บทที่2 คนที่จะเอาเธอเข้าคุกคือเขา

บทที่2 คนที่จะเอาเธอเข้าคุกคือเขา เขาพูดจาสะเทือนใจเสร็จ มู่โล่หมิงก็ทิ้งกู้เหวยยีไว้ แล้วเดินออกไป “โล่หมิง นายอย่าทิ้งฉันไว้........” กู้เหวยยีตามเขาไปแบบกะเพก แต่เธอไม่ได้กินข้าวมาสามวันแล้ว อ่อนแรงไปทั้งตัว วิ่งไปแค่ไม่กี่ก้าวก็หน้ามืดแล้วล้มลงไปกระแทกกับพื้น เธอเงยหน้าขึ้นอย่างลำบาก ในสายตาที่มืดมัวนั้น แผ่นหลังของมู่โล่หมิงดูเย็นชาและโหดเหี้ยมกว่าปกติ เธอหน้ามืดขึ้นมา สุดท้ายเธอก็ทนไม่ไหวสลบไปในที่สุด พอเธอฟื้นขึ้นมาอีกรอบ ตัวเธอนอนอยู่บนเตียงคนไข้ของโรงพยาบาล เธอคอแห้งมากจนเหมือนไฟกำลังไหม้ที่คอ น้ำ............ ลงจากเตียงอย่างกะเพก เธอเห็นมีกาต้มน้ำอยู่บนโต๊ะกาแฟ รีบเทน้ำออกมาแก้วหนึ่ง แต่น้ำนั้นเดือนมาก เธอดื่มไม่ได้ ทำได้แค่มอง ในใจเธอกระสับกระส่ายจนแทบจะเป็นบ้า เป่าไปสักพัก เธอก็ทนความร้อนไว้ แล้วดื่มน้ำคำแรกลงไป ยังไม่ทันได้ดื่มคำที่สอง ประตูห้องคนไข้ก็โดนผลักออกทันที ตำรวจสองสามคนบุกเข้ามา “อยู่นี่ จับเธอไว้!” ตำรวจพุ่งเข้ามาแล้วปัดแก้วในมือกู้เหวยยีออก จับแขนของเธอไว้ แล้วกดเธอลงไปบนโต๊ะกาแฟ ใบหน้าของกู้เหวยยีแนบไปกับโต๊ะกาแฟที่เย็นเฉียบ แขนเธอปวดมาก “กู้เหวยยี คุณเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีฆาตกรรม คุณโดนจับแล้วครับ!” ตำรวจพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา เสียงกุญแจมือดังขึ้น “คึกๆ” มือของเธอถูกใส่กุญแจมืออย่างแน่นหนา “ฉันเปล่านะ!” กู้เหวยยีกระวนกระวายจนแทบจะร้องไห้ออกมา “ฉันไม่ได้ผลักจี้เยว่เยว่จริงๆ ฉันไม่ได้ทำจริงๆ!” “ประโยคพวกนี้ รอไปถึงสถานีตำรวจแล้วค่อยพูดแล้วกัน!” ตำรวจจริงจังและเคร่งเครียด จับกู้เหวยยีไว้กำลังจะไป “เดี๋ยวก่อน ให้ฉันดื่มน้ำหน่อย” กู้เหวยยีมองจ้องไปที่กาน้ำร้อน อยากดื่มจนแทบจะเป็นบ้า “ฉันไม่ได้ดื่มน้ำมาสามวันแล้ว ขอร้องล่ะ ให้ฉันดื่มสักแก้วเถอะ!” “ดื่มชา ได้สิ ไปดื่มที่โรงพัก” กู้เหวยยีถูกจับใส่กุญแจมือแล้วพาออกจากห้องคนไข้ไป เธอเห็นมู่โล่หมิงยืนเงียบอยู่ที่ทางเดินของโรงพยาบาล เขามองมาที่เธออย่างเย็นชาจากที่ไกลๆ ตรงนั้น กู้เหวยยีร้องไห้ขึ้นมาทันที พูดพึมพำว่า “โล่หมิง ช่วยฉันด้วย.......ฉันไม่ได้ฆ่าคน โล่หมิงนายช่วยฉันหน่อย.........” มู่โล่หมิงขมวดคิ้วด้วยความขยะแขยง หันหลังไปทันทีอย่างไม่แยแสเธอ กู้เหวยยียังไม่ตายใจ กรีดร้องอย่างสิ้นหวังว่า “มู่โล่หมิง! นายมองฉันสิ! ฉันไม่ได้ฆ่าจี้เยว่เยว่จริงๆ นะ!” “เลิกแสดงได้แล้ว” ตำรวจกระชากแขนกู้เหวยยีไปหนึ่งที แล้วพูดด้วยเสียงที่ดุว่า “คุณชายมู่เป็นสักขีพยานของคดีฆาตกรรมของเธอ!” กู้เหวยยีตัวแข็งขึ้นมาทันที เธอมองไปที่ตำรวจอย่าเฉื่อยๆ “คุณหมายความว่า......มู่โล่หมิงเป็นคนแจ้งความจับฉัน?” ตำรวจตอบกลับอย่างเย็นชา “เธอฆ่าแฟนสาวของเขา เขาก็ต้องแจ้งความจับเธอยู่แล้ว! เขาไม่ควรแค่โทรแจ้งตำรวจ เขาควรทุบตีเธอหนักๆ ด้วยซ้ำ! คิดไม่ถึงเลยจริงๆ หน้าตาดูใสซื่อมาก แต่จิตใจเลวทรามที่สุด!” “ฉันเปล่านะ.....” กู้เหวยยีเถียงกลับหน้าซีด แต่ไม่มีคนเชื่อเธอ เธอถูกพาตัวไปที่สถานีตำรวจ ตำรวจผลัดกันสอบปากคำ จะให้เธอบอกกระบวนการทำความผิดและเหตุจูงใจในการฆาตกรรม ตำรวจถามคำถามพวกนี้ซ้ำๆ อย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย ถามจนกู้เหวยยีสติแตกไปแล้ว เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าตัวเองพูดเรื่องที่ตัวเองขู่ให้จี้เยว่เยว่เลิกกับมู่โล่หมิงออกมาได้ยังไง ตำรวจพูดขึ้นมาทันที “นี่เป็นเหตุจูงใจในการก่อเหตุของเธอใช่ไหม? เพราะว่าจี้เยว่เยว่ไม่ยอมเลิกกับเขา เธอก็เลยผลักเธอตกลงไปในทะเลด้วยความโกรธแค้นและอิจฉา!” “ฉันไม่ได้ผลักเธอ เธอโดดลงไปเอง! เธอจะใส่ร้ายฉัน เธอรู้ว่าเรื่องแย่ๆ พวกนั้นที่เธอทำกำลังจะหลุดออกมา เธอก็เลยใช้วิธีแบบนี้ ให้เราสองคนตายไปด้วยกัน!” “แต่ตามที่คุณชายมู่ และเพื่อนๆ รอบๆ ตัวของจี้เยว่เยว่พูด จี้เยว่เยว่เป็นผู้หญิงที่จิตใจดี ใจกว้าง และอัธยาศัยดีคนหนึ่งเลย เธอจะมีเรื่องอะไรที่ให้คนอื่นเขารู้ไม่ได้?” ตำรวจพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “เธอยังไม่ยอมยอมรับว่าเธอฆ่าคนใช่ไหม?” กู้เหวยยีมองจ้องไปที่ตำรวจ แล้วพูดด้วยความเด็ดเดี่ยวออกมาทีละคำว่า “ฉันไม่ได้ฆ่าคน!” ตำรวจทำเสียงจี๊จ๊ะ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันที กดโทรออกไป “คุณชายมู่ เธอไม่ยอมยอมรับว่าเธอเป็นคนผลักคุณจี้ลงไป ตอนนี้.........จัดการยังไงดีครับ”