บทที่1 ในเวลาแบบนี้ เรียกชื่อของฉัน

บทที่1 ในเวลาแบบนี้ เรียกชื่อฉัน เปรี้ยง เสียงฟ้าผ่าดังมาจากนอกหน้าต่าง แสงส่องเข้ามาในห้องทำงาน เฉียวเย่อานมองไปยังผู้ชายด้านหน้าทันที ในใจรู้สึกสั่นไหวเล็กน้อยแต่เพียงไม่นาน ความคิดนั้นก็ถูกพลังอันแข็งแกร่งของผู้ชายคนนั้นทำลายลง โอ๊ย ประธานลู่ เบาเบาหน่อย ท้ายที่สุดก็ทนรับไม่ไหว เฉียวเย่อานขมวดคิ้วเล็กโค้งงอน มือเล็กไร้เรี่ยวแรงวางทาบบนอกแข็งแกร่งของลู่ฉีหานและส่งเสียงหอบเบาออกมา โดยที่ไม่รู้ว่าท่าทางอ่อนแรงแบบนั้นของเธอจะกระตุ้นให้ลู่ฉีหานมีแรงเพิ่มขึ้น ดวงตาดำทั้งสองของเขาเปล่งประกายจากแสงของฟ้าผ่า สายตาที่นิ่งลึกมองไม่เห็นพื้น ฉันบอกแล้ว ในเวลาแบบนี้ เรียกชื่อของฉัน ด้านนอกเต็มไปด้วยพายุฝนฟ้าคะนองแต่ภายในห้องกลับเหมือนดั่งฤดูใบไม้ผลิบาน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเธอกับลู่ฉีหานที่ทำเรื่องแบบนี้กันในห้องทำงาน แต่เป็นครั้งแรกที่เขาทำรุนแรงจนทำให้เธอรับไม่ไหว บนโต๊ะมีเงินห้าหมื่น อีกสักพักเธอค่อยเอาไป ตอนนี้ลู่ฉีหานสวมชุดเรียบร้อยแล้ว ใบหน้านิ่งเรียบที่ระงับความอยากกับคนที่ดูบ้าคลั่งเหมือนเป็นคนละคนแบบนั้น เฉียวเย่อานค่อยๆพยักหน้า ดึงเสื้อผ้าขึ้นมาอย่างเงียบไม่ส่งเสียงใดๆ ภายนอกเธอคือผู้ช่วยเลขาของลู่ฉีหาน แต่ที่จริงก็เป็นเพียงแค่คนที่ลู่ฉีหานเลี้ยงดูไว้ก็เท่านั้น ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องมีคุณธรรม ลู่ฉีหานให้เงินเธอ เธอรับไว้ก็พอ อีกอย่างในสถานการณ์แบบนี้เธอไม่จำเป็นต้องทำตัวมีคุณธรรมแม้แต่น้อย นึกถึงเรื่องตอนเริ่มแรก เฉียวเย่อานกัดปากตัวเองอย่างแรง หากไม่ใช่ว่าเดินมาถึงทางตัน เธอไม่มีทางมาเป็นคู่นอนที่ดูน่าสมเพชเช่นนี้ ไม่ต้องเก็บกวาดที่นี่ ฉันจะเรียกคนมาจัดการ เธอใส่เสื้อเสร็จแล้วฉันจะพาเธอไปส่งที่บ้าน ลู่ฉีหานรอจนเฉียวเย่อานสวมชุดเสร็จค่อยหยิบกุญแจรถและลุกขึ้น ไม่พูดไม่ได้ว่านอกจากความเย็นชา อารมณ์ที่รุนแรงเล็กน้อย ลู่ฉีหานทำดีต่อคู่นอนแถมยังให้เงินอย่างใจกว้าง เป็นเสี่ยเลี้ยงที่ไม่แล้ว ไม่ต้องหรอก ประธานลู่ ฉันกลับเองได้ เฉียวเย่อานหยิบซองเงินห้าหมื่นบนโต๊ะมาเก็บเรียบร้อยและพูดกับลู่ฉีหาน อีกแป๊บเธอก็ต้องไปโรงพยาบาล ไม่อยากที่จะให้ลู่ฉีหานได้เห็น ถึงแม้จะไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ เฉียวเย่อานก็ไม่อยากให้ลู่ฉีหานรู้ว่าเธอพักอยู่ที่ไหน ลู่ฉีหานก็ไม่ได้ปฏิเสธ เขานั่นให้ความเคารพการตัดสินใจของผู้หญิง อืม หากว่ารู้สึกไม่สบายพรุ่งนี้ก็พักผ่อน ไม่ต้องมาทำงาน เงินเดือนยังให้ตามเดิม เขารู้ว่าเมื่อกี้ที่ทำค่อนข้างรุนแรง พูดเสียงเรียบออกมาก่อนที่จะเดินจากไป มองดูแผ่นหลังของลู่ฉีหานเดินจากไป เฉียวเย่อานก็ไม่ได้รีรอฝืนทนร่างกายที่ไม่ค่อยดีหยิบกระเป๋าและเดินลงไป รีบเดินไปเรียกรถแท็กซี่คันหนึ่งตรงไปยังโรงพยาบาลอย่างเร็ว เมื่อวานนี้โรงพยาบาลได้แจ้งให้มาชำระเงินแล้ว เธอจึงรีบนำเงินห้าหมื่นนี้ไปให้ ให้พูดตอนนี้ลู่ฉีหานได้เพิ่มเงินเดือนให้เธอถึงห้าหมื่นต่อเดือนแล้ว แต่ว่าสำหรับโรคน้องชายของเธอก็เป็นเพียงเศษเงินเท่านั้น ไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหนที่ฝนด้านนอกหยุดลงแล้ว เฉียวเย่อานจึงเดินลงมาซื้ออาหารด้านล่างตึกและรีบเดินกลับเข้าไปในตึก แกเจ้าคนที่ตายไปก็ไร้ประโยชน์! ทำไมเพิ่งจะมาเอาตอนนี้? โทรศัพท์ก็ปิด แกจงใจใช่หรือไม่? เฉียวเย่อานเพิ่งจะเปิดประตูห้องพักผู้ป่วยเข้ามา ก็ได้ยินเสียงแหลมส่งออกมา เธอวางอาหารลงบนโต๊ะอย่างเหนื่อยล้า แม่ โทรศัพท์ของฉันพังแล้วก็แค่นั้นเอง โทรศัพท์ของเธอเป็นรุ่นที่โบราณที่สุดซ่อมมาตั้งหลายครั้งแล้ว เพราะว่าโรคของเฉียวจิ่นเหยนน้องชายของเธอ แม้แต่โทรศัพท์ที่ดีขึ้นมาหน่อยเธอยังไม่กล้าซื้อ เธอหยิบเงินห้าหมื่นที่ลู่ฉีหานให้ออกมาจากในกระเป๋า เฉียวเย่อานยื่นให้หญิงวัยกลางคนที่ยังคงต่อว่าเธออยู่ นี่เงินห้าหมื่น แม่รีบเอาเงินไปจ่ายเถอะ แกมีเงินทำไมไม่รีบเอามาให้แต่แรก? ฉันว่าแกคงอยากให้น้องชายแกตายถึงจะดีใจ! ว๊างฟางต่อว่าไปครั้งหนึ่งแต่ก็ยังรับเงินของเฉียวเย่อานและออกไปจัดการค่าใช้จ่าย ครอบครัวของเธอนั้นรักลูกผู้ชายมากกว่าลูกผู้หญิง เฉียวเย่อานก็ชินแล้ว โชคดีที่น้องชายของเธอไม่ได้ถูกเลี้ยงให้กลายเป็นแบบนั้น เฉียวเย่อานมองไปยังเด็กวัยรุ่นที่นอนไร้เรี่ยวแรงอยู่บนเตียง เพราะล้างไตมาเป็นเวลานานตอนนี้จึงดูผอมแห้งจนไม่เหมือนเดิมแล้ว ขนตาที่งอนยาวสายตาที่ดูหม่นลงเล็กน้อย ไม่พูดไม่ได้ว่า บ้านเฉียวของเธอนั่น ทั้งบ้านต่างก็สวยหล่อ ยื่นมือไปลูบหน้าผากของเฉียวจิ่นเหยน เฉียวจิ่นเหยนไม่แม้แต่ตื่นขึ้นมา เฉียวเย่อานก็ไม่คิดที่จะเรียกเขาขึ้นมา โอ๊ย อยู่ดีๆท้องก็เกิดปวดขึ้นมา เฉียวเย่อานขมวดคิ้ว งานในตอนกลางวันนั้นเยอะมากเธอจึงไม่มีเวลากินข้าว ตอนเย็นเลิกงานเธอยังไม่ทันได้กินข้าวก็ถูกลู่ฉีหานลากไปทำเรื่องอย่างนั้น เดิมที่กระเพาะของเธอนั้นไม่ค่อยดีอยู่แล้ว ตอนนี้เพิ่มมาปวดก็ถือว่าไว้หน้ากันอย่างมากแล้ว เฉียวเย่อานยื่นมือไปกุมท้อง เหมือนว่าจะช่วยลดอาการปวดได้สักหน่อย เธอเปิดกล่องอาหารออกเตรียมพร้อมจะหยิบซาลาเปามากินรองท้อง เพียงแค่ตอนที่กำลังเปิดกล่องออกมา ประตูห้องก็ถูกผลักออก ว๊างฟางเดินเข้ามา มองเห็นซาลาเปาในมือของเธอ เดินขึ้นมาและแย่งมันไป แกอยากกินก็ไปซื้อเอง! ทำไมล่ะ? อาหารที่เอามาให้ฉันกับเสี่ยวเหยนอยากกินให้เสร็จแล้วค่อยไปหรือไง? เฉียวเย่อานเปิดปากออกแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เรื่องแบบนี้เธอเจอมาเยอะตั้งแต่เด็กจนโต เธอก็ไม่อยากที่จะพูดให้มากความยังไงซะท้ายที่สุดก็เป็นเธอที่ผิด มองดูว๊างฟางเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดเท้าให้เฉียวจิ่นเหยน จมูกของเฉียวเย่อานก็รู้สึกแสบๆ หันหลังเดินออกไป ฝนด้านนอกได้ตกลงมาอีกครั้ง เฉียวเย่อานเดินผ่านสายฝนคิดอยากที่จะรีบไปจากโรงพยาบาลนี้โดยเร็ว ท้องที่ปวดกับร่างกายที่ปวดเมื่อยทำให้ก้าวเดินของเธอค่อนข้างดูอ่อนแรง แต่ทั้งหมดนี้ก็สู้ความเศร้าในใจของเธอไม่ได้ ไม่มีใครรู้ว่าเธอเพื่อเฉียวจิ่นเหยนนั้นต้องแลกด้วยอะไรมาบ้าง แต่ถึงยังไงเธอก็ไม่สามารถจะพูดออกมาได้ เปรี้ยง รถหรูสีดำขับมาอยู่ด้านข้างเฉียวเย่อาน น้ำข้างทางกระเด็นมาใส่ตัวเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า อ๊า! เฉียวเย่อานตะโกนดัง ตอนที่กำลังคิดจะไปมองว่ารถคันไหนกันแน่ ทันใดนั้นก็รู้สึกตาลายขึ้นมา ร่างกายที่อ่อนแอของเธอขาวโผล่ ไม่มีอะไรให้จับสลบล้มลงไปบนพื้นถนน แถมรถสีดำที่กำลังจะขับไปก็ย้อนกลับมาทางเดิม ประตูรถถูกเปิด ลู่ฉีหานหยิบร่มและลงจากรถก็ได้เห็นเฉียวเย่อานที่ทั้งตัวเปียกปอนล้มลงอยู่บนพื้นถนน เขาเพิ่งจะเดาว่าใช่เฉียวเย่อานหรือไม่ ตอนนี้ได้เห็นเธอแล้ว ลู่ฉีหานขมวดคิ้วไม่คิดจะปล่อยเธอไว้เธอช่างดูน่ารำคาญจริง เขาอุ้มเธอขึ้นมาวางบนรถ ลู่ฉีหานมองดูใบหน้าซีดขาวของผู้หญิงคนนี้ ไม่รู้เพราะอะไร ภายในใจลึกๆรู้สึกโกรธ ยอมปล่อยตัวเองให้มีสภาพเช่นนี้ แต่ไม่ยอมให้ตัวเองส่งเธอกลับบ้าน?