Chapter -Seven- [1/2]

ตะวันค่อยๆลืมตาอีกครั้งอย่างยากเย็น ทุกอย่างยังมืดมิดในห้องนอนบนเตียงนอนของเธอ และเธอรู้สึกหนักๆที่กลางลำตัว ดวงตาที่เริ่มปรับกับแสงสลัวในห้องนอนของตัวเอง ‘แขน’ ตะวันหันไปมองเจ้าของวงแขนที่พาดบนร่างกายเธอ คีน เขายังอยู่ หลับอยู่บนเตียงเธอข้างๆตัวเธอ เขาโอบกอดเธอ ร่างกายเธอที่อยู่ใต้ผ้าห่มที่ถูกนำมาคลุมร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอ คีนไม่ได้นอนอยู่ใต้ผ้าห่มกับเธอ เขานอนบนผ้าห่มที่คลุมร่างกายเธออยู่ -- เขาดูดีแม้ทั้งในยามหลับ -- ขนตาหนาดำยาวที่สงบนิ่ง คิ้วหนาที่มักจะเลิกขึ้นบ่อยๆ ยามที่เขาใช้ดวงตาเข้มมองมาทางเธอ จมูกเขาโด่งเป็นสันที่ส่วนนี้เขาได้มาจากนายท่าน ฟิลิป ชอว์น ริมฝีปากเขาแดงและดูแดงมากขึ้นเมื่อมันถูกล้อมไปด้วยเคราหนวดที่ได้รับดูแลและตกแต่งเป็นอย่างดีจากเจ้าของ ตะวันเลื่อนมือมาลูบเคราหนวดนั้นอย่างแผ่วเบา มันนุ่มกว่าที่เธอคิดไว้ยามที่นิ้วมือสัมผัสใบหน้าของตะวันแดงจัดขึ้นมาทันทียามที่หวลคิดตอนที่เคราหนวดบนใบหน้าของคีนสัมผัสกับผิวกายเธอยามที่เขาไล้ โลมเลีย ใบหน้าไปตามส่วนต่างๆของร่างกายเธอ “ยังไม่เช้าเลย...แต่เธอพยายามจะกระตุ้นความต้องการฉันนะ” ตะวันหดมือเก็บทันที ดวงตาเบิกกว้าง หันหนีไปทางอื่นพร้อมกับพลิกตัวหันหลังให้กับคีน- - เขิน - - “ฉันไม่คิดว่าคุณจะยังอยู่ อีกไม่กี่ชั่วโมงคนในบ้านคงจะตื่นกันแล้ว คุณกลับไปเถอะค่ะ” “คนในบ้านหลังนี้ไม่ได้นอนหลับในตอนกลางคืนทุกคนหรอก...เธอลืมไปหรือว่าไม่เคยรู้ว่าที่นี่จะมีคนเฝ้าตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงสลับกันไป” “ค่ะ!…ฉันคงพูดให้คุณเข้าใจผิด ฉันหมายถึงนายท่านคงจะไม่พอใจที่จะเห็นคุณเดินออกจากห้องนอนฉันในตอนเช้าหรือตอนสาย” “ก็จริง!...แต่ถ้าสลับเป็นเธอเดินออกจากห้องนอนฉัน ก็คงไม่เป็นไรมั้ง” ตะวันถอนหายใจกับความยียวนของคีน “คุณกลับห้องคุณไปได้แล้ว...ฉันยังอยู่อีกหลายวัน เรายังสามารถทำแบบนี้ได้อีกนะคะ” ตะวันพยายามใช้น้ำเสียงราบเรียบไม่ใส่ความรู้สึกที่เธอรู้สึกโหวงๆ กับคำพูดของตัวเอง คีนเงียบหลี่ตามองตะวันที่ยังนอนตะแคงหันด้านหลังให้เขาเช่นเดิม ตะวันหลับตาเม้มปากแน่น จนคีนลุกจากเตียงและออกจากห้องไป “นายท่านคงจะไม่ชอบใจเรื่องนี้สักเท่าไหร่นะครับ” โทนี่เอ่ยออกมา เมื่อเดินมาลาดตระเวรตามปกติและพบคีนเดินออกจากห้องของตะวัน “ก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของนายนะ...โทนี่” คีนพูดจบ เดินต่อไปยังห้องส่วนตัวของตัวเอง ไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดของโทนี่ ซึ่งต่างรู้ดีว่าเรื่องคืนนี้ถ้าฟิลิปจะรู้ก็ไม่ได้มาจากคีนหรือโทนี่ เสียงเครื่องยนต์แลมโบกินี่ เวเนโน โรดสเตอร์ ค่อยๆเบาลงเมื่อมันวิ่งไปไกลออกนอกบ้านห่างสายตาของตะวันที่ยืนมองจากทางหน้าต่างบนห้องส่วนตัว ในช่วงสายที่ตะวันยังไม่ออกจากห้องของตัวเอง มื้อเช้าเธอก็ไม่ลงไปทาน โดยอ้างว่าเธออ่อนเพลียจากการเดินทาง แต่นั้นเป็นเหตุผลที่แปลกสักหน่อยสำหรับคนที่ได้ฟัง แต่ฟิลิปก็ไม่ใช่ผู้ใหญ่ที่จะเอื้ออาทรหรืออ่อนไหวต่อความรู้สึกสักเท่าไหร่ และนั้นทำให้ตะวันไม่อึดอัดที่จะไม่บอกความจริง ตะวันกลับมามองตัวเองในกระจก เธอสวมเสื้อคอเต่าแขนยาวสีน้ำตาลเข้ม โชคดีที่เธอแพ็คมันลงกระเป๋ามาด้วย เพราะคงไม่มีเสื้อผ้าแบบไหนที่จะเหมาะสำหรับการปกปิดเรือนร่างต่อสายตาของคนที่พบเห็นได้ดีเท่าเสื้อตัวนี้ เพราะ ร่องรอยที่คีนตีตราไว้ตามคอเล็กไล่ลงมาทั่วร่างมันเด่นชัดจนตะวันกังวลว่าวันมะรืนนี้มันจะจางไปทันงานฉลองของฟิลิปหรือไม่ ตะวันจ้องมองดวงตาตัวเอง รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้า ในที่สุดเธอกับคีนก็เป็นไปอย่างที่เธอต้องการ ฝ่ามือเล็กของตะวันโอบกอดตัวเองไว้และหลับตา ภาพของคีนทุกภาพทุกความทรงจำเมื่อคืนนี้เธอไม่ลืม ไม่มีวันลืม แม้สักวินาที ถึงแม้จะมีช่วงที่เธอผิดพลาดไปบ้าง เพราะนั้นมันเกิดจากจิตใต้สำนึกของเธอ ครั้งแรกกับพรหมจรรย์มันเจ็บปวดเกินบรรยาย หรืออาจเพราะว่าเธอตัวเล็กไปสำหรับคีน เพราะเขาสูงใหญ่ตามเชื้อชาติ ถึงแม้ครึ่งหนึ่งของคีนจะเป็นเอเชียแต่เหมือนเลือดครึ่งนี้ของเขาถูกกลืนไปเกือบหมดจากอีกครึ่ง เพราะคีนเหมือนฟิลิปพ่อของเขามากขึ้นทุกวัน สายตา นิสัย ป่าเถื่อน โหดเหี้ยม ใครๆที่อยู่ในวงการต่างรู้ดีว่าฟิลิปเป็นคนแบบไหน แต่เหนือฟ้าก็ยังมีฟ้าเพราะดูเหมือนฟิลิปจะรักคีนมาก มากจนฟิลิปอาจไม่รู้ตัวเลยก็ได้ ตะวันก็คาดคะเนเอาจากที่คีนกล้าขัดคำสั่งของฟิลิปเรื่องของเธอ Grrrr Grrrr เสียงเตือนเรียกเข้าโทรศัพท์ของตะวันดังขึ้น คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเมื่อเบอร์ที่โชว์ในเครื่องขึ้นรหััสที่นูนาวุต - -ที่นี่- - เธอไม่รู้จักใครที่นี่ แล้วใครกันที่โทร.หาเธอ “สวัสดีค่ะ” ตะวันพูดอย่างเป็นทางการตามมารยาท เป็นภาษาสากล และดวงตากลมก็เบิกกว้างเมื่อเสียงปลายสายเป็นคนที่เธอพึ่งแอบมองเขาขับรถออกไปเมื่อกี้นี้เอง “ฉันทำเธอเป็นไบ้ด้วยเหรอ?” คีนแซวกลับอย่างอารมณ์ดี ตอนนี้เขากำลังขับรถไปยังที่ที่หนึ่งที่เกี่ยวกับงาน “คุณคีน” “ฉันเอง...ฉันโทร.หาเธอ ไม่ว่าเธอจะมีแผนอย่างไรกับฉัน แต่ฉันก็บอกเธอไว้ตรงนี้เลยว่าเธอทำสำเร็จ ฉันต้องการเธออีก เธอออกมาหาฉันได้มั้ย?” ตะวันใจเต้นแรง เธออยากออกไปหาคีนตามคำขอของเขา ให้สิ่งที่เขาพูดจริงหรือไม่ตอนนี้เธอไม่อยากคิด เพราะเธอเองก็ไม่ต่างจากเขาเธอต้องการผู้ชายคนนี้เช่นกัน “ไม่ได้ค่ะ ขอโทษนะคะคุณคีน วันนี้ฉันมีแผนแล้วค่ะ แล้วในแผนนั้นไม่มีคุณค่ะ” “บอกแผนเธอมาสักหน่อยได้มั้ย? เพราะบางทีฉันอาจจะช่วยอุดรูรั่วให้แผนนั้นของเธอน่าสนใจมากขึ้น” “คุณคีน เซ็กส์ มันก็แค่เซ็กส์ ถ้าคุณต้องการ คนอย่างคุณหาได้ไม่ยากหรอกนะคะ” คีนยิ้มขณะที่จอดรถยังสถานที่เขามาถึงแล้ว โกดังที่ดูภายนอกเหมือนเป็นโกดังร้าง แต่พื้นที่ตรงนี้เป็นของเขาที่ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งเกี่ยวนัก พวกเขามันพวกมีอิทธิพล “ถูกต้อง คนอย่างฉันถ้าต้องการหาได้ไม่ยาก” คีนยืนพิงรถขณะที่ยังคุยกับตะวัน ก็อก ก็อก ก็อก เสียงเคาะประตูห้องของตะวันดังขึ้น และนั้นทำให้คีนยิ้มออกมา เขากดวางสายโดยที่ไม่กล่าวลาใดๆ คีนเดินเข้าไปยังโกดังร้างที่ประตูถูกเปิดจากคนด้านใน ด้านตะวันคิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน เมื่อเสียงสัญญาณปลายสายในโทรศัพท์แสดงให้เธอได้ยินว่าคีนกดวางสายไปแล้ว แต่เสียงประตูหน้าห้องของเธอดังอีกครั้ง เมื่อเธอยังไม่ไปเปิดประตู ก็อก ก็อก ก็อก “มีอะไร?” ตะวันตั้งคำถามกับชายคนหนึ่งที่น่าจะเป็นคนเคาะประตู เธอไม่ไว้ใจผู้ชายคนนี้ “คุณคีนให้ผมมาพาคุณออกจากบ้าน” “ฉันไม่ไป” “คุณต้องไปครับ เป็นคำสั่ง” “คำสั่งของคุณคีนอย่างงั้นเหรอ?” “ครับ” “ฉันไม่ใช่ลูกน้องของเขา ฉันไม่จำเป็นต้องฟังคำสั่งนั้น” “แต่ผมใช่! ผมต้องทำตามคำสั่งของคุณคีน”