บทที่ 20 นายแพทย์ปีศาจ

บทที่ 20 นายแพทย์ปีศาจ ดูดีไหม? ซีหลุนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า เฉียวเย่อาน จงใจพูดหยอกล้อเธอ ดูดี… เฉียวเย่อาน พลั้งปากพูดออกไป อิอิ งั้นคุณหนูเฉียวคิดว่าผมกับลู่ฉีหาน ใครดูดีกว่ากันครับ? ซีหลุน จงใจยืนหน้าเข้าไปตรงหน้าหญิงสาวแล้วขยิบตา ในโลกใบนี้ไม่มีใครสามารถต้านทานสายตาของเขาได้ เมื่อได้ยินคำว่า ลู่ฉีหาน เธอก็หลุดออกจากภวังค์ เธอตั้งสติและรีบเก็บอาการบ้าผู้ชายของตัวเอง หญิงสาวหลุบตาลง แค่ก ขอโทษค่ะคุณหมอ เมื่อกี้ฉันเสียมารยาทไปหน่อย เธอเอียงหัวเล็กน้อย สีหน้ากระอักกระอ่วน พระเจ้า! เฉียวเย่อาน เธอเป็นคนบ้าผู้ชายตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย เธอไม่ใช่คนแบบนั้นนะ ไม่เป็นไรครับ คุณเรียกผมซีหลุน ก็ได้ ผมไม่ค่อยชอบทำอะไรตามประเพณีน่ะ ซีหลุน ยืดตัวตรง ก้มลงมองผู้หญิงของลู่ฉีหาน คิดไม่ถึงว่าเธอจะไม่หลงเสน่ห์เขา! หรือว่าเสน่ห์ของเขาลดลงงั้นเหรอ? ค่ะ สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเฉียวเย่อาน หญิงสาวตอบอย่างเกรงใจ ซีหลุนยิ้มอย่างมีมารยาท ไม่นานเขาก็ตรวจร่างกายของเฉียวเย่อานเสร็จเรียบร้อย เธอเริ่มจะนึกเรื่องที่เกิดครั้งก่อนขึ้นมาได้ ไข้ของคุณลดลงแล้ว ผมสั่งให้คนใช้ที่นี่เตรียมอาหารที่เหมาะกับร่างกายของคุณ หลังจากนี้สิ่งที่คุณต้องทำก็คือดูแลร่างกายของตัวเอง จากนั้นก็ปรนนิบัติท่านประธานลู่ของพวกเราให้ดี ซีหลุนพูดแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย เฉียวเย่อานก้มหน้าลงด้วยความเคอะเขินแล้วพูดเสียงเบาว่า ขอบคุณค่ะ ลู่ฉีหานไปพูดอะไรให้เขาฟังเนี่ย! เมื่อเห็นว่าหญิงสาวมีท่าทีเขินอาย เขาก็ยิ่งรู้สึกสนุก ที่แท้ลู่ฉีหานชอบผู้หญิงแบบนี้นี่เอง ทันใดนั้น เฉียวเย่อานเงยหน้ามองนาฬิกาบนผนังแล้วนึกเรื่องที่โรงพยาบาลได้ ฉันคุยกับคุณไม่ได้แล้ว ฉันต้องรีบไปโรงพยาบาล พูดจบ เธอก็ดึงผ้าห่มออกแล้วสวมรองเท้าแตะจากนั้นก็เดินไป ซีหลุนอึ้งไป สไตล์ของเธอช่างเป็นตัวของตัวเอง โรงพยาบาล? คุณหนูเฉียว คุณมีหมออยู่ที่นี่คุณไม่ต้องไปโรงพยาบาลแล้ว อีกอย่างคุณไปโรงพยาบาลตอนนี้ไม่ได้ คุณต้องดื่มซุปที่อยู่ชั้นล่างให้หมดก่อน อย่างน้อยก็รออีกสักสองวัน ซีหลุนพูดด้วยท่าทีมั่นใจ หา? ทำไมล่ะ เฉียวเย่อานถามอย่างงงๆ นี่คุณไม่รู้ว่าตัวเองเป็นโรคกระเพาะเหรอ อีกทั้งอาการของคุณมันเริ่มหนักขึ้นแล้ว จะอาศัยยาอย่างเดียวมันไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ต้องรักษาด้วยอาหารการกิน ฉันรู้ว่าตัวเองเป็นโรคกระเพาะ แต่ตอนนี้ฉันมีเรื่องที่สำคัญมาก เฉียวเย่อานไม่สนใจว่าซีหลุนจะพูดอย่างไร เธอหาเสื้อผ้าเพื่อเตรียมที่จะเปลี่ยน สีหน้าของซีหลุนเริ่มอึมครึม เฉียวเย่อาน ไม่รู้เลยว่ามีบางสิ่งผิดปกติ ในขณะนั้นเอง ร่างสูงใหญ่ยืนอยู่หน้าประตู มีอะไรเหรอ? เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้น เป็นลู่ฉีหานนั่นเอง ซีหลุนยกมือกอดอก แล้วเลิกคิ้วขึ้นด้วยความเบื่อหน่าย ผู้หญิงของนายไม่ยอมฟังเลย ท่านประธานลู่ นายจัดการต่อด้วยละกัน ถ้าจะรักษาเธอให้หายดี นายต้องฟังคำสั่งของฉัน ไม่งั้นต่อจากนี้นายก็ไม่ต้องให้ฉันมารักษาเธออีก ซีหลุนเดินออกจากห้องอย่างหงุดหงิด อืม นายไปเถอะ สองวันมานี้รบกวนนายแล้ว คนที่อยู่ในห้องอย่างเฉียวเย่อานไม่รู้จะทำอย่างไร ทำไมน้ำเสียงของซีหลุนดูเปลี่ยนไป แต่ว่า เธอไม่ได้รู้สึกว่าทำอะไรผิดนิ ลู่ฉีหานเดินเข้ามาในห้อง มองไปที่เสี่ยวเหมยเป็นการส่งสัญญาณให้เธอออกไป เสี่ยวเหมยพยักหน้าแล้วเดินออกไปพร้อมปิดประตูลง สองวัน! อย่างน้อยแค่สองวัน ในสองวันนี้คุณห้ามไปไหนทั้งนั้น! ลู่ฉีหาน เดินพร้อมกับพูดไปด้วย เมื่อ เฉียวเย่อานเห็นเขาก็นิ่งไปพักหนึ่ง แต่ก็ทำเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด จากนั้นก็หาเสื้อผ้าในตู้ต่อไป ลู่ฉีหานเดินเข้ามาใกล้แล้วจับข้อมือเธอไว้ ผมไม่ได้ล้อเล่น! ลู่ฉีหานมองเธอด้วยแววตาจริงจัง เฉียวเย่อานทำหน้านิ่ง ประธานลู่ ถ้าฉันอยู่ที่นี่แล้วโดนคุณจับตาดูตลอด งั้นฉันจะย้ายออกเดี๋ยวนี้! ฉันเคยบอกแล้วว่าถ้าจะให้อยู่ที่นี่ คุณห้ามมายุ่งเรื่องส่วนตัวของฉัน ใจของเธอร้อนดั่งไฟ เรื่องในใจของเธอปรากฏออกมาทางใบหน้า ลู่ฉีหานปล่อยมือของเธอ แล้วเดินไปนั่งบนโซฟา ผมส่งคนไปที่โรงพยาบาลแล้ว แม่กับน้องชายของคุณปลอดภัยดี เฉียวเย่อานอึ้งไป ลู่ฉีหานมาสนใจเรื่องของครอบครัวเธอตั้งแต่ตอนไหน ยุ่งไม่เข้าเรื่อง! ขอบคุณค่ะประธานลู่ แต่นี่มันเรื่องของฉัน ในห้องครัวมีซุปที่ตุ๋นอยู่ สองวันนี้ดูแลร่างกายตัวเองก่อน ราวกับชายหนุ่มไม่ได้ยินคำพูดของเธอ พูดเองเออเองไปหมด หา? ประธานลู่ ฉัน… ถ้าคุณล้มไป แม่กับน้องชายคุณจะทำยังไง? คุณเคยคิดถึงจุดนี้ไหม? เฉียวเย่อานหยุดคิดแล้วก็ต้องชะงักการกระทำ ใช่สิ สองสามวันมานี่เธอเหนื่อยมากเกินไป เวลาไปโรงพยาบาลก็น้อยเหลือเกิน ผมต้องไปทำงานห้าวัน ซีหลุนจะดูแลคุณ เห็นเขาขี้เล่นแบบนั้น ตอนเขาอยู่ต่างประเทศน่ะเขามีฉายาว่าเป็นนายแพทย์ปีศาจ คุณก็ระวังไว้หน่อย พูดจบ เขาก็ลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีเย็นชา เฉียวเย่อานกะพริบตาปริบๆ ลู่ฉีหานมาหาเธอเพื่อพูดเรื่องพวกนี้เหรอ? ทั้งคู่สบตากัน ใบหน้าของหญิงสาวแดงระเรื่อ เธอรู้สึกเก้ๆ กังๆ ไม่คิดว่าลู่ฉีหานจะไม่พูดอะไรอีก แล้วก็ไม่ได้พูดเรื่องใดๆ กับเธอ เขาเดินออกจากห้องไปอย่างนั้น จากนั้นก็หยิบสัมภาระออกจากคฤหาสน์ไป เฉียวเย่อาน ยืนอยู่ตรงหน้าต่างมองดูรถของลู่ฉีหานเคลื่อนตัวออกไป เธอรู้สึกใจหาย แปลกจัง ลู่ฉีหานไปแบบนี้เลยเหรอ มันเงียบจนทำให้เธอรู้สึกว่านี่มันเหมือนไม่ใช่ความจริง เรื่องก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้อธิบาย เมื่อกี้ก็เหมือนกับเขามาแจ้งการเดินทางของตัวเองให้เธอรู้ แต่ว่าระหว่างเรา ไม่ใช่แค่เพียงสัญญานั่นหรอกเหรอ เขาไม่จำเป็นต้องทำถึงขั้นนี้ เมื่อเธอตั้งสติได้ เธอยังคงอยากไปโรงพยาบาล หญิงสาวเปลี่ยนเสื้อแล้วลงมาข้างล่าง บอดี้การ์ดหน้าประตูขวางเธอไว้ เธอวนไปมาอยู่ในบ้านตลอดช่วงเช้า จนกระทั่งถึงช่วงเที่ยง เธอหาวิธีที่จะออกจากที่นี่ หลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จ เธอจัดแจงตัวเองเสร็จแล้วสะพายกระเป๋าใช้ช่วงที่บอดี้การ์ดเปลี่ยนกะออกจากคฤหาสน์ไป เธอเพิ่งจะเดินมาถึงประตู ซีหลุนยืนกอดอกอยู่หน้าประตู ท่าทางแบบนี้เหมือนกำลังรอเธออยู่ เอ่อ ฉันจะไปโรงพยาบาลหน่อย ประธานลู่บอกว่าจะไม่จำกัดอิสระของฉัน เฉียวเย่อาน หวังว่าซีหลุนจะเข้าใจเธอ อีกอย่างเธอก็พักผ่อนมานานแล้วบวกกับมื้ออาหารเช้าและเที่ยง ร่างกายเริ่มรู้สึกดีขึ้น สีหน้าก็ดูมีชีวิตชีวามาก ไม่มีความจำเป็นต้องพักต่อ ซีหลุน หันหน้ามาหาเธอช้าๆ ใบหน้ามีเสน่ห์นั้นกำลังมองมาที่เธอ ผู้หญิงคนนี้ช่างมีความอดทนขนาดอยู่ในบ้านมาทั้งตลอดช่วงเช้า ยังไม่ยอมแพ้อีก! เฉียวเย่อานบังเอิญสบตากับซีหลุน ดวงตาดึงดูดเต็มไปด้วยมนตร์สะกดคู่นั้นแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาและร้ายกาจ สองวัน! แค่วันเดียวก็ไม่ได้! น้ำเสียงของซีหลุน ทุ้มลึก ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน