Chapter -Seven- [2/2]

“ฉันคิดว่านายท่านคงไม่เห็นด้วยกับคำสั่งนั้น” “นายท่านออกจากบ้านไปเมื่อสักครู่ และคิดว่าคุณตะวันคงจะทราบว่าในบ้านหลังนี้ไม่มีใครอยากยุ่งเรื่องของคุณ นายท่านไม่ได้สั่งให้ใครคุ้มครองคุณเป็นพิเศษนะครับ” ตะวันถลึงตามองชายตรงหน้า ชายผิวขาว ดวงตาสีเขียว รูปร่างเขาใหญ่กว่าเธอมาก ดูแล้วเขาน่าจะตัวพอๆกับคีน “ฉันจะไปหยิบกระเป๋า...” ตะวันพูดจบปิดประตู และชายคนนั้นก็ให้เธอทำแบบนั้น ตะวันเดินกลับเข้ามาข้างในห้อง คีน ชอว์น เขายังไม่เปลี่ยนคือการวางอำนาจโดยเฉพาะกับเธอ แล้วเธอจะทำอย่างไรต่อไป จะยอมไปด้วยดีๆ อย่างงั้นเหรอ ถึงหัวใจเธอและสมองจะสั่งการให้เธอทำแบบนั้นแต่เธอต้องเป็นของยากสำหรับคีนบ้าง สักนิดก็ยังดี การที่เธอยอมให้เมื่อคืนในห้องนี้ครั้งหนึ่งไม่ได้หมายความว่าเธอจะยอมเขาในทุกๆครั้ง ในเมื่อเธอบอกแล้วว่าไม่! ก็คือไม่! คีนต้องรู้จักการถูกปฎิเสธ ตะวันเดินไปยังตู้เซฟที่จะมีอยู่ทุกห้องในบ้านหลังนี้ บ้านคนเถื่อน ทุกคนก็ต้องมีอาวุธกันทั้งนั้น ซึ่งเรื่องนี้คีนอาจจะไม่รู้ว่าฟิลิปก็มีให้เธอเช่นกัน ตะวันกดรหัสเปิดเซฟ และหยิบกล่องกำมะหยีสีน้ำเงินออกมา เธอเปิดมัน จุดสามห้าเจ็ด ที่เหมาะกับเธอจะพกพาไปแบบที่ไม่มีใครสัเกตุว่าเธอมีปืนติดตัวไปด้วย “คุณคีน คิดจะเล่นแบบนี้กับตะวันใช่มั้ย” ตะวันพึมพำออกมาก่อนที่จะจัดทุกอย่างเข้าที่และทำตัวไม่ให้มีพิรุธ “เชิญครับ” ชายคนเดิม เอ่ยเมื่อตะวันสะพายกระเป๋าเปิดประตูออกมาอีกครั้ง “นายท่านคงจะไม่ชอบแน่ๆ ถ้าท่านทราบเรื่องนี้” “รถจอดรออยู่ครับ” ตะวันไม่พอใจ ที่ผู้ชายคนนี้ดูจะไม่สนใจสิ่งที่เธอพยายามเตือน ตะวันเดินลงบันไดโดยมีผู้ชายคนนี้เดินตามในระยะที่เขาสามารถคว้าตัวเธอได้ทัน ถ้าหากเธอตุกติกหรือขัดขืน ตะวันเข้าไปในรถทางด้านหลังที่มีชายอีกคนเปิดประตูรออยู่ และผู้ชายคนที่ไปเคาะประตูห้องของเธอเขาประจำตำแหน่งหลังพวงมาลัย ในรถมีเพียงเขาและเธอ ตะวันมองไปข้างหน้ายามที่รถเคลื่อนตัวและออกพ้นตัวบ้านมุ่งสู่ถนนหลัก ไปยังจุดหมายปลายทางที่ถูกกำหนดไว้แล้ว รถเคลื่อนตัวเร็วขึ้น ตะวันมองออกนอกหน้าต่างหาช่องทางที่เธอจะออกจากรถคันนี้แบบที่เธอไม่เป็นสาเหตุของอุบัติเหตุให้เธอและคนขับตายทั้งคู่ ตะวันค่อยๆเปิดกระเป๋าสะพาย มื้อเล็กล้วงเข้าไปสัมผัสบางสิ่งที่เธอพกพามาด้วยอย่างเตรียมพร้อม รถกำลังเคลื่อนไปตามเส้นทางเลียบทะเล และเป็นทางรถที่วิ่งทางเดียว ข้างทางเป็นทะเลกับป่า บ้านคนบางตาลงเรื่อยๆ “หยุดรถ!” ตะวันเสียงดังพร้อมกับจ่อปืนไปที่ขมับของผู้ชายคนนั้น “ไม่ฉลาดเลยนะครับ” ทิมเอ่ยออกมาด้วยเสียงราบเรียบ ไร้วี่แววการหวาดกลัว “ฉันบอกให้ หยุดรถ” ตะวันพูดพร้อมกับสับไกปืน “...ถ้ายังไม่หยุด มือฉันอาจลั่นได้อย่างไม่ตั้งใจ” ทิมค่อยๆชะลอรถ และจอดข้างทาง “แล้วยังไงต่อครับ” “ปลดล็อคประตู...” ตะวันพูดพร้อมกับปลดเข็มขัดนิรภัยของคนขับออก เสียงปลดล็อคประตูดังขึ้น “ลงไป!...คุณออกจากรถไป...เดี๋ยวนี้!!!” ทิมยอมทำตาม ที่เขาไม่ได้กลัวตะวัน แต่ถ้าเขาตอบโต้เธอกลับ อาจจะทำให้ตะวันได้รับบาดเจ็บได้ และทันทีที่ทิมลงจากรถไป ตะวันขยับมาประจำที่คนขับทันทีและกดล็อคปิดประตูอย่างรวดเร็วและลดกระจกลง “ฝากบอกเจ้านายคุณด้วย ถ้าอยากให้ฉันไปหา ฉันไม่ขัดข้องแต่นั้นต้องหลังจากที่ฉันทำธุระของฉันเสร็จแล้ว...ส่งโลเคชั่นมานะคะ” ตะวันยิ้มให้กับทิม ที่ส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มให้กับตะวัน ยืนมองรถที่ตะวันขับด้วยตัวเองจนหายลับไป “นายครับ ผมว่านายต้องเป็นฝ่ายรอคุณตะวันแล้วละครับ” ทิมพูดกับปลายสายที่เขากดโทร.หา หลังจากที่ตะวันไปไกลแล้ว และบอกเล่าสิ่งที่ตะวันปฎิบัติและทำไปให้คีนได้ฟัง คีนยิ้มออกมาหลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวจากทิม หนึ่งในลูกน้องของคีนที่เป็นที่ไว้วางใจจากคีนมากคนหนึ่งเลย “เธอจะได้รู้จักฉันมากขึ้นอีกนิดตะวัน...” คีนยิ้มพึมพำอย่างอารมณ์ดี และกดส่งโลเคชั่นเข้าเครื่องของตะวัน ตามข้อความที่ตะวันฝากไว้กับทิม อีกอย่างที่ตะวันยังไม่รู้คือสถานแห่งนี้เป็นความลับไม่ใช่ใครอยากจะมาก็จะมาได้ ภายนอกดูเหมือนโกดังร้าง แต่ข้างในที่มีกำแพงหนาอีกชั้นที่ต้องมีรหัสผ่าน สำนักงานที่เป็นแหล่งพักของเถื่อน ที่มีคนจำนวนหนึ่งกำลังประกอบอาวุธจำนวนมหาศาลที่ชิ้นส่วนถูกส่งมาจากหลายๆแหล่งหลายๆที่ แต่ที่นี่เป็นโรงงานประกอบอาวุธเถื่อนที่ไม่ขึ้นทะเบียนอาวุธเหล่านี้จะถูกส่งไปในที่ต่างๆที่ตลาดมืดรองรับ ทั้งในและนอกประเทศซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นนอกประเทศ และแหล่งตลาดใหญ่คือเมริกา อาวุธเหล่านี้ซื้อขายคล่องไม่ต่างกับซื้อขนมปังในซุปเปอร์มาร์เก็ตกันเลยทีเดียว ตะวันยิ้มเมื่อเห็นข้อความเข้าจากคีน โลเคชั่นของเขา ตะวันจอดรถที่อาคารศูนย์การค้า เธอยังไม่ได้กินอะไรเลย ขืนไปหาคีนตอนนี้เธอต้องโดนเขากินไม่ลืมหูลืมตาแน่ เธอก็แค่อยากแวะมาหาอะไรกินก่อน ก่อนที่จะต้องเสียพลังไปกับเขา เพราะการกระทำของเธอแบบนี้ เธอต้องเจอไม่น้อยแน่เมื่อเธอไปพบเขา หลายชั่วโมงต่อมาตะวันก้มมองตึกร้างที่เธอเข้ามาจอดรถ ดวงตากลมแสดงความไม่มั่นใจว่าเธอมาถูกมั้ย ตะวันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและดูจุดมาร์ค มันก็ใช่ เวลาที่เลยเที่ยงไปนิดหน่อย มันเที่ยงวันไม่ใช่เที่ยงคืนสักหน่อย และนี้ก็ชีวิตจริงไม่ใช่นิทานที่ทุกอย่างที่นางฟ้าเสกให้จะแปรเปลี่ยนไปหลังเที่ยงคืน... ก็อก ก็อก ตะวันตกใจและหันไปที่กระจกรถที่ถูกเคาะ เขาคนเดิมอีกแล้ว “เอาของคุณคืนไป...” ตะวันลงจากรถ และพูดกับทิมที่มายืนอยู่ข้างๆ - -คืนไป- - ของตะวันหมายถึงรถของทิม แต่ทิมแบมือขออีกอย่างจากเธอ “ขออาวุธของคุณด้วยครับ” ตะวันถลึงตาใส่ทิม และหยิบสิ่งที่ทิมขอออกจากกระเป๋า และวางลงบนมือของทิมอย่างจำยอม “ฉันไม่ฆ่าเจ้านายของคุณหรอก” “เรื่องนั้นผมทราบครับ แต่ไม่ต้องให้ใครต้องเสี่ยงและได้รับบาดเจ็บ ฝากมันไว้กับผมก่อนจะดีกว่า” “แต่ฉันก็ยังยืนยัน ว่าเรื่องนี้ถ้านายท่านรู้เข้า คงไม่ดีกับทุกฝ่าย” ตะวันพูดต่อขณะที่เดินตามที่ทิมบอกให้เธอตามเขามา หลังจากที่ทิมดับเครื่องยนต์และล็อครถแล้ว “นายท่านกำลังจะให้คุณทำอะไร?” “วันมะรืนนี้คุณก็จะรู้เอง” ทิมคิ้วขมวดเข้าหากัน มองตะวันเปลี่ยนไป ทิมอยู่กับฟิลิปมานาน นานพอที่จะรู้ว่าไม่มีใครยังอยู่ได้ถ้าไม่มีประโยชน์ “ผมแนะนำคุณสักอย่างนะครับ ถ้าคุณรู้ว่าจะต้องเจอกับอะไร และคุณไม่ต้องการ บางทีคุณคีนอาจจะช่วยคุณได้นะครับ” ตะวันมองทิมอย่างไม่พอใจ เพราะเธอไม่ต้องการความเห็นอกเห็นใจจากใครทั้งนั้น “ฉันบอกคุณเหรอว่าฉันไม่ต้องการ...” ตะวันพูดเพียงแค่นั้น และเดินเข้าไปในห้องที่ทิมเปิดประตูให้ และให้เธอเข้าไปตามลำพัง อ๊ะ!!! ตะวันร้องออกมาเมื่อเธอถูกจู่โจม จากเจ้าของห้องแบบไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากถูกฉกฉวยอย่างรวดเร็วจากผู้ชายที่มีชื่อว่า คีน ชอว์น ร่างบางแนบชิดกับผนังห้อง เมื่อถูกแรงเบียดจากร่างกายแข็งแรงของเขา คำทักทายของคีนช่างเร้าร้อน เมื่อมือเขาไม่หยุดนิ่งเขากอบกุมบีบเคล้นอกอวบอูมภายใต้เสื้อผ้าหนาเนื้อนุ่มคอเต่าตัวนี้ ลิ้นหนาล้วงล้ำเข้าสู่โพรงปากเธออย่างรวดเร็ว ตะวันหายใจแทบไม่ทันกับการรุกอย่างหนักของคีน คีนดูดดื่มความหวานภายในโพรงปากเธออย่างตะกละตะกลามไร้ซึ่งความอ่อนโยน โชคดีของตะวันที่เธอสวมกางเกงยีนส์เข้ารูปสีซีดที่มันไม่ได้หลุดออกจากร่างกายเธอได้ง่ายๆ แต่เธอก็รู้สึกถึงพลังความต้องการของคีน เมื่อเขาแทรกเข่าเข้าระหว่างขาเธอที่ถูกแยกออก....