บทที่6 สินค้าที่ถูกประเมินราคา

บทที่6 สินค้าที่ถูกประเมินราคา รีบนั่งๆ ว๊างฟางผลักเฉียวเย่อานที่กำลังเหม่อลอยอยู่ไปนั่งและแนะนำให้ทั้งสองคนได้รู้จักกัน ท่านนี้คือเจ้านายจาง! นี้คือลูกสาวของฉันเฉียวเย่อาน! เย่อาน ชื่อนี้ไม่เลว มานั่งตรงนี้ นั่ง! จางฟู่กุ้ยยิ้มพอใจ ชี้ไปที่นั่งด้านข้าง สายตาที่มองเฉียวเย่อานเห็นได้ชัดว่าดูร้ายกาจและหิวกระหายอยู่บ้าง เฉียวเย่อานเกร็งตัวนั่งลงอย่างไม่สงบใจ มาสายขนาดนี้ รีบไปรินเหล้าขอโทษเจ้านายจาง! แม่ ฉันดื่มเหล้าไม่เป็น เฉียวเย่อานส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปที่ว๊างฟาง ว๊างฟางกลับไม่สนใจ ส่งสายตาไปที่เจ้านายจาง เจ้านายจางรีบยกเหล้าขึ้นมา คุณหนูเฉียว เชิญ! ขอโทษด้วย ฉันดื่มไม่เป็น เฉียวเย่อานรีบยื่นมืออยากที่จะปฏิเสธ ว๊างฟางกลับเอาแก้วมายัดไว้ที่มือของเฉียวเย่อาน เจ้าลูกคนนี้ทำไม่ถึงไร้เหตุผลแบบนี้ ปกติแล้วเจ้านายจางดูแลพวกเราดีขนาดไหน อย่าทำตัวน่าอึดอัด ดูแล? คนที่ปรากฏตัวต่อหน้านี้เคยดูแลพวกเธอซะที่ไหน รู้อยู่แล้วว่าว๊างฟางไม่มีสักประโยคที่เป็นความจริง แต่ภายในใจของเฉียวเย่อานก็ยังมีความหวังอยู่เล็กน้อย บางทีครอบครัวของเธออาจมีบางเรื่องที่ต้องการความช่วยเหลือจากคนคนนี้ก็ได้ ว๊างฟางเพียงแค่ให้เธอมารับรู้ด้วย โอเค เฉียวเย่อานพูดเสียงต่ำ หยิบแก้วเหล้าขึ้นมานิ้วมือกำแน่น ดื่มน้ำในแก้วไปอึกหนึ่ง ความแสบร้อนของเหล้าไหลลงคอทำให้เธอไอออกมาสองสามครั้ง ในกระเพาะรู้สึกร้อนอย่างมาก ใบหน้าขาวเริ่มแดงขึ้น นี่ถึงค่อยเชื่อฟังหน่อย ฉันออกไปโทรศัพท์หน่อย เธอนั่งเป็นเพื่อนเจ้านายจางไปก่อน ว๊างฟางพูดเสร็จก็เดินออกไป เฉียวเย่อานรีบดึงมือของว๊างฟางไว้ แม่! ว๊างฟางกลับผลักเธอออก และออกไปจากห้อง หันกลับมาเจ้านายจางอดทนรอไม่ไหวขยับเข้ามาใกล้ ในปากเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า ตอนนี้ก็มีแค่พวกเราสองคนแล้วนะ เฉียวเย่อานตกใจขึ้นมา ลุกขึ้นเดินถอยหลัง นายจะทำอะไร! เธอว่าล่ะ เจ้านายจางเหมือนได้ยินเรื่องตลกบางอย่าง ขมวดริ้วรอยบนใบหน้า แม่เธอรับเงินฉันไปห้าล้าน ให้เธอมาอยู่เป็นเพื่อนฉัน ห้าล้าน สำหรับว๊างฟาง เธอเป็นสิ่งของที่สามารถขายไปเมื่อไหร่ก็ได้? แก้มทั้งสองของเฉียวเย่อานที่แดงเริ่มเปลี่ยนเป็นขาวซีด แถมสายตาของเจ้านายจางก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกไม่ปลอดภัย ขอโทษด้วย ฉันต้องการจะไป เงินฉันจะหามาคืนให้ เฉียวเย่อานจับกระเป๋าและรีบวิ่งไปที่ประตู ใครจะรู้ว่าเพิ่งจะแตะที่ประตู มือผอมบางก็ถูกมือใหญ่จับไว้ ดึงตัวเธอทั้งตัวกลับไป ถึงแม้จะไม่เด็ก แต่ว่ารูปร่างไม่เลว ลองทำดูแล้วคงมีรสชาติที่ต่างไป! ไม่ ปล่อยฉัน! เฉียวเย่อานอยากจะต่อสู้ ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่มือที่เพิ่งยื่นออกไปก็ถูกเจ้านายจางจับไป กรามบางถูกเจ้านายจางจับไว้ อยู่กับฉัน จะมีแต่วันที่ดี! ฮ่าฮ่าฮ่า! ใบหน้าแก่น่ารังเกียจเข้ามาใกล้ ลมหายใจรดอยู่ที่ข้างใบหน้าเธอ เธอหันหน้านี้ด้วยความกลัวที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่เอาอ่า! เฉียวเย่อานส่งเสียงออกมา เสียงเสื้อที่ฉีกขาด ผิวหยกสีขาวเผยออกมาให้เห็น และสิ่งที่น่าตกใจกว่านั้นคือตอนที่เฉียวเย่อานต้องการจะผลักเขาออกไปสุดชีวิต ก็รู้สึกว่าร่างกายของตัวเองไม่มีแรงดวงตาก็มัวๆ เหล้า! ในเหล้านั้น น้ำตาที่ร้อนไหลลงมา เฉียวเย่อานขยับปากบาง สักประโยคก็พูดไม่ออก เจ้านายจางในแบบนั้นทำให้เข้าใจทุกอย่าง ในเหล้าของเธอนั้นถูกวางยาไปต้องนานแล้ว ฮี่ๆๆๆๆ! เจ้านายจางทับลงมาทั้งตัว ไล่มือลงไปที่ใบหูของเฉียวเย่อาน จูบมัวซั่วไปที่ลำคอขาวของเธอ แม่ทำไมต้องทำแบบนี้กับฉัน ในใจของเฉียวเย่อานตะโกนร้อง หลับตาลงราวกับว่าหมดความหวัง น้ำตาไหลเต็มใบหน้า ในตอนที่เธอไม่สามารถทำอะไรได้ ประตูก็ถูกถีบออก ร่างหนึ่งเดินเข้ามาใบหน้าซ้อนทับกันยิ่งนานเข้ายิ่งมัว ท้ายที่สุดก็มือลง ได้ยินเพียงน้ำเสียงเย็นชาที่เหมือนกับส่งมาจากที่ไกลๆ แกกล้าแตะต้องเธอ ฉันจะเอาชีวิตของแก! เขาอุ้มเฉียวเย่อานขึ้น ลู่ฉีหานมองอย่างเย็นชาไปที่ชายที่หัวมีเลือดไหลอย่างโหดเหี้ยมและเดินออกไป โชคดีที่ตอนเฉียวเย่อานหนีออกมาจากห้องทำงาน ร่างกายของลู่ฉีหานกับจิตใจแยกจากกัน เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวนั้นไม่มั่นใจแต่กลับดื้อรั้นท่าทางแบบนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในสมองของเขา จิตใจล่องลอยไปมารู้ตัวอีกทีก็ตามเฉียวเย่อานกลับมาที่บ้าน ในตอนที่เขากำลังคิดจะไป เฉียวเย่อานก็เปลี่ยนชุดเดินออกมา ชุดเดรสสีขาวทำให้เธอดูอ่อนโยน หลังจากนั้นเขาก็เห็นว๊างฟางที่เดินออกมาจากโรงแรม คิดถึงว๊างฟาง ลู่ฉีหานก็อดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่นจนกระดูกเกิดเสียงเป็นเพราะมีว๊างฟางคอยทำให้ลำบากใจ หลายวันมานี้เฉียวเย่อานถึงใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวหรอ? ลู่ฉีหานรีบพาเฉียวเย่อานขึ้นมาที่รถ เฉียวเย่อานหลับตาทั้งสองแน่นอย่างไม่รู้ตัว ผมดำยาวปกคลุมอยู่ที่ใบหน้าของเธอ เมื่อกี้ที่ต่อสู้ทำให้ผิวภายนอกเกิดเป็นสีแดง หลังจากนั้นไม่นานลู่ฉีหานก็พบว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เฉียวเย่อานเริ่มบิดตัวไปมาอย่างอยู่ไม่สุข ลำคอรวมไปถึงไหล่ของเธอหอบขึ้นมาอย่างไม่หยุด หันข้างมาวางมือทั้งสองไปที่คอของลู่ฉีหาน ดวงตาทั้งสองที่เปิดขึ้น ขยับเข้ามาใกล้ลู่ฉีหานเรื่อยๆ ร้อนมากร้อน ริมฝีปากบางเผยขึ้นเล็กน้อย ความรู้สึกแสบร้อนอยากที่จะหาทางออก กลิ่นตัวของลู่ฉีหานช่างน่าดม ทุกครั้งที่เข้าใกล้เพียงนิดเดียวก็ทำให้ผ่อนคลายลงเล็กน้อย แต่ว่า มันยังไม่พอ! สมควรตาย เธอถูกวางยาแล้ว! ดวงตาของลู่ฉีหานมืดลง รีบเหยียบคันเร่งอย่างเร็ว แต่ว่าเฉียวเย่อานกลับเริ่มเข้ามาในอ้อมกอดของเขา ริมฝีปากแดงก็เริ่มอยู่ไม่สุขขยับไปมาอยู่ที่ลำคอของเขา เฉียวเย่อาน เธอมีสติหน่อย! ลู่ฉีหานคำรามเสียงแหบ สายตาดำก็เริ่มมีความรู้สึกอยาก ลมหายใจของเฉียวเย่อานยิ่งพ่นออกมาก็ยิ่งยุ่งเหยิง มือเล็กลูบไล้ไปตามคอเสื้อของลู่ฉีหานพลางหายเข้าไปและใช้ฝันกัดเบาๆที่ใบหูของเขา น้ำเสียงที่ขาดหาย เต็มไปด้วยความยั่วยวนและมีเสน่ห์ มอบมันให้ฉัน ร้อนมาก เป็นคู่นอนมาตั้งนาน เป็นครั้งแรกที่เธอรุ่มร้อนและรุกเขาก่อน เพียงพริบตาร่างกายของลู่ฉีหานก็รู้สึกร้อน ทั้งร่างกายของลู่ฉีหานเกร็งไปหมด อดทนกับความรู้สึกแปลกๆที่มาจากท้องน้อย ยื่นมือไปยันที่หน้าผากของเฉียวเย่อานและดันเธอกลับไปที่เดิม เขาเหยียบคันเร่งจนสุด รถสีเงินที่โค้งตามถนนอย่างรวดเร็วจนมาจอดอยู่ที่บ้านพัก รถเบรกอย่างเร็วอยู่ที่หน้าบ้าน ลู่ฉีหานลงมาจากรถเปิดประตูด้านข้าง อุ้มเฉียวเย่อานลงมา ร่างกายที่สัมผัสโดนกันยิ่งทำให้เฉียวเย่อานไม่สามารถเก็บอารมณ์ไว้ได้ โอบกอดลู่ฉีหานไว้แน่นอย่างไม่รู้ตัว พยายามที่จะประทับริมฝีปากนุ่มทั้งสองลงไปใต้หูของเขา ดูดดื่มอย่างเร่าร้อน ลู่ฉีหานกลืนน้ำลายลงคอ เดินก้าวใหญ่ขึ้นไปด้านบน ถีบประตูและวางเฉียวเย่อานลงบนเตียง มือเล็กที่ไร้เรี่ยวแรงโอบกอดเขาไว้ ทั้งสองคนล้มลงบนเตียง