ยัยตัวแสบกลับมาแล้ว

เช้าหลังจากเก่งออกไปทำงานในตอนเช้าสักพัก เขี้ยวก็เพิ่งกลับจากการเข้าเวรเฝ้าห้องควบคุมเมื่อคืน จึงเตรียมตัวนอนพักช่วงเช้าก่อนจะเข้างานต่อช่วงบ่าย ทันใดนั้นก็มีเสียงกดออดหน้าประตูห้องดังขึ้น ’คร๊าบบบ ใครเหรอครับ รอแป๊ปครับ’ เขี้ยวเดินไปดูที่ประตูก็ต้องตกใจเพราะคนที่มาเป็นคนที่ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอกันอีก เขี้ยวรีบเปิดประตูเจอรุอิยืนยิ้ม โดยมีบอดี้การ์ดยืนข้างหลังหลายคน รุอิยื่นซองจม.มาให้เขี้ยว เขี้ยวรับมาอย่างงงๆ แล้วก็เปิดดู ’หืม! นี่มัน!?’ เขี้ยวตกใจอย่างแรง ตอนเย็นหลังเลิกงานเก่งเดินทางกลับมาถึงห้องเช่าตามปกติ และเดินเข้าไปเจอเขี้ยวนั่งรออยู่ในห้อง ’เขี้ยวเมื่อคืนคงเหนื่อยมากเลยสิ วันนี้ถึงลางานน่ะ’ ’=_= คงงั้นมั้งครับ’ (ไม่อยากบอกว่าวันนี้เจออะไรมา ถ้าพี่รู้ก็คงอึงพอๆกับผมนั้นแหละ) ’พี่ซื้อข้าวผัดมาให้แนะ กินมั้ย?’ เขี้ยวได้ยินก็ตกใจทันที ไม่ได้ไม่ได้เดี๋ยวผิดแผน ’วันนี้ผมทำชาบูกินครับ ข้าวผัดไว้พรุ่งนี้แล้วกันนะครับพี่’ เขี้ยวเริ่มตอบ เหงื่อเริ่มแตก เก่งเห็นแปลกๆเลยถาม ’เป็นอะไรเหงื่อท่วมตัวเลย หรือว่าไม่สบายมาก ทำไมไม่ไปหาหมอล่ะ’ แต่ยังไม่ทันได้ตอบพี่เก่ง เขี้ยวรีบเดินไปหยิบข้าวผัดเก็บเข้าไปในตู้เย็นทันที เขี้ยวหลบตาพี่เก่งนิดหนึ่งก่อนตอบว่า ’ผมไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกครับ ผมกินชาบูมาไง มันร้อนไงพี่ 5555’ ’พี่เก่งกินชาบูหน่อยมั้ย ผมทำเผื่อพี่ด้วยนะ’ เขี้ยวรีบหยิบชาบูที่เตรียมไว้มาให้เก่ง ’เป็นอะไรนะนาย ทำท่าแปลกๆนะ’ เก่งเริ่มสงสัย ’โอ้ยไม่มีอะไรหรอกพี่คิดมาก อะพี่นี่เบียร์ยี่ห้อโปรดพี่เลยนะ มาผมรินให้พี่เก่ง’ ’ปกติแกไม่กินเบียร์ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมอยู่ๆถึงซื้อมา?’ เก่งแปลกใจ ’ก็ผมอยากเลี้ยงพี่ไง ถ้าไม่ซื้อมาจะเลี้ยงพี่ได้ไง’ แล้วเขี้ยวก็รินเบียร์ใส่แก้วแล้วยื่นให้เก่ง ’เลี้ยงในโอกาสไหนล่ะ’ เขี้ยวไม่ตอบแต่ยิ้มให้เก่ง (ก็โอกาสที่ผมกำลังทำผิดกับพี่เก่งไง แล้วก็รวมกับเลี้ยงอวยพรให้พี่ด้วยแล้วกัน) ขณะที่เก่งดื่มเขี้ยวมองเก่งดื่มอย่างใจจดใจจ่อ สักพักเก่งก็หยิบชาบูมากินได้สามสี่คำก็เริ่มรู้สึกง่วง งัวเงียเบลอๆแล้วผลุบหลับทันที เขี้ยวเห็นพี่เก่งหลับแล้วเริ่มรู้สึกผิด ค่อยๆขยับตัวพี่เก่งเพื่อให้แน่ใจว่ายาออกฤทธิ์แล้วจริงๆ แล้วเขี้ยวก็เดินไปเปิดประตูห้องออกมา คุณรุอิยืนรออยู่หน้าห้องพร้อมกับถามออกมาว่า ’เรียบร้อยแล้วใช่มั้ยค่ะ’ เขี้ยวนึกร้องไห้อยู่ในใจ ’ไม่เห็นจำเป็นต้องวางยานอนหลับเลยนะครับ แค่มาคุยกันดีๆ น่่าจะดีกว่ามั้ยครับ แบบนี้ผมลำบากใจที่จะทำจริงๆ’ (เวรเอ๋ยทำไมตรูต้องช่วยด้วย) ฉากหลังที่เขี้ยวกำลังคุยกับรุอินั้น คนของรุอิกำลังจับตัวเก่งแบกออกมาจากห้อง ’ไม่ได้หรอกค่ะ คนแบบพี่เก่งต้องเจอแบบนี้ ถึงจะยอมค่ะ ไม่งั้นก็จะหนีรุอิอยู่ตลอดเวลา รุอิิว่ามันเสียเวลาค่ะ’ รุอิกอดอกยืนยันความคิดตัวเอง แล้วก็หันไปสั่งคนของตัวเองว่า ’ระวังหน่อยนะค่ะ นั้นผู้ชายของรุอินะ’ ’จับมัดไว้ก่อนนะค่ะ จนกว่าจะขึ้นเครื่องค่ะ’ ’ครับผม’ ตอบรับอย่างแข็งขัน แล้วก็แบกเก่งขึ้นรถที่เตรียมมา ’ฝากพี่ผมด้วยนะครับ’ เขี้ยวกุมมือรุอิพร้อมท่าทางขอร้อง(น้ำตาซึมๆนิดๆ) ’ไม่ต้องห่วงค่ะรุอิจะดูแลอย่างดีค่ะ’ รุอิยิ้มตอบแล้วก็เดินขึ้นรถออกไป เขี้ยวมองรถที่ค่อยๆขับออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับ โบกมือลาบ้าย บาย รถคันนั้น ’พี่เก่งผมขอโทษนะ ไปดีมาดีนะครับพี่ Good luck ครับ อย่าโกรธผมเลยนะ มันเป็นคำสั่งจากคุณแม่กับพี่สาวพี่’ (ในจม.มันเขียนมาสั่งให้ทำผมอะ) หลังจากหลับไปสักพัก เก่งเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่บนเครื่องบินเรียบร้อยแล้ว เก่งงงและเริ่มสำรวจตัวเองก็พบว่าถูกมัดอยู่บนเก้าอี้ผู้โดยสาร และก็เจอรุอินั่งกินขนมอยู่ข้างๆ ’หารุอิกลับญี่ปุ่นไปแล้วไม่ใช่เหรอ!’ (เอ้ย!ไม่ใช่ๆ ตั้งสติก่อน น่าจะถามเรื่องอยู่บนเครื่องได้ยังไงก่อนมั้ย?) ’แล้วทำไมพี่ถึงมาอยู่บนเครื่องบินได้ล่ะ’ รุอิกินขนมต่อแล้วหันมาตอบพี่เก่ง ’ก็รุอิพาพี่ขึ้นเครื่องมานี้ไงค่ะ รุอิจะพาพี่กลับไปญี่ปุ่นด้วยกันไงค่ะ’ เก่งตกใจ ’ห๊า! จะบ้าเหรอไงยัยตัวแสบ เอกสารก็ไม่มีจะไปได้ยังไงกันเล่า’ ทันใดนั้นรุอิก็หยิบพาสสปอร์ตของเก่งออกมาโชว์ เก่งตกใจ ’เฮ้ย มีได้ไง ’ ’คุณแม่กับพี่สาวของพี่เก่งเอามาให้ค่ะ’ ’แล้วก็ไม่ต้องห่วงนะค่ะรุอิขออนุญาติคุณแม่กับพี่สาวพี่เก่งแล้วก่อนที่จะมาเอาตัวพี่ไปญี่ปุ่น’ (แสดงว่าครอบครัวพี่เก่งอนุญาติทุกคนแล้วไงค่ะพี่เก่งเลิกงอแงได้แล้ว) ’ไม่จริงเป็นไปไม่ได้’ เก่งงงไม่เชื่อที่รุอิบอก รุอิเลยหยิบ จม.มาให้เก่งดูเป็นหลักฐาน จม.ระบุว่าคุณแม่และพี่สาวยินยอมให้เอาตัวพี่เก่งไป เก่งช็อต ’รุอิทำอะไรคุณแม่กับพี่สาวพี่หรือเปล่า!’ รุอิยิ้มเจ้าเล่ห์ ’รุอิก็แค่ใช้เครื่องทุ่นแรงนิดหน่อย พี่สาวเค้าอยากได้รถกะบะ รุอิก็เลยหามาให้ คุณแม่อยากตกแต่งบ้านใหม่ อยากเปลี่ยนเฟอร์นิเจอร์ใหม่ เอาใจคุณแม่กับพี่สาวเยอะๆ ท่านก็ยกพี่ให้รุอิแล้วค่ะ’ เมื่อเก่งได้ยินอย่างนั้นก็นึก นี่มันกลายเป็นขบวนการนรกชัดๆ น้องเขี้ยวยังไม่เท่าไหร่ แต่นี่ทั้งแม่ทั้งพี่สาวก็เป็นไปกับเค้าด้วยเหรอเนี้ย ขายเราอย่างกะเป็ดไก่เลยนะ จากนั้นเก่งพยายามดิ้นอยู่สักพัก แต่ก็ไม่หลุด จนเริ่มหมดแรง สักพักเก่งเริ่มยอมรับชะตากรรมตัวเอง สงสัยเราคงหนีไม่พ้นสินะ สักพักเก่งเริ่มรู้สึกแปลกๆ หน้าเริ่มซีด หันไปหารุอิ ’รุอิ พี่ว่าพี่เมาเครื่องบินนะรุอิ พี่ไม่ไหวแล้ว จะอ้วก’ รุอิตกใจ ’คุณแอร์ฯช่วยด้วยค่ะ เค้าเมาเครื่องค่ะ กำลังจะอ้วกแล้วค่ะ พี่อย่าพึ่งอ้วกนะค่ะ’ เก่งเริ่มคลื่นไส้แรงขึ้น ’ไม่ ไม่ ไหวแล้วววว อุ๊กกก!’ รุอิเห็นอาการก็เริ่มลุกลี้ลุกล้น ’เร็วๆค่ะคุณแอร์ ว้าย! พี่เก่ง ระวังๆหน่อยค่ะ’ รุอิมองเก่งยิ้มนิดๆ (ตอนพี่เก่งหมดฤทธิ์นี่ก็น่ารักดีนะฮิฮิ) เมื่อถึงญี้ปุ่นคุณพ่อรุอิต้องตกใจเมื่อเห็นสภาพว่าที่ลูกเขยโดนห่อมาแถมโดนแบกออกมาจากรถอีก เหมือนไปขโมยตัวเค้ามายังไงยังงั้นแนะ ’อ้าวนี่อะไรล่ะเนี้ย บ่อยได้แล้วมั้งเนี้ย มาจนถึงนี่แล้วคงไม่หนีแล้วล่ะ’ หลังจากแก้มัดเรียบร้อยแล้ว ว่าที่พ่อตาก็สแกนว่าที่ลูกเขยอย่างละเอียด โอ้ หน้าตาดีใช้ได้นี่ รูปร่างก็โอเค พอๆกับจอมพลเลยนะเนี้ย แต่คนนี้ออกแนวแบดบอยกว่าจอมพลเยอะ มิน่ารุอิถึงชอบนัก แล้วก็พูดต้อนรับเก่งเป็นภาษาอังกฤษ ’Welcome Ken. I am her father ’ ’.....ไฮ ไฮ ’ เก่งคิดจะบอกเค้าว่ายังไงล่ะว่าเรียกชื่อเราผิด ’My name is เก่ง sir’ ’Oh ken . Welcome 5555 Nice to meet you 5555’ สงสัยคุณพ่อตาจะไม่เข้าใจสินะ ชีวิตนี่คงอีกยาวไกลเหลือเกินกว่าจะคุยกับพ่อตารู้เรื่อง อยากร้องไห้เหลือเกิน...