับเข้างานกันเถอะ’ หลังจากงานศพจบแล้ว ก็มีคนมารับรุอิกลับไปทันที หลังจากรุอินั่งรถกลับแล้ว สักพักก็มีสายเข้ามือถือเก่งดังขึ้นมา เก่งรับสาย ’สวัสดีครับ เก่งรับสายอยู่ครับ’ ’คุณเก่งเหรอครับผมมาโกโตะพี่ชายของรุอิครับ’ เก่งชะงับทันทีเมื่อรู้ว่าปลายสายนั้นเป็นใคร ’ผมว่าเราควรจะมาพบกันหน่อยนะครับ ผมอยากคุยให้ชัดเจนกับคุณเรื่องรุอิ?’ เก่งเงียบ เช้าวันถัดมาหลังจากจบงานศพและทำพิธีทางศาสนาเรียบร้อยแล้ว เก่งกลับมาทำงานตามปกติ รุอิเห็นเก่งจึงเดินเข้าไปหาตลอด แต่เก่งพยายามเดินหนีตลอดเหมือนกัน ’พี่เก่งค่ะ’ เก่งเห็นรุอิเดินมาหาจึงรีบบอกรุอิ ’วันนี้พี่มีงานนะ คงพารุอิไปเที่ยวไม่ได้แล้วนะ’ เก่งพยายามหลีกเลี่ยงรุอิ เขี้ยวเห็นท่าทางที่พี่เก่งทำแล้วอดสงสารคุณหนูรุอิไม่ได้ เขี้ยวเข้ามาคุยกับคุณรุอิ ’พี่เก่งเป็นบ้าอะไรของเค้าเนี้ย คุณรุอิพยายามเข้ามาคุยด้วยก็เดินหนีตลอดเลย’ รุอิทำหน้าเสียใจ แต่ก็ฝืนยิ้ม ’รุอิไม่เป็นไร พี่เก่งเค้าคงยุ่งจริงๆค่ะ พี่เขี้ยว’ ’เดี๋ยววันนี้กลับไปผมจะถามพี่เก่งให้ได้ว่าเป็นบ้าอะไรกัน แน่ เดี๋ยวผมจะคุยให้เองนะ’ เขี้ยวบอกรุอิ รุอินึกถึงตอนที่ตนเข้าไปกอดพี่เก่ง หรือว่าโกรธที่เธอเข้าไปกอดเค้าโดยไม่ได้ขอก่อนหรือเปล่านะ รุอิทำหน้าเศร้า หลังจากเก่งกลับมาถึงบ้านก็เจอเขี้ยวทำหน้าบึ้งรออยู่ ’มานี่เลยพี่เก่ง ทำไมทำท่าทางอย่างนั้นกับคุณรุอิครับ? รู้มั้ยคนเค้าอุตสาห์เดินทางไกลไปหาพี่ถึงที่นั้น แต่วันนี้พี่กับไม่สนใจคุณรุอิเลย ใจร้ายไปมั้ยครับ’ เก่งมองเขี้ยวแล้วส่ายหน้า ’ไม่ได้หรอก พี่ทำไม่ได้’ เขี้ยวถามกับทันที ’ทำไมล่ะพี่ พี่ก็ชอบคุณรุอินี่น่า ผมดูพี่ออกนะ คุณรุอิเองก็ชอบพี่นี่น่า’ เก่งส่ายหน้าตอบเขี้ยว ’มันเป็นไปไม่ได้’ เสียงพูดคุยของเขี้ยวกับเก่งดังไปถึงนอกห้อง ที่หน้าห้องมีเงาของผู้หญิงคนหนึ่งยืนฟังอยู่ รุอิเริ่มกำมือแน่นมากขึ้นอีกหลังจากได้ยินประโยคต่อมาของเก่ง ’เราต่างกันเกินไป’ คำตอบของเก่ง ทำให้เขี้ยวอึ่งเงียบ จนพูดอะไรไม่ออก เขี้ยวทำหน้าเศร้า ดูเหมือนจะเข้าใจที่พี่เก่งพูดเลยพูดออกมาว่า ’ผมขอโทษครับพี่’ รุอิกำมือแน่นอยู่หน้าประตูน้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ก็ค่อยๆไหลออกมา รุอิค่อยๆเดินออกไปอย่างเงียบๆ เพียงลำพัง