บทที่ 4 เธอสวยดี

บทที่4 เธอสวยดี กู้เหวยยีเดินไปมาอยู่บนถนนมาครึ่งวัน เธอคิดไม่ออกว่าตัวเองไปไหนได้บ้าง มหาลัยยังเรียนไม่จบก็ติดคุก ตอนนี้โดนกำจัดสถานภาพการเรียนไปเรียบร้อยแล้ว กลับไปไม่ได้แล้วแน่ๆ เพื่อน......... เธอมีเรื่องกับคนอื่นเยอะมาก เพราะเธอจะจีบมู่โล่หมิง มีเพื่อนสนิทแค่คนเดียว แต่ก็ออกไปเรียนเมืองนอกแล้ว ไม่ได้อยู่ในประเทศ นอกจากกลับบ้านแล้ว เธอก็ไม่มีที่ที่จะไปแล้ว กู้เหวยยีลังเลอยู่นาน แต่ก็แข็งใจนั่งรถกลับบ้านไป เพิ่งมาถึงหน้าบ้าน เธอก็เจอแม่บ้านป้าหลิว ป้าหลิวทำหน้าตกใจแล้วพูด “คุณหนูรอง คุณออกจากเรือนจำแล้วหรือคะ?” กู้เหวยยีอึ้งเล็กน้อย พูดอย่างทำอะไรไม่ถูกว่า “ใช่ค่ะ......ป้าหลิวรู้ได้ไงคะว่าฉันติดคุก?” เธอไม่ได้บอกเรื่องนี้กับที่บ้าน ป้าหลิวพูด “เรื่องของคุณออกข่าวแล้วค่ะ ทุกคนรู้หมดแล้ว คุณพยายามฆ่า โดนตัดสินจำคุกสามปี! ท่านรู้ข่าวนี้แล้ว โกรธจนเข้าโรงพยาบาลเลย!” กู้เหวยยีรีบถาม “แล้วตอนนี้คุณพ่อสบายดีไหมคะ?” ป้าหลิวรีบดึงเธอไว้ แล้วเดินออกไปข้างนอกหลายก้าว พูดเสียงเบาๆ ว่า “ตอนนี้ท่านยังไม่อนุญาตให้คนในบ้านพูดถึงคุณค่ะ! ท่านบอกว่าคุณทำให้ตระกูลกู้ขายหน้า แล้วยังบอกว่าถ้าคุณออกจากคุกมาแล้วจะตีให้ขาหักไปเลย” ป้าหลิวถอดหายใจพร้อมพูด “คุณหนูรอง ฉันว่านะ คุณอย่าเพิ่งกลับมาที่บ้านดีกว่าค่ะ รอผ่านไปสักพัก รอให้ท่านหายโกรธ คุณค่อยกลับมา ไม่งั้นล่ะก็.............ท่านคงต้องเข้าโรงพยาบาลอีกรอบ” ร่างกายคุณพ่อไม่ค่อยดีเท่าไหร่ มีโรคความดันโลหิตสูงและไขมันในเลือดสูงอย่างหนัก ถ้ามีเรื่องอีกก็คงรับไม่ไหว “ฉันรู้แล้วค่ะ...........” กู้เหวยยีพูดอย่างเสียใจว่า “ฉันไปเดี๋ยวนี้เลย” กู้เหวยยีกลับไปที่เมืองที่เจริญรุ่งเรือง แสงสีประการตา รถวิ่งไปมา แต่กู้เหวยยีกลับหาสถานที่พักไม่ได้เลยสักที่ เธอเดินอย่างไร้จุดหมายมาทั้งคืน พอเหนื่อยมากๆ อยากหาโรงแรมสักแห่งเข้าพัก แต่นับเงินที่มีในกระเป๋าแล้ว มีแค่ไม่กี่ร้อยหยวน อยู่ได้แค่ไม่กี่วันเอง เธอต้องหางานอีกชิ้นหนึ่ง แต่ผู้หญิงที่เรียนปริญญาไม่จบ แถมยังเข้าคุกมาสามปี หางานดีๆ ไม่ได้แน่นอน ขนาดไปล้างจานที่ร้านอาหารก็คงไม่มีคนยอมรับเธอเข้าทำงานเหมือนกัน เธออยู่ข้างนอกมาสามวัน เงินที่ติดตัวไม่พอแม้จะกินข้าว เธอมองไปบนถนนที่รุ่งเรือง กู้เหวยยีกัดริมฝีปากไว้แน่น เธอทำได้ทุกอย่างเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ ก็เหมือน.....ตอนอยู่ในคุก เธอหายใจเข้าลึกๆ กู้เหวยยีเดินเข้าไปที่ย่านโคมแดง เธอได้งานที่ร้านนวดแห่งหนึ่ง เจ้าของร้านนวดเป็นผู้หญิงที่อวบๆ นิดหน่อย ชื่อพี่หง เธอคีบบุหรี่ไว้ที่มืออยู่ตลอดเวลา เธอมองมาที่กู้เหวยยีแค่ครั้งเดียว ก็ตกลงที่จะให้งานเธอ กินอยู่ฟรี แต่ไม่มีเงินเดือน เงินเดือนมาจากค่าคอมมิชชั่นทั้งหมด และงานของกู้เหวยยีมีแค่อย่างเดียวคือ คอยเรียกลูกค้าอยู่หน้าร้าน เรียกลูกค้าได้หนึ่งคนคิดเป็นเงิน10หยวน ไม่ต้องทำเรื่องอื่นๆ กับลูกค้า งานแบบนี้คงเป็นงานที่ดีที่สุดที่ กู้เหวยยีจะหาได้แล้ว เธอตอบตกลงอย่างไม่คิดอะไร พี่หงพยักหน้า พูดต่อว่า “ฟ้าจะมืดแล้ว เธอไปเปลี่ยนชุดกับฉัน แต่งหน้าอีกหน่อย คืนนี้เริ่มงานได้เลย” กู้เหวยยีตามเธอไป เดินผ่านทางเดินที่มืดๆ แล้วเข้าไปที่ห้องแต่งหน้าที่อยู่ข้างในสุด ถึงจะเรียกว่าห้องแต่งหน้า แต่จริงๆ แล้วก็คือห้องเก็บของที่มีกระจก1บาน ข้างในนั้นมีผู้หญิงที่อายุต่างกันกำลังแต่งหน้าแต่งตัวอยู่สองสามคน เห็นพี่หงก็ต่างทักทายกัน พี่หงตอบไปแค่อื้ม แล้วก็ดูดบุหรี่เข้าปาก จับกู้เหวยยีนั่งลงที่เก้าอี้ แล้วก็ปัดหน้าม้าที่ยุ่งเหยิงของเธอออก ให้มองเห็นใบหน้าที่สดใส ใบหน้าของกู้เหวยยีสวยมาก ถึงแม้ไม่ได้แต่งหน้า ก็ยังสวยกว่าผู้หญิงปกติไปมาก สามปีกับชีวิตในคุก ทำให้ความใสสื่อและสดในของเธอจางหายไป ทำให้เธอมีสายตาที่ดูมีเรื่องราว “เธอสวยดีนะ” พี่หงชมเธอ“ เอามาเป็นหน้าตาของร้านกำลังดีเลย ทำตัวดีๆนะ ฉันว่าเธอทำได้นะ” แต่งหน้าเสร็จ พี่หงยื่นกระโปรงสั้นสีแดงจัดให้เธอใส่ แล้วไปเรียกลูกค้าที่ปากทาง